Isle of Man TT 1971

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1971
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 6 t/m 13 juni 1971
Organisator ACU/FIM
500 cc (Senior TT)
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams
Derde Vlag van Canada Frank Perris
350 cc (Junior TT)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Pantall
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith
250 cc (Lightweight 250 cc TT)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett
125 cc (Lightweight 125 cc TT)
Poleposition Vlag van Zweden Börje Jansson
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Tweede Vlag van Zweden Börje Jansson
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie
Zijspan (Sidecar 500 cc TT)
Snelste ronde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Eerste Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Arsenius Butscher/Vlag van Duitsland Josef Huber

De TT van Man 1971 was de vierde race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1971. De races werden verreden van 6 tot 13 juni 1971 op de Snaefell Mountain Course op het eiland Man. Door de Interval-start rijdt men eigenlijk een tijdrace. De TT kostte het leven aan Brian Finch en Maurice Jeffrey.

Het voormalige Ballacraine Hotel (achtergrond) is tegenwoordig afgeschermd, maar in 1971 reed Brian Finch het hotel in, waarschijnlijk door weigerende remmen. Het kostte hem zijn leven. Een wat macaber toeval was dat Cyril Standen, een lid van de Peveril Motor Cycle Club, in 1935 ook door de deur van het hotel was gereden als stunt voor de film No Limit met George Formby.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Het weer was slecht tijdens de Isle of Man TT van 1971, waardoor een aantal wedstrijden in regen en mist verreden werd en de Senior TT en dag moest worden uitgesteld. Na de invoering van de Production TT in 1967 werd nu een nieuwe klasse toegevoegd: de Formula 750 TT. Dit was vooral gedaan om de sterke BSA Rocket 3/Triumph Trident racers een podium te geven. De echte raceversies van deze machines mochten in de Production 750 TT niet starten. De eerste scheurtjes in het imago van de TT verschenen: er was nog geen sprake van een boycot, maar de toprijders uit de 125cc-klasse spraken onder elkaar af zich niet langer bloot te stellen aan de gevaren van de Mountain Course en bleven thuis.

WK-klassen[bewerken | brontekst bewerken]

Senior TT (500 cc)[bewerken | brontekst bewerken]

De Senior TT moest vanwege het slechte weer een volle dag worden uitgesteld. Giacomo Agostini was in de Junior TT uitgevallen en dus moest zijn 75e Grand Prix-overwinning in de Senior TT komen. Agostini leidde van start tot finish, Peter Williams werd met een Matchless G50 tweede en Selwyn Griffiths werd met een Matchless derde. In deze race verloor Maurice Jeffrey het leven na een val bij Rhencullen.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 101.59 mph 2:12.24.4 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless 98.40 mph 2:18.03.0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki 96.51 mph 2:20.45.4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless 95.03 mph 2:22.57.4 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Pantall Kawasaki 95.02 mph 2:22.57.6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Sutcliffe Matchless 94.38 mph 2:23.56.2 5
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Suzuki 94.08 mph 2:24.23.2 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Sanby Seeley 94.04 mph 2:26.00.8 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Matchless 92.82 mph 2:26.21.2 2
10 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW 92.81 mph 2:26.21.8 1
15 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Hurst-Seeley 90.59 mph 2:29.57.0
DNF Vlag van Wales Maurice Jeffrey Norton val (†)
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Arter-Matchless
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Arter-Matchless
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Kawasaki
DNF Vlag van Italië Alberto Pagani Linto
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Aermacchi

Junior TT (350 cc)[bewerken | brontekst bewerken]

