Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1987

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1987
Officiële naam Shell Oils British Motorcycle Grand Prix 1987
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Datum 2 augustus 1987
Organisator FIM / ACU
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Japan Tadahiko Taira
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Patrick Igoa
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Italië Loris Reggiani
Derde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Bruno Casanova
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen)
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie
Derde Vlag van Duitsland Gerhard Waibel
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Derde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Duitsland Bruno Hiller

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1987 was de negende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1987. De races werden verreden op 2 augustus 1987 op Donington Park nabij Castle Donington (Leicestershire).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Na tien jaar Silverstone ging de Britse Grand Prix voor het eerst naar Donington Park. Hoewel dit een groot moment was voor circuiteigenaar Tom Wheatcroft, die jarenlang had geprobeerd een Grand Prix naar Donington te krijgen, stond de GP vooral in het teken van de terugkeer van Freddie Spencer, die 18 maanden niet meer geracet had. Alle klassen kwamen aan de start en werden onder goede weersomstandigheden verreden, hoewel er in de warming op en in de 125cc-race nog wat vochtige plekken van nachtelijke buien waren overgebleven. In de 80cc-klasse werd het wereldkampioenschap beslist. In de 125cc-klasse bouwde Fausto Gresini zijn al grote voorsprong nog verder uit, in de 250cc-klasse bracht Toni Mang de spanning weer terug, in de 500cc-klasse verraste Freddie Spencer vriend en vijand en bleken de Yamaha YZR 500's sterker geworden te zijn en in de zijspanklasse werden Steve Webster en Tony Hewitt vrijwel onbereikbaar voor de concurrentie. Intussen maakte de organisatie van Wheatcroft en de Auto-Cycle Union een uitstekende indruk. Zowel voor publiek (ongeveer 55.000 toeschouwers) als rijders was alles tot in de puntjes geregeld.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training waren alle ogen gericht op Freddie Spencer, die verklaarde voor 90% fit te zijn en in dat licht bezien was zijn achtste startplaats zeer acceptabel. De Yamaha's profiteerden hier pas volop van de extra ontwikkelingstijd die er was ontstaan door het wegvallen van de Belgische Grand Prix. In de GP van Frankrijk was dat door de regen nog niet zo uit de verf gekomen. Bovendien was dit een echt stuurcircuit, waardoor de Honda-fabriekscoureurs minder van hun vermogensoverschot konden profiteren. Ron Haslam verloor veel tijd met het testen van de ELF 4, waardoor hij zijn Honda NSR 500 niet goed kon afstellen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"38'29
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"39'05
3. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"39'11
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"39'26
5. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"39'44
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"39'47
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"39'70
8. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 1"39'85
9. Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 1"39'95
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 1"39'95

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste 500cc-race op Donington Park begon spectaculair toen uitgerekend Freddie Spencer vanaf de tweede startrij naar voren stormde en de leiding nam. Hij werd aanvankelijk gevolgd door Eddie Lawson, maar die werd in de "Esses" gepasseerd door Ron Haslam. Lawson vocht zich terug naar de tweede plaats en kroop richting Spencer, gevolgd door Haslam, Wayne Gardner, Christian Sarron en Randy Mamola. In de derde ronde begon Spencer ineens posities in te leveren en in de vierde ronde stak hij zijn arm omhoog ten teken dat zijn race voorbij was, naar later bleek door een blokkerende achterrem. Mamola en Gardner sloten achter Lawson aan toen ook Haslam steeds meer snelheid begon te verliezen door een verkeerd gekozen achterband, maar Gardner kon niet echt aanvallen, zeker niet tegen het einde toen er achterblijvers moesten worden gepasseerd. Mamola moest afhaken door kramp in zijn armen en werd derde, voor Christian Sarron. Rob McElnea leek vijfde te worden, tot hij in een bocht rechtuit schoot omdat hij geen voorrem meer had, een probleem waar ook Kenny Irons mee worstelde, maar die werd nog tiende.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 50"09'77 2 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 50"14'38 1 12
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 50"24'69 3 10
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 50"31'21 5 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 50"34'41 4 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès Bastos-Cagiva 50"41'31 9 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 50"41'70 6 4
8 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 50"42'74 12 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 50"45'73 11 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Irons Heron-Suzuki 51"01'91 10 1
11 Vlag van Japan Shungi Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 51"17'35 13
12 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 51"25'73 15
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Richard Scott Roberts-Lucky Strike-Yamaha 51"31'21 14
14 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Lucky Strike-Fior-Honda 51"33'20 19
15 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 51"33'89 20
16 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +1 ronde 17
17 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde 29
18 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Fior-SNCF-Honda +1 ronde 28
19 Vlag van Italië Alessandro Valesi Iberna-Honda +1 ronde 23
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joey Dunlop Rothmans-Honda +1 ronde 24
21 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda +1 ronde 32
22 Vlag van Ierland Alan Irwin Honda +1 ronde 34
23 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +1 ronde 36
24 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Honda +1 ronde 31
25 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Silvo Habat Honda +2 ronden 33
26 Vlag van Nederland Hennie Boerman Assmex-Honda +2 ronden 35

