Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 24 en 25 april 1965
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Giacomo Agostini
Derde Vlag van Duitsland Walter Scheimann
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Canada Gustav Havel
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris
Derde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras
50 cc
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider
Derde Vlag van Duitsland Arsenius Butscher / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965 was de tweede Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1965. De races werden verreden op 24 en 25 april op de Südschleife van de Nürburgring nabij Nürburg. Alle klassen kwamen aan de start. De 250cc-klasse reed op zaterdag, de overige klassen op zondag. Voor de 350cc- en zijspankasse was het de openingswedstrijd van het seizoen.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland werd pijnlijk duidelijk hoe machtig de MV Agusta 500 4C inmiddels geworden was. In de regen reed Mike Hailwood de ene na de andere recordronde en hij won vóór Giacomo Agostini, die in de 500cc-klasse debuteerde. Walter Scheimann werd derde op een ronde achterstand.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 1:27"08'0 8
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta +1"39'6 6
3 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +1 ronde 4
4 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +2 ronden 3
5 Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Matchless +2 ronden 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton +2 ronden 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
8 Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Melcher Norton
9 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW
10 Vlag van Duitsland Hans Schmidt BMW
11 Vlag van Duitsland Manfred Gäckle Norton
12 Vlag van Duitsland Bernhard Bockelmann Norton
13 Vlag van Duitsland Siegfried Springenberg Horex
14 Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Norton
15 Vlag van Duitsland Hans Föhr Matchless

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Oliver Howe Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Duitsland Albert Häring Norton
Vlag van Duitsland Hartmut Allner BMW
Vlag van Duitsland Heiner Butz Norton
Vlag van Duitsland Horst Seidl Norton
Vlag van Duitsland Karl-Heinz Ewing Norton
Vlag van Duitsland Klaus Enders Norton
Vlag van Duitsland Lothar John Norton
Vlag van Duitsland Manfred Zeller Matchless
Vlag van Duitsland Rolf Thiemig Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton
Vlag van Nederland Bert Oosterhuis Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Dickson Norton
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Verenigde Staten Anthony Woodman Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Abbey de Kock Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless [2]
Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton [1]
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Finland Jouko Ryhänen Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless [2]
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [4]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [1]
Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 16
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 6
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton
4 Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton 4
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
6 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 3
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton
8 Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton 2
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Norton
10 Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de eerste 350cc-race van 1965 op de Nürburgring sloeg Giacomo Agostini met zijn nieuwe driecilinder MV Agusta meteen toe: Hij won vóór zijn teamgenoot Mike Hailwood en Gustav Havel met een Jawa, terwijl Jim Redman (Honda) bij zijn achtervolging in de regen onderuit ging en een sleutelbeen brak.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 6
3 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 4
4 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 3
5 Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok 2
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 1

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda Blessure[5]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Val[6]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Boček Jawa
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young AJS
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Zweden Agne Carlsson AJS

Top zes tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Ook in Duitsland kon Honda geen vuist maken tegen Read en Mike Duff met hun Yamaha's. Redman had op zaterdag een sleutelbeen gebroken na een val in de 350cc-race en kon op zondag niet starten en Bruce Beale was al in de trainingen gevallen. Alan Shepherd had zijn carrière beëindigd en dus waren er geen fabrieksrijders meer over om in de 250cc-race te starten. Phil Read en Mike Duff reden nog met de tweecilinder Yamaha RD 56 en werden onbedreigd eerste en tweede, met Ramón Torras (Bultaco) op de derde plaats. Ook Benelli verspeelde hier feitelijk punten want hun eerste man Tarquinio Provini kwam niet naar Duitsland.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 48"16'4 8
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha +0'9 6
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco +1'26'7 4
4 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi +1 ronde 3
5 Vlag van Duitsland Günter Beer Bultaco +1 ronde 2
6 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Adler +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Dickson Bultaco +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Yamaha +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Horst Seidl Bultaco +1 ronde

