Grand Prix-wegrace van Zweden 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1986
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1986
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 9 en 10 augustus 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Snelste ronde Vlag van Spanje Sito Pons
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Oostenrijk August Auinger
Snelste ronde Vlag van Italië Luca Cadalora
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Luca Cadalora
Derde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc
Tweede Vlag van Zwitserland Markus Egloff/Vlag van Zwitserland Urs Egloff
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1986 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1986. De races werden verreden op 9 en 10 augustus 1986 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län). In deze Grand Prix werden de wereldtitels in de 250- en de 500cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Naast een aantal geblesseerden sloegen meer coureurs de Zweedse Grand Prix over. Men moest een lange bootreis maken om al op donderdag op het dodelijk saaie circuit te trainen en de 250cc-coureurs moesten ook nog eens op zaterdag rijden voor vrijwel lege tribunes. In die neerslachtige sfeer, terwijl het ook nog regende, werd Carlos Lavado wereldkampioen. Hij vierde het door - volgens traditie - met zijn motorpak nog aan in het kleine zwembadje te springen. 's Zondags deed Eddie Lawson hetzelfde toen hij de 500cc-titel gegrepen had. In de zijspanklasse leken de kansen van Steve Webster en Egbert Streuer te vervliegen toen ze allebei puntloos bleven en Alain Michel de race won. Door een fout van de wedstrijdleider werd de definitieve uitslag van de 250cc-race pas uren later bekend, maar voor de winnaar had dat geen gevolgen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De meest opmerkelijke prestatie in de trainingen in Zweden kwam van Niall Mackenzie, die als invaller voor de geblesseerde Paul Lewis de Heron-Suzuki op de zevende startplaats zette. Andere Suzuki-coureurs hadden het in dit seizoen nog niet verder geschopt dan de tiende startplaats. Wayne Gardner reed in Zweden de snelste trainingstijd, maar dat was wat geflatteerd: door de regen kon Eddie Lawson zijn tijd in de laatste training niet verbeteren.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"36'35
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 1"36'64
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 1"36'86
4. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"36'90
5. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda 1"37'70
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"37'73
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 1"38'36
8. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1"38'69
9. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"38'94
10. Vlag van Frankrijk Christian le Liard ELF-Honda 1"40'46

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Didier de Radiguès mocht een paar ronden op kop rijden in Zweden, maar toen werd hij gepasseerd door Eddie Lawson en Wayne Gardner. Lawson's Yamaha was duidelijk sneller, maar Gardner wist lang bij te blijven door heel laat te remmen. In de 22e ronde moest hij echter afhaken omdat er een groepje achterblijvers ingehaald moesten worden. Daarmee was de strijd om de koppositie voorbij. Die om de derde plaats werd beslist toen Mike Baldwin Rob McElnea passeerde. Randy Mamola, die met zijn gebroken schouder alleen naar Zweden was gekomen omdat hij nog kans maakte op de tweede plaats in het wereldkampioenschap, werd slechts achtste. Lawson had nu negentien punten voorsprong op Gardner en was daarmee zeker van de wereldtitel.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 48"59'33 2 15
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 49"15'37 1 12
3 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 49"17'77 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 49"18'89 3 8
5 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-HRC-Honda 49"41'57 5 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 49"49'06 8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki 49"57'79 6 4
8 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 50"08'74 9 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda +1 ronde 7 2
10 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki +1 ronde 13 1
11 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda +1 ronde 16
12 Vlag van Zweden Peter Lindén Honda +1 ronde 12
13 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda +1 ronde 20
14 Vlag van Japan Shungi Yatsushiro Moriwaki-HRC-Honda +1 ronde 14
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Iddon Skoal Bandit-Heron-Suzuki +1 ronde 18
16 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda +1 ronde 21
17 Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda +1 ronde 22
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda +1 ronde 19
19 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda +1 ronde 17
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Jeffrey Suzuki +1 ronde 23
21 Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda +1 ronde 33
22 Vlag van Nederland Maarten Duyzers Suzuki +1 ronde 29
23 Vlag van Finland Esko Kuparinen Honda +2 ronden 24
24 Vlag van België Paul Ramon Suzuki +2 ronden 28
25 Vlag van Denemarken Claus Wulff Suzuki +2 ronden 26
26 Vlag van Zweden Åke Dahli Suzuki +2 ronden 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda Val 11
Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 15
Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda 32
Vlag van Finland Ari Rämö Honda 36
Vlag van Zweden Lars Johansson Suzuki 37
Vlag van Frankrijk Christian Le Liard ELF-Honda 10
Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda 34
Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Suzuki 30
Vlag van Zwitserland Christopher Bürki Honda 31
Vlag van Verenigd Koninkrijk Marc Phillips Suzuki 25

