Grand Prix-wegrace van België 1984

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1984
Officiële naam G.P. Moto 1984
Land Vlag van België België
Datum 8 juli 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Frankrijk Raymond Roche
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Snelste ronde Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Eerste Vlag van Duitsland Manfred Herweh
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Nederland Hans Spaan
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott/Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith

De Grand Prix-wegrace van België 1984 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1984. De races werden verreden op 8 juli 1984 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. Tijdens de training kwam 500cc-coureur Kevin Wrettom ten val. Hij overleed op donderdag 12 juli in het ziekenhuis in Luik.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen voor de Belgische Grand Prix begonnen al chaotisch, omdat het circuit nog vol modder lag door de vrachtauto's die bij graafwerkzaamheden geassisteerd hadden. De zijspanrijders weigerden dan ook de baan op te gaan. Na enkele uren poetsen werd de baan vrijgegeven, maar toen Egbert Streuer twee ronden had gereden zat zijn hele combinatie onder de modder. Daarop werd er de hele nacht verder gepoetst aan de baan. Ook in het rennerskwartier was de chaos groot. Iedereen die dat wilde had vrije toegang, waarvan vele - veelal dronken - bezoekers gebruikmaakten. Tenten werden kapotgetrokken en spullen gestolen. Nadat de monteur van Steve Parrish een dief had betrapt en eigen rechter had gespeeld, stapten vertegenwoordigers van Honda en Yamaha naar de organisatie met het dreigement te vertrekken als er niet werd ingegrepen. Daarop veegde de gendarmerie het rennerskwartier schoon. Daarmee waren de problemen niet voorbij: van de trainingstijden klopte helemaal niets. De tijdwaarnemers stapten zelfs naar Streuer toe met de vraag of hij zelf dacht dat hij de tweede trainingstijd had gereden. Als dat zo was namen ze dat voetstoots aan. De startopstelling van de 500cc-klasse werd zelfs op de racedag nog gewijzigd. De races werden bezocht door een recordaantal van 100.000 bezoekers. Tijdens de racedag sloeg de gendarmerie opdringerige toeschouwers met de wapenstok achter de hekken, maar de beroepsfotografen hadden niet verwacht dat hen hetzelfde lot zou treffen op het moment dat ze gewoon hun werk deden.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Takazumi Katayama was naar Japan afgereisd omdat hij na de TT van Assen geconstateerd had dat hij nog te veel last had van zijn blessure. HRC besloot steun te zoeken bij privérijder Raymond Roche door hem de Honda NS 500 van Katayama te geven, maar daarnaast kreeg Wayne Gardner een fabrieksblok, net als Didier de Radiguès[1]. Men moest wel actie ondernemen, want Eddie Lawson had intussen 27 punten voorsprong op Freddie Spencer in het wereldkampioenschap. Spencer zelf trainde zowel met de viercilinder Honda NSR 500 als de driecilinder Honda NS 500. Met die laatste machine zette hij zijn snelste trainingstijd, ruim een seconde sneller dan concurrent Lawson. Men wilde de viercilinder echter nog niet afschrijven: daar trainde Ron Haslam mee. Yamaha-fabrieksrijder Virginio Ferrari wist zijn nieuwe teamgenoot Tadahiko Taira maar net voor te blijven, maar de nieuwe hulptroepen van Honda, Gardner en De Radiguès, stonden in de startopstelling daar nog achter.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 2"31'66
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 2"32'97
3. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 2"33'76
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 2"34'83
5. Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda 2"35'16
6. Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 2"35'31
7. Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha 2"36'35
8. Vlag van Australië Wayne Gardner HRC-Honda 2"36'37
9. Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda 2"36'49
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 2"37'08

