Grand Prix-wegrace van Finland 1980

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1980
Circuit Imatra Vanaf 1979 werd het verkorte deel (zwart) gebruikt.
Officiële naam Finnish GP
Land Vlag van Finland Finland
Datum 29 juli 1980
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Graziano Rossi
Snelste ronde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Eerste Vlag van Nederland Wil Hartog
Tweede Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Derde Vlag van Italië Franco Uncini
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington
Eerste Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Zwitserland Roland Freymond
125 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Guy Bertin
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
Zijspan
Poleposition Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Zwitserland Bruno Holzer/Vlag van Zwitserland Karl Meierhans

De Grand Prix-wegrace van Finland 1980 was de zevende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1980. De races werden verreden op 27 juli 1980 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland). In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 250cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Door het wegvallen van de Zweedse Grand Prix was ook de Finse minder interessant geworden voor de coureurs. Normaal gesproken konden zij de verre reis naar Scandinavië financieel aantrekkelijk houden omdat er twee GP's waren. Bovendien was de 350cc-klasse geschrapt, waardoor coureurs die in de 250- en de 350cc-klasse deelnamen nu de reis voor slechts één race moesten maken. Kork Ballington was na zijn darmoperatie weer fit genoeg om deel te nemen, waardoor Toni Mang eindelijk weer tegenstand kreeg in de 250cc-race. Bovendien kon Ballington zich nu ook weer richten op de ontwikkeling van de Kawasaki KR 500. Ballington won de 250cc-race, maar het was te laat om Mang van de wereldtitel af te houden. Honda had de NR 500 weer eens meegebracht. De testrijders Mick Grant en Takazumi Katayama hadden het hele seizoen als privérijder met andere merken gereden. Katayama was in een internationale race in Italië derde geworden met de Honda en dat gaf hoop op een goed resultaat. Katayama trainde met de machine, zette de 30e trainingstijd en daarmee waren twee motorblokken afgeschreven. Katayama en Grant brachten hun privé-Suzuki's aan de start.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Na de trainingen zag het er goed uit voor Marco Lucchinelli en Graziano Rossi, die nu allebei een 16 inch voorwiel hadden en met ruime voorsprong eerste en tweede stonden. Wil Hartog, eveneens met een 16" voorwiel, stond derde. In de race nam Lucchinelli binnen enkele ronden een flinke voorsprong, die hij steeds verder wist uit te bouwen. De strijd om de tweede plaats ging tussen Rossi, Hartog en Kenny Roberts. Halverwege de race verdwenen zowel Rossi als Lucchinelli in de pit met motorproblemen, waardoor Hartog de leiding overnam. Roberts, die nu een speciaal luchtkanaal op zijn machine had om de warmteproblemen met zijn achterdemper tegen te gaan, wist hem niet te achterhalen, maar was tevreden met zijn tweede plaats. Daarmee bouwde hij zijn voorsprong in het wereldkampioenschap op Randy Mamola weer iets verder uit.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Honda NR 500
De machine met het Maxton-buisframe en normale Marzocchi-telescoopvork
De Honda NR 500 was een zeer vooruitstrevende viercilinder viertakt met ovale zuigers en cilinders, 32 kleppen en 8 drijfstangen die 20.000 tpm kon draaien. De eerste versie, met een monocoque-frame, was in 1979 een paar keer ingezet maar Mick Grant en Takazumi Katayama konden zich niet of nauwelijks kwalificeren voor de races. Er kon ook niet aan de motor gewerkt worden. Zelfs eenvoudige zaken als het verwisselen van bougies of sproeiers vereisten het uitbouwen van het motorblok. Daarom kreeg de 1980-versie een buisframe van Maxton, dat de machine 16 kg zwaarder maakte en waarvan Katayama na de eerste tests al had gemeld dat de stuurkwaliteiten beneden de maat waren. Het werken aan de motor was nu een stuk eenvoudiger, maar de machine kon nog steeds niet overtuigen.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 50'51"8 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 51'01"3 5 12
3 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 51'14"6 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 51.25"1 6 8
5 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 51'32"1 12 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Pons Yamaha 51'35"2 8 5
7 Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki 51'38"5 13 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki 51'57"4 7 3
9 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 52'08"5 21 2
10 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha 52'13"2 15 1
11 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki 52'16"7 17
12 Vlag van Zweden Lennart Bäckström Suzuki 52'30"7 20
13 Vlag van Finland Seppe Rossi Suzuki 52'31"4 23
14 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 52'50"8 19
15 Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki 53'01"0 16
16 Vlag van Oostenrijk Werner Nenning Yamaha +1 ronde 24
17 Vlag van Frankrijk Hubert Rigal Yamaha +1 ronde 14
18 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +1 ronde 22
19 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki +1 ronde 28
DNF Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 2
DNF Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki vastloper 10
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 1
DNF Vlag van Italië Adelio Faccioli Suzuki 18
DNF Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha 29
DNF Vlag van Nederland Jack Middelburg Bakker-Yamaha 9
DNF Vlag van Zweden Peter Sköld Suzuki 32
DNF Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 25
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Grant Suzuki 26
DNF Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Yamaha remproblemen[1] 11
DNF Vlag van Finland Kimmo Kopra Yamaha 33
DNS Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Suzuki Blessure[2] 31