In de Junior TT, die in regen en mist werd verreden, viel Giacomo Agostini al na een halve ronde uit doordat er een klep brak tijdens een sprong bij Milntown Cottage.[1] Phil Read kwam aan de leiding met een door Helmut Fath getunede Yamaha TR 2 B, gevolgd door Alan Barnett op een Yamsel en Rodney Gould met de fabrieks-Yamaha TR 2. Read nam een flinke voorsprong, maar toen hij schakelproblemen kreeg kwamen Barnett en Gould weer dichterbij. Gould viel in de derde ronde bij Quarterbridge en verloor twee minuten, maar Barnett passeerde Read. Barnett viel echter bij Glen Helen waardoor Read weer aan de leiding kwam. Read maakte een tankstop en dacht dat zijn versnellingsbak wel heel zou blijven, maar in de vierde ronde brak zijn frame bij Glen Helen, waar Barnett langs de weg de race zat te volgen. Na de vierde ronde stopte Rodney Gould bij de TT Grandstand. Hij vond het door de opgekomen mist te gevaarlijk. Nu waren er drie nieuwe leiders: Tony Jefferies (Yamsel), Dudley Robinson (Yamaha) en Gordon Pantall (Yamaha). Robinson was de snelste, maar moest zijn tankstop nog maken waardoor hij zijn overwinning verspeelde. Jefferies nam de leiding voor Pantall, die veel last kreeg van zijn hand die verbrand was bij een val in de tweede ronde bij Braddan Bridge. Robinson viel in de laatste ronde door een vastloper, waardoor de derde plaats naar Bill Smith met een Honda CB 350 ging. De viertakten deden het goed in de Junior TT, omdat de tweetakten nog steeds erg gevoelig waren voor vocht.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Yamsel 86.91 mph 2:05.48.6 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Pantall Yamaha 89.55 mph 2:05.25.0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 89.09 mph 2:07.04.8 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams AJS 88.94 mph 2:07.17.0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha 87.38 mph 2:09.33.6 6
6 Vlag van Noord-Ierland Gerry Mateer Aermacchi 87.18 mph 2:09.51.8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Yamaha 86.50 mph 2:10.52.0 4
8 Vlag van Noord-Ierland Billie Guthrie Yamaha 86.31 mph 2:11.09.0 3
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ 86.15 mph 2:11.24.2 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Berwick Suzuki 85.90 mph 2:11.47.2 1
11 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 85.87 mph 2:11.50.2
26 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 78.37 mph 2:33.15.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha gestopt
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha framebreuk
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Dugdale-Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta motor

Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Net als zijn 350cc-Yamaha TR 2 B was ook de 250cc-Yamaha TD 2 B van Phil Read getuned door Helmut Fath, die ook op het eiland Man aanwezig was. De machine had bovendien een Kröber thyristorontsteking en een Quaife-zesversnellingsbak, schijfrem voor en achter en een frame dat door Read zelf was ontworpen. Read's leidende positie werd hem alleen even afgenomen doordat Rodney Gould later ging tanken, maar hij won overtuigend. Peter Williams leverde een geweldige eerste (en enige) ronde af. Hij had voor de gelegenheid een fabrieks-MZ gekregen, maar had er niet eens mee getraind. In de eerste ronde moest hij aan de machine wennen en hij deed dat door Read te volgen. Bij Governor's Bridge brak zijn krukas, waardoor hij bijna een kilometer moest uitrollen naar de TT Grandstand. Desondanks reed hij deze eerste ronde met een gemiddelde snelheid van 158,7 km/h, terwijl Read het op volle snelheid met 161,06 km/h deed. Gould werd uiteindelijk slechts vierde, achter Barry Randle (Yamaha) en Alan Barnett (Yamsel).

Uitslag Lightweight 250 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 98.02 mph 1:32.23,6 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Yamaha 95.87 mph 1:34.27.6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Yamsel 95.29 mph 1:35.02.0 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha 95.09 mph 1:35.14.0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Henderson Yamaha 94.32 mph 1:36.01.2 6
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha 94.04 mph 1:36.18.0 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Berwick Yamaha 93.65 mph 1:36.42.6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha 93.47 mph 1:36.53.4 3
9 Vlag van Zweden Börje Jansson Yamasaki 93.39 mph 1:36.58.0 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Pantall Yamaha 95.35 mph 1:37.00.8 1
13 Vlag van Australië Jack Findlay Dugdale-Yamaha 92.82 mph 1:37.34.8
15 Vlag van Zwitserland Werner Pfirter Yamaha 92.61 mph 1:37.47.8
21 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha 88.18 mph 1:42.42.8
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Finch Yamaha 87.35 mph 1:43.40.8
32 Vlag van Italië Alberto Pagani Crooks-Suzuki 78.78 mph 1:54.57.8
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Australië Barry Smith Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams MZ krukas
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
DNF Vlag van Canada Frank Perris Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha

Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

In de Lightweight 125 cc TT bestond een "herenakkoord" tussen de drie leidende coureurs in het WK. Gilberto Parlotti en Ángel Nieto vonden het te gevaarlijk om naar Man te gaan en Dave Simmonds voelde er ook niet veel voor. Hij wilde geen misbruik maken van de situatie en zo bleven de echte toppers weg. Dieter Braun kon met het startgeld zijn reiskosten niet dekken en besloot ook thuis te blijven. Chas Mortimer had niet ingeschreven, maar nam de inschrijving van Braun over en startte dus wel. Hij kreeg zelfs een fabrieks-Yamaha. Börje Jansson (Maico) trainde als snelste, maar Mortimer kon beter uit de voeten met de regen en de dikke mistbanken op de Mountain Mile en won de race met een gemiddelde van 131,1 km/h, de langzaamste tijd sinds 12 jaar. Jansson werd tweede en John Kiddie (Honda) werd derde.

