Grand Prix-wegrace van België 1978

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1978
Officiële naam Grote Prijs van België voor Moto's/Grand Prix de Belgique des Motos
Land Vlag van België België
Datum 2 juli 1978
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Michel Rougerie
Eerste Vlag van Nederland Wil Hartog
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
250 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Italië Walter Villa
Eerste Vlag van Italië Paolo Pileri
Tweede Vlag van Italië Franco Uncini
Derde Vlag van Italië Walter Villa
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi en Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Maurizio Massimiani
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins
Eerste Vlag van Zwitserland Bruno Holzer/Vlag van Zwitserland Karl Meierhans
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams

De Grand Prix-wegrace van België 1978 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1978. De races werden verreden op 2 juli 1978 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège).

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In België zette de Suzuki-fabriek alles op alles om in elk geval de constructeurstitel nog te winnen. Daarom kreeg Wil Hartog de motorfiets van de gewonde Pat Hennen en Michel Rougerie de reservemachine van Barry Sheene. Zij moesten de Yamaha-rijders op achterstand zetten en Sheene laten winnen. Sheene pakte op de natte baan ook wel kopstart, maar ronde na ronde kwam Wil Hartog als eerste langs, gevolgd door Sheene en Roberts. Hartog wilde Sheene wel voorbij laten, maar die ging zo langzaam dat zelfs de slecht gestarte Rougerie aansluiting vond. Uiteindelijk liet Wil Hartog Barry Sheene voorbij om hem vervolgens acht tot negen maal in te halen om hem te tonen op welke plaatsen hij te langzaam ging. Sheene begreep de boodschap niet en kon gewoon niet zo snel als Wil Hartog. Uiteindelijk maakte de Japanse teamleiding een einde aan het spektakel: zij toonden Hartog enkele ronden voor het einde een pitbord met de tekst "GO". Op die manier zou in elk geval een Suzuki winnen, belangrijk voor de constructeurstitel. In de laatste paar ronden pakte Hartog een voorsprong van dertien seconden en hij won de Belgische Grand Prix. Kenny Roberts, die zich gewoon op Sheene geconcentreerd had, werd tweede, Barry Sheene derde.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 39' 50" 4 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +15" 8 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +18" 6 10
4 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki +21" 3 8
5 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Suzuki +1' 18" 9 6
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama Yamaha +1' 19" 0 5
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki 3
9 Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Suzuki 2
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki 1
11 Vlag van Nieuw-Zeeland John Woodley Suzuki
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Suzuki
13 Vlag van Zweden Bo Granath Suzuki
14 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki
15 Vlag van Australië Jack Findlay Suzuki
16 Vlag van Australië Greg Johnson Suzuki
17 Vlag van België Hervé Regout Suzuki
18 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki
19 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Les van Breda Suzuki +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +1 ronde
21 Vlag van België Guy Cooremans Suzuki +1 ronde
22 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Hogrel BUT +1 ronde
DNF Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha motor
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki banden
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki motor
DNF Vlag van Verenigde Staten Steve Baker Suzuki motor
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North onbekend motor
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Suzuki motor
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Suzuki versnellingsbak
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki motor
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold Suzuki motor
DNF Vlag van Nederland Cor Scheepens Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Franz Rau Suzuki
DNF Vlag van Nederland Dick Alblas Suzuki
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Franz Heller Suzuki
DNQ Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Carlos de San Antonio Suzuki

