Isle of Man TT 1958

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1958 Mountain Course Races
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 2 tot 6 juni 1958
Organisator ACU
Senior TT (500 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Brown
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner
TT van Man 1958 Clypse Course Races
Lightweight TT (250 cc)
Snelste ronde Vlag van Italië Tarquinio Provini
Eerste Vlag van Italië Tarquinio Provini
Tweede Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Ultra-Lightweight TT (125 cc)
Snelste ronde Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Eerste Vlag van Italië Carlo Ubbiali
Tweede Vlag van Italië Romolo Ferri
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Walter Schneider / Vlag van Duitsland Hans Strauß
Eerste Vlag van Duitsland Walter Schneider / Vlag van Duitsland Hans Strauß
Tweede Vlag van Zwitserland Florian Camathias / Vlag van Duitsland Hilmar Cecco
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton / Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin

De Isle of Man TT 1958 was de eerste Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1958. De races werden verreden van 2- tot en met 6 juni op het eiland Man. Opnieuw reden alle WK-klassen op Man.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De TT van 1958 werd overschaduwd door de dodelijke ongevallen van de Nieuw-Zeelander John Antram tijdens de eerste training en de Rhodesiër Des Wolff tijdens de Senior TT. De meest opmerkelijke debutant was Mike Hailwood, maar ook Jim Redman, Tom Phillis en Bob Anderson verschenen voor het eerst in het wereldkampioenschap wegrace. Door het wegvallen van de Italiaanse concurrenten Gilera, Mondial en Moto Guzzi gingen de overwinningen in de soloklassen allemaal naar MV Agusta.

Mountain Course Races[bewerken | brontekst bewerken]

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

6 juni, zes ronden (364 km)

John Surtees kon in de Senior TT alleen bedreigd worden door zijn teamgenoot John Hartle, maar die viel uit. Nu won Surtees met ruim vijf minuten voorsprong op de Norton-rijders Bob Anderson en Bob Brown. Voor Anderson was dat een prima prestatie, want hij debuteerde in het wereldkampioenschap en reed voor het eerst op de Mountain Course. Des Wolff kwam bij Barregarrow ten val en overleed aan zijn verwondingen.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 2:40"39'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton 2:46"06'0 6
3 Vlag van Australië Bob Brown Norton 2:46"22'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 2:47"03'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton 2:47"15'4 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson Norton 2:47"58'8 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Norton 2:48"44'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ewan Haldane Norton 2:50"20'2
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton 2:51"12'4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale BMW 2:51"22'8
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Hinton Norton 2:51"32'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton 2:51"41'8
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 2:51"48'4
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Tostevin Norton 2:51"59'0
15 Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton 2:52"07'0
16 Vlag van Nieuw-Zeeland Noel McCutcheon Norton 2:52"20'8
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Buchan Norton 2:52"48'0
18 Vlag van Australië Tom Phillis Norton 2:53"03'2
19 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton 2:53"16'6
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Powell Norton 2:54"53'6
29 Vlag van Australië Jack Ahearn Matchless 2:58"39'6
35 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler AJS 3:05"18'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Keith Campbell Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Des Wolff Norton Val (†)
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Remo Venturi MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Umberto Masetti MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking Norton

Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

2 juni, zes ronden (364 km)

John Surtees won ook de Junior TT met een grote voorsprong op Dave Chadwick en Geoff Tanner. Veel grote namen haalden de finish niet: Bob McIntyre, Dickie Dale, Geoff Duke, Jack Brett en Surtees' stalgenoot John Hartle.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Surtees MV Agusta 2:48"38'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Norton 2:52"50'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton 2:53"06'4 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Shepherd Norton 2:53"06'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Catlin Norton 2:54"24'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 2:54"28'4 1
7 Vlag van Australië Keith Campbell Norton 2:54"52'0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Anderson Norton 2:54"53'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 2:55"04'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Buchan Norton 2:56"08'2
11 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton 2:57"12'8
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 2:57"17'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen Norton 2:57"23'2
14 Vlag van Australië Bob Brown AJS 2:58"15'4
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ewen Haldane Norton 2:58"40'0
16 Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton 2:58"47'8
17 Vlag van Australië Jack Ahearn AJS 2:59"10'4
18 Vlag van Nieuw-Zeeland John Anderson AJS 3:00"33'6
19 Vlag van Nieuw-Zeeland Noel McCutcheon AJS 3:01"33'0
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Tostevin Norton 3:01"35'8
24 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Norton 3:02"30'0
29 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS 3:06"12'0
32 Vlag van Australië Tom Phillis Norton 3:06"48'2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Zwitserland Jo Siffert Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Trow Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland John Hempleman Norton
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Des Wolff Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Monty Norton

Clypse Course Races[bewerken | brontekst bewerken]

Lightweight TT[bewerken | brontekst bewerken]

2 juni

In de 250cc-Lightweight TT was er geen concurrentie voor MV Agusta en er ontstond een spannende strijd tussen Tarquinio Provini en Carlo Ubbiali. Ubbiali leidde in de eerste ronden, maar aan het einde van de vierde ronde gingen ze zij aan zij over de streep. Daarna reed Provini weg om met ruim 8 seconden verschil te winnen. Debutant Mike Hailwood werd met zijn NSU Sportmax-productieracer derde voor de meer ervaren Bob Brown.

