Grand Prix-wegrace van Spanje 1986

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Spanje Grand Prix-wegrace van Spanje 1986
Officiële naam XXXVI Gran Premio de España de motociclismo
Land Vlag van Spanje Spanje
Datum 4 mei 1986
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Wayne Gardner
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Snelste ronde Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Eerste Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Spanje Sito Pons
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Fausto Gresini
Snelste ronde Vlag van Italië Fausto Gresini
Eerste Vlag van Italië Fausto Gresini
Tweede Vlag van Italië Domenico Brigaglia
Derde Vlag van Italië Ezio Gianola
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Ángel Nieto
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace van Spanje 1986 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1986. De races werden verreden op 4 mei 1986 op het Circuito Permanente del Jarama nabij Madrid.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Door het wegvallen van de Grand Prix van Zuid-Afrika was de Spaanse GP nu de openingsrace van het seizoen. Dat betekende dat de lichtere klassen er vanaf het begin bij waren, want Zuid-Afrika was alleen voor de 500- en de 250cc-klasse bestemd. En dan ook nog alleen voor fabriekscoureurs en kapitaalkrachtige privérijders die de dure reis konden betalen. In Spanje was het zonnig tijdens de drie trainingsdagen, maar op de racedag zakte de temperatuur vijftien graden en viel er lichte regen. De bijna 100.000 toeschouwers zagen de zwanenzang van Freddie Spencer, tweevoudig wereldkampioen in 1985, die na vijftien ronden afstapte met - naar later bleek - een peesschedeontsteking die hem bijna het hele seizoen aan de kant zou houden. De 125cc-race eindigde met uitsluitend Italianen op de eerste vier plaatsen, maar de Spanjaarden eisten het podium voor zich op in de 80cc-race. De 250cc-race werd na een incident bij de start opnieuw gestart. Dat was goed nieuws voor Carlos Lavado, die al in de eerste ronde gevallen was, maar een nieuwe kans kreeg en won.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de eerste trainingen moest blijken of de vele Yamaha OW 81-viercilinders nu snel genoeg waren om de Honda NSR 500-viercilinder te verslaan. Yamaha zette vijf fabrieks-viercilinders in, Honda slechts twee. De beide Honda's bezetten de eerste twee startplaatsen, gevolgd door vier van de vijf Yamaha's. Christian Sarron had erg veel last van een geblesseerde hand en moest de driecilinder Honda NS 500's van Raymond Roche en Didier de Radiguès voor laten. Juan Garriga debuteerde uitstekend met de Cagiva, die in het voorafgaande seizoen nog geen potten had kunnen breken.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 1"28'49
2. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"28'81
3. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 1"29'20
4. Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"29'24
5. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 1"29'39
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 1"29'63
7. Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 1"30'22
8. Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 1"30'42
9. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'65
10. Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 1"31'57

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De bliksemstart die men van Ron Haslam gewend was, mislukte in Spanje. Zijn ELF 3 wilde niet aanslaan en Ron was als laatste weg. Freddie Spencer liet er geen gras over groeien. Al na de eerste ronde had hij een enorm gat geslagen en na vijf ronden had hij zes seconden voorsprong op de vechtende Wayne Gardner en Eddie Lawson. Raymond Roche was nog even tweede geweest, maar tegen het enorme aantal viercilinders kon hij zich met de driecilinder Honda NS 500 niet handhaven. De voorsprong van Spencer begon echter terug te lopen. Gardner kwam steeds dichterbij en halverwege de vijftiende ronde reed Spencer de pitstraat in. Hij had helemaal geen gevoel meer in zijn rechterhand en kon dus ook niet meer remmen. Zo kwam Gardner aan de leiding, die hij tot aan de eindstreep wist vast te houden. Lawson werd tweede vóór het Lucky Strike-team met Mike Baldwin en Randy Mamola. Raymond Roche werd de beste driecilinder-rijder: zesde achter Christian Sarron.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 37 56"01'87 2 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Agostini-Yamaha 37 +2'07 3 12
3 Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Lucky Strike-Roberts-Yamaha 37 +17'17 4 10
4 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Lucky Strike-Roberts-Yamaha 37 +28'16 5 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 37 +29'97 9 6
6 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Rothmans-Katayama-Honda 37 +30'06 7 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Marlboro-Agostini-Yamaha 37 +30'47 6 4
8 Vlag van Spanje Juan Garriga Cagiva 37 +1"13'99 10 3
9 Vlag van Italië Fabio Biliotti FMI-Honda 37 +1"14'17 11 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-Honda 36 +1 ronde 13 1
11 Vlag van Australië Paul Lewis Skoal Bandit-Heron-Suzuki 36 +1 ronde 14
12 Vlag van Zimbabwe Dave Petersen HB-Gallina-Suzuki 36 +1 ronde 15
13 Vlag van Nederland Henk van der Mark PDM-Honda 36 +1 ronde 18
14 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili HB-Gallina-Suzuki 36 +1 ronde 16
15 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-PDM-Honda 36 +1 ronde 17
16 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 36 +1 ronde 21
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Buckmaster Duckhams Oil-Honda 36 +1 ronde 24
18 Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda 36 +1 ronde 22
19 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Écurie-Fior-Honda 36 +1 ronde 23
20 Vlag van Luxemburg Andreas Leuthe Honda 35 +2 ronden 20
21 Vlag van Duitsland Dietmar Mayer Honda 34 +3 ronden 27

