Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigd Koninkrijk Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1988
Officiële naam Shell Oils British Motorcycle Grand Prix
Land Vlag van Verenigd Koninkrijk Groot-Brittannië
Datum 7 augustus 1988
Organisator FIM/ACU
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Juan Garriga
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Italië Luca Cadalora
Tweede Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Derde Vlag van Spanje Juan Garriga
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Ezio Gianola
Snelste ronde Vlag van Italië Ezio Gianola
Eerste Vlag van Italië Ezio Gianola
Tweede Vlag van Spanje Jorge Martínez
Derde Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc

De Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1988 was de twaalfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1988. De races werden verreden op 7 augustus 1988 op Donington Park nabij Castle Donington (Leicestershire). Tijdens deze Grand Prix kwamen de 125cc-, 250cc-, 500cc- en de zijspanklasse aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Al bij de Britse GP van 1987 had Donington Park veel indruk gemaakt op de coureurs, de teams en de internationale pers. In de winter had circuiteigenaar Tom Wheatcroft nog eens 250.000 pond geïnvesteerd, onder meer in een heel nieuwe asfaltlaag. Dit asfalt bood zo veel grip, dat sommige coureurs klaagden dat ze hun normale rijstijl met spinnend achterwiel niet konden toepassen. Er waren nu ook meer toeschouwers, ongeveer 70.000, maar dat had alles te maken met het zomerse weer met temperaturen van 30° Celsius. Desondanks was het grapje "a rainey day" gauw gemaakt na de 500cc-winst van Wayne Rainey. De dag sloot voor het Britse publiek ook leuk af met de overwinning van Steve Webster en Tony Hewitt in de zijspanklasse.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Na een optreden bij Terry Wogan op vrijdagavond kwam Wayne Gardner op zaterdag zwaar ten val. Hij kneusde een enkel en een scheenbeen, maar hij had op vrijdagochtend al de snelste trainingstijd gereden. Eddie Lawson reed de tweede tijd voor Christian Sarron. Het ging slecht met de fabrieks-Suzuki's. Aanvankelijk had men problemen met de vering en toen die opgelost waren ontstonden bandenproblemen. Kevin Schwantz stond daardoor op de twaalfde plaats en Rob McElnea op de dertiende. Het ging beter met Roger Burnett, die normaal in de Formule 1-klasse met een viertakt- Honda RC 30 reed, maar als vervanger van de geblesseerde Shunji Yatsushiro de negende tijd reed.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"35'09
2. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"35'64
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"35'74
4. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"36'04
5. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"36'17
6. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 1"36'33
7. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"36'52
8. Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 1"36'89
9. Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 1"37'01
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda 1"37'18

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Rainey nam meteen na de start een voorsprong en was zeer tevreden over zijn Dunlop-banden, die op het stroeve asfalt van Donington Park tot het einde functioneerden. Vreemd genoeg zij hij niets over zijn nieuwe carbon-remschijven, die tot nu toe alleen in trainingen getest waren. Aanvankelijk bestond de achtervolgende groep uit Pierfrancesco Chili, Wayne Gardner, Christian Sarron, Niall Mackenzie, Roger Burnett, Didier de Radiguès, Eddie Lawson en Randy Mamola. Al in de eerste ronde kwam Kevin Schwantz ten val toen hij zich (met nieuwe, experimentele remblokjes) verremde en Ron Haslam in zijn val meenam. Later verremde Gardner zich op dezelfde plaats, waar hij een kromme remschijf aan overhield. Dat belette hem de aanval op Rainey in te zetten. Een tijdje werd Gardner ook nog bedreigd door Sarron, die afhaakte nadat hij door een aantal achterblijvers werd gehinderd. Lawson werd slechts zesde, dankzij een slecht lopende motor en snel slijtende banden. Daardoor bedroeg zijn voorsprong op Gardner in het wereldkampioenschap nu nog maar twintig punten.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 48"33'67 5 20
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 48"40'64 1 17
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 48"42'45 3 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 48"45'51 4 13
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 49"10'42 11 11
6 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 49"14'64 2 10
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 49"25'03 7 9
8 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 49"25'48 14 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Rothmans-HRC-Honda 49"26'06 9 7
10 Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha 49"55'51 8 6
11 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 50"06'12 6 5
12 Vlag van Japan Norihiko Fujiwara Yamaha 50"09'57 16 4
13 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Katayama-ELF-Honda +1 ronde 17 3
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda +1 ronde 10 2
15 Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda +1 ronde 20 1
16 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +1 ronde 21
17 Vlag van Ierland Eddie Laycock Honda +1 ronde 18
18 Vlag van San Marino Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda +1 ronde 22
19 Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda +1 ronde 31
20 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha +1 ronde 19
21 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Leach Suzuki +1 ronde 29
22 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden 30
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Honda +2 ronden 34
24 Vlag van Nederland Kees van der Endt Honda +2 ronden 35
25 Vlag van Zwitserland Nicholas Schmassmann Honda +2 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda 26
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki Val 13
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Val[1] 12
Vlag van Italië Marco Papa Honda Val 23
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spray Suzuki 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Darren Dixon Suzuki 24
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva 15
Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Suzuki 33
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda 25

