Grand Prix-wegrace van Duitsland 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1981
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 2 en 3 mei 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
350 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Eric Saul
Derde Vlag van Frankrijk Thierry Espié
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Derde Vlag van Zwitserland Roland Freymond
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Tweede Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel
Derde Vlag van Duitsland Rainer Kunz
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1981 was derde race van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1981. De races werd verreden de Hockenheimring nabij Hockenheim. Voor de 50cc-klasse was dit de openingsrace van het seizoen. In Duitsland startten alle klassen, maar dat betekende wel dat de 50cc-klasse al op zaterdag 2 mei moest rijden, terwijl de andere klassen op zondag 3 mei reden.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Kenny Roberts met zijn nieuwe Yamaha OW 54 tijdens de eerste - nog natte - training in Duitsland

Tot vreugde van de coureurs was de GP van Duitsland in 1980 voor het laatst op de Nordschleife gereden. De Hockenheimring vond men veel veiliger. Onder een aantal Nederlandse coureurs heerste er nogal wat verwarring over de startplaatsen en de toestemming om te rijden. Klaas Hernamdt had een startbevestiging voor de 250- en de 350cc-races van de KNMV en van de organisatie, maar moest zijn plaats op last van de KNMV afstaan aan Rinus van Kasteren. Uiteindelijk kon Hernamdt toch starten. Ton Spek had op basis van de Nederlandse gradinglist recht op een start in de 125cc-race omdat de plaats van Peter Looijesteijn was vrijgekomen, maar kreeg van de organisatie te horen dat er al veel te veel Nederlanders in die klasse startten. Het hardst getroffen werd Egbert Streuer, die in Zwitserland was geopereerd aan een maagperforatie en daardoor al de GP van Oostenrijk had moeten missen. Hij had toestemming van zijn chirurg in Zwitserland en van de circuitarts, maar niet van de KNMV-arts die hem helemaal niet had onderzocht maar telefonisch contact had gehad met de behandelend arts in Assen. Na deze GP beëindigde Wil Hartog abrupt en onverwacht zijn carrière. Toni Mang werd de held van de dag. Voor 100.000 toeschouwers won hij twee klassen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Graeme Crosby eerst verrassend op poleposition had gestaan in Oostenrijk, lukte hem dit in Duitsland opnieuw, terwijl Boet van Dulmen op de tweede startplaats stond en Kenny Roberts op de derde. Christian Sarron, die het seizoen 1980 voor het grootste deel gemist had door een armbreuk en die in Oostenrijk was uitgevallen, liep bij een val in de trainingen een aantal kneuzingen en een gebroken pink op, waardoor hij niet kon starten. Wil Hartog kwam niet verder dan de 21e startplaats. Takazumi Katayama werd met de Honda NR 500 17e in de training. De race werd geweldig spannend. Bij de start waren Crosby, Ballington en Roberts al snelsten weg, maar Jack Middelburg kon ze goed volgen. Kork Ballington ging bij een bocht rechtdoor en staakte even later de strijd omdat hij kansloos was. Ook Jack Middelburg kon zich in de kopgroep handhaven, maar werd uiteindelijk door een aantal coureurs ingehaald en werd achtste. Van Dulmen sloot juist bij de kopgroep aan maar kreeg ook moeite met het tempo en liet Crosby, Roberts en de inmiddels aangesloten Marco Lucchinelli en Randy Mamola gaan. Hij zou toch nog vierde worden doordat Crosby door een haperende versnellingsbak terugviel. Hartog werd veertiende en besloot later op de dag dat hij zijn racecarrière onmiddellijk zou beëindigen.

Eindstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 42:04.70 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki +0,44 4 12
3 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +0,69 6 10
4 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +16,97 2 8
5 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha +31,61 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha +32,56 12 5
7 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki +35,39 11 4
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki +39,76 7 3
9 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Suzuki +50,94 15 2
10 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki +53,23 10 1
11 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1:02.44 13
12 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +1:04.07 14
13 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki +1:05.06 1
14 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +1:28.72 21
15 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Yamaha +1:30.59 39
16 Vlag van Finland Kimmo Kopra Suzuki +1:30.85 25
17 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +1:34.31 22
18 Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki +1:36.39 18
19 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha +1:40.01 19
20 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki +2:01.84 27
21 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki +2:05.11 29
22 Vlag van Zwitserland Alain Röthlisberger Suzuki +2:05.11
23 Vlag van Duitsland Josef Hage Yamaha +1 ronde 41
24 Vlag van Oostenrijk Michael Schmid Suzuki +1 ronde 38
25 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Yamaha +1 ronde 30
26 Vlag van Frankrijk Dominique Pernet Yamaha +1 ronde 37
27 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +1 ronde 42
28 Vlag van Duitsland Günter Dreier Yamaha +1 ronde
29 Vlag van Brazilië Marco Greco Yamaha +1 ronde
30 Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva +1 ronde 40

