Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Oostenrijk Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975
Land Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Datum 4 mei 1975
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Japan Hideo Kanaya
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Poleposition Vlag van Japan Hideo Kanaya
Snelste ronde Vlag van Japan Hideo Kanaya
Eerste Vlag van Japan Hideo Kanaya
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold
Derde Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Nederland Henk van Kessel
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Angelo Pantellini/Vlag van Zwitserland Freddo Mazzoni
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Josef Huber
Tweede Vlag van Zwitserland Angelo Pantellini/Vlag van Zwitserland Freddo Mazzoni
Derde Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl/Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger

De Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1975 was derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1975. De race werd verreden op 4 mei 1975 op de Salzburgring nabij Salzburg.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De start in Oostenrijk werd vertraagd omdat Barry Sheene, die van de wedstrijdarts een startverbod had gekregen omdat zijn been na een val in de Daytona 200 nog niet genezen was, toch aan de start verscheen. Toen Sheene na veel discussie verwijderd was bleek Giacomo Agostini op een (verboden) slickband te staan. Een aantal coureurs wezen de organisatie hierop, maar Agostini mocht toch starten. Uiteindelijk verliep de start vrij rommelig omdat de machines zo koud geworden waren dat ze moeilijk aansloegen. De Yamaha's van Agostini en Kanaya waren in de training al twee volle seconden sneller geweest dan de concurrentie en Agostini ging zestien ronden lang aan de leiding van de race. Toen liep zijn Yamaha weer vast (dat was hem in de 350 cc race ook al overkomen) en Kanaya won onbedreigd. Teuvo Länsivuori werd tweede en Phil Read werd derde.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 59' 53" 44 15
2 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +11" 62 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read MV Agusta +22" 97 10
4 Vlag van Italië Armando Toracca MV Agusta +50" 57 8
5 Vlag van Duitsland Horst Lahfeld König +1 ronde 6
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha +1 ronde 5
7 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha +2 ronden 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Maxton-Yamaha +2 ronden
12 Vlag van Duitsland Reinhard Hiller König +2 ronden
13 Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Alfred Bahjohr König +3 ronden
15 Vlag van Oostenrijk Hans Braumandl Yamaha +3 ronden
16 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +3 ronden
17 Vlag van Duitsland Frank Fellmann König +4 ronden
18 Vlag van Duitsland Edmund Czihak König +4 ronden
19 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Rotax +5 ronden
20 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha +5 ronden
21 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha vastloper
DNF Vlag van Duitsland Ernst Hiller König
DNF Vlag van Verenigde Staten Gary Scott Harley-Davidson
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Franz Laimböck Yamaha
DNF Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Rotax
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki
DNS[1] Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 350 cc race in Oostenrijk was weliswaar spannend, maar de grootste kanshebbers Cecotto en Agostini vielen al in de eerste ronde uit. Cecotto botste tegen de motor van de gevallen János Drapál. John Williams viel in dezelfde bocht tegelijkertijd met Drapál en hun machines schoven door de verkanting van de baan terug op het circuit. Er ontstond een gevaarlijke situatie doordat Drapál midden op het circuit terecht was gekomen en zich tussen de naderende coureurs door een weg naar veiligheid moest banen, terwijl Williams versuft op de baan lag. Drapál, die door een vastloper gevallen was, brak een arm en Williams brak een sleutelbeen. Agostini kreeg een vastloper. Hideo Kanaya nam voor Yamaha de honneurs waar, achtervolgd door Víctor Palomo, tot die een lekke band kreeg. Toen nam Edu Celso-Santos met de door Ferry Swaep getunede Yamaha de tweede plaats over, maar hij moest Chas Mortimer en Jon Ekerold voorbij laten gaan. Mortimer kreeg ook een vastloper, Ekerold werd tweede en Celso-Santos werd derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Hideo Kanaya Yamaha 50' 03" 71 15
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha +25" 66 12
3 Vlag van Brazilië Edu Celso-Santos Yamaha +34" 78 10
4 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Yamaha +57" 29 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha +57" 71 6
6 Vlag van Duitsland Toni Mang SMZ +58" 08 5
7 Vlag van Frankrijk Gérard Choukroun Yamaha +58" 25 4
8 Vlag van Zwitserland Hans Stadelmann Yamaha +1' 15" 87 3
9 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 18" 58 2
10 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Franz Weidacher Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Johann Patzer Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Oostenrijk Roland Weiss Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Oostenrijk Werner Schmid Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha val
DNF Vlag van Hongarije János Drapál Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Yamaha val
DNF Vlag van Brazilië Edmar Ferreira Yamaha val
DNF Vlag van Oostenrijk Werner Fagerer Yamaha val
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Maxton-Yamaha vastloper
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter McKinley Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Dieter Braun Yamaha
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha
DNF Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
DNF Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Victor Palomo SMAC-Yamaha
DNF Vlag van Italië Giacomo Agostini Yamaha vastloper
DNF Vlag van Duitsland Helmut Kassner Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Williams Yamaha
DNF Vlag van Finland Tapio Virtanen MZ