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Marco Papa Honda 27

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki Blessures[1]
Vlag van Zimbabwe Dave Petersen
Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki Blessure[2]
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Blessure[3]
Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva Teambeleid[4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson (wereldkampioen) Marlboro-Agostini-Yamaha 124
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 105
3 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 95
4 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 70
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 60
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 53
7 Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 38
8 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda /
Rothmans-Katayama-HRC-Honda
29
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 16
10 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 11

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Na zijn zevende startplaats in de 500cc-klasse bereikte Niall Mackenzie in de 250cc-klasse zelfs de vierde tijd, voor zijn teamgenoot Donnie McLeod en ook voor de Honda- en Yamaha-fabriekscoureurs Sito Pons, Tadahiko Taira, Jean-François Baldé, Toni Mang en Virginio Ferrari. Ook met Maurizio Vitali ging het steeds beter nu het frame van zijn Garelli gewijzigd was. Hij reed de derde trainingstijd. Carlos Lavado kwam hard ten val door een vastgelopen versnellingsbak maar kwam met de schrik en een pijnlijke arm vrij.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 1"39'73
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"39'77
3. Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 1'40'23
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 1"40'28
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 1"40'27
6. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"40'87
7. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 1"40'89
8. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"41'28
9. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 1"41'42
10. Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax 1"41'54

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-klasse reed in Zweden op zaterdag, toen de weersomstandigheden nog zeer wisselend waren. Voor de start hadden de coureurs dan ook een probleem met de bandenkeuze. Na de opwarmronde werd er dan ook nog veel gewisseld. Bij de start was het droog, maar er dreigde regen en het circuit was nog vochtig. Carlos Lavado koos voor een opgesneden slick achter en een intermediate voor, Sito Pons voor een slick achter en een intermediate voor en Jean-François Baldé voor twee slicks. Vanaf de derde startrij was Stéphane Mertens als snelste weg, maar hij werd na de eerste ronde gepasseerd door Lavado. Toen de baan opdroogde kreeg Baldé met zijn slicks de overhand en in de eerste tien ronden wist hij een voorsprong op te bouwen. Toen het begon te regenen moest Baldé gas terugnemen en kwam Lavado naar voren en ook Sito Pons, die was teruggevallen omdat hij zich verremd had, passeerde Baldé. Na de 23e ronde, twee ronden voor het officiële einde van de race, vlagde de wedstrijdleider de race af omdat hij het te gevaarlijk vond. Hij deed dat echter met de zwart/wit geblokte finishvlag, terwijl hij het met de rode vlag had moeten doen. Ook liet hij de stand na 23 ronden tellen, terwijl het eigenlijk de stand na 22 ronden had moeten zijn. Na protesten en twee uur vergaderen werd de eindstand herzien. Voor Lavado maakte dat niet uit: hij reed na de 22e ronde al op kop en behield zijn eerste plaats. Ook Pons en Baldé behielden hun plekken, maar de Maurizio Vitali kreeg nu de vierde plaats in plaats van Dominique Sarron, die vijfde werd. Tadahiko Taira en Guy Bertin vielen in de 23e ronde, maar werden nu als twaalfde en dertiende geklasseerd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 39"13'54 2 15
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 39"17'44 6 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans Katayama-Honda 39"18'74 9 10
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli 39"30'35 3 8
5 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 39"30'80 12 6
6 Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha 39"34'62 11 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 39"38'82 14 4
8 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha 39"40'62 27 3
9 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Honda 39"54'83 17 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 39"57'99 18 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 40"35'94 4
12 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 40"36'39 1
13 Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 40"39'59 7
14 Vlag van Frankrijk Guy Bertin ELF-Parisienne 40"51'23 24
15 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 41"06'55 28
16 Vlag van Duitsland Herbert Besendörfer Yamaha +1 ronde 31
17 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Honda +1 ronde 34
18 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha +1 ronde 8
19 Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda +2 ronden 22
20 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +2 ronden 10