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Giovanni Pelletier Suzuki 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Potter Yamaha 23
Vlag van Australië Stuart Avant Suzuki 31
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 9
Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki 32
Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki 33
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Yamaha
Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda 17
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 20
Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Yamaha
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Yamaha 28
Vlag van Italië Adelio Faccioli Suzuki 26
Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki 34
Vlag van Frankrijk Jean Lafond Yamaha 35
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Suzuki 24

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha Blessure in training 8

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 27
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 15
3 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 14
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 13
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 12
7 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 10
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 6
Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Yamaha
10 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 5

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-race gingen Toni Mang en Jon Ekerold aan de leiding, op korte afstand gevolgd door Patrick Fernandez. Mang en Ekerold vochten een verbeten strijd uit en raakten elkaar zelfs enkele malen, maar plotseling was eerst Fernandez verdwenen en de volgende ronde was ook Ekerold weg en had Mang een grote voorsprong op Eric Saul, Pekka Nurmi, Keith Huewen en Thierry Espié, die de motor van Michel Rougerie had gekregen. Rougerie moest een week rust houden na zijn val in Oostenrijk. Er was een groot aantal rijders gevallen doordat eerst Fernandez door een vastloper ten val was gekomen en olie uit zijn Yamaha op de baan lag. Fernandez' motor vloog bovendien in brand. Over die olie vielen vervolgens Graeme Geddes, Tony Head en een ronde later ook Jon Ekerold, die op dat moment op kop reed. Carlos Lavado viel uit met een gebroken krukas en Mang kon op zijn gemak naar de finish rijden. Eric Saul werd tweede en Espié werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 44'09"1 5 15
2 Vlag van Frankrijk Éric Saul Chevallier-Yamaha 44'50"9 6 12
3 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 44'58"0 20 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 45'01"46 16 8
5 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 45'02"31 15 6
6 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 45'03"39 14 5
7 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha 45'18"64 18 4
8 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha 45'37"40 17 3
9 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki 45'38"29 27 2
10 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha 45'38"62 10 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha 45'39"40 24
12 Onbekend
13 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha 45'45"67 21
14 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Albera Yamaha 45'46"28 33
15 Vlag van Duitsland Werner Hilbk Yamaha 45'48"56 23
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha 45'52"78 36
17 Vlag van België René Delaby Yamaha 46'06"38 12
18 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Yamaha 46'09"95 22
19 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 46'11"23 31
20 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Yamaha 46'12"41 29
21 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 46'15"92 38
22 Vlag van Duitsland Alois Tost Yamaha +1 ronde 42
23 Vlag van Duitsland Heinz Chittka Yamaha 40
24 Vlag van Duitsland Bodo Schmidt Yamaha
25 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 11
26 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha 30

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 3
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 1
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 2
Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha 19
Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 35
Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 4
Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 8
Vlag van Nederland Rinus van Kasteren Yamaha 44
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Yamaha val[1] 39