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 67
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 51
3 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 41
4 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 34
5 Vlag van Italië Graziano Rossi Suzuki 30
6 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki 21
7 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha 20
8 Vlag van Japan Takazumi Katayama Suzuki 18
9 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 17
10 Vlag van Nederland Jack Middelburg Yamaha/
Bakker-Yamaha		 15
Vlag van Italië Carlo Perugini Suzuki

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Saul had de kopstart in Finland, maar moest al snel Toni Mang, Roland Freymond en Kork Ballington laten passeren. Deze drie vormden de kopgroep, met Mang aan de leiding tot de 23e ronde, toen Ballington de leiding overnam. Ballington won de race en drong daardoor weer meteen naar de tweede plaats in het wereldkampioenschap, maar Toni Mang had aan zijn tweede plaats genoeg om wereldkampioen te worden. Hij had problemen gekregen toen er vloeistof (naar later bleek benzine) op zijn vizier kwam en in de laatste ronden kon hij bijna niets meer zien en was hij in het spoor van Ballington naar de finish gereden.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 49'53"2 2 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Krauser-Kawasaki 49'56"4 1 12
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 50'21"2 4 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 50'30"0 3 8
5 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 50'30"8 11 6
6 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 50'56"2 10 5
7 Vlag van Oostenrijk Hans Müller Yamaha 51'02"4 6 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 51'04"8 15 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 51'23"1 16 2
10 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha 51'26"5 12 1
11 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 51'27"4 14
12 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha 51'57"8 19
13 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde 9
14 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha +1 ronde 27
15 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Yamaha +1 ronde 23
16 Vlag van Finland Jarmo Liitiä Yamaha +1 ronde 22
17 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde 30
18 Vlag van Finland Seppo Kokkonen Yamaha +1 ronde 29
DNF Vlag van Finland Esa Kytölä Yamaha +1 ronde 25
DNF Vlag van Italië Giampaolo Marchetti MBA 5
DNF Vlag van Finland Martti Solja Yamaha 18
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 24
DNF Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 20
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha remproblemen[1] 7
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 21
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 8
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha 28
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger Yamaha Val 26
DNF Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 17
DNF Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Ad Maiora remproblemen[1] 13
DNQ Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 31
DNQ Vlag van Zuid-Afrika Peter Labuschagne Yamaha 32
DNQ Vlag van Duitsland Roland Kopf Yamaha 33
DNQ Vlag van Finland Sami Torvinen Yamaha 34
DNQ Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Yamaha 35
DNQ Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha 36
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 37
DNQ Vlag van Zweden Peter Sköld Yamaha 38

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Duitsland Toni Mang (wereldkampioen) Krauser-Kawasaki 91
2 Vlag van Zuid-Afrika Kork Ballington Kawasaki 45
3 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 38
4 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 37
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 32
6 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 29
7 Vlag van Italië Giampaolo Marchetti Yamaha 28
8 Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha 24
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 20
10 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 16

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Doordat in de voorafgaande races de toprijders nogal wisselvallig gepresteerd hadden verwachtte men in Finland een spannende 125cc-race. De kopgroep bestond aanvankelijk uit Wolfgang Müller, Ángel Nieto, Guy Bertin en Loris Reggiani, terwijl de leider in het wereldkampioenschap, Pier Paolo Bianchi, in de tweede groep zat. Müller en Nieto gingen er samen vandoor, terwijl Reggiani viel. Bertin moest opgeven toen eerst zijn tweede versnelling uitviel en later de Motobécane vastliep. Bianchi stootte door naar de tweede plaats, waar hij Nieto nog enige tijd bedreigde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 50'29"3 6 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 50'35"3 4 12
3 Vlag van Oostenrijk Hans Müller MBA 50'38"6 2 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 51'20"9 8 8
5 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 51'30"3 11 6
6 Vlag van Frankrijk MIchel Galbit MBA 51'53"2 13 5
7 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli 52'14"2 9 4
8 Vlag van Monaco Patrick Hérouard MBA 52'20"3 14 3
9 Vlag van Zweden Jan Bäckström Morbidelli 52'38"2 19 2
10 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli 52'39"3 17 1
11 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA +1 ronde 20
12 Vlag van Nederland Martin van Soest Morbidelli +1 ronde 15
13 Vlag van Nederland Jan Huberts Morbidelli +1 ronde 21
14 Vlag van Zweden Tore Alexandersson Morbidelli +2 ronden 25
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane Vastloper 1
DNF Vlag van Finland Juha Pakkanen MBA 26
DNF Vlag van Zweden Roland Olsson Starol 27
DNF Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 7
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol MBA 5
DNF Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli Val 3
DNF Vlag van Finland Auno Hakala Morbidelli 24
DNF Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 16
DNF Vlag van Frankrijk Yves Dupont MBA 23
DNF Vlag van Zwitserland Reiner Koster MBA 22
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA Val 12
DNS Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 18
DNS Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA 10

