Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988
Officiële naam Grosser Preis von Deutschland
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 28- en 29 mei 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Eerste Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz
Tweede Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Derde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Italië Luca Cadalora
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Spanje Juan Garriga
125 cc
Poleposition Vlag van Nederland Hans Spaan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Alfred Waibel
Eerste Vlag van Italië Ezio Gianola
Tweede Vlag van Spanje Julián Miralles
Derde Vlag van Nederland Hans Spaan
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Àlex Crivillé
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster/Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt
Derde Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg/Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988 was de zesde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werd verreden op 28- en 29 mei 1988 op de Nürburgring nabij Nürburg (Rijnland-Palts). In deze Grand Prix kwamen alle klassen aan de start, maar de zijspanklasse moest al op zaterdag rijden.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspancontroverse[bewerken | brontekst bewerken]

Een week voor de Duitse Grand Prix maakte de FIM bekend dat de zijspanklasse al op de zaterdag zou moeten rijden. De reden was dat de zijspannen een hoeveelheid zacht rubber over de baan zouden smeren waardoor het voor de soloklassen gevaarlijk glad zou worden. De solorijders werden in deze mening gesteund door bandenfabrikant Michelin, maar de zijspanrijders wilden op zondag rijden en werden ondersteund door Dunlop, Yokohama, Avon en Pirelli, die allemaal vonden dat er geen bewijs voor deze theorie was. Er volgde een vergadering met een delegatie van de zijspanrijders (Steve Webster, Rolf Biland en Egbert Streuer), de bandenfabrikanten, de wedstrijdleiding (Max Deubel), de FIM, de International Racing Teams Association en de solorijders (Wayne Gardner en Sito Pons). Uiteindelijk werd besloten om inderdaad op zaterdagmiddag om 16.00 uur te starten, maar Max Deubel (viervoudig zijspan-wereldkampioen) verklaarde dat hij zwaar onder druk was gezet door de IRTA, die beweerde dat de 250- en 500cc-rijders bereid waren tot een boycot van de Grand Prix. De zijspanrijders voelden zich ernstig benadeeld door de IRTA, waar ze zelf lid van waren, maar die de belangen van de grote teams (Rothmans-HRC, Roberts-Lucky Strike, Agostini-Marlboro, Nieto-Ducados en Gauloises-Sonauto) behartigde.

Het weer[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de eerste trainingen op donderdag was het erg warm, meer dan dertig graden in de zon, maar op vrijdag was het al erg koud en tussen de regenbuien door erg mistig. De tijdtrainingen werden uitgesteld, uiteindelijk zo lang dat het doorgaan van de Grand Prix aan een zijden draadje hing. De 80cc-klasse kon uiteindelijk trainen, maar toen de 125cc-klasse aan de beurt was moest de training weer stilgelegd worden. Het vrijdagprogramma werd naar de zaterdag verschoven, de dag dat de zijspanklasse haar race al moest rijden. De minimum trainingstijden van twee uur en twintig minuten per klasse konden niet meer gehaald worden, maar daar kon men in geval van overmacht van afwijken. Ook op zaterdag kon er tot 11 uur niet gereden worden, maar daarna werd het iets helderder en kon er met slecht zicht op een natte baan getraind worden. Toch drongen niet alle coureurs aan op een start. De sponsorbelangen waren immers niet groot omdat er in Duitsland geen tabaksreclame gemaakt mocht worden en alle belangrijke teams tabakssponsoren hadden.

Tijdwaarneming[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-klasse was op zaterdag als laatste aan de beurt om te trainen en de tijdwaarneming bleek niet opgewassen tegen het aantal van 55 deelnemers. De tijden leken nergens op. De teams namen zelf ook de rondetijden op, die normaal gesproken niet meer dan 0,1 seconde afweken van de officiële tijd, maar nu waren er enorme verschillen. Juan Garriga en Alberto Puig kwalificeerden zich aanvankelijk niet eens, Toni Mang kreeg de 35e tijd en Manfred Herweh de 36e, terwijl Thierry Rapicault de snelste tijd zou hebben gereden. Rapicault had in de GP van Spanje de 29e tijd gereden. In de GP van Portugal de 31e tijd en in de GP des Nations had hij zich niet eens gekwalificeerd. Protesten bleven niet uit en opnieuw moest de organisatie uren vergaderen. Uiteindelijk besloot de organisatie om 48 in plaats van 36 coureurs te laten starten. Bovendien werden de tijden herzien, want Mang stond plotseling op de tweede startplaats en Puig op de zevende.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de 500cc-training droogde de baan op. Aanvankelijk reed Wayne Rainey de snelste tijd, maar Wayne Gardner wist dat hij met zijn nerveuze Honda NSR 500 kansloos was op de natte baan en wachtte tot het laatste moment om zijn snelste ronde te rijden. Die was goed voor poleposition.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"41'31
2. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"41'75
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yama 1"42'13
4. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"42'51
5. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"42'61
6. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"43'06
7. Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"43'20
8. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 1"43'63
9. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"43'79
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Agostini-Marlboro-Yamaha 1"43'88