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax Ontsteking 5
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Val 13
Vlag van Duitsland Harald Eckl Honda Val 15
Vlag van Italië Virginio Ferrari Total-Katayama-HRC-Honda Val 16
Vlag van Italië Stefano Caracchi Aprilia-Rotax Val 19
Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 20
Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda Val 21
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 23
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 25
Vlag van Frankrijk Christian Boudinot JJ Cobas-Rotax Val 26
Vlag van België René Delaby Rotax 29
Vlag van Zweden Bobby Issazadhe Chimoto 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noël EMC-Rotax Val 33
Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 35
Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda 32

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne Blessure[5]
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Rotax Blessure[6]
Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax Blessure[7]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado (wereldkampioen) HB-Venemotos-Yamaha 114
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 96
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda 63
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda 62
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 57
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 51
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 32
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 27
9 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 24
10 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle ELF-Parisienne 19

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De koplopers in het WK, Luca Cadalora en Fausto Gresini, stelden zich tevreden met de vijfde en de zesde trainingstijd. August Auinger, Ezio Gianola en Bruno Kneubühler bezetten de eerste drie startplaatsen, terwijl semi-fabriekscoureur Domenico Brigaglia met zijn Ducados-MBA vierde was. Zijn teamgenoot Ángel Nieto, die een hekel had aan het Zweedse circuit, was niet eens verschenen. Nieto had kennelijk het snelste motorblok, want dat werd in het frame van Brigaglia overgeheveld.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 1"45'19
2. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 1"45'33
3. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"45'33
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 1"45'59
5. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 1"45'70
6. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"46'18
7. Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 1"46'93
8. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"47'37
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 1"47'68
10. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"48'23

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Zes ronden lang kon August Auinger zich mengen met de strijd om de leiding, waarbij hij aanvallen van Luca Cadalora, Fausto Gresini en Ezio Gianola af moest slaan. In de zevende ronde gleed zijn voorwiel weg en was zijn race voorbij. Gianola was toen al uit de strijd omdat er koelwater in een van zijn cilinders was gelopen en daardoor konden de beide Garelli-coureurs hun broederstrijd, die al het hele seizoen duurde, voortzetten. Gresini had de eerste twee GP's gewonnen, maar daarna sloeg de weegschaal om naar Cadalora. Deze twee wisselden voortdurend van positie en uiteindelijk wist Gresini te winnen. Domenico Brigaglia was slecht gestart maar reed onbedreigd naar de derde plaats. Om de vierde plaats werd gevochten door Bruno Kneubühler en Johnny Wickström, die in deze volgorde over de finish gingen.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 40"40'50 6 15
2 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 40"43'47 5 12
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 41"07'22 4 10
4 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 41"12'09 3 8
5 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 41"12'41 9 6
6 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 41"15'26 7 5
7 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 41"39'96 8 4
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler MBA 41"53'42 29 3
9 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 41"56'97 13 2
10 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA 41"57'14 33 1
11 Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA 41"57'38 25
12 Vlag van Denemarken Thomas Pedersen MBA 42"20'93 18
13 Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 42"22'04 17
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton MBA 42"23'09 24
15 Vlag van Zwitserland Peter Sommer MBA 42"23'28 22
16 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1 ronde 23
17 Vlag van Zweden Jörgen Ask MBA +1 ronde 34
18 Vlag van Denemarken Mogens Johansen MBA +1 ronde 32
19 Vlag van Venezuela Ivan Troisi MBA +1 ronde 36
20 Vlag van Nederland Ton Spek MBA +1 ronde 37

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA Val 1
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA Koelwaterlekkage 2
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 10
Vlag van Italië Claudio Macciotta MBA 11
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 12
Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA 14
Vlag van België Olivier Liégeois Assmex-MBA 16
Vlag van Finland Hannu Kallio MBA 19
Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 20
Vlag van Frankrijk Paul Bordes MBA 21
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet MBA 28
Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 30
Vlag van Nederland Boy van Erp MBA Ketting 31
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 35
Vlag van Spanje Marcelino Garcia Ducados-MBA 27

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA Blessure[8]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 98
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 89
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 69
4 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 49
5 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 40
6 Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 37
7 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 35
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 31
9 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 29
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 26

