Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1969

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1969
Officiële naam Grand Prix moto de France 1969
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk
Datum 18 mei 1969
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
Derde Vlag van Oostenrijk Karl Auer
250 cc
Snelste ronde Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
Eerste Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould
Derde Vlag van Zweden Kent Andersson
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Eerste Vlag van Frankrijk Jean Auréal
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Aalt Toersen
Eerste Vlag van Nederland Aalt Toersen
Tweede Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Derde Vlag van Nederland Paul Lodewijkx
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Eerste Vlag van Duitsland Helmut Fath / Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch
Tweede Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Hermann Hahn
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider

De Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1969 was de derde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1969. De races werden verreden op 18 mei op het Circuit Bugatti nabij Le Mans. Alle klassen met uitzondering van de 350cc-klasse kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Franse Grand Prix werd met slecht weer verreden en trok slechts 15.000 toeschouwers.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk mocht Kel Carruthers met zijn fabrieks-Aermacchi Ala d'Oro 382 één ronde aan de leiding rijden. Toen begon het hevig te regenen en Giacomo Agostini nam de leiding over om iedereen weer op minstens 1 ronde te rijden. In de vierde ronde slipte Carruthers en Angelo Bergamonti (Paton) en Percy Tait (fabrieks Triumph) vochten om de tweede plaats. Tait viel uit door een klemmende gasschuif en problemen met de schijfrem in zijn achterwiel en even later viel Bergamonti ook uit. Dat opende mogelijkheden voor enkele "oude" Britse eencilinders: Karl Auer nam de tweede plaats over met een Matchless G50 en achter hem reed een groepje met Godfrey Nash (Norton Manx), Theo Louwes (Norton Manx) en Billie Nelson met een tweecilinder Paton. Nelson wist de tweede plaats van Auer over te nemen toen het droger werd en hij het vermogen van de tweecilinder beter kon benutten. Louwes werd vierde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:16"53'2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton +1 ronde 12
3 Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless +1 ronde 10
4 Vlag van Nederland Theo Louwes Norton +1 ronde 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1 ronde 6
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo +2 ronden 5
7 Vlag van Frankrijk André-Luc Appietto Paton +2 ronden 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Ellis LinTo +2 ronden 3
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Seeley-Matchless +3 ronden 2
10 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +3 ronden 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Costeux Aermacchi
12 Vlag van Frankrijk Patrick Lefevre Norton
13 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Naudon Matchless
14 Vlag van Frankrijk Thierry Tchernine Velocette

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay LinTo
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Paton
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner LinTo
Vlag van Zweden Bosse Granath Seeley-Matchless
500cc-Paton-tweecilinder

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Werner Bergold Matchless
Vlag van Oostenrijk Wolfgang Stropek MV Agusta
Vlag van Australië John Dodds LinTo
Vlag van Australië Ross Hannan Norton
Vlag van Australië Terry Dennehy Drixton-Honda
Vlag van Zwitserland Gilbert Argo Matchless
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Duitsland Günter Fischer Matchless
Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Norton
Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
Vlag van Finland Osmo Hansen Matchless
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Barnett Kirby-Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Lawton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Scully Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Trevor Findlay Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Williams Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Darvil Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil O'Brien Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Métisse-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Dickie Kuhn-Seeley-Matchless
Vlag van Italië Emanuele Maugliani Norton
Vlag van Italië Franco Trabalzini Paton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Paolo Campanelli Seeley-Matchless
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Zweden Jack Lindh Seeley-Matchless
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 45
2 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky LinTo 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton 14
4 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Métisse-URS 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Paton
6 Vlag van Australië Jack Findlay LinTo 10
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Oostenrijk Karl Auer Matchless
9 Vlag van Australië John Dodds LinTo 8
Vlag van Nederland Theo Louwes Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk nam Santiago Herrero in de derde ronde de leiding en stond die niet meer af. De strijd om de tweede plaats ging tussen Heinz Rosner (MZ), Rodney Gould (Yamaha) en Walter Villa, die Renzo Pasolini (herstellende van een sleutelbeenbreuk) verving en daarom een viercilinder Benelli had. Villa miste in de 13e ronde een bocht en viel even later uit met een defecte versnellingsbak, en uiteindelijk kreeg ook Gould versnellingsproblemen. Hij miste de 3e versnelling maar wist met veel handigheid toch voor Rosner te blijven. Drie ronden voor het einde brandde Rosner een gat in een zuiger en viel uit. Het gevecht om de derde plaats werd gewonnen door Kent Andersson.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 1:00"36'0 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +42'4 12
3 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha +1"21'3 10
4 Vlag van Hongarije László Szabó MZ +1"22'5 8
5 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi +1"26'3 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +1"28'4 5
7 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Benelli 4
8 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 3
9 Vlag van Frankrijk Christian Ravel Yamaha 2
10 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha[1] 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Zuiger
Vlag van Italië Walter Villa Benelli Versnellingsbak