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 23 19
Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer Rothmans-HRC-Honda 14 1
Vlag van België Didier de Radiguès Rollstar-Chevallier-Honda 13 Val[1] 8
Vlag van Zweden Peter Lindén Bakker-Honda 8 26
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Bakker-Honda-Deutschland 2 Val[2] 12

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Frankonia-Suzuki 15 Blessure[3]

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Spanje José Parra Honda
Vlag van Chili Vincenzo Cascino Suzuki
Vlag van Spanje Carlos Morante Honda
Vlag van Griekenland Stelio Marmaras Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Skoal Bandit-Heron-Suzuki Blessure
Vlag van Nederland Mile Pajic SNRT-Honda

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Terwijl Honda in de 500cc-training niet te kloppen was, maakten Martin Wimmer, Tadahiko Taira en Carlos Lavado met hun fabrieks Yamaha YZR 250's korte metten met de fabrieks-Honda's. Zelfs Jacques Cornu was met zijn Parisienne-ELF met productie-Honda RS 250 R-blok sneller. Vooral de prestaties van Toni Mang (achtste) en Fausto Ricci (zevende) vielen tegen, maar zij weten dat aan hun Dunlop banden.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha 1"31'15
2. Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 1"31'17
3. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"31'47
4. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda 1"31'49
5. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"31'55
6. Vlag van Zwitserland Pierre Bolle ELF-Parisienne 1"32'05
7. Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda 1"32'08
8. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"32'27
9. Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda 1"32'52
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax 1"32'55

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race in Spanje kende een dramatische start en eerste ronde. Twee fabrieks-Yamaha-coureurs kregen hun machine niet aan de praat: Martin Wimmer en Tadahiko Taira. Wimmer duwde uiterst rechts vanwege zijn poleposition, maar Taira stond in het midden en werd van achteren aangereden door Stéphane Mertens. Die viel in de baan van Sergio Pellandini die ook viel, net als Bruno Bonhuil. Zo ontstond er een behoorlijke ravage op de startplaats, maar de rest van het veld was vertrokken. Carlos Lavado schoof al in de tweede bocht onderuit en zijn race leek beëindigd. Het start/finishgedeelte was echter helemaal geblokkeerd door vlaggende marshals en zwaaiende officials en de groep coureurs begon af te remmen om de race te staken. Reinhold Roth merkte dat te laat op en raakte een collega waarna hij van de baan vloog. De reservemachines van Lavado en Roth werden van stal gehaald en beiden konden aan de herstart deelnemen. Lavado nam meteen de leiding, maar toen er een kopgroep ontstond met Lavado, Toni Mang en Sito Pons nam Mang de leiding. De slecht gestarte Martin Wimmer vocht zich echter naar voren en toen hij aansluiting vond bij de kopgroep nam Lavado de leiding opnieuw om ze niet meer af te staan. Lavado sloeg een klein gaatje, maar Mang, Pons en Wimmer kwamen bijna gelijktijdig over de finish.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 47"50'43 3 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda +2'18 8 12
3 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +2'37 5 10
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Marlboro-Agostini-Yamaha +2'52 1 8
5 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu ELF-Parisienne-Honda +32'00 4 6
6 Vlag van Zwitserland Pierre Bolle ELF-Parisienne +37'31 6 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Silverstone-Armstrong-Rotax +40'91 11 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Rothmans-Katayama-Honda +46'36 9 3
9 Vlag van Italië Fausto Ricci HRC-Honda +48'86 7 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter JJ Cobas-Rotax +51'55 10 1
11 Vlag van Italië Maurizio Vitali FMI-Garelli +1"01'89 21
12 Vlag van Frankrijk Jean Foray Chevallier-Yamaha +1"02'04 29
13 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-Römer-Honda +1"02'25 15
14 Vlag van Duitsland Manfred Herweh HB-Aprilia-Rotax +1"08'34 19
15 Vlag van Italië Stéfano Caracchi Aprilia-Rotax +1"08'42 17
16 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-Honda +1"08'50 20
17 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet MIG-Rotax +1"32'46 25
18 Vlag van Spanje Antonio Boronat JJ Cobas-Rotax +1 ronde 34
19 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1 ronde 23
20 Vlag van Nieuw-Zeeland Brent Jones Yamaha +1 ronde 23
21 Vlag van Spanje Antonio García JJ Cobas-Rotax +1 ronde 36