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha Voorrem 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams-Honda 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Skoal Bandit-Suzuki Opgave 16
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Mechanisch 22
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy McGladdery Honda Opgave 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Phillips Suzuki 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Henshaw Suzuki 30
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Honda 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Swann Honda 18
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda Blokkerende achterrem 8

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jeffrey Suzuki
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt Suzuki
Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
Vlag van Venezuela Moreno Vacondio Suzuki
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki
Vlag van Denemarken Claus Wulff Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Bastos-Cagiva Blessure[1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 105
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Roberts-Lucky Strike-Yamaha 91
3 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 79
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 64
5 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 37
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 33
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha
8 Vlag van Japan Tadahiko Taira Agostini-Marlboro-Yamaha 31
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 28
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 18

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Patrick Igoa was drievoudig wereldkampioen endurance, maar hij was zelf enigszins verbaasd dat hij in Donington in de 250cc-klasse op poleposition stond. Hij had vrij ontspannen gereden, maar dacht dat hij een voordeel had gehad omdat Roger Burnett hem en Dominique Sarron op vrijdagavond met een auto de baan uitgelegd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"42'21
2. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 1"42'43
3. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 1"42'48
4. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 1"42'75
5. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"42'77
6. Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda 1"42'84
7. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Honda 1"42'90
8. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"43'13
9. Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 1"43'14
10. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"43'56

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race in Donington was spannend van start tot finish. Dominique Sarron leidde heel even, maar zakte daarna steeds verder weg. De kopgroep bestond uit Reinhold Roth, Toni Mang, Martin Wimmer, Jacques Cornu, Dominque Sarron en de slecht gestarte Patrick Igoa, maar uit de achtergrond kwam Loris Reggiani heel snel naar voren. De posities wisselden zo snel dat commentator Murray Walker het nauwelijks kon volgen. Mang nam een tijdje alleen de leiding, maar werd weer ingerekend. Hetzelfde deed Reggiani, toen hij de leidende groep eenmaal gepasseerd was. Igoa bemoeide zich met de strijd om de kop en uiteindelijk deed ook Jacques Cornu dat, nadat hij het grootste deel van de race als zesde de groep gevolgd had. Twee ronden voor het einde van de race had Reggiani een - op het oog - comfortabele voorsprong van ruim 2 seconden, maar toen nam Mang de tweede positie over van Wimmer en hij reed het gat dicht. In de laatste ronde remde hij Reggiani bij de "Esses" uit en hij won met minder dan 0,2 seconde voorsprong.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 44"54'26 4 15
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 44"54'42 9 12
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 44"55'69 3 10
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 44"57'74 10 8
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 44"58'67 2 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 44"59'17 1 5
7 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 45"16'09 11 4
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 45"22'75 20 3
9 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 45"26'77 5 2
10 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Honda 45"48'57 13 1
11 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 45"48'80 17
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod EMC-Rotax 45"49'27 16
13 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli 45"49'30 15
14 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 45"49'80 18
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Honda 45"58'10 23
16 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 45"58'39 14
17 Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 45"59'17 26
18 Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda 45"59'38 24
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 46"07'92 32
20 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Honda 46"12'55 25
21 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 46"17'58 31
22 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Yamaha 46"23'51 22
23 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Grundig-Honda 46"25'67 27
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Machin Rotax 46"29'36 28
25 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Yamaha 46"37'58 30
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Orme Yamaha +1 ronde 34
27 Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda +1 ronde 36
28 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior +1 ronde 21

