Grand Prix-wegrace van Zweden 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Zweden Grand Prix-wegrace van Zweden 1982
Officiële naam Grand Prix of Sweden 1982
Land Vlag van Zweden Zweden
Datum 7 en 8 augustus 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Eerste Vlag van Japan Takazumi Katayama
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Estrosi
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Eerste Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Tweede Vlag van Duitsland Toni Mang
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Tweede Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Derde Vlag van Oostenrijk August Auinger
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor/Vlag van Zweden Benga Johansson

De Grand Prix-wegrace van Zweden 1982 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1982. De races werden verreden op 7 en 8 augustus 1982 op de Scandinavian Raceway nabij Anderstorp (Jönköpings län).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Zweedse organisatie was ten opzichte van de editie van 1981 enorm verbeterd. Men was veel vriendelijker en bereidwilliger ten opzichte van de coureurs en teams en had zelfs het oude zwembad gevuld, geen overbodige luxe bij temperaturen van meer dan 30 °C. In Zweden werd de wereldtitel in de 125cc-klasse beslist, maar al vier dagen eerder, op woensdag 4 augustus, werd Franco Uncini wereldkampioen in de 500cc-klasse. Hij had tot dat moment nog twee - theoretische - concurrenten: Barry Sheene en Kenny Roberts. Sheene, Roberts en Middelburg waren tijdens de Britse Grand Prix ernstig geblesseerd geraakt. Sheene was voor maanden uitgeschakeld, maar Roberts onderging die woensdag een tweede operatie aan zijn pink en reisde daarna meteen af naar Californië.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De avond voor de 500cc-race had het Gallina-team de wereldtitel van Franco Uncini al gevierd met een "Spaghettiparty". De favoriet voor de race was echter Freddie Spencer, die de snelste trainingstijd had. Spencer had echter al voor de start problemen, toen er op het laatste moment drie bougies en een accu vervangen werden. Het mocht niet baten: al na één ronde reed Spencer de pit in. Toen waren Loris Reggiani en Virginio Ferrari echter al uitgeschakeld door valpartijen. Randy Mamola had een ronde lang de leiding, maar werd gepasseerd door Takazumi Katayama. Verder zaten Marco Lucchinelli en Marc Fontan in de kopgroep. Uncini werkte zich naar voren en nam de leiding over om steeds verder weg te lopen. Lucchinelli viel uit en Mamola en Fontan vochten om de derde plaats, maar tien ronden voor het einde bleek het achtertandwiel van Uncini's Suzuki alle tanden kwijt te zijn en hij moest stoppen. Zo won Katayama ruim voor Mamola. De strijd om de derde plaats werd zeer nipt gewonnen door Graeme Crosby ten koste van Marc Fontan.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 50"29'05 3 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HB-Suzuki 50"36'97 6 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 50"38'57 7 10
4 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 50"38'63 5 8
5 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 50"58'72 4 6
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 8 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Ergon-Suzuki 11 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki 3
9 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki 1
11 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki
12 Vlag van Zwitserland Michel Frutschi Sanvenero
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki
14 Vlag van Zwitserland Andreas Hofmann Suzuki
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Suzuki
16 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki
17 Vlag van Zweden Peter Skold Suzuki
18 Vlag van Noorwegen Benny Mortensen Suzuki
19 Vlag van Frankrijk Philippe Robinet Suzuki
20 Vlag van Noorwegen Kjeld Sorensen Suzuki
21 Vlag van Finland Esko Kuparinen Suzuki
22 Vlag van Zweden Cai Hedström Suzuki
23 Vlag van Zweden Pauli Freudenlund Suzuki
24 Vlag van Finland Risto Korhonen Suzuki
DNF Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda Ontsteking 1
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Gallina-Suzuki Achterwiel 2
DNF Vlag van Italië Loris Reggiani Gallina-Suzuki Val 9
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari HB-Suzuki Val 10
DNF Vlag van Italië Guido Paci Yamaha
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Marlboro-Yamaha Val[1]
DNF Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero
DNF Vlag van Noorwegen Borge Nielsen Suzuki
DNQ Vlag van Nederland Jack Middelburg HB-Suzuki Blessure[2]
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha Blessure[2]
DNQ Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha Blessure[2]
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Suzuki

Top tien WK-tussenstand 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Italië Franco Uncini (Wereldkampioen) Gallina-Suzuki 103
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 68
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene John Player-Yamaha
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 66
5 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer RSC-Honda 57
6 Vlag van Japan Takazumi Katayama RSC-Honda 40
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 38
8 Vlag van Italië Marco Lucchinelli RSC-Honda 32
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 27
10 Vlag van Frankrijk Marc Fontan Sonauto-Yamaha 24

