Grand Prix-wegrace van Finland 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1969
Land Vlag van Finland Finland
Datum 3 augustus 1969
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Derde Vlag van Italië Giuseppe Visenzi
250 cc
Snelste ronde Vlag van Zweden Kent Andersson
Eerste Vlag van Zweden Kent Andersson
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch
Derde Vlag van Zweden Börje Jansson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch
Derde Vlag van Nederland Cees van Dongen
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Helmut Lünemann / Vlag van Zweden Johnny Bengtsson
Derde Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser / Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes

De Grand Prix-wegrace van Finland 1969 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1969. De races werden verreden op 3 augustus 1969 op het Circuit van Imatra, een stratencircuit in het oosten van de stad Imatra. De 50cc-klasse kwam niet aan de start. De wereldtitels in de 125cc-klasse, de 350cc-klasse en de 500cc-klasse waren al beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot voorgaande jaren werd de Finse Grand Prix nu met mooi weer verreden. De organisatie was van plan om de zijspanrace midden in het programma tussen de 250cc-race en de 500cc-race te plaatsen, maar de coureurs dienden een groot aantal verzoeken in om dit niet te doen vanwege de grote hoeveelheid glad rubber die de zijspancombinaties achter lieten. Dat werd uiteindelijk door de FIM-jury gehonoreerd. Tijdens deze Grand Prix sneuvelden de ronderecords in vier van de vijf klassen. Alleen het record van Phil Read in de 125cc-klasse bleef staan.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland bleef Giacomo Agostini een tijdje achter Keith Turner (LinTo) hangen, maar toen diens primaire aandrijving brak gaf Agostini gas. Paul Smart (Seeley) kwam nu op de tweede plaats, zonder stofbril, want daarvan was het bandje gebroken. De LinTo's hadden genoeg problemen, want Smart werd bijna ingehaald door Maurice Hawthorne toen diens LinTo het begaf (olielekkage) en nog twee andere LinTo's, van John Dodds (gebroken tuimelaar) en Jack Findlay (versnellingsbak) gaven het ongeveer tegelijkertijd op. Smart kwam ook niet ver, hij viel uit door een gebroken krukpen. Door al die uitvallers werd Billie Nelson (Paton) uiteindelijk tweede en Godfrey Nash (Norton) derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 57"51'9 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton +1 ronde 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1 ronde 10
4 Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless +2 ronden 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless +2 ronden 6
6 Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless +2 ronden 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Dennehy Drixton-Honda +2 ronden 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo +2 ronden 3
9 Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless +2 ronden 2
10 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta +3 ronden 1
11 Vlag van Finland Per Aake Dahl Kawasaki +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
Vlag van Australië Jack Findlay LinTo Versnellingsbak
Vlag van Australië John Dodds LinTo Tuimelaar
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Seeley-URS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne LinTo Olieliekkage
Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Smart Seeley-Matchless Krukas
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo Primaire aandrijving
Vlag van Zweden Billy Andersson Monark
Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold McIntyre-Matchless
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Australië Ross Hannan Norton
Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvil Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 105 (135) Wereldkampioen
2 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo 43
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton 42
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless 32
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 30
6 Vlag van Australië Jack Findlay LinTo / Matchless 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless 15
9 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless 13
10 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton 12
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS / Seeley-URS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Imatra ging Giacomo Agostini rustig van start en hij reed enkele ronden achter Rodney Gould. Toen hij de leiding overnam kon Gould hem nog drie ronden lang volgen, maar toen draaide Agostini het gas definitief open en liep weg. Giuseppe Visenzi (Yamaha) werd na een gevecht tegen Heinz Rosner derde. Jack Findlay had de strijd om de Jawa viercilinder kennelijk gewonnen[1], want 16 dagen na zijn sleutelbeenbreuk werd hij zevende met die machine.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 57"57'6 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +1"52'6 12
3 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha +2"03'0 10
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"21'7 8
5 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Adolf Ohligschläger Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Australië Jack Findlay Jawa +2 ronden 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Aermacchi +2 ronden 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Métisse-Aermacchi 2
10 Vlag van Zwitserland Ivar Sauter Aermacchi 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi Accu

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy (†) Jawa Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Brian Smith Aermacchi
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitsland Günter Fischer Aermacchi
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie McCosh Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Crawford Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Drixton-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Métisse-Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hatherill Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Graham Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Grotefeld Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Seeley-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije János Drapál Aermacchi
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha
Vlag van Nederland Leo Commu Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Marty Lunde Yamaha

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 90 (105) Wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha 45
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 36
4 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha / Jawa 34
5 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 29
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 26
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy (†) Jawa 24
8 Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha / Jawa 20
9 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ 15
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi 12

