Grand Prix-wegrace van Spanje 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Grand Prix-wegrace van Spanje 1964
Montjuïc Park
Officiële naam 14° GP de España - 20° Circuito Internacional de Barcelona
Land Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Spanje
Datum 10 mei 1964
Organisator FIM
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
125 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery
50 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Eerste Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Otto Kölle / Vlag van Duitsland Dieter Hess
Eerste Vlag van Zwitserland Florian Camathias / Vlag van Zwitserland Roland Föll
Tweede Vlag van Duitsland Otto Kölle / Vlag van Duitsland Dieter Hess
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Beno Heim

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1964 was de tweede Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1964. De races werden verreden op 10 mei op het Circuito de Montjuïc, een stratencircuit bij de berg Montjuïc ten zuidwesten van Barcelona. In deze Grand Prix kwamen de 250cc-, de 125cc-, de 50cc- en de zijspanklasse aan de start. Voor de zijspanklasse was dit de opening van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel het de tweede GP van het seizoen betrof, werden de verhoudingen, vooral in de 250cc-klasse, nu pas duidelijk. Dat kwam omdat Honda, Benelli, Suzuki en Yamaha in de Amerikaanse GP niet gestart waren. Chris Vincent had een succesvol weekend. Hij werd met een Honda CR 93 zesde in de 125cc-race en met zijn BMW-zijspancombinatie vijfde.

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Tarquinio Provini scoorde met zijn Benelli-viercilinder de eerste WK-overwinning sinds die van Dario Ambrosini in de Zwitserse GP van 1951. Met Jim Redman (Honda RC 164) en Phil Read (Yamaha RD 56) stonden er drie merken op het podium. Het optreden van Hugh Anderson met de verbeterde Suzuki RZ 64 viel tegen. Anderson zou de machine de rest van het seizoen niet meer inzetten.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 1:04"58'43 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +21'71 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +53'83 4
4 Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda +1 ronde 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +1 ronde 2
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Jorge Sirera Montesa +1 ronde 1
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Sirera Montesa +1 ronde
8 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk P.W. Jordan Yamaha +3 ronden
10 Vlag van Italië Alberto Pagani Paton +4 ronden
11 Vlag van Italië Roberto Patrignani Aermacchi +5 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [1]
Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati [1]
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati [1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla 6
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda
5 Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
7 Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda 3
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Honda 2RC 146.
Honda CR 93.

De 125cc-race was een groot succes voor de Honda 2RC 146. Luigi Taveri won de race voor zijn teamgenoot Jim Redman. Het was de eerste confrontatie met de nieuwe, watergekoelde Suzuki RT 64 A, maar de Suzuki-coureurs finishten nog achter Rex Avery met de EMC. De overige Honda-coureurs in de uitslag reden de Honda CR 93-productieracer.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 54"34'48 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +45'52 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC +1 ronde 4
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki +1 ronde 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigde Staten Jess Thomas Honda +1 ronde
8 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +2 ronden
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +2 ronden
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramiro Blanco Bultaco +3 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Blessure[3]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Roland Föll Honda
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Richard Thomas Honda
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 10
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 8
3 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 7
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 4
7 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 3
8 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Het Derbi-team in Spanje. José Maria Busquets (rechts) viel uit, Ángel Nieto (links) werd vijfde.

José Maria Busquets leek de Spaanse Grand Prix te gaan winnen met zijn Derbi, maar hij viel uit door een gebroken schokdemper. Nu won Kreidler-rijder Hans Georg Anscheidt voor Hugh Anderson en Mitsuo Itoh (beiden op een Suzuki RM 64).

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 30"48'18 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +12'54 6
3 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +20'91 4
4 Vlag van Japan Isao Morishita Honda +38'61 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler +1 ronde 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi Gebroken schokdemper
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati [1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Albert Beirle Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler

Top acht tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Acht coureurs hadden punten gescoord.

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 14
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 11
3 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 9
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 2
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
7 Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati 1
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Florian Camathias had zijn FCS-combinatie verkocht aan Colin Seeley en had de hand weten te leggen op een Gilera 500 4C-viercilindermotor. Met zijn gelegenheids-bakkenist Roland Föll won hij de Spaanse Grand Prix.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Roland Föll Gilera 57"26'26 8
2 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +21'06 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW +33'59 4
4 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW +1"03'63 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott BMW +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Ludwig Hahn Vlag van Duitsland Heinz Schäfer BMW +3 ronden 1
7 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW +2 ronden
8 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Onbekend Greenwood-Matchless +3 ronden

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Werner Zielaff BMW
Vlag van Duitsland Gert Selbmann Vlag van Duitsland Rolf Müller BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings FCS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Golder Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jackson Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hartill BMW

Top zes tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1963
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1965