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda 28

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië René Zanatta Paton
Vlag van Nederland Johan ten Napel Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Pratt Honda
Vlag van Denemarken Claus Wulff Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Honda
Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda Blessure[2]
Vlag van Australië Malcolm Campbell ELF-Honda
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[3]
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 195
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 175
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 163
4 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 123
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 118
6 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 104
7 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 100
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 89
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 81
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 63

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Al het hele seizoen waren de Yamaha-coureurs op jacht naar de snellere Honda NSR 250's, maar op het korte, bochtige circuit van Donington Park roken ze hun kansen. Dat bleek al in de training. Juan Garriga was het hele seizoen al snel en reed de snelste tijd, maar achter hem stonden Luca Cadalora en Carlos Lavado, die nog niet veel goede resultaten hadden geboekt. Jean-Philippe Ruggia was ook snel met zijn productie-Yamaha TZ 250.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"38'22
2. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"38'49
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"38'70
4. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"38'91
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"39'26
6. Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"39'32
7. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"39'40
8. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"39'44
9. Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 1"39'66
10. Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 1"39'99

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel Luca Cadalora de 250cc-race op Donington Park van start tot finish leidde, ging de aandacht uit naar het gevecht achter hem tussen Juan Garriga en Sito Pons. Pons had in het wereldkampioenschap slechts acht punten voorsprong op Garriga en wilde voor hem finishen. Cadalora liep van het vechtende duo weg, maar in de vijftiende ronde kwam Dominique Sarron uit het achterveld en passeerde eerst Garriga en daarna Pons. Sarron werd ook niet meer bedreigd en werd tweede, maar het gevecht tussen Pons en Garriga duurde tot en met de laatste ronde. In de Melbourne Hairpin (bocht 10) nam Garriga de derde plaats van Pons over.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 43"16'38 2 20
2 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 43"19'84 4 17
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 43"21'55 1 15
4 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 43"21'68 5 13
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 43"31'99 7 11
6 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 43"32'72 6 10
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 43"40'52 8 9
8 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 43"50'04 3 8
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 43"58'34 16 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 44"00'92 11 6
11 Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha 44"01'35 9 5
12 Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda 44"07'34 10 4
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax 44"18'54 17 3
14 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 44"20'37 23 2
15 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 44"23'35 12 1
16 Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 44"23'57 13
17 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 44"23'95 20
18 Vlag van Nederland Wilco Zeelenberg Docshop-Yamaha 44"31'82 28
19 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 44"37'84 24
20 Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha 44"58'59 35
21 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 26
22 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax +1 ronde 22
23 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax +1 ronde 33
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Bosworth Aprilia-Rotax +1 ronde 34
25 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda +1 ronde 31