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race werd al op zaterdag 7 augustus gereden. Christian Estrosi, die poleposition had, nam meteen de leiding, gevolgd door Freymond, Espié, Lavado, Wimmer, Baldé, Mang, Guignabodet, Sarron en Ferretti. Na één ronde nam Freymond de leiding over, gevolgd door Lavado, die echter door een gebroken schakelpedaal uitviel. Freymond liep weg van de groep Mang, Baldé en Estrosi. WK-leider Jean-Louis Tournadre was slecht gestart en bezig aan een inhaalrace, die hem de vierde plaats opleverde. Voor Freymond was het zijn eerste WK-overwinning, die hij volgens tuner Jörg Möller deels te danken had aan het feit dat hij van Dunlop was overgestapt op Michelin-banden.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 43"25'72 2 15
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 43"28'74 12
3 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 43"30'08 3 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 43"36'44 9 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod 43"38'05 1 6
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 4 5
7 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 10 4
8 Vlag van Verenigde Staten Richard Schlachter Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Robinson Spondon-Yamaha 1
11 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha 7
12 Vlag van België Etienne Geeraerd Armstrong
13 Vlag van Zwitserland Bruno Luscher Yamaha
14 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax
15 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Rotax
16 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Armstrong
18 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
19 Vlag van Noorwegen Leif Nielsen Rotax
20 Vlag van Zweden Bent Elgh Yamaha
21 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha
22 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
23 Vlag van Zweden Per Jansson Yamaha
24 Vlag van Oostenrijk Stefan Klabacher Rotax
25 Vlag van België Michel Simeon Yamaha
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Schakelpedaal 6
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA Val
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 8
DNF Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 5
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol
DNF Vlag van Spanje Sito Pons Kobas-Rotax
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
DNQ Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Blessure[3]
DNS Vlag van Nederland Mar Schouten MBA Blessure[4] 26

Top tien WK-tussenstand 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 82
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 79
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 54
4 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 30
5 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong 27
6 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 26
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki
8 Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA 22
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki
10 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 18

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Het Sanvenero-team stond er na de kwalificatietraining goed voor met Ricardo Tormo en Pier Paolo Bianchi op de eerste twee startplaatsen. Ángel Nieto stond zevende met twee seconden achterstand, maar wist dat hij slechts één punt nodig had om de wereldtitel veilig te stellen. Er zou echter geen Sanvenero in de punten komen. In de tweede ronde viel semi-fabrieksrijder Olivier Liégeois, in de vierde ronde Ricardo Tormo (door een vastloper) en in de negende ronde Pier Paolo Bianchi terwijl hij ruim op kop lag. Zo kwam de leiding vanzelf in handen van Iván Palazzese, die ze niet meer uit handen zou geven, hoewel Eugenio Lazzarini nog erg dichtbij kwam. Lazzarini had een groot probleem: de moer van zijn achtervorkas was met schroefdraad en al verdwenen. Omdat de as tegen de stroomlijnkuip kwam bleef hij zitten en dat was maar goed ook, want die as hield ook de motor op zijn plaats. Het geheel werd er wel onstabiel door, maar Lazzarini wist na een tijdje zijn rijstijl aan het probleem aan te passen en zelfs de snelste ronde te rijden.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 42"01'41 6 15
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 42"01'59 3 12
3 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA 42"32'90 5 10
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 42"32'77 10 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 42"47'72 9 6
6 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 7 5
7 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA 4
8 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA 3
9 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 2
10 Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA 1
14 Vlag van Nederland Anton Straver MBA 17
18 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA 27
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Sanvenero Val
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero Val[5] 1
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero Val[6] 2
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 4
DNF Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA Val
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA 36
DNF Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA Val 8

Top tien WK-tussenstand 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto (Wereldkampioen) Garelli 111
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 74
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 59
4 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 48
Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA
6 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 44
7 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 41
8 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 38
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 35
10 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti Sanvenero 26

Zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Er was weinig spanning in de zijspanrace, want Rolf Biland/Kurt Waltisperg namen meteen de leiding en begonnen weg te lopen van Werner Schwärzel/Andreas Huber, die op hun beurt ook niet bedreigd werden. Jock Taylor/Benga Johansson werden derde, omdat voor hen de combinaties Alain Michel/Michael Burkhardt en Masato Kumano/Kunio Takeshima uitvielen.

Uitslag zijspannen[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 40"06'85 1 15
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 40"39'64 2 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 41"22'55 5 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 41"41'33 7 8
5 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 41"52'09 10 6
6 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Duitsland Horst Juhant Seymaz-Yamaha 8 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams Ireson-Yamaha 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 3
9 Vlag van Duitsland Kurt Jelonek Vlag van Duitsland Gerhard Wagner Yamaha 2
10 Vlag van Nederland Hein van Drie Vlag van Italië Carlo Sonaglia[7] LCR-Yamaha 17 1
11[8] Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 4
DNF Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha Ontsteking 3
DNF Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Japan Kunio Takeshima LCR-Yamaha 6

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 60
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 52
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 33
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 24
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Yamaha 16
7 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc/
Vlag van Duitsland Horst Juhant
Seymaz-Yamaha 15
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 14
9 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 10
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 9

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Graeme Crosby[bewerken | brontekst bewerken]

Graeme Crosby had nog erg veel pijn aan zijn handen, waarvan de palmen waren ontveld bij een val in Silverstone. Zijn doorzettingsvermogen werd echter beloond, want door zijn derde plaats naderde hij Barry Sheene en Kenny Roberts - beiden geblesseerd - tot op twee punten in de totaalstand en kreeg hij veel zicht op de tweede plaats.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1981
Grand Prix-wegrace van Zweden Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1983