Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970
Land Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 3 mei 1970
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett
Derde Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Kel Carruthers
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
250 cc
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Huber
Eerste Vlag van Australië Kel Carruthers
Tweede Vlag van Duitsland Klaus Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
125 cc
Snelste ronde Vlag van Hongarije László Szabó
Eerste Vlag van Australië John Dodds
Tweede Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek
Derde Vlag van Duitsland Walter Sommer
50 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Tweede Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Derde Vlag van Italië Gilberto Parlotti
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders/Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Georg Auerbacher/Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Tweede Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser/Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik
Derde Vlag van Duitsland Richard Wegener/Vlag van Duitsland Adi Heinrichs

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1970 was eerste race van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1970. De race werd verreden op 3 mei 1970 op de Nordschleife van de Nürburgring nabij Nürburg. Deze Grand Prix kostte het leven aan Rob Fitton, die tijdens de trainingen tegen de geleiderail viel.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De organisatie op de Nürburgring haalde zich de woede van de coureurs op de hals. Deze race werd gereden op de (toen nog) 21 km lange Nordschleife in het kader van de Eifelrennen. Tijdens de Eifelrennen werd zowel met auto's als met motorfietsen geracet. De motorcoureurs kregen slechts 1½ uur de tijd om de baan (zonder tijdwaarneming) te verkennen en daarna drie kwartier om te kwalificeren. Het was koud, mistig en nat en doordat er tussen de motorraces door ook nog trainingen en wedstrijden van de Formule 2 auto's plaatsvonden werd de baan nog eens extra glad. Bovendien kregen de autocoureurs 3½ uur trainingstijd.

Daar kwam nog bij dat de organisatie willekeurig startbewijzen uitdeelde. Beginnende maar goede coureurs kregen nauwelijks kans om te starten (en daardoor startgeld te verdienen), terwijl onbekwame Duitse rijders wel mochten starten. De Nederlander Theo Louwes ging al voor de races kwaad naar huis omdat hij alleen in de 500 cc klasse mocht starten. De vangrails, die voor de auto's noodzakelijk waren, waren voor motorrijders levensgevaarlijk. Al tijdens de trainingen schoot Rob Fitton onder de vangrail, waarbij hij een schedelbasisfractuur opliep en een been werd afgerukt. Fitton overleed nog dezelfde dag in het ziekenhuis.

De meeste motorcoureurs besloten onder deze omstandigheden de races niet al te serieus te nemen en vooral voorzichtigheid te betrachten De Duitse coureurs konden met hun circuitkennis en hun motivatie in hun thuisrace beter uit de voeten, maar dat gold ook voor een aantal coureurs dat al weken rond de Nürburgring gekampeerd had. Er gebeurden veel ongelukken en na de races lagen er diverse zwaargewonde coureurs in het ziekenhuis van Adenau. Giacomo Agostini leidde de protesten bij de FIM en dreigde zelfs met een proces.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In Duitsland was veel hoop gevestigd op de Münch-URS viercilinders. Ferdi Kaczor en Karl Hoppe waren er in de Grand Prix van Oostenrijk (niet meetellend voor het WK) eerste en tweede mee geworden, maar in de Duitse Grand Prix sloeg de motor van Kaczor over, waardoor hij slechts veertiende werd. Karl Hoppe werd vierde, uiteraard verslagen door Giacomo Agostini met zijn snelle MV Agusta 500 3C, maar ook door de toch vrij eenvoudige Seeley's van Alan Barnett en Tommy Robb.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 04' 55" 7 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Seeley +2' 52" 3 12
3 Vlag van Noord-Ierland Tommy Robb Seeley +3' 47" 8 10
4 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Münch-URS +4' 46" 8
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +5' 04" 8 6
6 Vlag van Zwitserland Walter Rungg Aermacchi +5' 30" 2 5
7 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha +5' 55" 8 4
8 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Kawasaki +6' 20" 1 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah Paton +6' 39" 9 2
10 Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda +6' 48" 6 1
11 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Linto
12 Vlag van Duitsland Heinrich Rosenbusch Linto
13 onbekend
14 Vlag van Duitsland Ferdi Kaczor Münch-URS
DNS Vlag van Nederland Theo Louwes Yamaha

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350 cc race kon Renzo Pasolini niet starten. Hij was tijdens een privétraining met een Benelli 650 gevallen. Zijn vervanger op de Benelli viercilinder werd Kel Carruthers. Carruthers zat voor het eerst op de 350 cc Benelli en voelde er niets voor om onder de omstandigheden zoals die op de Nordschleife waren erg veel druk op Giacomo Agostini uit te gaan oefenen. Hij berustte in de tweede plaats, die hij gemakkelijk kon halen. Chas Mortimer werd met een Yamaha TR 2 derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1h 07' 45" 7 15
2 Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli +3' 37" 6 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +4' 55" 5 10
4 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Yamaha +5' 30" 2 8
5 Vlag van Duitsland Hans-Dieter Görgen Yamaha +5' 32" 2 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Drixton-Aermacchi +5' 32" 6 5
7 Vlag van Zwitserland Walter Rungg Aermacchi +5' 33" 9 4
8 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Yamaha +7' 41" 3 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha +8' 48" 4 2
10 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha +9' 22" 4 1
DNS Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli blessure

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In de 250 cc race ging Phil Read (Yamaha) korte tijd aan de leiding, maar hij kreeg schakelmoeilijkheden en viel uit. De kop werd overgenomen door Kel Carruthers (Yamaha), die een flinke voorsprong opbouwde en won voor Klaus Huber (Yamaha) en Chas Mortimer (Yamaha).