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Noel EMC-Rotax 22
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Yamaha 28
Vlag van Spanje Fernando Gonzales MBA 30
Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 13
Vlag van Duitsland Harald Eckl HB-Honda 16
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax 33
Vlag van België René Delaby Rotax 27
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Newton[4] Armstrong-Rotax 18
Vlag van Spanje Carlos Cardús Campsa-Honda 12
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre[5] Yamaha 14

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Japan Tadahiko Taira Marlboro-Agostini-Yamaha 2 Startongeval
Vlag van België Stéphane Mertens Johnson-Yamaha 24 Startongeval
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Honda Startongeval
Vlag van Spanje Juan Echaide JJ Cobas-Rotax 31 Blessure[6]
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 32 Startongeval
Vlag van Spanje Eduardo Cots Yamaha 35

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Armstrong-Rotax Blessure

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De beide fabrieks-Garelli's van Fausto Gresini en Luca Cadalora waren in de 125cc-training veruit de snelsten. Het waren ook de enige echte fabrieksracers, want hun grootste concurrenten Domenico Brigaglia en Ángel Nieto reden op semi-fabrieks MBA's die teammanager Paolo Pileri eind 1985 van de fabriek had overgenomen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 1"34'50
2. Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli 1"35'06
3. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA 1"35'83
4. Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA 1"36'42
6. Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA 1"36'47
6. Vlag van Italië Ezio Gianola MBA 1"36'72
7. Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA 1"36'82
8. Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 1"36'93
9. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA 1"37'12
10. Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 1"38'18

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-klasse opende het seizoen in Spanje. Fausto Gresini had een bliksemstart, maar zijn stalgenoot Luca Cadalora moest lang duwen tot zijn Garelli aansloeg. Na de eerste ronde werd Gresini gevolgd door Domenico Brigaglia, Lucio Pietroniro, Johnny Wickström, Bruno Kneubühler, Pier Paolo Bianchi, Willy Pérez en Ezio Gianola. Olivier Liégeois lag toen al in de berm, aangereden door Paolo Casoli. Gresini en Brigaglia sloegen een gat met de concurrentie, terwijl de MBA-semi-fabrieksrijder Ángel Nieto de pit inreed en zijn merkgenoot Bianchi terugviel naar de zevende plaats. In de eindfase moest Brigaglia lossen, maar hij werd toch tweede voor Gianola en Cadalora, die een sterke inhaalrace had gereden.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Gresini FMI-Garelli 45"30'63 1 15
2 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Ducados-MBA +4'75 3 12
3 Vlag van Italië Ezio Gianola MBA +22'53 6 10
4 Vlag van Italië Luca Cadalora FMI-Garelli +29'99 2 8
5 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +1"21'25 16 6
6 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1"32'77 10 5
7 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +1"38'82 12 4
8 Vlag van Spanje Andres Sánchez Ducados-MBA +2"48'24 15 3
9 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1 ronde 17 2
10 Vlag van Zweden Håkan Olsson MBA +1 ronde 23 1
11 Vlag van Frankrijk Patrick Daudier PMDF +1 ronde 25
12 Vlag van Spanje Fernando Gonzales MBA +1 ronde 22
13 Vlag van Spanje Daniel Mateos MBA +1 ronde 20
14 Vlag van Frankrijk Jacques Hutteau MBA +2 ronden 31
15 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +2 ronden 18
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +2 ronden 33
17 Vlag van Spanje Antonio Oliveros MBA +2 ronden 29
18 Vlag van Venezuela Iván Troisi MBA +2 ronden 35
19 Vlag van België Eric Gijsel MBA +2 ronden 34
20 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 30

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz MBA Val 4
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-LCR-MBA Val 5
Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler LCR-MBA Krukas 7
Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA 8
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA Val 19
Vlag van België Olivier Liègeois Assmex-MBA Val 14
Vlag van Frankrijk Michel Escudier MBA 28
Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi Elit-MBA 26
Vlag van Finland Esa Kytölä MBA 27
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 36
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA Val 11
Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-MBA Vastloper 9
Vlag van België Lucio Pietroniro Johnson-MBA 13
Vlag van Spanje Manuel Hernández MBA 21
Vlag van Frankrijk Éric Saul LGN 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard MBA 24