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda Blessure[5]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Blessure[8]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda [9]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli Teambeleid
Vlag van Italië Remo Venturi Benelli Teambeleid
Vlag van Verenigde Staten John Buckner Yamaha [1]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Guénard Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Cotton
Vlag van Frankrijk Alain Barbaroux Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Williams Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Japan Gosuke Yamashita Honda
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 16
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 12
3 Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco
5 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 3
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
7 Vlag van Duitsland Günter Beer Honda 2
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
9 Vlag van Verenigde Staten John Buckner Yamaha 1
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland verscheen Honda wel aan de start, maar het werd pijnlijk duidelijk dat de 2RC 146 viercilinder al niet meer goed genoeg was: zowel Luigi Taveri als Ralph Bryans vielen al vroeg in de wedstrijd uit. Hugh Anderson won ook hier. Aanvankelijk lag Ernst Degner tweede, maar hij viel door ontstekingsproblemen terug naar de vierde plaats. Daardoor werd Frank Perris tweede vóór de Spanjaard Ramón Torras met een Bultaco.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 48"01'7 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +55'6 6
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco +2"22'1 4
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki +3"13'7 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +3"26'5 2
6 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Kreidler +3"36'8 1
7 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda
8 Vlag van Duitsland Peter Eser Honda

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda Blessure[5]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [1]
Vlag van Verenigde Staten Jeff Tate Honda [1]
Vlag van Verenigde Staten Rick Schell Honda [1]
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha Teambeleid[10]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jochen Leitert MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Roland Rentzsch MZ
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Zwitserland Arthur Fegbli Honda
Vlag van Tsjechië František Boček ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt MZ-Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Japan Yasuharu Yuzawa Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top negen tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 16
2 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 10
3 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 9
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco 4
5 Vlag van Verenigde Staten Rick Schell Honda 3
6 Vlag van Verenigde Staten Jeff Tate Honda 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
8 Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco 1
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Negen coureurs hadden punten gescoord.

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland kwam Honda wel aan de start. Opmerkelijk was dat zowel Suzuki als Kreidler niet echt partij konden geven, maar een jonge Spaanse coureur met een Derbi wel: Ángel Nieto verdrong, nadat zijn teamgenoot José Maria Busquets was uitgevallen, Ralph Bryans zelfs even van de koppositie. Uiteindelijk werd hij vijfde, nog vóór Hans Georg Anscheidt met zijn Kreidler. Ralph Bryans en Luigi Taveri werden met hun Honda's eerste en tweede en pas daarna kwamen de Suzuki's van Hugh Anderson en Mitsuo Itoh.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 51"06'8 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda +17'8 6
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +18'6 4
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 3
5 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 2
6 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Uruguay Gastón Biscia Suzuki
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Plumridge Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Japan Akira Itoh Honda

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 10
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 8
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 6
5 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 4
6 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 3
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
10 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler / Suzuki 1
Vlag van Uruguay Gastón Biscia Suzuki

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De openingsrace van de zijspanklasse werd verreden op de Nürburgring in ijzig koude en natte omstandigheden. Daardoor waren er veel uitvallers, waaronder ook veel prominenten. Fritz Scheidegger/John Robinson wonnen de race, maar op de tweede plaats eindigde een (nog) onbekende coureur, Siegfried Schauzu met een simpele stoterstangen-BMW, waarschijnlijk een R 50/2. Arsenius Butscher en Wolfgang Kalauch werden derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 53"27'5 8
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +35'4 6
3 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW +41'2 4
4 Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW 3
5 Vlag van Duitsland Fred Huber Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Davies Vlag van Verenigd Koninkrijk John Gauge Matchless 1

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Australië Richard Bradley BMW
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Franz Ducret BMW
Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Australië Peter Rykers BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW
Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Italië Giuseppe Dal-Toe Vlag van Italië Aldo Ramoli BMW

Top zes tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1965
FIM wereldkampioenschap wegrace
17e seizoen (1965)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1965

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1966