Grand Prix-wegrace van Duitsland 1958

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1958
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 20 juli 1958
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
350 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick
250 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner
Derde Vlag van Duitsland Dieter Falk
125 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Tarquinio Provini
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Eerste Vlag van Duitsland Walter Schneider/Vlag van Duitsland Hans Strauß
Tweede Vlag van Zwitserland Florian Camathias/Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Derde Vlag van Duitsland Rudi Richter/Vlag van Duitsland Gerhard Klim

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1958 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1958. De races werden verreden op 20 juli 1958 op de Nordschleife van de Nürburgring nabij Nürburg. Omdat het voor de zijspanklasse de laatste race was, werd de wereldtitel hier beslist, maar ook in de 350cc-klasse en in de 500cc-klasse werden de titels beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het eerst werd op de Nordschleife een Grand Prix in het kader van het wereldkampioenschap georganiseerd. Ondanks de regen waren er 80.000 toeschouwers, die getuige waren van het debuut van Jack Findlay. Ze zagen John Surtees twee klassen winnen en ook twee wereldtitels binnenhalen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

John Surtees won de 500cc-race met driekwart minuut voorsprong op teamgenoot John Hartle. Surtees stond nu op het maximale aantal van 32 punten. Hartle kon weliswaar nog op 40 punten komen, maar moest dan nog drie resultaten wegstrepen waardoor hij op 30 punten zou eindigen. Jack Findlay debuteerde in deze Grand Prix met een twaalfde plaats in de 500cc-race, maar hij deed dat met een 350cc-Norton M40 omdat hij geen 500cc-Norton kon betalen.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 1:50"51'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta +44'3 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton +1"31'5 4
4 Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW +6"09'7 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW +7"18'1 2
6 Vlag van Australië Bob Brown Norton +7"18'7 1
7 Vlag van Duitsland Alois Huber BMW
8 Vlag van Duitsland Karl Peters Norton
9 Vlag van Oostenrijk Gerold Klinger BMW
10 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
11 Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton
12 Vlag van Australië Jack Findlay Norton
13 Vlag van Duitsland Karl-Heinz Scheifel Matchless

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell (†) Norton Overleden[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta
Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees (wereldkampioen) MV Agusta 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta 16
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton
5 Vlag van Australië Keith Campbell (†) Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
8 Vlag van Australië Bob Brown Norton 5
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke BMW 3

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-race startte zonder regerend wereldkampioen Keith Campbell, die een week eerder in Frankrijk verongelukt was. John Surtees won de race met een halve minuut voorsprong op teamgenoot John Hartle en had nu het maximale aantal van 32 punten. Hartle kon nog op 42 punten komen, maar na het weghalen van zijn streepresultaten zou hij dan op 30 punten eindigen.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 1:13"56'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta +31'8 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton +49'3 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton +1"01'3 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton +2"18'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton +2"18'0 1
7 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton +2"18'4

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell (†) Norton Overleden[1]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Brown AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Monty Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike O'Rourke Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees (wereldkampioen) MV Agusta 32
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton 11
4 Vlag van Australië Keith Campbell (†) Norton 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Tarquinio Provini deed met zijn overwinning goede zaken, vooral omdat zijn grootste concurrent, teamgenoot Carlo Ubbiali, de finish niet haalde. Horst Fügner scoorde zijn eerste punten met de MZ RE 250. Dieter Falk werd met de Adler MB 250 RS derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 1:08"03'7 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ +1"42'2 6
3 Vlag van Duitsland Dieter Falk Adler +1"47'8 4
4 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU +4"27'4 3
5 Vlag van Duitsland Xaver Heiß NSU 2
6 Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale NSU
Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Josef Autengruber NSU
Vlag van Australië Bob Brown NSU
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Duitsland Wilhelm Lecke DKW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Monty GMS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb NSU
Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini
Vlag van Italië Giampiero Zubani Morini

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 24
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 12
3 Vlag van Duitsland Dieter Falk Adler 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood NSU 7
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 6
6 Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU 4
7 Vlag van Australië Bob Brown NSU 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Mondial 2
Vlag van Duitsland Xaver Heiß NSU
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller ČZ 1
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Door de 125cc-race te winnen ontdeed Carlo Ubbiali zich van zijn belangrijkste concurrenten. Tweede man in het kampioenschap Romolo Ferri raakte bij een val zo zwaar gewond dat hij jaren niet meer kon racen en derde man Alberto Gandossi viel uit. Daar profiteerde Tarquinio Provini ook van: door zijn tweede plaats in de race klom hij ook naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap, maar met een grote achterstand.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 56"10'9 8
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta +15'0 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ +1"11'9 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ +3"130 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ +3"35'2 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Ducati
Vlag van Italië Alberto Gandossi Ducati
Vlag van Italië Romolo Ferri Ducati Val[3]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Ducati
Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Ducati
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Enzo Vezzalini MV Agusta
Vlag van Italië Francesco Villa Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 26
2 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 14
3 Vlag van Italië Romolo Ferri Ducati 12
4 Vlag van Italië Alberto Gandossi Ducati 11
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Ducati 9
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Ducati 7
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Ducati 3
10 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 2

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace begon met slechts twee punten verschil tussen de combinaties Walter Schneider/Hans Strauß en Florian Camathias/Hilmar Cecco, maar de spanning was minder groot dan ze leek. Als Camathias won en Schneider uitviel zouden ze door het wegstrepen van 1 resultaat precies gelijk staan. Schneider/Strauß lieten het niet zover komen. Ze wonnen met 2½ minuut voorsprong op Camathias/Cecco en stelden hun wereldtitel zeker. Alle punten werden verdeeld onder BMW-combinaties.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 1:00"30'2 8
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW +2"27'9 6
3 Vlag van Duitsland Rudi Richter Vlag van Duitsland Gerhard Klim BMW +8"50'1 4
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW +8"57'3 3
5 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW +12"07'2 2
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Helmut Munz BMW 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Fox Vlag van Verenigd Koninkrijk Heather Green Onbekend
Vlag van Duitsland Friedrich Staschel Vlag van Duitse Democratische Republiek Edgar Perduss Onbekend

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Edwin Blauth BMW
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Fritz Rudolf BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Woollett Vlag van Verenigd Koninkrijk George Loft Norton

Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 24 (30)
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 20 (26)
3 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Fritz Rudolf BMW 8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton 6
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton 6
6 Vlag van Duitsland Rudi Richter Vlag van Duitsland Gerhard Klim BMW 4
7 Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Heß BMW 4
8 Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Edwin Blauth BMW 3
Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1958
FIM wereldkampioenschap wegrace
10e seizoen (1958)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1958

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1957
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1959