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250cc-race startte de Yamaha van Kenny Roberts heel slecht en na de eerste ronde parkeerde hij zijn machine in de pit. Gregg Hansford viel ook al in de eerste ronde uit en Mick Grant (Kawasaki) stopte na de tweede ronde, terwijl Kork Ballington in de nattigheid geen risico's nam en slechts vijfde werd. De leiders in het kampioenschap speelden dus geen grote rol en dat gaf Paolo Pileri en Franco Uncini de kans om om de winst te vechten. Uiteindelijk won Pileri met een behoorlijke voorsprong. Om de derde plaats werd stevig gevochten door Walter Villa en Patrick Fernandez. Uiteindelijk werd die strijd door Villa gewonnen.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Paolo Pileri Morbidelli 40' 35" 0 15
2 Vlag van Italië Franco Uncini Yamaha +23" 1 12
3 Vlag van Italië Walter Villa Harley-Davidson +37" 6 10
4 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +37" 8 8
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +1' 07" 0 6
6 Vlag van Italië Mario Lega Morbidelli +1' 07" 2 5
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 4
8 Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha 3
9 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 2
10 Vlag van Zweden Leif Gustafsson Yamaha 1
11 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha
12 Vlag van België Etienne Geeraerd Yamaha
13 Vlag van België Albert Debouny Yamaha
14 Vlag van Duitsland Josef Hage Japol
15 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
16 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
17 Vlag van België René Delaby Yamaha
18 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Padgett Yamaha
20 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha
21 Vlag van Japan Ken Nemoto Yamaha
22 Vlag van Duitsland Dieter Heinen Yamaha
23 Vlag van Frankrijk Roland Faesser Yamaha
24 Vlag van Frankrijk Armand Gras Yamaha
DNF Vlag van Australië John Dodds Yamaha
DNF Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha opgave
DNF Vlag van België Michel Biver Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki
DNF Vlag van Noord-Ierland Tom Herron Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha
DNF Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki
DNF Vlag van Australië Ray Quincey Yamaha
DNF Vlag van België Guy Origer Yamaha
DNF Vlag van België Francis Hollebecq Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Kawasaki
DNQ Vlag van Duitsland Harald Merkl Yamaha
DNQ Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha
DNQ Vlag van België Olivier Liegeois Yamaha
DNQ Vlag van België Patrick de Radiguès Yamaha
DNQ Vlag van België Alain Nies Yamaha
DNQ Vlag van België Yves de Kimpe Yamaha
DNQ Vlag van België Michel Steven Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Franck Gross Yamaha
DNQ Vlag van Canada Ron Kirkham Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
DNQ Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha
DNQ Vlag van België Jean-Claude Baele Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Roberts Yamaha
DNQ Vlag van Denemarken Børge Nielsen Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk John Weeden Yamaha
DNQ Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha
DNQ Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Dirk du Plooy Yamaha
DNQ Vlag van Italië Valerio Pessotto Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Denis Boulom Yamaha
DNQ Vlag van België Roger Kockelman Yamaha
DNQ Vlag van België Philippe Jacob Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNQ Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Yamaha
DNQ Vlag van België Richard Hubin Yamaha

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 125cc-klasse reed Ángel Nieto met toestemming van zijn "baas" (niet Bultaco maar de Spaanse bond) voor het eerst met een Minarelli, in dienst van Pier Paolo Bianchi. Samen met Maurizio Massimiani reden ze weg van het veld, maar na vijf ronden moest ook Massiminiani afhaken. Bianchi en Nieto gingen er samen vandoor en reden ook samen de snelste ronde. Volgens afspraak mocht Bianchi winnen en zo zijn achterstand op Eugenio Lazzarini wat verkleinen. Lazzarini deed het op de natte baan rustig aan, hij werd zesde en behield daardoor toch nog 34 punten voorsprong op Bianchi.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli 38' 12" 2 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli +3" 3 12
3 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Morbidelli +11" 1 10
4 Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli +1' 29" 3 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli +1' 34" 3 6
6 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini MBA 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller Morbidelli 4
8 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Morbidelli 3
9 Vlag van Nederland Cees van Dongen Morbidelli 2
10 Vlag van Finland Matti Kinnunen Morbidelli 1
11 Vlag van Nederland Bennie Wilbers Morbidelli
12 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Morbidelli
13 Vlag van Duitsland Walter Koschine Bender
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli
15 Vlag van Italië Enrico Cereda Morbidelli
16 Vlag van Zweden Benga Johansson Morbidelli
17 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli
18 Vlag van Nederland Jan Huberts Morbidelli
19 Vlag van Duitsland Bernd Schneider Bender
20 Vlag van Nederland Jan Ubels Buton
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Motobécane
DNF Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Morbidelli
DNF Vlag van België Poliet Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Morbidelli
DNF Vlag van Zwitserland Marc-Anton Constantin Morbidelli
DNF Vlag van Italië Felice Agostini Morbidelli
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Morbidelli
DNF Vlag van Nederland Kees van de Ven Morbidelli
DNF Lida Honda
DNF Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
DNF Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Laurent Gomis Morbidelli
DNF Vlag van België Michel Simul Honda
DNF Vlag van België René Renier Honda
DNQ Vlag van België Jean-Claude Baele Morbidelli
DNQ Vlag van Italië Claudio Lusuardi Morbidelli
DNQ Vlag van België Freddy Blaise Morbidelli
DNQ Vlag van België Guy Collard Morbidelli
DNQ Vlag van België Eddy Goffinet Morbidelli