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Blessure

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Suzuki
Vlag van Australië Eric Hinton Yamaha
Vlag van Australië Jack Findlay Yamaha
Vlag van Australië Kel Carruthers Benelli
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Yamaha
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitsland Dieter Braun MZ
Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha
Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha
Vlag van Duitsland Reinhard Scholtis Kawasaki
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Suzuki
Vlag van Duitsland Toni Gruber Yamaha
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha
Vlag van Finland Matti Salonen Yamaha
Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha
Vlag van Finland Teuvo Länsivuori Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Guthrie Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Pipes Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Richards Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Ringwood Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Benelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray McCullough Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Woods Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Yamaha
Vlag van Italië Gilberto Parlotti Benelli
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Yamaha
Vlag van Italië Silvio Grassetti Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Aermacchi
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 37
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa 30
3 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 13
4 Vlag van Duitsland Lothar John Yamaha 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha
6 Vlag van Zweden Börje Jansson Kawasaki-Yamaha 11
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Aermacchi
8 Vlag van Duitsland Klaus Huber Yamaha 10
9 Vlag van Finland Martti Pesonen Yamaha 8
Vlag van Hongarije László Szabó MZ

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk vielen veel coureurs uit, en vooral de allersnelsten. Dieter Braun en Cees van Dongen namen na de start de leiding. Dave Simmonds startte heel slecht met zijn ex-fabrieks-Kawasaki. Van Dongen begon weg te lopen en Simmonds passeerde in de zesde ronde Braun, die uiteindelijk met motorpech uitviel. In de 12e ronde viel van Dongen ook uit en kwam Simmonds op kop te liggen. Zijn machine begon op één cilinder te lopen en hij moest de pit in om bougies te wisselen. Daarvan profiteerde Bo Granath die een prototype Yamaha YZ 623 tweecilinder had. Achter hem reden Heinz Rosner (MZ), Jean Auréal (prototype Yamaha) en Börje Jansson (Maico). Jansson viel in de 20e ronde en Rosner nam de kop van Granath over, maar Granath viel met een gebroken krukas uit en hetzelfde overkwam Rosner twee ronden later. Op die manier kón Auréal niet meer verliezen, hij had op de finish meer dan een minuut voorsprong op tweede man Dave Simmonds. Ginger Molloy (Bultaco) werd derde. Auréal was de eerste Franse GP-winnaar sinds Pierre Monneret in 1954.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 56"06'2 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +1"00'6 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1"30'9 10
4 Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi +1"41'9 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Chaffin Villa +1"45'7 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre Viura Maico +1"46'1 5
7 Vlag van Frankrijk Daniel Crivello Maico 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco 3
9 Vlag van Zwitserland Jean Campiche Honda 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Krukas
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki Motor
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki
Vlag van Zweden Börje Jansson Maico Val
Vlag van Zweden Bosse Granath Yamaha Krukas

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Australië John Dodds Aermacchi
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Eberhard Mahler MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Villa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Galí Bultaco
Vlag van Finland Pertti Leinonen Honda
Vlag van Finland Seppo Kangasniemi MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Garner Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Villa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jerry Lancaster Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Kiddie Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Shacklady Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Loughridge Bultaco
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Italië Francesco Villa Villa
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Villa
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Aermacchi
Vlag van Italië Walter Villa Villa
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Bultaco
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ
Vlag van Nederland Lous van Rijswijk jr. Yamaha
Vlag van Polen Ryszard Mankiewicz MZ
Vlag van Zweden Kent Andersson Maico