Uitslag Lightweight TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta 1:24"12'0 8
2 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 1:24"20'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood NSU 1:27"07'8 4
4 Vlag van Australië Bob Brown NSU 1:27"48'8 3
5 Vlag van Duitsland Dieter Falk Adler 1:27"50'5 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller ČZ 1:29"08'0 1
7 Vlag van Australië Eric Hinton NSU 1:29"15'2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb NSU 1:29"50'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow NSU 1:30"28'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk D Andrews NSU 1:24"14'0
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Michael O'Rourke GMS 1:24"58'6
12 G. Anderson NSU 1:26"17'6
13 K. James M&F Excelsior 1:27"07'0
14 A. Jones Moto Guzzi 1:27"11'0
15 Gerry Turner Pike-BSA 1:30"12'2
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Cope Norton 1:30"48'4
17 L. Evans Ducati 1:27"08'6
18 R. Porter Moto Guzzi 1:25"46'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter REG

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Josef Autengruber NSU
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ
Vlag van Duitsland Günter Beer Adler
Vlag van Duitsland Horst Kassner NSU
Vlag van Duitsland Walter Reichert NSU
Vlag van Duitsland Wilhelm Lecke DKW
Vlag van Duitsland Xaver Heiß NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale NSU
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Monty GMS
Vlag van Italië Emilio Mendogni Morini
Vlag van Italië Giampiero Zubani Morini

Ultra-Lighweight TT[bewerken | brontekst bewerken]

2 juni

Alleen in de Ultra-Lightweight TT kregen de MV Agusta's tegenstand, van Luigi Taveri met zijn Ducati 125 GP. Taveri leidde aan het einde van de tweede ronde, maar daarna nam Tarquinio Provini de leiding over. Die kwam echter ten val, maar Taveri viel bij Creg-ny-Baa stil met een defecte motor, waardoor Carlo Ubbiali de overwinning greep voor de Ducati's van Romolo Ferri, Dave Chadwick en Sammy Miller.

Uitslag Ultra-Lighweight TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Carlo Ubbiali MV Agusta 1:28"51'2 8
2 Vlag van Italië Romolo Ferri Ducati 1:29"04'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Chadwick Ducati 1:30"27'8 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Sammy Miller Ducati 1:31"55'2 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 1:33"27'0 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Horst Fügner MZ 1:33"43'8 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Paton 1:34"27'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Ducati 1:37"43'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Mondial 1:38"44'6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk D. Allen Mondial 1:31"34'2
11 J. Baughn EMC 1:32"02'4
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Webster MV Agusta 1:34"03'2
13 R. Porter MV Agusta 1:34"43'8
14 C. Percival MV Agusta 1:36"57'2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery LEF 1:39"06'8
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leonard Harfield LCH 1:33"04'4
17 W. Peden Montesa 1:38"48'6
18 S. Fairchild Montesa 1:34"35'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Ducati Motor
Vlag van Italië Tarquinio Provini MV Agusta Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Italië Alberto Gandossi Ducati
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Enzo Vezzalini MV Agusta
Vlag van Italië Francesco Villa Ducati

Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

4 juni

De BMW-combinaties Wilhelm Noll/Fritz Cron en Fritz Hillebrand/Manfred Grunwald waren er niet meer, maar er waren genoeg opvolgers om de spanning in de sidecar TT weg te nemen. Walter Schneider/Hans Strauß wonnen met ruim een minuut voorsprong op Florian Camathias/Hilmar Cecco. Jackie Beeton en Eddie Bulgin hielden de eer van Norton nog enigszins hoog door derde te worden, maar ze hadden bijna zeven minuten achterstand op de winnaars. Voormalig wereldkampioen Cyril Smith viel uit, maar de meest opvallende deelnemers waren Eric Oliver met bakkeniste Pat Wise. Oliver, ook al voormalig wereldkampioen, was eigenlijk gestopt, maar gunde Pat Wise, een klant van zijn motorzaak in Staines, een deelname aan de Isle of Man TT. Een racemotor kocht hij daar niet voor, hij gebruikte een Norton Dominator met een zwaar Watsonian Monaco-toerzijspan, compleet met deurtje om in- en uit te stappen. Pat zat dus opgesloten en kon niet zoals de andere bakkenisten "turnen" om de combinatie op de weg te houden, maar desondanks reden ze 59,95 mijl per uur (96,5 km/uur) gemiddeld en ze eindigden als tiende in de race. Dat leverde een bronzen replica op.

Uitslag Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Walter Schneider Vlag van Duitsland Hans Strauß BMW 1:28"40'0 8
2 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco BMW 1:29"47'2 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton 1:35"34'8 4
4 Vlag van Duitsland Alwin Ritter Vlag van Duitsland Edwin Blauth BMW 1:36"17'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ernie Walker Vlag van Verenigd Koninkrijk Dun Roberts Norton 1:30"15'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Woollett Vlag van Verenigd Koninkrijk George Loft Norton 1:32"24'2 1
7 D. de Orfe D. Fynn Norton 1:32"27'2
8 B. Green W. Rushmere Norton 1:34"49'4
9 Ernie Young A. Young Triumph 1:35"45'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Pat Wise Norton 1:37"12'2
11 Vlag van Zwitserland Fritz Mühlemann Vlag van Zwitserland Jo Siffert BSA
12 Owen Greenwood T. Fairbrother Triumph

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Fritz Rudolf BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Dieter Heß BMW
Vlag van Frankrijk Marcel Beauvais Vlag van Frankrijk André Coudert Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Beevers Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Fox Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Bliss Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Helmut Munz BMW
Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Arthur Gardyanczik BMW
Vlag van Duitsland Rudi Richter Vlag van Duitsland Gerhard Klim BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Canning Norton
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1957
FIM wereldkampioenschap wegrace
10e seizoen (1958)
Volgende race:
TT Assen 1958

Vorige race:
Isle of Man TT 1957
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1959