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De drie fabrieks-Ducados-Derbi's kwamen op de eerste startrij, vergezeld door Stefan Dörflinger met zijn Krauser en Hans Spaan met zijn HuVo-Casal. De 80cc-klasse was weer het rijkst aan merken, want op de tweede startrij stonden ook nog een Seel, een Ziegler en een Autisa.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 1"38'45
2. Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi 1"38'86
3. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser 1"39'26
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi 1"39'26
5. Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal 1"39'75
6. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel 1"40'60
7. Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser 1"41'01
8. Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 1"41'56
9. Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa 1"41'56
10. Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal 1"41'95

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De Spaanse Ducados-Derbi-coureurs lieten in Spanje niets heel van de concurrentie. Ángel "El Niño" Nieto, Jorge "Aspar" Martínez en Manuel "Champi" Herreros nestelden zich binnen drie ronden aan de leiding, sloegen een gat met de concurrentie en wisselden voortdurend van positie. Aan de finish had Martínez zeven seconden voorsprong op Nieto, die nipt voor Herreros tweede werd. Daarna moest het publiek een halve minuut wachten op Pier Paolo Bianchi, die een goed debuut op de Seel maakte en in elk geval de Krauser van Ian McConnachie voor bleef. Regerend wereldkampioen Stefan Dörflinger kwam vermogen tekort door een gescheurde uitlaat en werd slechts negende, op een ronde achterstand.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Ducados-Derbi 37"01'75 1 15
2 Vlag van Spanje Ángel Nieto Ducados-Derbi +7'70 2 12
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Ducados-Derbi +8'60 4 10
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Seel +39'37 6 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Krauser +42'17 7 6
6 Vlag van Spanje Juan Ramón Bolart Autisa +1"20'44 9 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Real-Krauser +1"20'62 12 4
8 Vlag van Duitsland Hubert Abold Seel +1 ronde 11 3
9 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser +1 ronde 3 2
10 Vlag van Spanje Domingo Gil Blanco Autisa +1 ronde 20 1
11 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel-MBA +1 ronde 13
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Mason MBA +1 ronde 21
13 Vlag van Nederland Theo Timmer Hertog Jan-HuVo-Casal +1 ronde 10
14 Vlag van Italië Massimo Fargeri MBA +2 ronden 26
15 Vlag van Nederland Jos van Dongen Krauser +2 ronden 23
16 Vlag van Nederland Bertus Grinwis Krauser +2 ronden 24
17 Vlag van België Chris Baert Seel-MBA +2 ronden 25
18 Vlag van Nederland Hans Spaan Hertog Jan-HuVo-Casal +2 ronden 5
19 Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi +2 ronden 28
20 Vlag van Spanje Juan Esteve Autisa +2 ronden 30
21 Vlag van Argentinië Ricardo Blanco Krauser +3 ronden 35

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Kroko 27
Vlag van Duitsland Rainer Kunz Ziegler 8
Vlag van Spanje Javier Arumi Autisa 32
Vlag van Spanje Julián Miralles Casal 17
Vlag van België Gérard Fissette Casal 31
Vlag van Brazilië Alex Barros Autisa 22
Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Autisa 15
Vlag van Nederland Henk van Kessel Krauser Val 14
Vlag van Spanje Felix Rodríguez Autisa 16
Vlag van België Serge Julin Casal 29
Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser 34
Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Krauser 18
Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser 19

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 33 Blessure[7]

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Cameraman[bewerken | brontekst bewerken]

In het seizoen 1985 had Randy Mamola enkele malen met de camera van Sky Channel gereden. Mamola reed toen voor Rothmans. De camera kostte wel wat ruimte: de tank moest kleiner gemaakt worden en dat kostte hem bijna de overwinning in de TT van Assen. Kennelijk wilde Rothmans dat risico niet meer nemen, want op hun verzoek reed Boet van Dulmen in Spanje met de camera van Sky Channel op de tank. Boet kon zo lange tijd zijn nieuwe teamgenoot Henk van der Mark filmen, maar moest hem uiteindelijk laten gaan.

Discussie[bewerken | brontekst bewerken]

Het startongeval bij de 250cc-race deed de discussie over de duwstart weer oplaaien. Vooral de Amerikaanse coureurs en teammanager Kenny Roberts waren al koppelingsstarts in de Verenigde Staten gewend en drongen aan op het afschaffen van de duwstart. Dat gebeurde uiteindelijk in het seizoen 1987.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1985
FIM wereldkampioenschap wegrace
38e seizoen (1986)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1986

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1985
Grand Prix-wegrace van Spanje Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1987