Grand Prix-wegrace van Spanje 1985

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1985
Officiële naam XXXV Gran Premio de España de motociclismo
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 5 mei 1985
Organisator RACE/FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Derde Vlag van Duitsland Toni Mang
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Luca Cadalora
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Italië Fausto Gresini
Derde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
80 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1985 was de tweede race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1985. De races werden verreden op 5 mei 1985 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid. De 80cc-klasse en de 125cc-klasse reden hier hun openingsrace.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Spaanse organisatie had de zaken niet altijd goed in de hand. Het rennerskwartier was bevolkt met duizenden mensen die daar niets te zoeken hadden en tijdens de races stak het publiek zelfs strobalen in brand. Ook waren er veel valpartijen. Al tijdens de trainingen vielen ongeveer vijftig rijders en dat gebeurde ook in de warm-up training en de races. Opmerkelijk was dat de volgorde van de races was gewijzigd: de 250cc-race was in het programma verplaatst naar het einde van de dag. Dat was een voordeel voor Freddie Spencer, die in twee klassen uitkwam en nu fit aan de 500cc-race kon beginnen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Voorafgaand aan de Spaanse Grand Prix rommelde het nogal bij Honda Racing Corporation. Men begon opnieuw te twijfelen aan de viercilinder Honda NSR 500 nadat Freddie Spencer tijdens de GP van Zuid-Afrika verslagen was door Eddie Lawson. Honda lastte extra trainingen in op het Automotodrom Grobnik en daar presteerde de NSR 500 ook beneden de maat. Men overwoog dan ook het seizoen voort te zetten met de driecilinder Honda NS 500, waarmee alle andere Honda-fabrieksrijders reden. Dat schoot echter in het verkeerde keelgat bij Soichiro Honda, die met de mislukte Honda NR 500 al miljoenen dollars verloren had zien gaan.

De Training[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de training greep Freddie Spencer inderdaad enkele malen terug naar de Honda NS 500, maar zijn snelste tijd zette hij met de NSR 500. Die was echter 0,03 seconde langzamer dan die van Eddie Lawson. Opmerkelijk was de goede klassering van Rob McElnea, maar ook het slechte presteren van de Yamaha-fabriekscoureurs Christian Sarron en Raymond Roche, ruim 2 seconden langzamer dan stalgenoot Lawson.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1"28'60
2. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"28'63
3. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 1"28'70
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 1"30'13
5. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 1"30'17
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 1"30'39
7. Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 1"30'61
8. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 1"30'70
9. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'85
10. Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 1"31'09

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de opwarmronde voor de 500cc-klasse barstte er een hoosbui los, waardoor de start een half uur werd opgeschoven. Voor de coureurs begon een zenuwenoorlog waar het de bandenkeuze betrof. Toen men uiteindelijk voor een nieuwe opwarmronde vertrok, trok Franco Uncini zijn machine onderuit op de plastic reclameslogans die bij de startlijn dwars over de baan waren geplakt. Er werd driftig gedweild en gedroogd, maar voor Uncini was de race voorbij. "Rocket" Ron Haslam produceerde weer een van zijn bliksemstarts en nam zelfs een behoorlijke voorsprong op Didier de Radiguès, Mike Baldwin en Wayne Gardner. Freddie Spencer en Eddie Lawson hadden beiden een matige start, maar reden na enkele ronden ook voorin mee. Spencer passeerde Haslam, die zo schrok dat hij zich verremde en de grindbak in reed. Na tien ronden reed Lawson ongeveer 4 seconden achter Spencer, maar door een versleten voorband verloor hij steeds meer terrein. Nadat Takazumi Katayama gevallen was nam Christian Sarron de derde plaats over. Hij werd wel nog even bedreigd door Wayne Gardner, die na een botsing met De Radiguès gevallen was maar een goede inhaalrace gereden had.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 37 56"04'78 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 37 +13'31 1 12
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 37 +28'58 9 10
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 37 +29'58 3 8
5 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha 37 +1"11'95 8 6
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 37 +1"16'98 15 5
7 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda 37 +1"18'42 12 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 36 +1 ronde 5 3
9 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 36 +1 ronde 10 2
10 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda 36 +1 ronde 16 1
11 Vlag van Nederland Henk van der Mark SNRT-Honda 36 +1 ronde 22
12 Vlag van Duitsland Klaus Klein Suzuki 36 +1 ronde 28
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Bakker-Suzuki 36 +1 ronde 19
14 Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda 36 +1 ronde 30
15 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Honda 35 +2 ronden 26
16 Vlag van Spanje Andreas Pérez Suzuki 35 +2 ronden 31
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Suzuki 35 +2 ronden 29
18 Vlag van Spanje Carlos Morante Suzuki 35 +2 ronden 33