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De Honda NSR 500-viercilinder kwam in België niet aan de start. Ron Haslam, die er ook mee getraind had, koos voor zijn driecilinder Honda NS 500. Dat deed Freddie Spencer ook, maar hij moest eerst het Honda-management overtuigen. Men zag liever niet dat de peperdure viercilinder in de vrachtauto werd geladen. Spencer sloeg de warm-up in de ochtend over wegens hevige hoofdpijn. Raymond Roche plakte zijn startnummer op Spencer's machine en reed er een ronde mee. Randy Mamola startte het snelste, maar bij La Source werd hij ingehaald door Spencer, die zich op driecilinder duidelijk thuis voelde en de race onbedreigd won. Mamola reed naar de tweede plaats met een blok dat duidelijk trager was dan de motor die hij in Assen had gebruikt (dat motorblok was voor revisie in Japan omdat het anders te veel kilometers zou maken). Eddie Lawson had uitzicht op de derde plaats, maar hij werd door Raymond Roche bijna in de vangrail geduwd en besloot voor zijn eigen veiligheid te kiezen. Hij tilde overigens niet zwaar aan dit incident. Dat hij slechts vierde weg weet hij aan de Dunlop-banden, die meer moeite met de warme omstandigheden hadden dan de Michelins die Honda gebruikte.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 51"33'17 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda +5'71 12
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda[2] +6'76 10
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha +20'25 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda +29'79 6
6 Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha +58'61 5
7 Vlag van Australië Wayne Gardner HRC-Honda +1"20'38 4
8 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki +1"22'17 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki +1"40'33 2
10 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda +1"59'64 1
11 Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki +2"01'44
12 Vlag van Frankrijk Franck Gross Honda +2"09'40
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +2"10'60
14 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen Honda +2"19'10
15 Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki +2"29'03
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha +2"33'60
17 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki +2"36'26
18 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Salle Suzuki +1 ronde
20 Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki +1 ronde
21 Vlag van Denemarken Börge Nielsen Suzuki +1 ronde
22 Vlag van Zweden Brett Hudson Suzuki +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva Versnellingsbak
Vlag van Zwitserland Marco Gentile Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki
Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha Val
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-HRC-Honda Ketting
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda Ongeval
Vlag van Italië Attilio Riondato Suzuki Ongeval
Vlag van Australië Paul Lewis Suzuki
Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki Val
Vlag van Nederland Henk van der Mark Honda Krukas
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard Chevallier-ELF-Honda Vastloper

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki Blessure[3]
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[4]
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki Niet fit[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva Onbekend[6]
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki Blessure[7]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 107
2 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 87
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda 81
4 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
75
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 57
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 28
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 19
8 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda /
Chevallier-ELF-HRC-Honda
18
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda /
HRC-Honda
10 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 16

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-training was zoals altijd spannend, hoewel door het lange circuit de tijden wat verder uit elkaar lagen. Manfred Herweh was de snelste, terwijl WK-leider Christian Sarron wat tegenviel met de vijfde trainingstijd. Thierry Rapicault, die in zijn Sonauto-periode zo slecht gepresteerd had, was met zijn productie-Yamaha TZ 250 de beste privérijder met een achtste trainingstijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 2"39'55
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 2"40'57
3. Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 2"40'62
4. Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 2"40'81
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 2"41'07
6. Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 2"41'31
7. Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 2"41'96
8. Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 2"42'95
9. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 2"42'55
10. Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha 2"42'63

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Guy Bertin pakte met zijn (feitelijk acht jaar oude) MBA de kopstart, achtervolgd door Manfred Herweh, Christian Sarron en Sito Pons. Halverwege de race begon de machine van Bertin toeren te verliezen en moest hij de anderen laten gaan, waarbij Pons voornamelijk volgde. Herweh deed het meeste kopwerk, maar in de slotfase probeerde Sarron een aanval in te zetten. Hij werd echter bijna van zijn machine geslingerd en nam genoegen met de derde plaats achter Pons. Iván Palazzese passeerde Bertin ook nog en werd vierde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 43"16'45 15
2 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax +0'48 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha +2'18 10
4 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +2'95 8
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA +12'30 6
6 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha +16'06 5
7 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha +19'89 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Sonauto-Yamaha +30'90 3
9 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod +33'13 2
10 Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha +41'22 1
11 Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
12 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA
13 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha
14 Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax
15 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
16 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
17 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha
18 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod
19 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha
20 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha
21 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha
22 Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Yamaha
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha
24 Vlag van België René Delaby Yamaha
25 Vlag van België Michel Siméon Honda

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha 37
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha 38
Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha 39
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Rotax 40
Vlag van België Lucio Pietroniro Yamaha 41
Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Yamaha 42
Vlag van België Bernard Denis Yamaha 43
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 44

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha Vastloper 2
Vlag van België Eric de Doncker Yamaha 34
Vlag van Zwitserland Bruno Lüscher Yamaha 10
Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha Val[8] 14
Vlag van België Richard Hubin Yamaha 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Armstrong-Rotax Koeling 16
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha Koeling 20
Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Rotax 24
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Honda 29
Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Val 36
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha Vastloper 26

