TT Assen 1960

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1960
Carlo Ubbiali won twee klassen in Assen
Officiële naam 30e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 25 juni 1960
Organisator FIM/KMNV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Remo Venturi
Eerste Vlag van Italië Remo Venturi
Tweede Vlag van Australië Bob Brown
Derde Vlag van Italië Emilio Mendogni
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Derde Vlag van Italië Alberto Gandossi
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Zwitserland Roland Föll
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris/Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell
Tweede Vlag van Duitsland Helmut Fath/Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth
Derde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Duitsland Horst Burkhardt

De TT van Assen 1960 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1960. De races werden verreden op zaterdag 25 juni 1960 op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van Assen werd overschaduwd door de dood van Peter Ferbrache in de 350cc-race. Tijdens de trainingen brak Tom Phillis een sleutelbeen. Ook zijn Honda-teamgenoot Naomi Taniguchi raakte geblesseerd. Ze werden vervangen door Jim Redman en Jan Huberts. Opmerkelijk waren de drie tweede plaatsen voor Gary Hocking in de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 350cc-klasse.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

John Surtees leidde de 500cc-race vier ronden lang, maar toen kwam hij hard ten val en nam teamgenoot Remo Venturi de leiding over. Hij won met een halve minuut voorsprong op Bob Brown, die op zijn beurt Emilio Mendogni nipt voor bleef.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 1:32"41'2 8
2 Vlag van Australië Bob Brown Norton +30'5 6
3 Vlag van Italië Emilio Mendogni MV Agusta +32'6 4
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton +1"05'0 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton +1"31'1 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton +2"39'9 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +1 ronde
8 Vlag van Australië Ron Miles Norton +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW +1 ronde
10 Vlag van Japan Fumio Ito BMW +1 ronde
11 Vlag van Australië Jack Findlay Norton +1 ronde
12 Vlag van Nederland Anton Elbersen BMW +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton
Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Weston Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) William van Leeuwen Norton


Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis Norton Blessure[1]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton

|}

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 16
2 Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta 14
3 Vlag van Australië Bob Brown Norton 11
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta/Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton
7 Vlag van Italië Emilio Mendogni MV Agusta 4
8 Vlag van Australië Tom Phillis Norton 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton
10 Vlag van Oostenrijk Ladi Richter Norton 2

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

MV Agusta maakte ook de dienst uit in de 350cc-klasse. John Surtees en Gary Hocking finishten 25 seconden na elkaar, maar derde man Bob Anderson had ruim twee minuten achterstand. Tijdens deze race viel Peter Ferbrache. Hij overleed drie dagen later aan zijn verwondingen.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 1:08"43'7 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta +25'5 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton +2"17'8 4
4 Vlag van Australië Bob Brown Norton +2"23'6 3
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton +2"44'6 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton +2"46'2 1
7 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton +3"37'8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +1 ronde
9 Vlag van Australië Ron Miles Norton +1 ronde
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) William van Leeuwen Norton +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton +1 ronde
13 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton +1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton +1 ronde
16 Vlag van Australië Jack Findlay Norton +1 ronde
17 B. West Norton +1 ronde
18 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Norton +2 ronden

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis Norton Blessure[1]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Ferbrache AJS Val (†)

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Potts Special-AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS
John Surtees won de 350cc-race.

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 18
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 14
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta 8
4 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 6
Vlag van Australië Bob Brown Norton
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Potts Special-AJS 4
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 3
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton 2

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race waren de MV Agusta-rijders de enigen die binnen een minuut finishten: Carlo Ubbiali voor Gary Hocking en Luigi Taveri. Door de blessures van Tom Phillis en Naomi Taniguchi kregen Jan Huberts en Jim Redman de kans om met de viercilinder-Honda RC 161 te starten, maar ze scoorden geen punten. In deze race debuteerde de Aermacchi Ala d'Oro 250 met Alberto Pagani aan het stuur. Mike Hailwood verscheen zeer waarschijnlijk[3] met een Mondial 250 Bialbero aan de start, in plaats van de speciaal voor hem gebouwde Ducati 250 Desmo.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 58"54'0 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta +30'3 6
3 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta +57'1 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman MZ +1"13'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial +2"55'2 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +3"22'2 1
7 Vlag van Nederland Jan Huberts[4] Honda +3"32'4
8 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman[5] Honda +1 ronde
9 Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi +1 ronde
10 Vlag van Oostenrijk Rudolf Thalhammer NSU +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Günter Beer Adler +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Horst Burkhardt NSU +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Adler +2 ronden
15 Vlag van Nederland Jan Welp NSU +2 ronden