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda 30 37
Vlag van Frankrijk Christian le Liard ELF-Chevallier-Honda 23 17
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 20 Val 23
Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 17 24
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Skoal Bandit-Heron-Suzuki 16 Val 4
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Dave Petersen Honda 12 Val 13
Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Honda 10 Versnellingsbak 20
Vlag van Japan Takazumi Katayama Bakker-Rothmans-HRC-Honda 10 Val 7
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson Suzuki 6 18
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 4 Val 6
Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda 3 34
Vlag van Italië Armando Ericco Honda 2 35
Vlag van Zweden Peter Lindén Honda 1 25
Vlag van Spanje Antonio Boronat Suzuki 1 36

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Reden
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda Blessure[1]
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Honda 11 Blessure[2]
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 14 Val in opwarmronde[3]
Vlag van Italië Massimo Messere Honda 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 27

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Brazilië Marco Greco Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 27
Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha
3 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda-UK 18
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 15
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam Rothmans-HRC-Honda-UK 11
6 Vlag van België Didier de Radiguès ELF-Chevallier-HRC-Honda 9
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Rothmans-HRC-Honda 6
Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Honda
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Marlboro-Yamaha
10 Vlag van Spanje Sito Pons HB-Gallina-Suzuki 5

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De Training[bewerken | brontekst bewerken]

Manfred Herweh had het seizoen 1984 sterk afgesloten en de verwachtingen waren dan ook hooggespannen, maar bij een val in de derde training brak hij twee middenhandsbeentjes en een pols. Freddie Spencer trainde meer dan een seconde sneller dan de concurrentie en de verschillen waren zeer groot: Niall Mackenzie stond op de tiende startplaats maar was 2½ seconde langzamer dan Spencer. Bij de top tien stonden zeven verschillende typen motorfietsen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"30'62
2. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 1"31'65
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1"31'76
4. Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 1"32'37
5. Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 1"32'50
6. Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 1"32'51
7. Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 1"32'66
8. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol 1"32'85
9. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 1"32'98
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 1"33'03

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Vanaf het podium na de 500cc-race stapte Freddie Spencer meteen op zijn Honda RS 250 R-W voor de 250cc-race. Hij nam meteen een ruime voorsprong waardoor Alan Carter, Carlos Lavado, Martin Wimmer, Toni Mang en Fausto Ricci om de tweede plaats vochten. In de twintigste ronde sloeg er echter een gat in de uitlaat van Spencer's machine en hij verloor zoveel vermogen dat hij naar de negende plaats terugviel. Daardoor kon Lavado gemakkelijk naar de overwinning rijden. Wimmer had hem misschien nog kunnen bedreigen, maar werd gehinderd door olie uit de voorvork die zijn vizier vervuilde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 48"09'59 3 15
2 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha +3'81 2 12
3 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda +15'36 6 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter HRC-Honda[4] +25'98 14 8
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha +30'26 5 6
6 Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli +30'53 15 5
7 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes JJ Cobas-Rotax +31'02 13 4
8 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol +39'39 8 3
9 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda +42'99 1 2
10 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod +55'08 9 1
11 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne +1"07'45 25
12 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +1"07'63 23
13 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1"11'07 34
14 Vlag van Frankrijk Michel Galbit Yamaha +1"20'98 29
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Fowler Yamaha +1"21'54 21
16 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1 ronde 26
17 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha +1 ronde 28
18 Vlag van Spanje Juan Garriga JJ Cobas-Rotax +1 ronde 18
19 Vlag van Frankrijk Philippe Pagano Yamaha +1 ronde 35
20 Vlag van Italië Massimo Matteoni Honda +2 ronden 36