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 82
2 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 70
3 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 58
4 Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 53
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 51
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha 38
7 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 33
8 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha 29
9 Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA 20
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha 17

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Dörflinger was weer ongenaakbaar in de training in Francorchamps, ruim drie seconden sneller dan Jorge Martínez. Hans Spaan haalde zijn gram ten opzichte van HuVo-Casal-fabrieksrijder Pier Paolo Bianchi. Die had zijn team verboden Spaan nog eens een fabrieksracer te geven, maar met zijn productie-HuVo met Hummel-cilinder was Spaan ruim een seconde sneller dan Bianchi.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 2"55'84
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 2"58'95
3. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 3"00'87
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 3"01'92
5. Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 3"02'17
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 3"02'78
7. Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 3"04'50
8. Vlag van Zwitserland Hans Müller Bakker-Sachs 3"04'66
9. Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 3"06'68
10. Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal 3"06'68

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Om nog kans op de wereldtitel te behouden moest Pier Paolo Bianchi in België winnen. Daarom had hij zijn team (HuVo-Casal, waaraan hij veel geld had betaald om een fabrieksracer te krijgen) verboden een machine ter beschikking te stellen aan Hans Spaan, die hem in Assen verslagen had. De getergde Spaan had met zijn privémachine al een snellere trainingstijd gereden, maar startte slecht. Bianchi had kopstart, maar werd meteen terechtgewezen door Stefan Dörflinger, die de race zonder problemen won, voor Jorge Martínez. Spaan rukte intussen op naar voren: na de eerste ronde was hij negende, maar na de vierde ronde reed hij al op de vierde plaats achter Bianchi, die problemen met zijn koppeling had. In de achtste ronde ging Spaan voorbij. Willem Heykoop versloeg de tweede Zündapp-rijder Hubert Abold op de streep en werd vijfde.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 39"12'68 15
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi +19'80 12
3 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal +36'53 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal +41'57 8
5 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal +1"13'66 6
6 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp +1"13'92 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel +1"21'35 4
8 Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal +1"21'61 3
9 Vlag van Zwitserland Hans Müller Bakker-Sachs +1"27'87 2
10 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +1"34'45 1
11 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler
12 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Casal
13 Vlag van Nederland Jos van Dongen Sachs
14 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler
15 Vlag van Nederland Hans Koopman Kreidler
16 Vlag van Duitsland Johann Auer Eberhardt
17 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +1 ronde
18 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal +1 ronde
19 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Honda +1 ronde
20 Vlag van België Georges Fisette Casal +1 ronde

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal Koppeling 10
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal 26
Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN 17
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 7
Vlag van België Hans Stevens Casal 24

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel
Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 76
2 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp/
Krauser-LCR-Zündapp
65
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 63
4 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 50
5 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal/
Kreidler
47
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel 46
7 Vlag van Nederland Willem Heykoop HuVo-Casal 27
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs/
Bakker-Sachs
18
9 Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal 16
10 Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 12

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Alain Michel, Rolf Biland en Egbert Streuer waren de enigen die tijden onder de 2 minuut 40 seconden reden. Theo van Kempen brak bij een crash in de training zijn sleutelbeen, waarop bakkenist Geral de Haas besloot in het zijspan van Graham Gleeson te stappen. Gleeson's bakkenist Kurt Rothenbühler was ook geblesseerd geraakt. De verschillen tussen de top vier en de rest van het veld waren nog steeds erg groot: Steve Abbott moest bijna vijf seconden toegeven op Alain Michel.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Michel Fresc Krauser-LCR-Yamaha 2"39'08
2. Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 2"39'15
3. Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 2"39'63
4. Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 2"40'50
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott/Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 2"43'99
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha 2"44'12
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg/Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 2"44'74
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 2"45'63
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 2"45'88
10. Vlag van Zwitserland Hans Hügli/Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 2"46'07

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Egbert Streuer en Bernard Schnieders hadden vanaf de tweede startrij een goede start, maar de vreugde was van korte duur. Al na de eerste ronde kwamen ze de pit in met een machine die vast zat in de derde versnelling. Rolf Biland en Kurt Waltisperg hadden toen al een voorsprong van drie seconden op de combinatie Alain Michel/Jean-Marc Fresc, die werd achtervolgd door Werner Schwärzel/Andreas Huber, Steve Abbott/Shaun Smith en Derek Bayley/Brian Nixon. Bayley viel echter uit door een oververhitte motor. Biland leek op een eenvoudige overwinning af te gaan, tot hij in de tiende ronde zijn combinatie parkeerde. Een gebroken slangenklem (van Franse makelij) veroorzaakte waterlekkage. Alain Michel profiteerde hier natuurlijk van, maar ook Werner Schwärzel, die door zijn tweede plaats nog maar twee punten achterstand op Streuer had. Daarmee leek een herhaling van het seizoen 1982 op til. Toen was Schwärzel zonder een enkele overwinning wereldkampioen geworden. De kansen van Biland op de wereldtitel waren verkeken.