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race in Imatra was erg spannend. Het was schitterend weer (voor het eerst sinds men hier in 1965 naartoe verhuisd was) en Heinz Rosner nam met zijn MZ RE 250 de leiding voor Santiago Herrero (Ossa), Renzo Pasolini (Benelli), Rodney Gould (Yamaha), Kent Andersson (Yamaha), Kel Carruthers (Benelli) en Günter Bartusch (MZ). In de tweede ronde brak Rosner's krukas. Herrero nam de leiding over tot de zevende ronde toen Pasolini de kop overnam. In de twaalfde ronde ging Andersson voorop toen hij het ronderecord verbeterde. Herrero en Pasolini vielen allebei in de veertiende ronde. Pasolini blesseerde zijn schouder en was voor de rest van seizoen uitgeschakeld. Herrero kon nog in de pit zijn stuurhelften laten repareren maar werd daardoor al op een ronde gezet. In de laatste ronde moest Gould ook door krukasproblemen stoppen waardoor de tweede plaats (achter Andersson) naar Bartusch ging, terwijl Börje Jansson (Kawasaki-Yamaha) derde werd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 54"26'4 15
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ +1"03'7 12
3 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha[4] +1"22'1 10
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli +1"40'9 8
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ +2"06'2 6
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa +1 ronde 5
7 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 2
10 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Krukas
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha Krukas
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha Val[5]
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Val[6]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 82
2 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 72 (76)
3 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli 61
4 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 45
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 44
6 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha 29
7 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 25
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 23
9 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 21
10 Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ 20

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland ging Cees van Dongen aanvankelijk aan de leiding met zijn teamgenoot Dieter Braun achter zich en op de derde plaats Günter Bartusch met zijn MZ RE 125. Dave Simmonds lag toen nog vierde, maar in de derde ronde pakte hij al definitief de leiding. Bartusch wist de tweede plaats over te nemen en van Dongen werd slechts derde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 47"59'8 15
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ +8'1 12
3 Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki +19'0 10
4 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki +22'9 8
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ +28'1 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Villa 5
7 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Honda 3
9 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi MZ 2
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ 1
11 Vlag van Finland Pertti Leinonen Honda

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax
Vlag van Australië John Dodds Aermacchi
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda
Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Eberhard Mahler MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Bultaco
Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Maico
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-François Chaffin Villa
Vlag van Frankrijk Pierre Viura Maico
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Shacklady Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Villa
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Bultaco
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
Vlag van Zweden Börje Jansson Maico
Vlag van Zweden Bosse Granath MZ
Vlag van Zweden Kent Andersson Maico

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 90 (117) Wereldkampioen
2 Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki 51
3 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki 44
4 Vlag van Zweden Kent Andersson Maico / Yamaha 36
5 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax 26
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 25
7 Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi 20
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ 19
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 16
10 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 15

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn mooie tweede plaats in de 500cc-race in Finland moest Billie Nelson zich haasten om plaats te nemen in het zijspan van Helmut Fath. Hij moest Wolfgang Kalauch vervangen, die bij een heuvelklimwedstrijd gewond was geraakt. Het gelegenheidsduo liep drie seconden per ronde uit op Klaus Enders, tot de problemen begonnen. De stelmogelijkheid voor de luchtschuif ging kapot waardoor het gas niet meer helemaal afgesloten kon worden. Daardoor werden de remmen overbelast en uiteindelijk brak een olieleiding voor de cilinderkop, waardoor ze uitvielen. Klaus Enders / Ralf Engelhardt wonnen aldus toch nog en Helmut Lünemann met invaller-bakkenist Johnny Bengtsson werd tweede. Na de Finse Grand Prix reed Helmut Fath nog een internationale race in dat land. Hierbij kreeg hij een ongeluk waarbij hij een been en enkele ribben brak. Zowel hijzelf als bakkenist Billie Nelson (gebroken enkel) waren voor de rest van het seizoen uitgeschakeld. Voor Nelson was het dubbel vervelend: aan het einde van het seizoen was hij vierde in de 500cc-klasse, maar hij kwam slechts zes punten tekort voor de tweede plaats. In de zijspanklasse stond hij merkwaardig genoeg dankzij één optreden als tweede geklasseerd.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 48"54'5 15
2 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Zweden Johnny Bengtsson BMW +32'5 12
3 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW +44'4 10
4 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW +54'1 8
5 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +1"42'7 6
6 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella CAT-BMW +1 ronde 5
7 Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW +1 ronde 4
8 Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW +1 ronde 3
9 Vlag van Finland Leif Aurosell Vlag van Finland Jouko Ryhänen BMW +2 ronden 2
10 Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Jussi Ahlbäck BMW +2 ronden 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson URS Olielekkage
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider Apfelbeck-BMW

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW
Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW
Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW
Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW
Vlag van Frankrijk André Cailletet Vlag van Frankrijk Jean-Paul Coquic BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Copson Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Philpott Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Knights BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk John Fiddaman Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Rose Arnold BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Kielty Vlag van Verenigd Koninkrijk V. Sherriffs Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Harris Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vlag van Nederland Herman Oosterloo Vlag van Nederland Karel Hermans BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 57
2 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch en Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson URS 55
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 40
4 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW 34 (40)
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 34 (46)
6 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow en Vlag van Zweden Johnny Bengtsson BMW 32
7 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW / Apfelbeck-BMW 25
8 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 18
9 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW / CAT-BMW 16
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 10
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1969
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1969

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1968
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1970