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Nu de baan bij de start van de 500cc-race nat was, wist Wayne Gardner al dat hij er niet aan te pas zou komen, temeer omdat hij een verkeerde band had gekozen. Na de start leidde Christian Sarron heel even, maar hij werd achterhaald door Kevin Schwantz, die aanvankelijk was angstige momenten meemaakte, maar de race met een grote voorsprong won. Wayne Rainey passeerde Sarron in de achtste ronde en kon Schwantz nog even bedreigen, maar toen hij even door het gras moest nam hij genoegen met de tweede plaats. Eddie Lawson kon ook geen vuist maken, maar hij werd door zijn pitcrew op de hoogte gehouden van de vorderingen van Gardner, die hij slechts achter zich hoefde te houden om uit te lopen in het wereldkampioenschap. Dat lukte gemakkelijk, want Gardner werd met de onwillige Honda slechts achtste. De beste Honda-rijder was Pierfrancesco Chili op de zesde plaats.

De Suzuki RGV van Kevin Schwantz

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1:01"52'27 9 20
2 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1:02"17'30 2 17
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1:02"43'82 3 15
4 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1:03"01'01 4 13
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1:03"04'44 5 11
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1:03"04'82 13 10
7 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1:03"12'55 11 9
8 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1:03"36'15 1 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +1 ronde 6 7
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +1 ronde 7 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki +1 ronde 10 5
12 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +1 ronde 14 4
13 Vlag van Duitsland Peter Schleef Honda +2 ronden 18 3
14 Vlag van Italië Marco Papa Honda +2 ronden 16 2
15 Vlag van Duitsland Michael Rudroff Honda +2 ronden 24 1
16 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda +2 ronden 25
17 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Honda +2 ronden 17
18 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki +2 ronden 32
19 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden 20
20 Vlag van Oostenrijk Josef Doppler Honda +3 ronden 34
21 Vlag van Duitsland Helmut Schütz Honda +3 ronden 31
22 Vlag van Finland Ari Rämö Honda +3 ronden 35
23 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda +3 ronden 36
24 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassmann Honda +3 ronden 29
25 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +4 ronden 21

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki 28
Vlag van Duitsland Hans-Jürg Butz Honda 22
Vlag van Zweden Peter Lindén Honda 30
Vlag van Duitsland Hans Klingebiel Suzuki 33
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda Mechanisch 12
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda Val 19
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva[1] 15
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva Mechanisch 8
Vlag van Italië Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda 23
Vlag van Duitsland Georg Robert Jung Honda 27

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[2]
Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva Blessure[3]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Blessure[3]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 105
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 85
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 82
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 66
5 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 64
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 60
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 59
8 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 42
9 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 31
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 21
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Door de rommelige tijdwaarneming kwamen er protesten, maar Thierry Rapicault behield zijn onwaarschijnlijke poleposition. Toni Mang werd op de tweede plaats gezet, voor de onbekende Argentijn Rene Zanatta. Door de uitbreiding van 36 naar 48 deelnemers konden enkele belangrijke rijders, zoals Jean-François Baldé, Carlos Lavado, Javier Cardelús, Bruno Casanova, Paolo Casoli en Stefano Caracchi, in elk geval deelnemen en was het zaak in de race veel plaatsen goed te maken.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax 2"02'35
2. Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 2"02'46
3. Vlag van Argentinië Rene Zanatta Yamaha 2"02'62
4. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 2"02'81
5. Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 2"02'87
6. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"02'89
7. Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-HRC-Honda 2"03'23
8. Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 2"03'29
9. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 2"03'43
10. Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 2"03'45

De race[bewerken | brontekst bewerken]

