Grand Prix-wegrace van Finland 1979

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1979
Circuit Imatra Vanaf 1979 werd het verkorte deel (zwart) gebruikt.
Officiële naam Finnish GP
Land Vlag van Finland Finland
Datum 29 juli 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Nederland Boet van Dulmen
Snelste ronde Vlag van Nederland Jack Middelburg
Eerste Vlag van Nederland Boet van Dulmen
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
350 cc
Poleposition Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Australië Gregg Hansford
Tweede Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
Derde Vlag van Finland Pentti Korhonen
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Australië Gregg Hansford
Eerste Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington
Tweede Vlag van Australië Gregg Hansford
Derde Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Finland Matti Kinnunen
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller

De Grand Prix-wegrace van Finland 1979 was de tiende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1979. De races werden verreden op 29 juli 1979 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland).

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Het stratencircuit in Imatra was helemaal veranderd: het was flink ingekort waardoor de springbult verdwenen was en de hobbelige parallelweg was voorzien van een chicane om de snelheden te drukken. De start lag dichter bij het rennerskwartier en was verbreed. Er was financiële steun van de Finse regering gekomen om via een vijfjarenplan het circuit verder te verbeteren, maar de financiële zorgen waren daarmee niet voorbij, want de regering had alle vormen van tabaksreclame verboden en daardoor verloor de Finse Grand Prix haar hoofdsponsor Marlboro. In tegenstelling tot de Zweedse GP werden de vier klassen in Finland op één dag verreden. Prettiger voor het publiek, maar toen de eerste klasse (350 cc) moest worden uitgesteld door de stortbuien schoof het hele programma op en de laatste klasse (500 cc) startte pas na 18.00 uur.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Boet van Dulmen kreeg in Finland poleposition met een tijd die ruim twee seconden sneller was dan die van de concurrentie. De Finse tijdwaarnemers maakten wel vaker fouten en deze tijd van 1'53"7 werd dan ook betwijfeld, zelfs door van Dulmen zelf. Voor de start werden de coureurs nog even voor een lastige keuze v.w.b. de banden gesteld: de baan was de hele middag nat geweest maar nu scheen de zon. De meeste coureurs kozen voor slicks, maar Marco Lucchinelli koos achter voor een intermediate en Wil Hartog, Steve Parrish en Christian Sarron monteerden voor en achter intermediates. Jack Middelburg nam in de race meteen de leiding, maar bij de eerste doorkomst reed Boet van Dulmen al op kop, voor Hartog, Roberts, Sheene en Middelburg. Roberts ging in een bocht rechtdoor en kon geen rol meer spelen toen hij ook nog carburatieproblemen kreeg, net als Virginio Ferrari die toeren verloor en met drie ronden achterstand vijftiende werd. Wil Hartog kreeg weer last van hangende gasschuiven en werd slechts tiende. Van Dulmen reed ondertussen resoluut naar de overwinning voor Randy Mamola, die Sheene afschudde toen die bandenproblemen kreeg. Jack Middelburg reed de snelste ronde maar kwam net tekort om de derde plaats van Sheene af te nemen. In de laatste ronde maakte Johnny Cecotto netjes plaats voor Roberts, die daardoor een extra punt voor het wereldkampioenschap kon halen.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki 52' 27" 9 15
2 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki +13" 0 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +17" 8 10
4 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki +18" 0 8
5 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha +27" 0 6
6 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +35" 0 5
7 Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha +36" 0 4
8 Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki +45" 2 3
9 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +48" 1 2
10 Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki +51" 8 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki +1 ronde
12 Vlag van Finland Markku Matikainen Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki +2 ronden
14 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +2 ronden
15 Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki +3 ronden
16 Vlag van Zweden Peter Sköld Suzuki +3 ronden
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki uitlaat
DNF Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki koelwaterslang
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli
DNF Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki
DNF Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki
DNF Vlag van Zweden Lennart Bäckström Suzuki
DNF Vlag van Finland Timo Pohjola Suzuki
DNF Vlag van Finland Kimmo Kopra Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki
DNF Vlag van Denemarken Børge Nielsen Suzuki
DNF Vlag van Finland Seppo Ojala Suzuki
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha
DNF Vlag van Japan Ikujiro Takai Suzuki
DNF Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-race in Finland moest worden uitgesteld omdat er door de hevige slagregens niet gereden kon worden. Walter Villa nam kopstart, gevolgd door Jon Ekerold, die nog lang niet genezen was van alle breuken die hij tijdens het seizoen had opgelopen. Villa miste een bocht waardoor Ekerold zelfs op kop kwam. Gregg Hansford, Kork Ballington en Patrick Fernandez reden naar Ekerold toe en Hansford wist vrij snel een gat te slaan, terwijl Ekerold's Yamaha vastliep. Ballington had veel moeite met de natte baan en viel, waardoor hij uiteindelijk slechts negende werd. Fernandez hield de tweede plaats vast. Pentti Korhonen werd in zijn thuisrace derde.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki 56' 40" 6 15
2 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +56" 5 12
3 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +1' 16" 4 10
4 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki +1' 18" 0 8
5 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +1' 20" 0 6
6 Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki +2' 07" 6 5
7 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha +1 ronde 4
8 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki +1 ronde 2
10 Vlag van Oostenrijk Max Wiener Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Zweden Lennart Bäckström Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Finland Martti Solja Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Finland Seppo Kokkonen Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Woodland Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Tsjechië Peter Baláž Yamaha +1 ronde
DNF Vlag van Duitsland Jakob Beck Yamaha
DNF Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Italië Walter Villa Yamaha carburateur
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Bimota-Yamaha
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha
DNF Vlag van België Etienne Geeraerdt Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Yamaha vastloper
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha
DNF Vlag van Noorwegen Åke Grahn Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Zweden Esa Kytölä Yamaha
DNF Vlag van Zweden Bo Granath Yamaha

