Grand Prix-wegrace van Finland 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1968
Land Vlag van Finland Finland
Datum 4 augustus 1968
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Jack Findlay
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Ivy
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser / Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Hermann Hahn

De Grand Prix-wegrace van Finland 1968 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1968. De races werden verreden op 4 augustus 1968 op het Circuit van Imatra, een stratencircuit in het oosten van de stad Imatra. De 50cc-klasse en de 350cc-klasse kwamen niet aan de start. De werelditels in de 125cc-klasse[1] en de 500cc-klasse waren al beslist.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland kwamen de Russische Vostoks weer terug, ditmaal in de 500cc-klasse. Het leek in de race erg goed te gaan. Endel Kiisa bleef met zijn Vostok twee ronden lang kort achter Giacomo Agostini rijden en in de derde ging hij hem zelfs voorbij. Billie Nelson (Hannah-Paton) en Jack Findlay (McIntyre-Matchless) lagen niet ver achter hen. In de vierde ronde moest Kiisa echter naar de pit om uiteindelijk uit te vallen, maar zowel Nelson als Findlay gingen Agostini ook voorbij. Toen vond Agostini het wel genoeg. Hij had na zeven ronden ineens 5 seconden voorsprong en die bouwde hij met 5 à 6 seconden per ronde verder uit. De strijd om de tweede plaats bleef spannend maar ging tussen Nelson en Findlay, terwijl Derek Woodman langzaam op hen inliep. Nelson moest zijn gas dicht draaien omdat zijn stroomlijnkuip los zat en werd gepasseerd door Woodman. Uiteindelijk passeerde die ook Findlay. Findlay wist zich terug te vechten en op het einde mislukte een poging van Woodman om Findlay te passeren omdat hij gehinderd werd door Agostini. Die hadden ze niet bijgehaald, ze werden op een ronde achterstand gezet. Findlay werd aldus tweede en Woodman derde. De vierde plaats was een succes voor de Russen: Nikolaj Sevast'ânov werd met de Vostok vierde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 57"51'9 8
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +1 ronde 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton +1 ronde 4
4 Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok +1 ronde 3
5 Vlag van Australië John Dodds Norton +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton +1 ronde
8 Vlag van Australië Kel Carruthers Norton +2 ronden
9 Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless +2 ronden
10 Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless +2 ronden
11 Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
12 Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek Norton
13 Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt Norton
Vlag van Finland Ilari Pekkinen Norton
Vlag van Finland Taneli Lepo Matchless
Vlag van Finland Toive Lehtinen Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Tuner Matchless
Vlag van Zweden Bosse Brolin Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Seeley
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Norton/ Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 48 (64) wereldkampioen
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 34
3 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 9
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley 6
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Australië John Dodds Norton

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De vriendschap tussen teamgenoten Bill Ivy en Phil Read was voorbij en in Finland ging de race, die na een flinke regenbui van start ging, ook tussen deze twee. Ivy leidde acht ronden lang, maar daarna ging Read hem voorbij. In de tiende ronde accelereerde Ivy te snel uit een bocht waardoor hij viel en licht geblesseerd raakte. De race was toen feitelijk over. Read zette in de 17e ronde Rodney Gould op een ronde. Gould lag met zijn Bultaco-Yamaha op de derde plaats en bleef na zijn "lap" achter Read aan rijden, zonder verder afstand te verliezen. Heinz Rosner lag tot het einde op de tweede plaats met zijn MZ RE 250. Slechts zeven rijders werden geklasseerd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 1:04"55'3 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"02'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha +1 ronde 4
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 3
5 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1 ronde 2
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +2 ronden 1
7 Vlag van Finland M. Makila Yamaha +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Canada Frank Perris Suzuki
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 44
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 38
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 30 (33)
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha 19 (21)
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 16
6 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 10
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 5
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 4
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na de openlijke ruzie die na de Tsjechische GP was ontstaan tussen Phil Read en Bill Ivy gingen ze er in Finland hard tegenaan. Read nam aanvankelijk de leiding in de 125cc-race, maar na acht ronden zat Ivy weer kort achter hem en na twaalf ronden lag de derde man, Heinz Rosner, al op een ronde achterstand. Ivy had echter zo veel van zijn remvoeringen gevergd, dat hij in de vijftiende ronde naar de pit moest om zijn voorrem bij te laten stellen. Daardoor werd hij kansloos voor de overwinning. Read was na deze race definitief wereldkampioen 125 cc geworden.[3] Ivy werd nog wel tweede, vóór Rosner.

125cc-viercilinder Yamaha RA 31 A

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 52"40'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +44'0 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +1 ronde 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ +1 ronde 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ +1 ronde 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ +2 ronden 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +2 ronden
8 Vlag van Zweden Kent Andersson MZ +2 ronden
9 Vlag van Duitsland Rolf Schmid Honda +2 ronden
10 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda +2 ronden

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Lothar John Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Pedro Álvarez Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Montesa
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Montesa

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 40 (48) wereldkampioen
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 18
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 12
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco 11
5 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 9
6 Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ 8
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
9 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco 5
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Finland leidden Helmut Fath/Wolfgang Kalauch met hun URS van start tot finish. Achter hen werd aanvankelijk nog om de tweede plaats gevochten door Siegfried Schauzu, Georg Auerbacher en Klaus Enders, maar die laatste draaide in de derde ronde zijn motor stuk. Auerbacher slipte waardoor Schauzu een zekere tweede plaats leek te hebben. Auerbacher en zijn passagier Hermann Hahn bleven ongedeerd en konden wel verder rijden, maar de derde plaats was nu voor Heinz Luthringshauser/Geoff Hughes. Schauzu viel echter zonder benzine stil waardoor Luthringshauser tweede werd en Auerbacher toch nog de laatste podiumplaats pakte.

De URS van Helmut Fath was nog steeds niet erg betrouwbaar, maar dat waren de veertien jaar oude BMW RS 54's inmiddels ook niet meer. Nu de URS heel bleef won Fath en kwam hij samen met Georg Auerbacher aan de leiding van de WK-stand.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 57"39'3 8
2 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 4
4 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 3
5 Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW 2
6 Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW Motor
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW Brandstof

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Johann Attenberger (†) Vlag van Duitsland Josef Schillinger (†) BMW Overleden[4]

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Nederland Henk de Wever BMW 21
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS
3 Vlag van Duitsland Johann Attenberger (†) Vlag van Duitsland Josef Schillinger (†) BMW 17
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 16
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 12
6 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 6
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW
9 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 3
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1968
FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1968

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1967
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1969