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha Val[5] 11
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Silverstone-Armstrong-Rotax 10
Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax 19
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax 31
Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 12
Vlag van Duitsland Harald Eckl Yamaha 24
Vlag van Denemarken Anders Skov Yamaha 38
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Yamaha 20
Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha 39
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 22
Vlag van Frankrijk Rafael Fernandez JJ Cobas-Rotax 33
Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Rothmans-Honda 16

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Honda
Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Honda
Vlag van Spanje Ángel Nieto[6] Garelli
Vlag van Venezuela Luis Lavado Yamaha

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Reden
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 17 Blessure[7]
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 27 Blessure[8]
Vlag van Brazilië Antonio Neto JJ Cobas-Rotax 30
Vlag van Frankrijk Jean-Luc Guillemet Yamaha 32 Blessure[9]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 37 Blessure[10]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 23
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Marlboro-HRC-Honda 22
3 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Mitsui-Yamaha 18
4 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 17
5 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha 10
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Honda / HRC-Honda 8
7 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Juchem-Yamaha 6
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod 5
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax
Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De Training[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat MBA enkele jaren geen officieel fabrieksteam had gehad, reed Luca Cadalora met een fabrieks-MBA de snelste tijd. Achter hem stonden twee Garelli's in de kleuren van de Italiaanse bond FMI: die van Fausto Gresini, die al in 1984 als jongste rijder onder de hoede van Ángel Nieto was gekomen en die van Ezio Gianola, die nieuw in het team was opgenomen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Luca Cadalora MBA 1"36'07
2. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"36'27
3. Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli 1"36'55
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 1"36'81
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 1"37'07
6. Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 1"37'23
7. Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 1"38'28
8. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"38'58
9. Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 1"38'70
10. Vlag van België Lucio Pietroniro MBA 1"39'77

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-rijders troffen elkaar in Spanje voor het eerst en zonder Eugenio Lazzarini (gestopt) en Ángel Nieto (overgestapt naar de 250cc-klasse) kregen de jonge nieuwelingen de kans zich te bewijzen. August Auinger had de snelste start, maar verslikte zich al in de eerste bocht en was uitgeschakeld. Fausto Gresini nam een kleine voorsprong op een groep met Domenico Brigaglia, Ezio Gianola, Luca Cadalora, Jean-Claude Selini en Andres Sánchez. Cadalora en Gianola raakten elkaar in de vierde ronde, waardoor Cadalora naar de pit moest en Gianola een inhaalrace moest beginnen. Gresini werd intussen bedreigd door Pier Paolo Bianchi, die na een slechte start naar voren was gekomen. Drie ronden voor het einde nam Bianchi de leiding om ze niet meer af te staan. Gresini werd tweede, Brigaglia derde en Gianola ondanks zijn tegenslag toch nog vierde.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 45"35'45 4 15
2 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli +12'56 2 12
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +27'68 6 10
4 Vlag van Italië Ezio Gianola FMI-Garelli +46'76 3 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +53'84 9 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA +55'76 8 5
7 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +57'28 7 4
8 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner MBA +1"04'86 16 3
9 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA +1"07'80 17 2
10 Vlag van Spanje Andres Sánchez MBA +1"15'65 18 1
11 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +1"16'29 20
12 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +1"25'09 10
13 Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA +1"32'54 13
14 Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA +1"34'64 24
15 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1"40'56 12
16 Vlag van Spanje Fernando González MBA +1 ronde 26
17 Vlag van Frankrijk Jakcy Hutteau MBA +1 ronde 19
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA +1 ronde 21
19 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde 15
20 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 30
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser +1 ronde 25
22 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 29
23 Vlag van Denemarken Thomas Møller-Pedersen MBA +2 ronden 31
24 Vlag van Spanje Daniel Mateos MBA +2 ronden 35
25 Vlag van Nederland Ton Spek MBA +2 ronden 32
26 Vlag van Spanje Ramón Pano Jawa +3 ronden 36