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha Val 8
Vlag van België René Delaby Yamaha 29
Vlag van België Stéphane Mertens Katayama-Armstrong-HRC-Honda Val 6
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Honda 7
Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha Mechanisch 12
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha Val 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Bosworth Yamaha 35
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Honda Val 33

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
Vlag van Nederland Gerard van der Wal Assmex-Rotax
Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier
Vlag van Zwitserland Urz Luzi Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Patrickson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Newton Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Fogarty Honda
Vlag van Japan Takayoshi Yamamoto Yamaha
Vlag van Nederland Cees Doorakkers Grundig-Honda
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda
Vlag van Duitsland Frank Wagner Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel Exactweld
Vlag van Italië Alberto Rota Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-HRC-Honda 88
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Deutschland 82
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 57
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 50
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Agostini-Marlboro-Yamaha 45
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 31
7 Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 40
8 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 39
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 30
10 Vlag van Spanje Juan Garriga Ducados-Yamaha 23

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training was Bruno Casanova sneller dan zijn teamgenoot en WK-leider Fausto Gresini. Hij was ook een van de weinigen die Gresini nog van de wereldtitel kon afhouden, zeker nu August Auinger nog steeds niet fit was. Garelli hoefde dan ook geen stalorders uit te vaardigen, want naaste belager Domenico Brigaglia was ruim 3 seconden langzamer en had in de WK-stand al 54 punten achterstand.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 1"47'01
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"47'74
3. Vlag van Italië Corrado Catalano MBA 1"49'45
4. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 1"49'75
5. Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 1"49'86
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"49'87
7. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 1"50'16
8. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"50'18
9. Vlag van Italië Jean-Claude Selini MBA 1"50'26
10. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"50'30

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de eerste ronden van de 125cc-race op Donington duldden de beide Garelli-rijders nog een klein groepje in hun omgeving: Pier Paolo Bianchi, Corrado Catalano en Andrés Sánchez. Bianchi mocht zelfs even aan de leiding rijden, maar vanaf de achtste ronde gingen Fausto Gresini en Bruno Casanova er samen vandoor, Casanova voorop. Opnieuw werden gedachten over teamorders ontkracht, want Casanova moest zo hard rijden dat hij bij het aanremmen van de Esses onderuit ging. Bianchi reed toen al vrij eenzaam op de tweede plaats, op afstand gevolgd door Domenico Brigaglia. Brigaglia gaf aan het einde van de 15e ronde op door een gebroken schakelpedaal. Gresini strekte tijdens de race voortdurend zijn linkerbeen. Hij had last van een spier en had pijnstillende injecties gehad, maar die hielpen niet echt. Het belette hem niet om het ronderecord te verbeteren en uiteindelijk 19 seconden voorsprong te nemen. Na deze race was Garelli zeker van de wereldtitel. Alleen Bruno Casanova kon Fausto Gresini theoretisch nog van de titel afhouden.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 43"54'50 2 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 44"14'11 6 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 44"35'65 9 10
4 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 44"43'49 13 8
5 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 44"49'15 14 6
6 Vlag van Italië Gastone Grassetti MBA 45"00'25 17 5
7 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 45"00'84 8 4
8 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Pennzoil-LCR-MBA 45"00'94 16 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 45"02'42 27 2
10 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA 45"06'60 21 1
11 Vlag van Denemarken Flemming Kistrup MBA 45"23'68 5
12 Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 45"32'42 15
13 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 45"32'56 10 Na val
14 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 45"33'15 18
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick McGarrity MBA +1 ronde 28
16 Vlag van Spanje Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax +1 ronde 29
17 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +1 ronde 32
18 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +1 ronde 33
19 Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA +1 ronde 31
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Carkeek Scitsu +1 ronde 35
21 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott EMC-Rotax +1 ronde 25
22 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda +1 ronde 26
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda +1 ronde 30
24 Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA +1 ronde 24
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +2 ronden 36
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +3 ronden 34 Na pitstop