De 250cc-race begon op een natte baan en de bandenkeuze was cruciaal. Een aantal coureurs, voornamelijk de Dunlop-rijders, koos voor regenbanden, zoals Toni Mang. In het begin werkten die prima: Mang leidde de race voor Thierry Rapicault, Sito Pons, Luca Cadalora, Donnie McLeod, Dominique Sarron en Martin Wimmer, terwijl Juan Garriga vanaf de 28e startplaats aan een inhaalrace begon. Rene Zanatta viel al in de eerste ronde, later gevolgd door Rapicault, Masahiro Shimizu en John Kocinski. Toen de baan begon op te drogen kregen de coureurs met regenbanden problemen. Cadalora passeerde Mang en Pons en nam de leiding over. McLeod haalde Toni Mang ook in, maar moest uiteindelijk het hoofd buigen voor Garriga, die zijn achterstand had goedgemaakt en derde werd. Mang viel met zijn regenbanden helemaal terug naar de achtste plaats.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 51"12'96 6 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 51"27'29 14 17
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 51"31'52 28 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 51"33'42 13 13
5 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 51"35'83 16 11
6 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 51"42'81 4 10
7 Vlag van Frankrijk Jean-Francois Foray Yamaha 51"50'86 27 9
8 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 51"54'44 2 8
9 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 51"59'31 9 7
10 Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda 52"00'15 25 6
11 Vlag van Duitsland Hans Becker Yamaha 52"09'09 21 5
12 Vlag van Duitsland Hermann Holder Seufert 52"11'66 17 4
13 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 52"13'58 30 3
14 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 52"15'36 15 2
15 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda 52"25'38 8 1
16 Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax 52"31'17 34
17 Vlag van Spanje Alberto Puig[4] Nieto-Ducados-HRC-Honda 52"34'74 7
18 Vlag van Frankrijk Hervé Duffard Honda 52"35'01 18
19 Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda 52"35'40 10
20 Vlag van Duitsland Bernard Schick Honda 52"43'07 33
21 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 52"43'10 23
22 Vlag van Spanje Juan López Mella Honda 52"43'41 39
23 Vlag van Zwitserland Bernard Haenggeli Honda 52"46'00 37
24 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda 52"53'18 20
25 Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda 53"02'14 40
26 Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha +1 ronde 47
27 Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax +1 ronde 42
28 Vlag van Oostenrijk Gerhard Häberle Rotax +1 ronde 41
29 Vlag van Nederland Patrick van den Goorbergh Grundig-Honda +2 ronden 38
30 Vlag van Australië Martin Renfrey Honda +2 ronden 32
31 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha +2 ronden 22
32 Vlag van Frankrijk Christian Boudinot Fior-Rotax +3 ronden 46
33 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha +3 ronden 36

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax 35
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax Val 1
Vlag van Argentinië Rene Zanatta Yamaha Val 3
Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax 5
Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Val 19
Vlag van Duitsland Roland Busch Aprilia-Rotax 24
Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha 26
Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 29
Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda 31
Vlag van België René Delaby Docshop-Yamaha 43
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda 45
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha Val 11
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax 44
Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax 12

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Blessure[5]
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Blessure[6]
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax Onbekend

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 88
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 83
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 58
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 55
5 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 51
6 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 50
7 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 48
Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda
9 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 41
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 30

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

De verrassing tijdens de 125cc-training was Hans Spaan, die aanvankelijk al de snelste tijd had gereden, maar die door Jorge Martínez van zijn poleposition werd verdreven. Spaan stapte echter in de laatste minuten nog een keer op zijn Honda en reed alsnog de snelste tijd. De laatste keer dat Honda poleposition in de 125cc-klasse had behaald was in het seizoen 1966: Luigi Taveri met de vijfcilinder Honda RC 149.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"54'49
2. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"54'61
3. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 1"54'69
4. Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 1"54'73
5. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 1"54'82
6. Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax 1"55'25
7. Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 1"55'74
8. Vlag van Duitsland Hubart Abold Honda 1"55'99
9. Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax 1"56'00
10. Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 1"56'36

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Hans Spaan profiteerde aanvankelijk niet van zijn eerste startplaats: na de eerste ronde lag hij zevende, achter Ezio Gianola, Hisashi Unemoto, Luis Miguel Reyes, Alfred Waibel, Jorge Martínez, Lucio Pietroniro en Julián Miralles. Bij het ingaan van de tweede ronde remde Martínez zichzelf onderuit en daarna kon Gianola zijn voorsprong gaan uitbouwen. Miralles en Herreros vochten om de tweede plaats, tot ook Spaan zich daarmee ging bemoeien. Spaan lag zelfs tweede toen hij onderuit schoof, maar hij kon zijn machine - die nog liep - snel oppakken en eindigde als derde achter Miralles. De overwinning van Gianola was ook de eerste voor Honda in de 125cc-klasse sinds Luigi Taveri op 11 september 1966 de GP des Nations won.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 51"18'77 5 20
2 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Derbi 51"26'81 11 17
3 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 51"27'70 1 15
4 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 51"29'72 16 13
5 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda 52"00'42 13 11
6 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 52"04'20 12 10
7 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 52"22'95 4 9
8 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 52"23'54 10 8
9 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 52"28'35 17 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva 52"32'02 21 6
11 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 52"32'85 15 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Krysztof Galatowicz Honda 52"33'68 34 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda 52"38'76 28 3
14 Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda 53"12'64 25 2
15 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax +1 ronde 9 1
16 Vlag van Duitsland Reinhard Strack Honda +1 ronde 27
17 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda +1 ronde 36
18 Vlag van Spanje Rafael Roses-Bohigues JJ Cobas-Rotax +4 ronden 26