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA Val 5
Vlag van België Olivier Liégeois MBA 11
Vlag van Italië Luca Cadalora MBA Opgave na val 1
Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA 23
Vlag van Duitsland Norbert Peschke MBA 22
Vlag van Zwitserland Christoph Bürki MBA 34
Vlag van Spanje Manuel Herreros MBA 14
Vlag van Spanje Ángel del Pozo RB 33
Vlag van Duitsland Adolf Stadler MBA 28

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Anton Straver MBA Schade[11] 27

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De Training[bewerken | brontekst bewerken]

In de eerste training van de 80cc-klasse heerste Stefan Dörflinger met zijn tot Krauser omgedoopte Zündapp zoals altijd. Nadat Mike Krauser de raceafdeling van het failliete Zündapp had opgekocht had men de machine nog 5 kg lichter weten te maken. Toch was de afstand tot Jorge Martínez niet groot, slechts 0,1 seconde. De rest van het veld moest meer tijd toegeven en tiende man Henk van Kessel was ruim 8 seconden langzamer.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"39'19
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 1"39'29
3. Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal 1"40'32
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi 1"42'57
5. Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal 1"43'39
6. Vlag van Duitsland Gerd Kafka Seel 1"44'33
7. Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel 1"45'34
8. Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 1"45'70
9. Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen 1"46'44
10. Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal 1"47'21

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De seizoensopening van de 80cc-klasse begon met een kleine kopgroep die bestond uit Jorge Martínez, Stefan Dörflinger en Hans Spaan. Zij leverden mooie gevechten, maar het tempo lag niet hoog zodat Manuel Herreros in de zevende ronde aansluiting kon vinden. Toen tegen het eind van de race de achterblijvers gepasseerd moesten worden splitste de kopgroep zich: Martínez schudde Dörflinger af en won, terwijl Spaan in gevecht was met Herreros om de derde plaats. Die strijd eindigde toen Spaan in de laatste ronde viel.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi 37"55'93 2 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser +4'90 1 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Derbi +13'02 4 10
4 Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Seel +52'64 6 8
5 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +1"05'70 5 6
6 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Seel +1"14'62 7 5
7 Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen +1"38'96 9 4
8 Vlag van Duitsland Richard Bay Rupp-Maico +1 ronde 18 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Marc Velay GMV-Casal +1 ronde 17 2
10 Vlag van Duitsland Bernd Rossbach HuVo-Casal +1 ronde 25 1
11 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +1 ronde 19
12 Vlag van Duitsland Michael Gschwander Casal +1 ronde 20
13 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Bultaco +2 ronden 26
14 Vlag van België Serge Julin Bakker-Casal +2 ronden 29
15 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal +2 ronden 24
16 Vlag van Duitsland Thomas Engl ESCN +2 ronden 31
17 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +2 ronden 32
18 Vlag van Spanje Domingo Gil Bianco Autisa +2 ronden 33

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal Val 3
Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel 14
Vlag van Duitsland Günter Maussner Casal 34
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA 30
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie HuVo-Casal 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jaimie Lodge Krauser 11
Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal Koppeling 10
Vlag van Spanje Joaquin Gali Derbi 27
Vlag van Zwitserland René Dünki Zündapp 21
Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler Krukaslager 12
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 16
Vlag van Spanje Ramon Gali Bultaco 15

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid
Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 8
Vlag van Spanje Julián Miralles Derbi 22
Vlag van Spanje José Saez Casal 23
Vlag van Spanje Herri Torrontegui JJ Cobas 28

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Cagiva[bewerken | brontekst bewerken]

Men wachtte eigenlijk al jaren tot Cagiva eindelijk klaar zou zijn met de ontwikkeling van haar 500cc-racer. Men had nu - net als in 1984 - Marco Luccinelli als rijder en ook Virginio Ferrari was in het team opgenomen, maar Cagiva verscheen niet in Spanje. Men hoopte op een eerste optreden tijdens de Grand Prix van Duitsland.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
37e seizoen (1985)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1985

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1984
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1986