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 29
Vlag van Zweden Bobby Issazadhe Yamaha 36
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Orme Raydel Opgave 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Cowan Yamaha 19
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 14
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha Val 18
Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli Val 15
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 25
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha 30

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax 21
Vlag van Japan Seigo Kikuchi HRC-Honda 32

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Woolsey Coulter Honda
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
Vlag van België René Delaby Yamaha
Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha
Vlag van Duitsland Roland Busch Yamaha
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda
Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Patrickson Hejira
Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax
Vlag van Spanje Alberto Puig Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Hislop Yamaha
Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Martin Aprilia-Rotax

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Blessure
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
Vlag van Verenigde Staten Jim Filice HRC-Honda
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda-Deutschland

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 179
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 173
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 151
4 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 122
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 121
6 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 115
7 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
8 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 82
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 58
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 46

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan had eindelijk nieuwe onderdelen voor zijn Honda RS 125 gekregen: zuigers en cilinders, maar Ezio Gianola had ook twee nieuwe stroomlijnkuipen ontvangen. Gianola zette de snelste trainingstijd, Jorge Martínez was tweede, maar privérijder Alex Bedford zette de derde tijd. Spaan was slechts vijfde, maar hij had goede hoop op een sterke race omdat het bochtige circuit hem goed lag.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 1"45'60
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"46'17
3. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford Honda 1"46'29
4. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 1"46'71
5. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"46'79
6. Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 1"47'11
7. Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 1"47'34
8. Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 1"47'35
9. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 1"47'37
10. Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 1"47'53

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start waren Ezio Gianola, Alex Bedford, Hans Spaan en Jorge Martínez het snelste weg. Zij wisten ook een voorsprong op te bouwen op Julián Miralles, Allan Scott, Domenico Brigaglia, Lucio Pietroniro en Corrado Catalano. Gianola reed alleen weg, maar Bedford was ook sneller dan Martínez en Spaan, die om de derde plaats vochten. Bedford viel echter toen de bouten van zijn kettingtandwiel het begaven. Martínez en Spaan vochten nu om de tweede plaats, maar bij een inhaalactie van Spaan bij de Old Hairpin (bocht 4) raakten ze elkaar en kwam Spaan ten val. Hij kon weer opstappen en werd nog tiende, maar de derde plaats ging nu naar Brigaglia.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 42"42'42 1 20
2 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 43"14'39 2 17
3 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 43"20'58 4 15
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 43"23'07 7 13
5 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 43"23'20 8 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda 43"30'28 11 10
7 Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli 43"38'38 24 9
8 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 43"41'77 18 8
9 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 43"43'20 32 7
10 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 43"43'71 5 6
11 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda 43"56'35 27 5
12 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 43"56'56 13 4
13 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 43"56'62 34 3
14 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 43"59'54 26 2
15 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 44"00'44 9 1
16 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 44"16'65 36
17 Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax 44"17'01 23
18 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda 44"17'56 33
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 44"17'69 16
20 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 44"18'25 20
21 Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda 44"34'96 30
22 Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax +1 ronde 28
23 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda +1 ronde 21
24 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda +1 ronde 14
25 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Patterson Honda +1 ronde 29

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva 35
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax 19
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 22
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford Honda Kettingaandrijving 3
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 31
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda 25
Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 10
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax Val 6
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 17
Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 15
Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 12

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Honda
Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mark Carkeek Scitsu
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lennon Honda
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet Honda
Vlag van Zweden Håkan Olsson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Rotax
Vlag van Duitsland Manfred Thurmayer Honda
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Murphy Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Reg Lennon Honda
Vlag van Italië Claudio Macciotta Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 157
2 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 140
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 82
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 72
5 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 67
6 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 61
7 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 52
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 49
9 Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 44
10 Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 40

