Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1976

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1976
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1976
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 2 mei 1976
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Tweede Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Tweede Vlag van Italië Walter Villa
Derde Vlag van Australië John Dodds
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Paolo Pileri
Derde Vlag van Italië Otello Buscherini
Zijspan
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell/Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Gosling
Snelste ronde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson/Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Burns

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1976 was tweede race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1976. De race werd verreden op 2 mei 1976 op de Salzburgring nabij Salzburg.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In Oostenrijk was er nogal wat verwarring vóór de races. Om te beginnen waren er een aantal coureurs naar het circuit afgereisd die daar te horen kregen dat ze (sommigen ondanks een contract) geen startgeld kregen omdat de organisatie "zich bedacht had". Daar was zelfs Jon Ekerold bij, die in 1975 nog tweede in de 500 cc klasse was geworden op de Salzburgring. De reden was niet moeilijk te raden: de organisatie ging ervan uit dat de coureurs na de lange reis ook zonder startgeld wel zouden starten. Verder was er verwarring over het al dan niet gebruiken van geluidsdempers op de uitlaten. Die verwarring was al in Frankrijk begonnen, maar toen had de wegracecommissie van de FIM verklaard dat de verplichting werd uitgesteld omdat ze te laat bekend was gemaakt.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 500 cc klasse was de snelste start voor Wil Hartog, die nota bene vanaf de derde startrij vertrok. Hij leidde zelfs even de race, maar kwam in de kopgroep samen met Phil Read, Barry Sheene, Johnny Cecotto en John Williams terecht. Hartog kreeg echter koelproblemen en viel al snel uit. Er bleef een geweldige strijd over, maar in de dertiende ronde viel Cecotto waarbij zijn Yamaha én een stapel strobalen uitbrandden. John Williams viel toen hij een baancommissaris moest ontwijken die met zijn gele vlag op de baan sprong toen Bruno Kneubühler gevallen was. Intussen was Teuvo Länsivuori naar de leiding van de race gereden, maar na 28 ronden begon Sheene ineens echt gas te geven. Al snel had hij 14 seconden voorsprong op Marco Lucchinelli, die in de 39e ronde de tweede plaats had overgenomen. Länsivuori was intussen gediskwalificeerd omdat hij voor een reparatie in de pit zijn motor had laten draaien. Phil Read eindigde de race als derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki 1h 01' 21" 76 15
2 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +13" 40 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Suzuki +19" 31 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +1' 05" 06 8
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Stu Avant Suzuki +1' 13" 88 6
6 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta +1' 15" 19 5
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Suzuki +2 ronden
12 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +2 ronden
13 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha +2 ronden
15 Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki +2 ronden
16 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha +2 ronden
17 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha +3 ronden
18 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +3 ronden
19 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Yamaha +3 ronden
20 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha +4 ronden
21 Vlag van Oostenrijk Siegfried Mayr Yamaha +4 ronden
22 Vlag van België Philippe Chaltin Yamaha +7 ronden
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha Val
DNF Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki
DNF Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha Val
DNF Vlag van Italië Armando Toracca Suzuki
DSQ[1] Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DSQ[2] Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Dieter Braun kreeg zijn Morbidelli ondanks nieuwe schokdempers niet goed aan het sturen (een probleem waar ook de fabriek mee worstelde) en koos ervoor in Oostenrijk met een Yamaha te starten. Johnny Cecotto trainde het snelste en won de race door na de snelste start niemand een kans te geven. Achter hem vochten Tom Herron, Leif Gustafsson, Bruno Kneubühler, Alex George en Giacomo Agostini om de tweede plaats, maar Agostini verdween al na enkele ronden met een slippende koppeling de pit in en George kreeg een vastloper. Walter Villa had een slechte start en zat in de beginfase in het middenveld, terwijl John Dodds richting de kopgroep aan het rijden was. Na 13 van de 35 ronden zat Villa echter al op de tweede plaats nadat hij tot vier keer toe het ronderecord had gebroken, maar hij moest toch toestaan dat Cecotto bij de finish acht seconden voorsprong overhield. Dodds werd derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 51' 18" 83 15
2 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson +8" 15 12
3 Vlag van Australië John Dodds Yamaha +37" 31 10
4 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +46" 61 8
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +51" 97 6
6 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +56" 56 5
7 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +56" 80 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha +1' 06" 67 3
9 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +1' 06" 98 2
10 Vlag van Italië Gianfranco Bonera Harley-Davidson +1' 13" 80 1
11 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +1' 16" 91
12 Vlag van Italië Paolo Tordi Yamaha +1' 21" 87
13 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Víctor Palomo Yamaha +1' 27" 32
14 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha +1' 28" 65
15 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha +1 ronde
20 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha +1 ronde
21 Vlag van België Philippe Chaltin Yamaha +1 ronde
22 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ
DNF Vlag van Frankrijk Gérard Choukron Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha
DNF Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 125 cc klasse kwam in Oostenrijk voor het eerst aan de start, waarbij men Henk van Kessel maar vooral Kent Andersson miste. Het gerucht ging dat die nog steeds bezig was zijn Yamaha raceklaar te maken. Toch was de algemene mening dat juist Andersson de Morbidelli's van Pier Paolo Bianchi en Paolo Pileri had kunnen verslaan. Pileri leidde na een ronde vóór Otello Buscherini (Malanca) en Bianchi, maar na een paar ronden had Pier Paolo Bianchi de leiding overgenomen, terwijl Pileri zijn handen vol had aan Buscherini. Pileri had duidelijk moeite met de bestuurbaarheid van zijn machine (een kwaaltje van de Morbidelli's begin 1976), maar wist op pure snelheid voor Buscherini te finishen. Ángel Nieto werd met de Bultaco vierde met een ronde achterstand.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli 48' 11" 98 15
2 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli +36" 69 12
3 Vlag van Italië Otello Buscherini Malanca +1' 08" 04 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Bultaco +1 ronde 8
5 Vlag van Zwitserland Xaver Tschannen Maico +2 ronden 6
6 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax +2 ronden 5
7 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha +3 ronden 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +3 ronden 3
9 Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer Nava-DRS +3 ronden 2
10 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Rotax +3 ronden 1
11 Vlag van Zwitserland Ulrich Graf Yamaha +3 ronden
12 Vlag van Oostenrijk Hans Prähauser Yamaha +4 ronden
13 Vlag van Hongarije Peter Szabó MZ +4 ronden
14 Vlag van Hongarije János Reisz Yamaha +5 ronden
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli
DNF Vlag van Finland Matti Matikainen Maico
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Yamaha
DNF Vlag van Zweden Hans Hallberg Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Heinz Pristavnik Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Michael Fahrmeier Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Franz Leitner Yamaha