Uitslag Lightweight 125 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha 83.96 mph 1:20.54.0 15
2 Vlag van Zweden Börje Jansson Maico 81.13 mph 1:23.43.6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda 76.14 mph 1:29.12.2 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Courtney Yamaha 75.92 mph 1:29.28.2 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nev Watts Honda 75.70 mph 1:29.43.6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Maico 75.14 mph 1:30.23.6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Smart Honda 74.96 mph 1:30.36.6 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lindsay Porter Honda 73.99 mph 1:31.38.2 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Rae Maico 73.19 mph 1:32.48.4 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk James Pearson Honda 72.97 mph 1:33.05.0 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki
DNF Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
DNF Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha

Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

In de Sidecar TT bleef de door Dieter Busch getunede BMW van Siegfried Schauzu eindelijk een keer heel, en hij won deze race dan ook. Met een laag gemiddelde weliswaar, want het regende ook tijdens de zijspanrace. Hoe populair de Sidecar TT was bleek uit het aantal starters: 77. Aanvankelijk konden Georg Auerbacher/Hermann Hahn en de gebroeders Jean-Claude en Albert Castella Schauzu nog redelijk volgen. Dit drietal had al na één ronde een flinke voorsprong op Arsenius Butscher/Josef Huber. In de laatste ronde reed Auerbacher op het circuit voor Schauzu, maar hij was 10 seconden eerder gestart. Schauzu bleef Auerbacher volgen, maar bij Governor's Bridge, 1 kilometer voor de finish sloeg zijn motor even af. Die sloeg ook meteen weer aan, maar Schauzu verloor toch enkele seconden. Hij werd desondanks eerste.

Uitslag Sidecar 500 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-BMW 86.21 mph 1:18.47.6 15
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 86.1 mph 1:18.53.2 12
3 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 81.31 mph 1:23.32.36 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Alcock BMW 80.22 mph 1:24.40.8 8
5 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW 80.15 mph 1:24.44.6 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Casey BSA 79.19 mph 1:25.46.0 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley 76.37 mph 1:28.56.2 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Williamson Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack McPherson Triumph 75.47 mph 1:30.00.6 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mines Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Davis Matchless 75.25 mph 1:30.46.0 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Holden BSA 74.62 mph 1:31.01.8 1
DNF Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
DNF Vlag van Duitsland Horst Owesle Vlag van Duitsland Julius Kremer Münch-URS

Overige klassen[bewerken | brontekst bewerken]

Formula 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste Formula 750 TT werd gewonnen door Tony Jefferies, die de race met zijn Triumph T150 Trident racer van start tot finish leidde. Achter hem werd wel een flink gevecht geleverd tussen Ray Pickrell met zijn BSA Rocket 3 en Peter Williams met de Norton Commando. Dat de Formule 750 TT voor racemotoren bedoeld was opende ook de mogelijkheid voor een aantal coureurs om hun 350cc-Yamaha TR 2's in te zetten. Die konden het de 750cc-machines, die allemaal waren afgeleid van straatmodellen, behoorlijk moeilijk maken.

Uitslag Formula 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Triumph 102.85 mph 1:06.02.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Pickrell BSA 102.81 mph 1:06.28.0
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Norton 101.22 mph 1:07.06.2
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk B.J.Clark Yamaha 96.76 mph 1:10.12.0
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dudley Robinson Yamaha 96.39 mph 1:10.28.2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Nixon Triumph 95.64 mph 1:11.01.0
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki 95.37 mph 1:11.13.2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie BMW 92.38 mph 1:13.31.4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvill Honda 85.81 mph 1:13.44.6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Dobson Norton 91.67 mph 1:14.06.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Kawasaki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Lee-Norton

Production 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Zonder de racemotoren Yamaha TR 2 en Kawasaki H 1 R werd de Production 750 TT uitsluitend door de zware viertaktmotoren gereden. Ray Pickrell kreeg zijn revanche voor het verlies in de Formula 750 TT na een fors gevecht met de Norton van Peter Williams. Williams viel in de derde ronde stil bij de Bungalow waardoor Pickrell gemakkelijk won.