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Op het natte circuit van Spa-Francorchamps was Ricardo Tormo al vanaf de start voor niemand bij te houden. Al na één ronde had hij 14 seconden voorsprong op Eugenio Lazzarini en dat zou oplopen tot bijna een minuut. Lazzarini werd wel tweede, voor Stefan Dörflinger, die nog niet veel had gereden omdat hij tijdens races in Raalte geblesseerd was geraakt.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 31' 52" 3 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler +56" 1 12
3 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler +2' 23" 2 10
4 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco +2' 24" 6 8
5 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Kreidler +2' 34" 9 6
6 Vlag van België Pierre Dumont Kreidler +2' 48" 7 5
7 Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF 3
9 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 2
10 Vlag van Nederland Theo Timmer Kreidler 1
11 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Kreidler
12 Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler
13 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco
14 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ramón Galí Bultaco
15 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler
16 Vlag van Frankrijk Daniel Corvi Kreidler
17 Vlag van België Chris Baert Kreidler
18 Vlag van België Marcel van der Steene Kreidler
19 Vlag van Frankrijk Michel de Poligny Scrab
20 Vlag van België Dirk van der Donckt Kreidler
21 Vlag van Duitsland Wolfgang Golembeck Kreidler
22 Vlag van Duitsland Franz Unger Kreidler
23 Vlag van Zweden Ove Skifjeld Kreidler
24 Vlag van Duitsland Otto Machinek Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Kreidler
DNF Vlag van Frankrijk Yves Le Toumelin Kreidler
DNF Vlag van België Serge Julin Lusuardi
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Kreidler
DNF Vlag van België Charles Dumont Kreidler
DNF Vlag van België Julien van Zeebroeck Kreidler
DNF Vlag van Italië Aldo Pero Kreidler
DNF Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler
DNF Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler
DNQ Vlag van België Georges Fissette Kreidler
DNQ Vlag van België Emmanuel Ghilain Kreidler
DNQ Vlag van Portugal Henrique Sande Bultaco
DNQ Vlag van België Robert Evrard Kreidler
DNQ Vlag van België René Loge Kreidler
DNQ Vlag van Frankrijk Benjamin Laurent Kreidler
DNQ Vlag van Finland Mika-Sakari Komu Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Op het drijfnatte circuit hadden de zijspancombinaties met hun brede banden veel last van aquaplaning. Hoewel Alain Michel/Stuart Collins na de eerste ronde als eerste voorbij kwamen, gevolgd door Rolf Biland/Kenneth Williams, leek de combinatie Bruno Holzer/Karl Meierhans (LCR-Yamaha) op de één of andere manier meer grip te hebben dan de rest. Waar iedereen met spinnende wielen probeerde grip te vinden trok hun machine veel gemakkelijker op. Zij wonnen dan ook, voor Michel/Collins en Biland/Williams. Rolf Biland reed overigens met zijn TTM-Yamaha omdat die sneller was dan de BEO en het in Spa-Francorchamps meer op snelheid aan kwam.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 47' 50" 0 15
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha +22" 7 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenneth Williams TTM-Yamaha +28" 3 10
4 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Seymaz-Yamaha +2' 22" 2 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Hodgkins Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Windle-Yamaha +3' 01" 0 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk James Neil Windle-Yamaha 5
7 Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Jan Smit Seymaz-Yamaha 4
8 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Roland Gabriel Schmid-Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk Gordon Russell Busch-Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha 1
Vorige race:
TT Assen 1978
FIM wereldkampioenschap wegrace
30e seizoen (1978)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1978

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1977
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1979