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 31
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 25
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 23
4 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 18
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 16
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 13
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 12
Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha
9 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha 11
10 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha 6
Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha
Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de vorige 250cc-race in Argentinië was Toni Mang slechts veertiende geworden omdat hij de juiste afstelling van zijn Kawasaki KR 250 niet kon vinden. In Duitsland reed hij naar poleposition en na de start bouwde hij na enkele ronden al een flinke voorsprong op, achtervolgd door Patrick Fernandez, Carlos Lavado en Roland Freymond. Fernandez viel, waardoor Lavado tweede werd, voor Freymond. Ángel Nieto had met zijn Siroko-Rotax een slechte start, maar werkte zichzelf naar voren en werd vijfde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 38'09.820 1 15
2 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha +32,850 22 12
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora +40,290 5 10
4 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha +51,940 8
5 Vlag van Spanje Ángel Nieto Siroko-Rotax +52,510 8 7
6 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha +52,780 11 6
7 Vlag van Oostenrijk Edi Stöllinger Kawasaki +53,370 14 4
8 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Rotax +53,620 33 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +54,420 6 2
10 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha +1'04.860 27 1
11 Vlag van Australië Graeme Geddes Yamaha 10
12 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha 12
13 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 26
14 Vlag van Italië Maurizio Massimiani Ad Maiora 19
15 Vlag van Frankrijk André Gouin Yamaha 29
16 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha 15
17 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 30
18 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 23
19 Vlag van Italië Gianpaolo Marchetti MBA 35
20 Vlag van Italië Franco Marchegiani Yamaha 28
21 Vlag van Italië Massimo Matteoni Tre Stelle 37
22 Vlag van Duitsland Walter Hoffmann Yamaha 21
23 Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha 34
24 Vlag van Duitsland Jürgen Schmit Yamaha 46
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Armstrong-Rotax 18
26 Vlag van België Etienne Geeraerd Yamaha 47
27 Vlag van Duitsland Bernd Schappacher Rotax 40
28 Vlag van Verenigd Koninkrijk Johnny Scott Yamaha 44
29 Vlag van Duitsland Franz Schwarz Yamaha 45
30 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Rotax

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha Val 2
Vlag van Duitsland Herbert Hauf FKN 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 4
Vlag van Italië Loris Reggiani Bimota-Yamaha 9
Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Kawasaki 13
Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha 17
Vlag van Italië Sauro Pazzaglia MBA 24
Vlag van Frankrijk Pierre Tocco Yamaha 25
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 39
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha 42
Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha 31
Vlag van Duitsland Michael Lederer Yamaha 32
Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha 32
Vlag van Duitsland Stefan Jannsen Yamaha 41
Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Yamaha 43

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 17
2 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Ad Maiora 16
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 15
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 12
Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha
6 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 10
7 Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Siroko-Rotax 8
Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Siroko-Rotax 6
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 5

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat Ángel Nieto en Loris Reggiani met hun Minarelli's al twee keer eerste en tweede geworden waren, was het wel duidelijk dat ze oppermachtig waren in de 125cc-klasse. Maar in Duitsland waren ze zo beleefd Gert Bender met zijn eigenbouw motorfiets een ronde aan de leiding te laten rijden. Daarna gaven ze pas echt gas, maar Reggiani viel uit, net als Pier Paolo Bianchi en Eugenio Lazzarini. Nieto bleef met gemak voor Stefan Dörflinger rijden en won de race. Dörflinger werd tweede. Bender werd in de strijd om de derde plaats nog gepasseerd door Hans Müller en de enige spanning die er was zat in de strijd om de vijfde plaats, die werd beslist in het voordeel van Thierry Noblesse.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Minarelli 35'51"9 1 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger MBA + 10,880 3 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +13,070 5 10
4 Vlag van Duitsland Gert Bender Bender +19,180 7 8
5 Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse MBA +56,990 13 6
6 Vlag van Nederland Henk van Kessel EGA +1' 15,340 14 5
7 Vlag van Hongarije János Drapál Morbidelli +1' 22,920 9 4
8 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1' 25,800 22 3
9 Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA +1' 26,330 28 2
10 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +1' 27,640 15 1
11 Vlag van Duitsland Stefan Janssen MBA 23
12 Vlag van Oostenrijk Erich Klein Morbidelli 19
13 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau Afam 24
14 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
15 Vlag van Frankrijk Michel Galbit MBA 21
16 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 32
17 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 18
18 Vlag van Nederland Jan Huberts Sanvenero 19
19 Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 36
20 Vlag van Tsjechië Zbynek Havrda MBA 37
21 Vlag van Duitsland Robert Bauer Morbidelli 27
22 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 30
23 Vlag van Duitsland Walter Kaletsch Morbidelli 42
24 Vlag van België Chris Baert MBA 40
25 Vlag van Frankrijk François Wirtz MBA
26 Vlag van Frankrijk Frédéric Michel MBA

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA Val 45
Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli Val[2] 4
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 12
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 11
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 2
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 10
Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel MBA 43
Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 44
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem 6
Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 25

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 45
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 24
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 16
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 15
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA 12
6 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 10
7 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 8
Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson MBA
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Iprem
Vlag van Duitsland Gert Bender Bender