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Kel Carruthers Yamaha 1h 09' 26" 2 15
2 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha +22" 1 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +22" 4 10
4 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha +1' 45" 3 8
5 Vlag van Duitsland Heinrich Rosenbusch Yamaha +1' 50" 5 6
6 Vlag van Finland Jarno Saarinen Yamaha +1' 55" 5
7 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha +3' 10" 2 4
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha +3' 10" 2 3
9 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +3' 13" 2 2
10 Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha +3' 15" 9 1
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha versnellingsbak
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
DNF Vlag van Spanje Santiago Herrero Ossa

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto startte in Duitsland voor het eerst met een nieuwe Derbi tweecilinder, ditmaal een meer conventioneel ontwerp met twee naast elkaar liggende cilinders (eerder had hij een tweecilinder met twee krukassen getest). De machine miste nog betrouwbaarheid en hij werd er slechts dertiende mee. De race werd gewonnen door John Dodds (Aermacchi), voor Heinz Kriwanek (Rotax) en Walter Sommer (Yamaha).

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië John Dodds Aermacchi 1h 02' 32" 9 15
2 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax +6" 3 12
3 Vlag van Duitsland Walter Sommer Yamaha +22" 8 10
4 Vlag van Duitsland Toni Gruber Maico +40" 9 8
5 Vlag van Italië Otello Buscherini Villa +1' 08" 6
6 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1' 26" 3 5
7 Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Yamaha +2' 10" 8 4
8 Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ +2' 47" 1 3
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ +3' 09" 2 2
10 Vlag van Duitsland Hans-Joachim Dittberner Honda +3' 48" 8 1
11 Vlag van Italië Luigi Rinaudo Aermacchi
12 onbekend
13 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Duitse Grand Prix was het nat en glad en slechts weinig coureurs kenden de baan goed. Derbi-coureur Ángel Nieto kampeerde al weken bij de Nordschleife. Hij won de 50 cc race met overmacht, maar zijn grootste concurrenten, de Nederlanders Jan de Vries, Aalt Toersen en Jos Schurgers, deden het op dit gevaarlijke circuit rustig aan. Rudolf Kunz (Kreidler) werd tweede en Gilberto Parlotti (Tomos) werd derde.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Angel Nieto Derbi 39' 30" 7 15
2 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +50" 1 12
3 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos +53" 9 10
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Derbi +2' 35" 5 8
5 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli +3' 06" 9 6
6 Vlag van Italië Otello Buscherini Honda +3' 10" 2 5
7 Vlag van Duitsland Manfred Bernsee Maico 4
8 Vlag van Nederland Aalt Toersen Jamathi 3
9 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Kreidler 2
10 Vlag van Nederland Jos Schurgers Van Veen-Kreidler 1
DNF Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Klaus Enders/Wofgang Kalauch (BMW) waren de snelsten in Duitsland, maar vielen na vier ronden uit. Ook Helmut Fath/Josef Huber (Fath)[1] moesten de strijd staken, net als Siegfried Schauzu/Horst Schneider (Apfelbeck-BMW). Georg Auerbacher/Hermann Hahn (BMW) wonnen, Heinz Luthringshauser/Hans-Jürgen Cusnik (BMW) werden tweede en Richard Wegener/Adi Heinrichs (BMW) werden derde.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 56' 44" 8 15
2 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hans-Jürgen Cusnik BMW +57" 2 12
3 Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW +1' 57" 4 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW +1' 59" 8 8
5 Vlag van Duitsland Siegfried Maier Vlag van Duitsland Siegfried Brauning BMW +4' 07" 2 6
6 Vlag van Duitsland Egon Schons Vlag van Duitsland Karl Lauterbach BMW +5' 32" 2 5
7 Vlag van Duitsland Gerhard Müller Vlag van Duitsland Willy Buchecker BMW 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Hornby Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Griffiths BMW 3
9 Vlag van Duitsland Willy Emrich Vlag van Duitsland Rolf Emrich BMW 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW 1
DNF Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW
DNF Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Josef Huber Münch-URS
DNF Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider Apfelbeck-BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de Adriatische Zee 1969 		FIM wereldkampioenschap wegrace
22e seizoen (1970) 		Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1970
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1969 		Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1971
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grand_Prix-wegrace_van_Duitsland_1970&oldid=67259901"