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De tip die Rolf Biland in Silverstone van Egbert Streuer had gekregen wierp in Zweden vruchten af. In Engeland kon hij nauwelijk een trainingsronde volbrengen door vastlopers tot Streuer hem adviseerde een drukventiel in de brandstoftoevoer te monteren. Daar reed hij toen de snelste trainingstijd mee en nu wist hij 54 trainingsronden te rijden zonder problemen. Streuer reed de tweede trainingstijd en had daar geen probleem mee. Biland was immers geen bedreiging voor het wereldkampioenschap en concurrenten Alain Michel en Steve Webster stonden op de derde en de vierde startplaats.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"39'35
2. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 1"39'92
3. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 1"40'09
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 1"40'71
5. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"40'72
6. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 1"41'10
7. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 1"41'53
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 1"41'78
9. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 1"42'15
10. Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 1"42'27

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de eerste ronde van de zijspan race leidden Rolf Biland/Kurt Waltisperg voor Steve Webster/Tony Hewitt, Alain Michel/Jean-Marc Fresc en Egbert Streuer/Bernard Schnieders. Streuer nam de derde plaats over en zo bleef de volgorde ongewijzigd tot Webster/Hewitt in de achtste ronde uitvielen. In de vijftiende ronde vielen ook Biland/Waltisperg uit en Streuer liet de leiding over aan Michel. Met zes punten voorsprong in het wereldkampioenschap kon men zich een overwinning van Michel/Fresc wel veroorloven, maar in de negentiende ronde viel ook de machine van Streuer stil. Nu stonden Michel/Fresc plotseling ruim aan de leiding van het WK, acht punten voor Webster/Hewitt en negen punten voor Streuer/Schnieders.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 39"19'73 3 15
2 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 39"43'83 6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 39"45'26 8 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 39"45'60 8
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 39"55'49 7 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Wrathall Vlag van Verenigd Koninkrijk Kerry Chapman LCR-Yamaha 40"05'35 5
7 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 40"07'02 10 4
8 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Yamaha 40"11'68 14 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 40"33'22 2
10 Vlag van Nieuw-Zeeland Graham Gleeson Vlag van Zweden Peter Lindén LCR-Yamaha 40"41'37 1
11 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Japan Kazahito Makiuchi LCR-Yamaha
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham LCR-Yamaha
13 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Rotax
14 Vlag van Denemarken Benny Lysén Vlag van Denemarken Ole Möller Yamaha
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 4
16 Vlag van Zweden Billy Gällros Onbekend Onbekend
17 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Camel-Busch-Yamaha 9

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser Vastloper 1
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha Vastloper 2
Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 5

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Krauser-LCR-Yamaha 69
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt LCR-Yamaha 61
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 60
4 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff LCR-Seel 49
5 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Duitsland Helmut Diehl LCR-Yamaha 33
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Vince Biggs
Windle-Yamaha 32
7 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg en
Vlag van Zwitserland Adolf Hänni
LCR-Yamaha 30
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 29
9 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 20
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Bayley Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Nixon LCR-Ricardo Z 19

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Fysiotherapie[bewerken | brontekst bewerken]

Randy Mamola liet fysiotherapeut Willy Dungl naar Zweden komen om hem te helpen met zijn gebroken schouder. Toen zijspancoureur Markus Egloff bij een crash in de training een ribblessure opliep hielp Dungl hem ook. Beiden reden hun races uit en Egloff werd in de zijspanrace zelfs tweede. Willy Dungl genoot bekendheid in de sport. Hij had Niki Lauda bijgestaan na diens zware ongeluk op de Nürburgring en had ook gewerkt voor Ayrton Senna, Alain Prost, Gerhard Berger en de alpineskiër Franz Klammer.

Gastpassagier[bewerken | brontekst bewerken]

Na het wegvallen van zijn vaste bakkenist David Elliott had Graham Gleeson in de Britse Grand Prix met Iain Colquhoun gereden. Die was kennelijk niet mee naar Zweden gereisd, want hier vond Gleeson 500cc-coureur Peter Lindén bereid in het zijspan plaats te nemen. Ze werden tiende en zo scoorde Lindén het eerste WK-punt van zijn carrière.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1986
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1985
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1987