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Al tijdens de trainingen van de Duitse Grand Prix leek het erop dat het 50cc-seizoen 1981 niet erg spannend zou worden. Stefan Dörflinger trainde met zijn Van Veen-Kreidler acht seconden sneller dan zijn teamgenoot Hagen Klein. Ricardo Tormo kwam uit op de Bultaco uit 1978, die er bij aankomst al tamelijk onverzorgd uitzag. Hij kreeg een startplaats in het achterveld. Ook de race was niet spannend: opnieuw reed Dörflinger acht seconden per ronde sneller dan zijn achtervolgers Theo Timmer en Henk van Kessel. Timmer's Bultaco kreeg al in de eerste ronde een gat in de zuiger en Van Kessel's Kreidler liep vast, evenals de Van Veen-Kreidler van Hagen Klein. Tormo parkeerde na een ronde met een slecht lopende motor. Achter Dörflinger was er ook geen sprake van spanning. Met grote onderlinge afstanden reden Rolf Blatter en Hans-Jürgen Hummel op de tweede en derde plaats, tot ook Blatter uitviel en de jonge Rainer Kunz (de zoon van Rudi Kunz) derde werd.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler 29'17"410 1 15
2 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 30'18"910 4 12
3 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler 30'22"390 7 10
4 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 30'32"790 21 8
5 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 30'34"990 8 6
6 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler 6 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler 4
8 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa 33 3
9 Vlag van Duitsland Klaus Kull Kreidler 14 2
10 Vlag van Duitsland Herbert Engelhardt Kreidler 18 1
11 Vlag van Frankrijk Yves le Toumelin TYL 13
12 Vlag van Spanje Joaquin Gali Bultaco 17
13 Vlag van Spanje Ramon Gali Kreidler 19
14 Vlag van Duitsland Dieter Göppner Kreidler 22
15 Vlag van Nederland Jos van Dongen Kreidler 27
16 Vlag van Frankrijk Bruno Di Carlo MDC 24
17 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Malanca 40
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Peter Verbic Kreidler 15
19 Vlag van België Chris Baert CVD 16
20 Vlag van Duitsland Henry Nagel Kreidler 30

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Bultaco Motor 41
Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 5
Vlag van Duitsland Hagen Klein Kreidler Vastloper 2
Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco Zuiger 3
Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler Vastloper 32
Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 26
Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler 20
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler 9

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler Blessure[3]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 15
2 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 12
3 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler 10
4 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler 8
5 Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler 6
6 Vlag van Duitsland Kasimir Rapczynski Kreidler 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Bauer Kreidler 4
8 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco 3
9 Vlag van Duitsland Klaus Kull Kreidler 2
10 Vlag van Duitsland Herbert Engelhardt Kreidler 1

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace startte Rolf Biland als snelste, met Alain Michel en Jock Taylor op zijn hielen. Biland viel na drie ronden uit door een uitgelopen big-endlager. Michel/Burkhardt en Taylor/Johansson vochten een spannende strijd uit. In de laatste ronde nam Michel in de Sachskurve de leiding, maar Taylor probeerde die in de laatste bocht terug te pakken, waardoor de combinaties zij aan zij over de streep gingen en men moest wachten tot de finishfoto ontwikkeld was. Toen bleek dat Michel/Burkhardt een voorsprong van 0,003 seconde hadden. Opnieuw bleek dat er een enorm verschil was tussen de toprijders en de rest van het veld. Werner Schwärzel/Andreas Huber kwamen ook op het podium maar hadden een 45 seconden achterstand.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhard Seymaz-Yamaha 33'36"21 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 33'36"24 12
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 34'19"74 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 35'08"36 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Ireson-Yamaha 35'25"33 6
6 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Georg Willmann RSR-Yamaha 35'33"88 5
7 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Wolfgang Gäbke LCR-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Jesco Höckert Vlag van Duitsland Thomas Riedel Busch-Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Walter Talmon-Groß Vlag van Duitsland Ernst Dürrich Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch Yamaha 1

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Jo van der Ven Vlag van Nederland Tonny Troeyen Yamaha motor
Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha motor
Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha medisch

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 27
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Seymaz-Yamaha 25
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 18
4 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Birks Yamaha 8
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Pollington Yamaha 6
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Georg Willmann RSR-Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres Yamaha
9 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 5
10 Vlag van Duitsland Albert Giesemann Vlag van Duitsland Wolfgang Gäbke Yamaha 4
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1981

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1980
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1982