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis Honda Blessure[1]
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda Blessure[1]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Bob Brown Honda Geen machine[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale MZ Geen machine[7]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Italië Gilberto Milani Honda
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan Kenjiro Tanaka Honda
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
Vlag van Japan Yukio Satoh Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 14
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta
3 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 4
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
5 Vlag van Australië Bob Brown Honda 3
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman MZ
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati/Mondial 2
Vlag van Japan Moto Kitano Honda
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 1
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Carlo Ubbiali en Gary Hocking reden hun MV Agusta 125 Bialbero's naar de eerste twee plaatsen. Ze finishten binnen drie seconden, maar ruim twintig seconden voor Alberto Gandossi op de MZ RE 125. Jim Redman verving de geblesseerde Naomi Taniguchi en reed de Honda RC 143 naar de vierde plaats.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 52"42'2 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta +3'1 6
3 Vlag van Italië Alberto Gandossi MZ +23'7 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman[5] Honda +41'1 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +1"25'0 2
6 Vlag van Japan Giichi Suzuki Honda +2"17'1 1
7 Vlag van Italië Alberto Pagani MV Agusta +2"43'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Ducati +3"21'3
9 Vlag van Nederland Han Leenheer Ducati +2 ronden
10 Vlag van Nederland Jaap Stoltenkamp NSU +2 ronden

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda Blessure[1]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson MZ Geen machine[8]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
Vlag van Italië Bruno Spaggiari MV Agusta
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman MZ

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 16
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta 12
3 Vlag van Italië Alberto Gandossi MZ 4
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri MV Agusta
5 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman MZ 3
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda/Ducati
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson MZ 2
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
9 Vlag van Japan Giichi Suzuki Honda 1
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Omdat er in de zijspanklasse slechts drie resultaten telden, konden Helmut Fath en Alfred Wohlgemuth door te winnen de wereldtitel al in Assen grijpen. Het grootse deel van de race reden Florian Camathias en Roland Föll echter aan de leiding, achtervolgd door Fath/Wohlgemuth en Pip Harris/Ray Campbell. Toen Camathias in de laatste ronde stilviel was Harris echter al voor Fath gekomen. Harris/Campbell wonnen hun eerste WK-race en konden theoretisch ook nog aanspraak maken op de titel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 53"26'2 8
2 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW +31'0 6
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW +1"19'9 4
4 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW +1"10'5 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Stokes Norton +1"36'1 2
6 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW +1"57'6 1
7 Vlag van Zwitserland Claude Lambert Vlag van Zwitserland Rodolphe Rüfenacht BMW +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnall BMW +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +1 ronde
10 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Bošco Šnajder Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Stanko Šajnovic BMW +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Tickle Vlag van Verenigd Koninkrijk Cathy Tickle Norton +1 ronde
12 Vlag van Australië Ray Foster Vlag van Australië Brian Armstrong Norton +1 ronde
13 Vlag van Australië Orrie Salter R. Piranni Norton +1 ronde
14 Vlag van Nederland Harmen van der Wal Vlag van Nederland Jan van Gelder Norton +2 ronden
15 Vlag van Nederland Leo Münninghoff F. Broersma Norton +2 ronden
16 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Roland Föll BMW +3 ronden

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Wells Vlag van Verenigd Koninkrijk William Cook Norton
Florian Camathias/Roland Föll hier nog voor Helmut Fath/Alfred Wohlgemuth en Pip Harris/Ray Campbell.
Harris is Fath al voorbij, maar moet nog wachten tot Camathias stilvalt om te winnen.

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth BMW 22
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 14
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 10
4 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Verenigd Koninkrijk John Chisnell,
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robert Fiston en
Vlag van Zwitserland Roland Föll
BMW 6
5 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 5
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 4
Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Horst Höhler BMW
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Wells Vlag van Verenigd Koninkrijk William Cook Norton 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Stokes Norton 2
10 Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 1
Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Godillot BMW

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Drie races, drie bakkenisten[bewerken | brontekst bewerken]

Florian Camathias had onenigheid gekregen met bakkenist Hilmar Cecco, die tegen de zin van Camathias met solomotoren wilde blijven racen. Camathias bleef maar zoeken naar een vervanger, die hij voor de Franse Grand Prix vond in de ervaren John Chisnell, waarmee hij derde werd. Tijdens de TT van Man ging Chisnell echter terug naar zijn vaste rijder Bill Beevers, waarna Camathias een beroep deed op Robert Fiston (ze werden vijfde). In Assen volgde bakkenist nummer drie: Roland Föll, die al ervaring had opgedaan bij Edgar Strub. Nu werd er bijna gewonnen, maar de BMW stopte er in de laatste ronde mee.

Vorige race:
Isle of Man TT 1960
FIM wereldkampioenschap wegrace
12e seizoen (1960)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1960

Vorige race:
TT Assen 1959
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1961