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Opnieuw was Rolf Biland veruit de snelste, met bijna twee seconden voorsprong op Steve Webster. Egbert Streuer reed weliswaar de vierde tijd, maar hij had het hele weekend moeite om zijn Yamaha-blok goed aan het lopen te krijgen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"37'18
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 1"39'05
3. Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 1"39'32
4. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"40'03
5. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"40'25
6. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"40'69
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 1"41'28
8. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"41'75
9. Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 1"41'82
10. Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 1"41'90

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Na de start vormde zich meteen een kopgroep met Rolf Biland/Kurt Waltisperg, Egbert Streuer/Bernard Schnieders, Steve Webster/Tony Hewitt en Derek Jones/Peter Brown. Jones moest echter al snel afhaken. Biland werd gepasseerd door Streuer en een ronde later ook door Webster. Toen Webster de leiding van Streuer overnam leek Biland plotseling weer sneller te worden, want hij passeerde Streuer, die echter problemen met zijn voorband kreeg. Streuer viel zelfs terug naar de vijfde plaats. Biland volgde Webster, maar viel niet echt meer aan. Het leek er zelfs op dat hij Webster zijn thuisoverwinning wel gunde, maar dat ontkende hij na de race. Biland had problemen met zijn achterrem en kon daardoor niet aanvallen. De gebroeders Alfred- en Martin Zurbrügg reden een knappe inhaalrace. Nadat ze al uit de eerste bocht waren gevlogen reden ze van de laatste naar de negende plaats.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 40'39"56 2 20
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser +2"10 1 17
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser +16"19 5 15
4 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM +28"48 3 13
5 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha +30"26 4 11
6 Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha +45"95 6 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 7 9
8 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 8
9 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 8 7
10 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 6
11 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 9 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Thomas Vlag van Duitsland Eckart Rösinger LCR-Krauser 4
13 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Millet Vlag van Frankrijk Claude Debroux LCR-Yamaha 3
14 Vlag van Australië André Bosman Vlag van Australië David Kellett LCR-Yamaha 2
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Stirrat Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Prior LCR-Yamaha 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Gardner Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Strevens Onbekend
17 Vlag van Zwitserland René Progin Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Krauser

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak Grid
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha Versnellingsbak 17
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM 10
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Nederland Geral de Haas LCR-Krauser 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 13
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 11
Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 15

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 137
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 116
3 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 69
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 65
5 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 55
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 54
7 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 53
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 48
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose en
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gavin Simmons
LCR-Yamaha 46
10 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 38
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Fausto Gresini[bewerken | brontekst bewerken]

Fausto Gresini en Garelli waren het hele seizoen al aan het experimenteren met hun frames, maar tot resultaat had het nog niet geleid sinds Gresini in de GP van Spanje vierde was geworden. De Garelli-eencilinder had zijn eigen frame, maar men had ook al gereden met een frame van een Honda RS 125. Nu was men op het idee gekomen om het frame van de succesvolle tweecilinder uit 1987 te gebruiken en scoorde Gresini in elk geval weer eens punten.

Norihiko Fujiwara[bewerken | brontekst bewerken]

Norihiko Fujiwara was voor het tweede jaar op rij 500cc-kampioen van Japan geworden en mocht van Yamaha als beloning deelnemen aan de Britse Grand Prix. Hij was ook al in de Japanse Grand Prix gestart, maar was daar uitgevallen.

On board-camera's[bewerken | brontekst bewerken]

De BBC had op twee machines camera's gemonteerd: die van Ron Haslam en die van Rob McElnea. Beide cameramannen kwamen in de race ten val.

Lucky Streuer?[bewerken | brontekst bewerken]

Tabaksreclame was in het Verenigd Koninkrijk verboden. De meeste teams plakten daarom die reclame af of vervingen ze. Zo was bij Ducados het merk vervangen door de naam van de coureur en bij Lucky Strike-Yamaha door "Team Roberts". Egbert Streuer reed dergelijke races altijd met "Lucky Streuer" in plaats van "Lucky Strike", maar veel geluk had hij het hele seizoen nog niet gehad.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1987
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1989