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli Val 1
Vlag van Italië Corrado Catalano MBA Val 3
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA Motor 4
Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA Versnellingsbak 7
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA Motor 11
Vlag van Duitsland Adi Stadler[2] Bartol-MBA Motor 12
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 19
Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 22
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 23

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zweden Håkan Olsson Starol

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Doug Flather Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Garry Dickinson MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Beckett MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Reg Lennon Morbidelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tim Salveson MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Browns MBA

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA Familieomstandigheden[3]
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA Blessure[4]
Vlag van Nederland Ton Spek MBA Blessure[5]
Vlag van Nederland Jan Eggens LCR-EGA Blessure[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie MBA Teammanagement[7]
Vlag van Nederland Hans Spaan MBA Teammanagement[7]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 105
2 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Garelli 66
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 42
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 38
5 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Pileri-AGV-LCR-MBA 36
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-LCR-MBA
7 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Honda 23
8 Vlag van Spanje Andrés Sánchez Pileri-Ducados-LCR-MBA 18
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 15
10 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA 14

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de training voor de 80cc-klasse waren er niet veel verrassingen. Jorge Martínez was de snelste voor Stefan Dörflinger en thuisrijder Ian McConnachie. Alleen Martínez' teamgenoot Manuel Herreros viel wat tegen met slechts de 8e trainingstijd.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"52'32
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 1"52'96
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 1"52'98
4. Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal 1"54'10
5. Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser 1"54'44
6. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 1"54'54
7. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 1"54'67
8. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 1"55'43
9. Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 1"55'45
10. Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 1"55'83

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Manuel Herreros in de warming-up training was uitgeschakeld door een gebroken sleutelbeen, had Jorge Martínez aan de tweede plaats voldoende om wereldkampioen te worden. In de race nam hij al snel alleen de leiding, nadat Stefan Dörflinger tijdens de tweede ronde had geleid, maar daarna door Martínez werd achtergelaten. Ian McConnachie vocht een tijdje met Luis Miguel Reyes om de vierde plaats, maar reed zich los van Reyes om de aanval te openen op Gerhard Waibel. Die lag op dat moment nog op de derde plaats, tot Dörflinger in de twaalfde ronde stilviel. McConnachie passeerde Waibel echter ook en werd tweede. Jorge Martínez was opnieuw wereldkampioen 80 cc.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 34"20'99 1 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 34"38'27 3 12
3 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 34"41'40 6 10
4 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 35"01'47 9 8
5 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 35"01'74 7 6
6 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 35"22'92 12 5
7 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 35"27'25 14 4
8 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 35"30'65 11 3
9 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 35"35'52 13 2
10 Vlag van België Jacques Bernard[8] HuVo-Casal 35"35'98 16 1
11 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 36"07'14 20
12 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 36"07'38 21
13 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel 36"07'97 23
14 Vlag van België Serge Julin Casal 36"09'68 15
15 Vlag van Nederland Theo Timmer JVC-HuVo-Casal +1 ronde 18
16 Vlag van Frankrijk Lionel Robert SPR +1 ronde 30
17 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko +1 ronde 24
18 Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB +1 ronde 27
19 Vlag van Duitsland Thomas Engl GPE +1 ronde 26
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor Krauser +1 ronde 32
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Doug Flather Wicks +1 ronde 33
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal +1 ronde 31
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Lawton Eberhardt +2 ronden 35
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cresswell Lusuardi +2 ronden 34

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser Versnellingsbak 2
Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser Bougie 25
Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Casal Val 19
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason HuVo-Casal 29
Vlag van Nederland Hans Spaan JVC-HuVo-Casal Versnellingsbak 4
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Krauser 10
Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas-Rotax 17
Vlag van België Chris Baert Seel 22
Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser 5
Vlag van Duitsland Richard Bay Ziegler Val 28