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda 24
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva Opgave 14
Vlag van Finland Johnny Wickström Honda 29
Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda 22
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda 31
Vlag van Japan Kohji Takada Fukuda-Honda Val 19
Vlag van België Lucio Pietroniro Honda Opgave 3
Vlag van België Serge Julin Rotax 18
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 33
Vlag van Duitsland Stefan Prein Honda 23
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda 20
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax Opgave 6
Vlag van Finland Esa Kytölä Honda 32
Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi Val 2
Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda Val 7
Vlag van Verenigde Staten K.D. Kindle Honda 30
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda Val 35
Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda 8

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Ferac-Rotax
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel
Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda
Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet Honda
Vlag van Duitsland Günther Schirnhofer Honda
Vlag van Spanje Fernando Nicolas JJ Cobas-Rotax
Vlag van Finland Taru Rinne Honda
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda
Vlag van Spanje Francisco Debon Arbizu-Casal
Vlag van Duitsland Norbert Peschke Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Rotax
Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Rotax
Vlag van Denemarken Flemming Kistrup Hummel
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Rotax
Vlag van Tsjechië Peter Baláz Honda
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Hummel
Vlag van Nederland Jan Eggens EGA
Vlag van België Chris Baert Casal
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 40
2 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 35
Vlag van Italië Ezio Gianola Honda
4 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 33
5 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 32
6 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 30
7 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 26
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 19
9 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli 17
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda 15

80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

In de 80cc-training, die onder droge omstandigheden werd verreden, reed Jorge Martínez de snelste tijd. Hij was zelfs anderhalve seconde sneller dan stalgenoot Àlex Crivillé en Stefan Dörflinger. De tijden lagen trouwens weer erg ver uit elkaar. Jos van Dongen reed de tiende tijd, maar was zes seconden trager dan Martínez.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"57'72
2. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 1"59'23
3. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Krauser 1"59'40
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"00'40
5. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 2"00'53
6. Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 2"00'95
7. Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser 2"02'33
8. Vlag van België Serge Julin Casal 2"02'62
9. Vlag van België Jacques Bernard Fantic 2"03'65
10. Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 2"03'70

De race[bewerken | brontekst bewerken]

In de natte 80cc-race kon niemand Jorge Martínez bedreigen. Hij leidde van start tot finish en liet de strijd om de tweede plaats aan zijn teamgenoten Àlex Crivillé en Manuel Herreros over. De enige niet-Derbi-rijder die nog roet in het eten had kunnen gooien, Stefan Dörflinger, kwam ten val.

Uitslag 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 41"44'45 1 20
2 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 42"09'40 2 17
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 42"16'43 4 15
4 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 42"44'13 18 13
5 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 43"08'00 14 11
6 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 43"18'17 10 10
7 Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal 43"43'87 21 9
8 Vlag van Duitsland Heinz Paschen Casal 43"50'38 16 8
9 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler 43"50'98 13 7
10 Vlag van Italië Paolo Priori Krauser 44"02'95 36 6
11 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser 44"04'42 15 5
12 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 44"08'08 30 4
13 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal 44"08'46 27 3
14 Vlag van Duitsland Hagen Klein Honda +1 ronde 25 2
15 Vlag van Hongarije Karoly Juhasz Krauser +1 ronde 7 1
16 Vlag van Nederland Bert Smit Minarelli +1 ronde 12
17 Vlag van Duitsland Ralf Waldmann Seel +1 ronde 33
18 Vlag van Duitsland Matthias Ehinger Krauser +1 ronde 34
19 Vlag van Frankrijk Paul Bordes RB Moto +1 ronde 24
20 Vlag van Duitsland Rolf Hobl Krauser +1 ronde 35
21 Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel +1 ronde 11
22 Vlag van België Jacques Bernard Fantic +2 ronden 9