Uitslag Production 750 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Pickrell Triumph 100.07 mph 1:30.30.2
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jefferies Triumph 98.38 mph 1:30.03.0
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Heath BSA 97.08 mph 1:33.17.4
4 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW 93.75 mph 1:36.36.0
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Nixon Triumph 93.02 mph 1:37.21.0
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk B.J.Clark Norton 92.97 mph 1:37.24.6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie BMW 91.08 mph 1:39.26.0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Heckles Norton 86.11 mph 1:45.10.8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Anderson BMW 85.81 mph 1:45.32.0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvill Honda 80.51 mph 1:52.29.4
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Norton

Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

De lichtere Production-klassen telden nauwelijks deelnemers. Slechts 17 starters waren er in de 500cc-race, waarvan er negen de finish haalden. Brian Finch verongelukte toen hij het Ballacraine Hotel binnen reed, waarschijnlijk door een afgebroken rempedaal van zijn Suzuki T 500.

Uitslag Production 500 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Honda 91.04 mph 1:39.28.8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Penny Honda 89.09 mph 1:41.39.6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk A.T.Cooper Suzuki 86.63 mph 1:44.32.8
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Bailey Suzuki 86.42 mph 1:44.47.8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Suzuki 85.34 mph 1:46.07.4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Martyn Ashwood Suzuki 85.34 mph 1:46.07.6
7 Vlag van Man Danny Shimmin Suzuki 84.39 mph 1:47.21.6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk P.Jones Suzuki 81.67 mph 1:50.53.2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Milne Kawasaki 80.55 mph 1:52.26.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Finch Suzuki ongeluk (†)

Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

De Production 250 TT had zelfs maar vijftien deelnemers, waarvan er negen de finish haalden. Onder de uitvallers was de jonge Barry Sheene, die met zijn vijf jaar oude Suzuki RT 67 ook al in de Lightweight 125 cc TT was uitgevallen en dit keer met een Suzuki T 250 reed.

Uitslag Production 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda 84.14 mph 1:47.43.6
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha 84.04 mph 1:47.52.0
3 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Honda 82.49 mph 1:49.47.6
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Berwick Suzuki 81.27 mph 1:51.26.4
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Daniels Suzuki 81.09 mph 1:51.41.4
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lindsay Porter Suzuki 79.14 mph 1:54.26.6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Simmons Suzuki 76.53 mph 1:58.20.0
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Evans Montesa 74.44 mph 2:01.20.8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Barker Honda 72.25 mph 2:05.21.0
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki

Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Na tien jaar won Georg Auerbacher zijn eerste Sidecar TT. Siegfried Schauzu brak in de eerste ronde het ronderecord, maar viel in de tweede ronde uit.

Uitslag Sidecar 750 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Snelheid Tijd
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 86.86 mph 1.18.12.0
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk A.Samson Vlag van Verenigd Koninkrijk D. Jose Triumph 82.50 mph 1.22.20.2
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk R. Williamson Vlag van Verenigd Koninkrijk J. McPherson Weslake 82.25 mph 1.23.50.0
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk R.Woodhouse Vlag van Verenigd Koninkrijk D.Woodhouse Honda 81.91 mph 1.22.55.0
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk D.Wood Vlag van Verenigd Koninkrijk D.Coomber Norton 81.19 mph 1.23.39.8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk D.Plummer Vlag van Verenigd Koninkrijk M.Brett Triumph 80.77 mph 1.24.05.6
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk B.Currie Vlag van Verenigd Koninkrijk M.Scott Triumph 80.60 mph 1.24.16.2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk M.Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk P.J.Burleigh BSA 80.18 mph 1.24.43.4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk D.Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk J.P.Mann Seeley 80.09 mph 1.24.48.6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk A.Methersill Vlag van Verenigd Koninkrijk M.Mitchinson AMS 79.52 mph 1.25.24.8
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Casey BSA
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW
DNF Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
DNF Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk J. Hartridge BSA
DNF Vlag van Duitsland Horst Owesle Vlag van Duitsland Julius Kremer Münch-URS
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971
FIM wereldkampioenschap wegrace
23e seizoen (1971)
Volgende race:
TT Assen 1971

Vorige race:
Isle of Man TT 1970
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1972