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 27
2 Vlag van Frankrijk Jean Auréal Yamaha 15
Vlag van Nederland Cees van Dongen Suzuki
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 14
5 Vlag van Zweden Kent Andersson Maico 12
Vlag van Duitsland Dieter Braun Suzuki
7 Vlag van Oostenrijk Heinz Kriwanek Rotax 10
Vlag van Italië Walter Villa Villa
9 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Enrique Escuder Bultaco 8
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Op het Circuit Bugatti in Frankrijk was Aalt Toersen alweer als snelste weg op de net opgedroogde baan. Hij nam meteen 300 meter voorsprong op Ángel Nieto die hem ook niet meer kon bijhalen. Toersen won zijn derde race op rij. Jan de Vries vocht om de derde plaats met Barry Smith, maar viel met een gebroken zuiger uit. Smith was bijna zeker van de derde plaats, tot zijn motor begon over te slaan en Gilberto Parlotti (Tomos) hem voorbij ging. Die moest door benzinetekort vertragen waardoor Paul Lodewijkx derde werd. Parlotti werd toch nog vierde.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler 35"37'4 15
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi +20'5 12
3 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi +1"45'6 10
4 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos +1"49'6 8
5 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +2"00'0 6
6 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +2"02'0 5
7 Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi 4
8 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 3
9 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos 2
10 Vlag van Frankrijk Charly Dubois Kreidler 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler Zuiger

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Jakob Unterladstätter KTM
Vlag van Zwitserland Bruno Veigel Honda
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler
Vlag van Duitsland Gerhard Thurow Kreidler
Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Juan Bordons Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Derbi
Vlag van Frankrijk André Millard Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Lawn Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barrie Dickinson Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Garelli
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fran Redfern Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Whiteway Crooks-Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Lawley Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Lawlor Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Aspin Meurs-Garelli
Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli
Vlag van Italië Franco Ringhini Morbidelli
Vlag van Italië Giovanni Lombardi Guazzoni
Vlag van Italië Luigi Rinaudo Tomos
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Minarelli
Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi
Vlag van Nederland Jan Huberts Kreidler
Vlag van Nederland Jos Schurgers Kreidler
Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Adrijan Bernetic Tomos
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Anton Kralj Tomos

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Nederland Aalt Toersen Van Veen-Kreidler 45
2 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi 24
3 Vlag van Italië Gilberto Parlotti Tomos 22
Vlag van Nederland Jan de Vries Van Veen-Kreidler
5 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 15
6 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 10
7 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 8
Vlag van Duitsland Winfried Reinhard Reimo
9 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler 7
10 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 6
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos
Vlag van Italië Giovanni Lombardi Guazzoni

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Frankrijk experimenteerde Klaus Enders tijdens de trainingen met brandstofinjectie, maar in de race had hij weer carburateurs gemonteerd. Hij vocht vijftien ronden met Helmut Fath om de leiding, maar viel toen uit met een gebroken zuiger. Fath won met ruim een minuut voorsprong op Auerbacher/Hahn en Schauzu/Schneider.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 53"44'7 15
2 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW +1"02'2 12
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 10
4 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW +1 ronde 8
5 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW +1 ronde 6
6 Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW +2 ronden 5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless 4
8 Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW 3
9 Vlag van Frankrijk André Cailletet Vlag van Frankrijk Jean-Paul Coquic BMW 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW Zuiger

Onbekend[2][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Duitsland Hermann Binding Vlag van Duitsland Helmut Fleck BMW
Vlag van Duitsland Richard Wegener Vlag van Duitsland Adi Heinrichs BMW
Vlag van Finland Jaakko Palomäki Vlag van Finland Jussi Ahlbäck BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Finland Leif Aurosell Vlag van Finland Jouko Ryhänen BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Copson Vlag van Verenigd Koninkrijk Dane Rowe BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Keen Vlag van Verenigd Koninkrijk Mac Witherspoon Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Philpott Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Turrington Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jeff Gawley Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Knights BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Potter Vlag van Verenigd Koninkrijk John Fiddaman Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Norman Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk Rose Arnold BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Kielty Vlag van Verenigd Koninkrijk V. Sherriffs Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Applegate Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Appleton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vlag van Nederland Herman Oosterloo Vlag van Nederland Karel Hermans BMW
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Marianne Kjellmodin-Hansen BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Franz Linnarz Vlag van Duitsland Rudolf Kühnemund BMW 20
2 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW 16
3 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 15
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS
5 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 13
6 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 12
7 Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 8
8 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW 6
9 Vlag van Zwitserland Max Hauri Vlag van Zwitserland Heinz Hausamann BMW 5
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Hawes Vlag van Verenigd Koninkrijk John Mann Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1969
FIM wereldkampioenschap wegrace
21e seizoen (1969)
Volgende race:
Isle of Man TT 1969

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1967
Grand Prix-wegrace van Frankrijk Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1970