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Motorfiets Ptn
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 70
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 66
4 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Motobécane 51
4 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 48
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 43
6 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 40
7 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA 17
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
Vlag van Australië Barry Smith MBA
10 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo MBA 13

Zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrace in Imatra verliep tamelijk spectaculair. Biland/Waltisperg reden twee ronden aan de leiding, gevolgd door Michel/Burkhardt, maar toen moest Biland in de pit zijn zijspanwiel laten vervangen. Egbert Streuer verraste Michel en Werner Schwärzel en nam de leiding in de race, maar vloog in de derde ronde van de baan. Daarbij brak bakkenist Johan van der Kaap een sleutelbeen. Michel viel uit door een defecte versnellingsbak, waardoor Jock Taylor aan de leiding kwam. Die werd met een enorm snelheidsverschil ingehaald door Biland, die echter een ronde achterstand had. Taylor won de race voor Schwärzel, die onderweg nog even gestopt was om bakkenist Andreas Huber, die in de chicane uit de bak gevallen was, te laten instappen. Bruno Holzer/Karl Meierhans werden derde en Biland werd ondanks zijn pitstop toch nog vierde.

Uitslag zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 49'48"5 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 12
3 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 10
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 8
5 Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Busch-Suzuki 6
6 Vlag van Finland Pentti Niinivaara Vlag van Finland Matti Gröönroos Yamaha 5
7 Vlag van Finland Jorma Päivärinta Vlag van Finland Kari Karttiala Yamaha 4
8 Vlag van Finland Kalevi Rahko Vlag van Finland Kari Laatikainen Yamaha 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 2
DNF Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha Ongeluk[3]
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha Versnellingsbak

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Windle-Yamaha 67
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 48
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-LCR-Yamaha 40
4 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van België Paul Gérard en
Vlag van Duitsland Michael Burkhardt		 Seymaz-Fath /
Seymaz-Yamaha		 39
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap LCR-Yamaha 29
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 20
7 Vlag van Zwitserland Bruno Holzer Vlag van Zwitserland Karl Meierhans LCR-Yamaha 18
8 Vlag van Zweden Göte Brodin Vlag van Zweden Billy Gällros Krauser-LCR-Yamaha 11
Vlag van België Michel Vanneste Vlag van België Serge Vanneste Busch-Suzuki
10 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur Bartol-LCR 10

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Net als Rudi Kurth in het verleden was Rolf Biland steeds bezig met experimenten in de zijspanklasse. Dat had al geresulteerd in de Beo Imagine, een zijspancombinatie die in 1979 het hele reglement overhoop gooide. Na de Finse Grand Prix besloot hij het over een andere boeg te gooien. Hij nam een voorbeeld aan debutant Egbert Streuer, die met een set nieuwe Lectron-carburateurs naar Finland kwam en geen tijd verknoeide met het zoeken naar de perfecte afstelling. Streuer was weliswaar uitgevallen, maar had ook even aan de leiding van de wedstrijd gereden.
  • Kenny Roberts had in Assen en Zolder met een speciale motor gereden, waarbij de buitenste cilinders achterstevoren stonden. Daardoor veranderde de loop van de uitlaten en moest de achterschokdemper meer koeling krijgen. Die demper gaf al sinds 1979 problemen. Die motor paste echter niet in het beste frame. In Finland koos Roberts voor de oude motor zodat hij zijn beste frame kon gebruiken. Voor de koeling van de schokdemper was een speciale luchthapper op de stroomlijnkuip gebouwd.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1980 		FIM wereldkampioenschap wegrace
32e seizoen (1980) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1980
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1979 		Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1981
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Finland_1980&oldid=62649969"