250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Graziano Rossi was aan een flinke opmars in de 250cc-klasse bezig, maar in Finland werd die onderbroken door carburatieproblemen. Terwijl voor de start het "2 minuten"-bord werd getoond, probeerden zijn monteurs het op te lossen, maar 30 seconden later werd er al gestart en Rossi's race was al voor de start voorbij. Net als in de 350cc-race werd de kopgroep gevormd door Gregg Hansford, Kork Ballington en Patrick Fernandez. Al vroeg in de race ondervonden Hans Müller en Randy Mamola hoe glad de baan was. Ze vielen en schoven meer dan 250 meter over de baan, zonder ernstige gevolgen. Hansford nam in de achtste ronde de leiding en samen met zijn Kawasaki-teamgenoot Ballington ging hij ervandoor. Toch won Ballington, Hansford werd tweede en Fernandez derde. Roland Freymond, die samen met Walter Villa en Toni Mang de achtervolgende groep had gevormd, werd vierde nadat Mang was gevallen. Mogelijk had Hansford de overwinning vrijwillig aan Ballington gelaten, want de wereldtitel kon Ballington nu nauwelijks meer ontgaan.

Uitslag 250 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 54' 32" 8 15
2 Vlag van Australië Gregg Hansford Kawasaki +0" 3 12
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha +44" 7 10
4 Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha +49" 3 8
5 Vlag van Italië Walter Villa Yamaha +57" 5 6
6 Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha +2' 01" 1 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +1 ronde 4
8 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha +1 ronde 1
11 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha +1 ronde
13 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha +1 ronde
15 Vlag van Finland Seppo Kokkonen Yamaha +1 ronde
16 Vlag van Noorwegen Åke Grahn Yamaha +1 ronde
17 Vlag van Finland Martti Solja Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha +2 ronden
DNF Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki val
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli carburateur
DNF Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
DNF Vlag van België Richard Hubin Yamaha
DNF Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha val
DNF Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Yamaha val
DNF Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha
DNF Vlag van België René Delaby Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Yamaha
DNF Vlag van Zweden Peter Sköld Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Kawasaki

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Zonder de beste rijders Ángel Nieto en Thierry Espié (beiden geblesseerd) was de 125cc-race in Finland weinig spectaculair. Motobécane had de machine van Espié al na Assen aan Michel Rougerie gegeven, maar die kon er niet mee starten omdat hij gesponsord werd door ELF terwijl de Motobécane onder contract van Castrol stond. Ricardo Tormo had de minste moeite met de natte baan. Hij passeerde Patrick Plisson in de tweede ronde en hield de leiding tot aan de finish vast. Plisson viel kort daarna uit. De beide Minarelli's van Bruno Kneubühler en Pier Paolo Bianchi vielen uit en Matti Kinnunen werd in zijn thuisrace tweede, voor Hans Müller. Eugenio Lazzarini werd na een val in de mobiele kliniek voor een hersenschudding en een heupblessure behandeld.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 57' 23" 5 15
2 Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA +37" 0 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Elit +52" 4 10
4 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli +1' 36" 0 8
5 Vlag van Australië Barry Smith Morbidelli +1' 36" 7 6
6 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Marcelino García Morbidelli +1' 38" 4 5
7 Vlag van Duitsland Stefan Jansen Morbidelli +2' 04" 3 4
8 Vlag van Duitsland Gert Bender GB Bender +2' 09" 5 3
9 Vlag van Zwitserland Marc-Anton Constantin Morbidelli +2' 19" 3 2
10 Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli +1 ronde 1
11 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +1 ronde
12 Vlag van Zweden Per-Edvard Carlsson Morbidelli +1 ronde
13 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer MBA +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Horton Morbidelli +1 ronde
15 Vlag van Finland Johnny Wickström Morbidelli +1 ronde
16 Vlag van Nederland Peter Looijesteijn MBA +1 ronde
17 Vlag van Zwitserland Reiner Koster MBA +2 ronden
18 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Morbidelli +2 ronden
19 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Morbidelli +2 ronden
DNF Vlag van Frankrijk Patrick Plisson Morbidelli
DNF Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli carburateur
DNF Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli val
DNF Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Minarelli
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Noblesse Morbidelli
DNF Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González De Nicolás Morbidelli
DNF Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli
DNF Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli
DNF Vlag van Zweden Roland Olsson Morbidelli
DNF Vlag van Italië Gianpaolo Marchetti MBA
DNF Vlag van Nederland Kees van de Ven MBA
DNF Vlag van Finland Matti Aalto Maico
DNF Vlag van Zweden Tore Alexandersson Morbidelli

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Boet van Dulmen kreeg in Imatra bezoek van de Finse narcoticabrigade, die daarvoor speciaal uit Helsinki was gekomen. De vrachtauto werd onderzocht maar er werd niets gevonden. De oorzaak van het onderzoek was een aangifte van iemand die Boet een zware Van Nelle had zien draaien.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1979
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1979

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1978
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1980