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Oostenrijk waren de Morbidelli's zo sterk, dat Pier Paolo Bianchi en Paolo Pileri de hele race aan kop gingen. Teamorders waren er ook, want in de laatste ronde wachtte Bianchi op Pileri om hem te laten winnen. Kent Andersson leek derde te worden, maar in de laatste ronde moest hij vanwege benzinegebrek langzamer rijden. Hij had daarbij niet in de gaten dat Henk van Kessel hem met zijn Bridgestone[2] al op de hielen zat en van Kessel werd dan ook derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 47' 31" 31 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Morbidelli +0" 39 12
3 Vlag van Nederland Henk van Kessel Bridgestone-Yamaha[2] +32" 02 10
4 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +32" 32 8
5 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha +41" 87 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha +1' 28" 2 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Duitsland Horst Seel Seel-Maico +1 ronde 3
9 Vlag van Oostenrijk Johann Zemsauer Rotax +1 ronde 2
10 Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Italië Aldo Pero Yamaha +2 ronden
12 Vlag van Finland Pentti Salonen Yamaha
13 Vlag van Finland Seppo Kangasniemi Yamaha
14 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Maico
15 Vlag van Oostenrijk Franz Leitner Maico
16 Vlag van Duitsland Michael Fahrmeir Yamaha
17 Vlag van Duitsland Harry Hoffmann Maico
18 Vlag van Hongarije László Szabó MZ
19 Vlag van Oostenrijk Walter Winkler Yamaha
20 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Jiri Kopitar Maico
DNF Vlag van Duitsland Peter Frohnmeyer Maico
DNF Vlag van Duitsland Gert Bender Bender
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Herbert Rittberger Yamaha
DNF Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Suzuki
DNF Vlag van Hongarije Géza Repitz MZ
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Piovaticci

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Behalve het duo Hermann Schmid/Martial Jean-Petit-Matile had in Frankrijk een tweede onbekende combinatie goed getraind: Angelo Pantellini/Freddo Mazzoni, eveneens uit Zwitserland. Zij waren toen slechts vijfde geworden, maar in Oostenrijk leverden ze met hun König een prachtig gevecht om de overwinning met Rolf Steinhausen/Josef Huber (Busch-König). Steinhausen won nipt. Er werd ook hard gevochten om de derde plaats, tussen Hobson/Armstrong (Yamaha) en Prügl/Kußberger (König), tot Hobson in de voorlaatste ronde uitviel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Josef Huber Busch-König 47' 05" 75 15
2 Vlag van Zwitserland Angelo Pantellini Vlag van Zwitserland Freddo Mazzoni König +0" 99 12
3 Vlag van Oostenrijk Herbert Prügl Vlag van Oostenrijk Johann Kußberger König +1' 05" 47 10
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch Spezial 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gerry Boret Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Boret Renwick-König 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk George O'Dell Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Gosling Renwick-König 5
7 Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro König +2 ronden 4
8 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Freddy Freiburghaus Seymaz-Yamaha 3
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1975 		FIM wereldkampioenschap wegrace
27e seizoen (1975) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1975
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1974 		Grand Prix-wegrace van Oostenrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1976
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Oostenrijk_1975&oldid=62691834"