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi Blessure[9] 8

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez (wereldkampioen) Nieto-Ducados-Derbi 102
2 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel LCR-Krauser 54
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 51
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie LCR-Krauser 43
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger LCR-Krauser 42
6 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Campsa-Autisa 26
7 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser 25
8 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 21
9 Vlag van Spanje Julián Miralles Marlboro-Derbi 16
10 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer LCR-Krauser 15

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De Krauser-combinaties van Rolf Biland, Steve Webster en Alain Michel stonden op de eerste drie startplaatsen, voor Egbert Streuer die problemen had gehad met zijn carburateurs.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"40'23
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 1"40'62
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"42'22
4. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"42'49
5. Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 1"43'50
6. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 1"43'56
7. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Simon Birchall LCR-Yamaha 1"43'64
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"43'97
9. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 1"44'12
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Christopher Jones Windle-Yamaha 1"44'15

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Al binnen enkele ronden na de start bestond de kopgroep in de race uit Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Steve Webster/Tony Hewitt en Egbert Streuer/Bernard Schnieders. Biland en Webster wisselden regelmatig van positie, terwijl Streuer vanaf de derde plaats moest toekijken en tot geen enkele serieuze aanval kon komen. Ongeveer halverwege de race verloor hij bij het passeren van achterblijvers bovendien de aansluiting met de twee leidende combinaties. Het gevecht om de koppositie bleef spannend, tot Biland enkele ronden voor het einde moest stoppen met motorpech. Webster/Hewitt konden de laatste ronden rustig en geheel alleen afleggen, want Streuer/Schnieders hadden een grote achterstand.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 41"1469 15
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 41"37'96 12
3 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 41"48'46 10
4 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall LCR-Yamaha 42"25'52 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 42"26'73 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose Windle-Yamaha 4
8 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 3
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 2
10 Vlag van Frankrijk Yvan Nigrowsky Vlag van Frankrijk Martial Charpentier Seymaz-Yamaha 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Claude Debroux Seymaz-Yamaha
12 Vlag van Zweden Billy Gällros Nordi LCR-Yamaha

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser Koppeling
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser Krukas 1
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser Vastloper 3
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 5
Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Yamaha 9
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha Versnellingsbak 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Baker Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hennigan LCR-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Padgett's LCR-Yamaha
Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Wolfgang Gess BSR-Yamaha
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Krauser 75
2 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 63
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 50
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 38
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg
Vlag van Duitsland Andreas Räcke
Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall
LCR-Yamaha 29
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 24
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres
LCR-Yamaha 20
8 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-Yamaha 16
9 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas Lucky Strike-LCR-Yamaha 14
10 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Wilson
Windle-Yamaha 13

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Arm pump[bewerken | brontekst bewerken]

Opmerkelijk veel rijders kregen last van hun armen tijdens de races, een fenomeen dat als "arm pump" bekend werd, maar dat toen nog gewoon onder de noemer "kramp" viel. Randy Mamola moest er in de 500cc-race mee afhaken en in de 250cc-race kregen Reinhold Roth en Loris Reggiani er last van. Reggiani werd in de laatste ronde uitgeremd door Toni Mang, terwijl hij bijna al zijn inhaalacties met laat remmen had volbracht.

Eencilinders[bewerken | brontekst bewerken]

De verplichting om vanaf het seizoen 1988 niet meer dan één cilinder in de 125cc-[klasse te gebruiken wierp haar schaduw al vooruit. MBA had Hans Spaan en Ian McConnachie al met eencilinders laten rijden, maar had dit project tijdens de Franse GP stilgelegd. Honda liet Ezio Gianola en Hubert Abold aantreden op eencilinder Honda RS 125's en daarmee was Gianola (tweede in Frankrijk en vijfde in Engeland) al tamelijk succesvol. Garelli begon nu ook met de ontwikkeling van eencilinders en daarom was hoofdconstructeur Jan Thiel niet bij de Britse Grand Prix present.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1987
FIM wereldkampioenschap wegrace
39e seizoen (1987)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1987

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1986
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1988