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Biland/Williams hadden in Oostenrijk de snelste trainingstijd, maar startten slecht en moesten een inhaalrace rijden tot een defecte waterpomp hen tot opgeven dwong. De strijd om de eerste plaats tussen Schwärzel/Huber en Steinhausen/Huber met hun Königs bleef spannend tot Schwärzel motorproblemen kreeg. Steinhausen won, Schwärzel werd toch nog tweede en Siegfried Schauzu/Clifton Lorentz (ARO-Fath) werden derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 48' 26" 29 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber König +9" 45 12
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Clifton Lorentz Schmid-Fath +1' 21" 76 10
4 Vlag van Zwitserland Hermann Schmid Vlag van Zwitserland Martial Jean-Petit-Matile Schmid-Yamaha +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nick Boret BSR-Yamaha +1 ronde 6
6 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Bernard Garcia GEP-Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Duitsland Ted Janssen Vlag van Duitsland Erich Schmitz Heukerott-Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Zwitserland Hanspeter Hubacher Vlag van Zwitserland Kurt Huber Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland Windle-Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König +2 ronden 1
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Williams Seymaz-Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Helmut Schilling Vlag van Duitsland Rainer Gundel Aro
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Gosling Windle-Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Hans Prugl Vlag van Oostenrijk Horst Kussberger König
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1976 		FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1976
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975 		Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1977
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Oostenrijk_1976&oldid=62691791"