Uitslag Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 46"04'08 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 46"24'88 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 47"07'82 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 8
5 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 6
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 5
7 Vlag van Zwitserland Hans Hügli Vlag van Zwitserland Andreas Schütz LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Spendlove LCR-Suzuki 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha Versnellingsbak
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Koeling[9]
Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Nederland Geral de Haas Windle-Yamaha Vastloper
Vlag van Nederland Jos Modder Vlag van Nederland Dick van 't Klooster LCR-Yamaha
Vlag van Nederland Martin Kooy Vlag van Nederland Raimond van der Groep Kova-Yamaha Ongeval
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Yamaha Koeling
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Busch-Yamaha

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 52
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 50
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 47
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 30
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 20
8 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 12
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 11
10 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 10

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Herrie in de tent[bewerken | brontekst bewerken]

Pier Paolo Bianchi was woedend op het HuVo-team nadat hij tijdens de TT van Assen niet alleen verloren had van Hans Spaan, maar ook van Willem Heykoop. Spaan had voor de gelegenheid een fabrieksracer gekregen, maar Heykoop was de vaste teamgenoot van Bianchi. Bianchi solliciteerde in België openlijk naar een plek in het Derbi-team, voor het geval dat de ernstig geblesseerde Ricardo Tormo niet zou terugkeren. HuVo-teamleider Jan Huberts had daar geen probleem mee: "Als hij naar Derbi wil, gaat hij maar."

Duikeling[bewerken | brontekst bewerken]

Toen Egbert Streuer in de pit hard remde duikelde bakkenist Bernard Schnieders voorover uit het zijspan. Schnieders was alvast begonnen de pennen uit de stroomlijnkuip te draaien om de oorzaak van het probleem op te sporen. Daardoor had hij zich niet goed vastgehouden.

Succes voor Hummel[bewerken | brontekst bewerken]

De cilinders die Hans Hummel had ontwikkeld vonden steeds meer aftrek onder Yamaha-rijders, maar Hans Spaan was met zijn privé-HuVo-Casal met Hummel-cilinder ook sneller dan de fabrieksracers. Ook zijspancoureur Alain Michel gebruikte cilinders van Hummel, maar hij had daarnaast samen met importeur Sonauto elektronische powervalves ontwikkeld, die ook op de Yamaha van Christian Sarron werden gebruikt. De elektronische bediening was voor de viercilinder Yamaha TZ 500-motor echter anders. Die had Michel zelf ontwikkeld.

Kevin Wrettom[bewerken | brontekst bewerken]

Kevin Wrettom, die op donderdag na de race overleed aan zijn verwondingen, had nog niet veel GP-ervaring. Hij had een enkele maal in de Britse Grand Prix gereden, maar in 1984 reed hij ook in Assen en Spa-Francorchamps. Dat had te maken met zijn woonplaats: hij woonde in Eindhoven en werkte daar bij DAF Trucks. Hij was ook al eens zwaargewond geraakt tijdens de TT van Man van 1979, waarna hij drie jaar niet kon racen. In 1983 had hij een oude Suzuki van Boet van Dulmen gekocht, waarmee hij zijn carrière voortzette. Wrettom was 28 jaar en liet zijn vrouw Julie en een zoontje van drie jaar achter.

Arrestaties[bewerken | brontekst bewerken]

Onderweg van Francorchamps naar Italië werd Walter Migliorati door de Italiaanse douane opgepakt. Men vond 18 kg hasjiesj en een halve kilo cocaïne in zijn motorhome. Na ondervraging werd ook Felice Agostini, de broer van Giacomo en begeleider van het Marlboro-Yamaha-team, gearresteerd. Migliorati werd in november veroordeeld tot zeven jaar gevangenisstraf en een boete van (omgerekend) ruim 29.000 Euro.

Vorige race:
TT Assen 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1983
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1985