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal 29
Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser Opgave[7] 5
Vlag van Spanje Jaime Mariano-Torrens JJ Cobas-Rotax 17
Vlag van Duitsland Undine Kummer Krauser 32
Vlag van Duitsland Reiner Kunz Ziegler 20
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa Val 6
Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 28
Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser 23
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Krauser Val 3
Vlag van België Serge Julin Casal 8
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 19
Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal 22
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel 26
Vlag van Duitsland Michael Schwander Seel 31

Niet gekwalificeerd[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie[8] Autisa
Vlag van Nederland Kees Besseling CJB
Vlag van Duitsland Thomas Engl Esch
Vlag van Duitsland Bernd Völkel Loeffler
Vlag van Duitsland Petra Schwander Seel
Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Ziegler
Vlag van Frankrijk Philippe Desmet HuVo-Casal
Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser
Vlag van België Chris Baert Casal
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor Krauser
Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Om-Spezial

Top tien tussenstand 80cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 77
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 60
Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 50
5 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 31
6 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 29
7 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 28
8 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 26
Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal
10 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 25

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

De training[bewerken | brontekst bewerken]

Er stond geen maat op Rolf Biland, die ruim twee seconden sneller was dan tweede man Steve Webster. Egbert Streuer kreeg zijn Yamaha niet goed aan het lopen en realiseerde slechts de zesde tijd en moest na de laatste training in allerijl nog zijn motorblok vervangen.

Trainingstijden[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd
1. Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 1"45'73
2. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 1"47'82
3. Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 1"48'46
4. Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 1"48'83
5. Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 1"49'82
6. Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"50'11
7. Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 1"50'64
8. Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 1"50'68
9. Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 1"51'33
10. Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 1"53'55

De race[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de start van de zijspanrace bleef de combinatie van Egbert Streuer en Bernard Schnieders gewoon staan. Streuer was ervan overtuigd dat hij de machine in de eerste versnelling had gezet, maar moest constateren dat een boutje van het schakelpedaal was gebroken. Hij moest aan het einde van de pitstraat een reparatie uitvoeren en kwam met vier ronden achterstand de baan op, precies in het gevecht tussen Rolf Biland, Steve Webster, Alfred Zurbrügg en Alain Michel. Streuer reed met de vechtende groep mee en nam zelfs echter even de leiding, maar twee ronden voor het einde reed hij de pit in omdat hij zich niet met de strijd wilde bemoeien. Biland nam in de laatste ronde de leiding over van Webster en won de race. Intussen had de pitcrew Egbert Streuer verteld dat hij nog steeds op de veertiende plaats lag, wat twee punten waard was. Streuer ging daarom opnieuw de baan op om die twee punten veilig te stellen. Webster vertelde later dat hij dacht dat Streuer daadwerkelijk bij de kopgroep hoorde. Hij had wel een wit/zwart/rode combinatie in de pit zien staan, maar dacht dat dat Theo van Kempen was.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 45'28"87 1 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 45'30"79 2 17
3 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 45'57"24 3 15
4 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 46'09"54 7 13
5 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 46'17"52 10 11
6 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 46'26"36 10
7 Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha 46'41"40 18 9
8 Vlag van Frankrijk Pascal Larratte Vlag van Frankrijk Jacques Corbier LCR-Yamaha 46'52"97 8
9 Vlag van Zwitserland Markus Egloff Vlag van Zwitserland Urs Egloff BP-LCR-ADM 46'58"71 9 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 47'01"97 8 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 5
12 Vlag van Japan Yoshisada Kumagaya Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Barlow Windle-Yamaha 4
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Brown LCR-Yamaha 3
14 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha +4 ronden 6 2

Niet gefinished[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Grid Oorzaak
Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc ELF-LCR-Krauser 4 allen versnellingsbak
Vlag van Japan Masato Kumano Vlag van Zwitserland Markus Fährni LCR-Yamaha 5
Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Bruno Hiller Busch-ADM

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg LCR-Krauser 40
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Webster Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Hewitt Silkolene-LCR-Krauser 32
3 Vlag van Zwitserland Alfred Zurbrügg Vlag van Zwitserland Martin Zurbrügg LCR-Yamaha 21
4 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders Lucky Strike-LCR-Yamaha 19
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Brindley Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Rose LCR-Yamaha 18
Vlag van Nederland Theo van Kempen Vlag van Verenigd Koninkrijk Simon Birchall Lucky Strike-LCR-Yamaha
7 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Vlag van Oostenrijk Hans-Peter Demling LCR-Krauser 17
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Windle-Yamaha 16
9 Vlag van Duitsland Bernd Scherer Vlag van Duitsland Thomas Schröder BSR-Krauser 15
10 Vlag van Duitsland Fritz Stölzle Vlag van Duitsland Hubert Stölzle LCR-Krauser 14
Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Oostenrijk 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1987
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1989