Grand Prix-wegrace van Finland 1967

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1967
Land Vlag van Finland Finland
Datum 6 augustus 1967
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Eerste Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Tweede Vlag van Duitsland Johann Attenberger / Vlag van Duitsland Josef Schillinger
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Eduard Dein

De Grand Prix-wegrace van Finland 1967 was de negende Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1967. De races werden verreden op 6 augustus 1967 op het Circuit van Imatra, een stratencircuit in het oosten van de stad Imatra. De 50cc-klasse en de 350cc-klasse kwamen niet aan de start. De werelditel in de zijspanklasse was al beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De weersomstandigheden in Finland waren tijdens de trainingen uitstekend. Temperaturen van 30 graden én een TV-verslag van de trainingen lokten 30.000 toeschouwers naar Imatra. Tijdens de 125cc-race was het nog droog, waardoor die klasse de snelste rondetijden van de dag liet vastleggen. Nog voor de start van de 500cc-klasse barstte er echter een enorme regenbui los.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel de coureurs en teams daarom gevraagd hadden, weigerde de organisatie de start uit te stellen in verband met het hevige noodweer dat tijdens de opwarmronde van de 500cc-klasse was losgebarsten. Toen de storm op zijn hevigst was werd er gestart. Giacomo Agostini was als snelste weg, maar Mike Hailwood zat opgesloten in het middenveld en had nauwelijks zicht door het opspattende water van het veld voor hem. Toch wist hij zich al snel naar de derde plaats op te werken, achter Ago en John Hartle. Er ontstonden grote gaten tussen de rijders: Agostini was al snel ver vóór op het duo Hartle/Hailwood die op hun beurt weer een grote voorsprong hadden op Billie Nelson. Overal langs de baan stonden gestrande coureurs met natte ontstekingen, water in hun motor of gewoon gestopt omdat ze absoluut geen zicht meer hadden. Hailwood wist Hartle af te schudden en probeerde zijn achterstand van 22 seconden op Agostini te verkleinen. Daarbij kreeg hij in de vierde ronde last van aquaplaning en zijn Honda klapte tegen een van de vele bomen langs de baan. Hailwood zelf kwam er zonder kleerscheuren vanaf maar zijn race was over. De spanning in de race was ook over, want Agostini kon nu met gemak de overwinning pakken. Hartle werd tweede en Nelson werd derde.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:09"55'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless +1"21'3 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton +2"28'1 4
4 Vlag van Zweden Bosse Granath Métisse-Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Hawthorne Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Métisse-Matchless
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Matchless
9 Vlag van Australië John Dodds Norton
10 Vlag van Australië Jack Saunders Matchless
11 Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Oliver Howe Norton

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Australië Kel Carruthers Métisse-Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Aermacchi
Vlag van Finland Pentti Lehtelä Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Mumford Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless
Vlag van Canada Ivor Lloyd Matchless [1]
Vlag van Canada Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Blanchard Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton / Seeley-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [2]
Vlag van Verenigde Staten Johnny Rockett Norton [1]
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Andreas Georgeades Velocette [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 44
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 30
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 16
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Métisse-Matchless 15
5 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 11
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton 8
7 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton / Seeley-Matchless
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 6
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Spencer Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Australië John Dodds Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Op het Finse Imatra reed de 250cc-klasse ná de 500cc, die onder erbarmelijke omstandigheden verreden was. De 250 cc was niet zó erg, maar toch nog erg nat. Mike Hailwood, in de 500cc-klasse gevallen door aquaplaning, startte als snelste en had na de eerste ronde al 4 seconden voorsprong op Phil Read, Bill Ivy en Ralph Bryans. Hailwood liep steeds verder weg en zowel Read als Bryans kregen problemen door een natte ontsteking. Read viel uiteindelijk zelfs uit met schakelproblemen. Achter Ivy kwam Heinz Rosner op de derde plaats door, maar ook hij kreeg problemen waardoor zijn MZ-teamgenoot Derek Woodman uiteindelijk derde werd. Mike Hailwood klom naar de tweede plaats in de WK-stand, waar hij gelijk stond met Bill Ivy.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 1:04"52'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +1"39'1 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ +2 ronden 4
4 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +2 ronden 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Hannah-Paton +3 ronden 2
6 Vlag van Australië Malcolm Stanton Aermacchi +3 ronden 1
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Na val

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Versnellingsbak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Ontsteking
Vlag van Ierland Bob Coulter Bultaco Brandstof

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Yvon Duhamel Yamaha [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Yamaha [1]
Vlag van Verenigde Staten Frank Camillieri Yamaha [1]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco
Vlag van Duitsland Rolf Schmid Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Chatterton Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Jyun Hamano Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 42
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 38
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 33 (36)
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 13
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 10
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 8
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki 5
10 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco 4

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In het Finland kwam Yoshimi Katayama niet aan de start; hij was in Japan om de nieuwe Suzuki RS 67U viercilinder te testen. Bij de start waren de Yamaha's opnieuw slecht weg. Phil Read startte zelfs als laatste omdat zijn machine niet wilde aanslaan en Bill Ivy moest al na één ronde zijn bougies laten vervangen. Aan het einde van de eerste ronde had Read echter bijna het hele veld ingehaald en reed hij al op de tweede plaats achter Stuart Graham op de Suzuki RT 67. Na vier ronden werden de remmen van Graham slechter, waardoor Read nog dichterbij kon komen en uiteindelijk de koppositie kon overnemen. Ivy moest opnieuw bougies vervangen, maar daarna reed hij de snelste raceronde en, naar later bleek, de snelste ronde van de dag. In de 9e ronde liep de motor van Phil Read vast en nam Stuart Graham opnieuw de leiding. Ivy had bijna een ronde achterstand, maar werd toch nog tweede vóór Dave Simmonds die de eerste podiumplaats voor Kawasaki haalde. Na deze droge race barstte een enorm noodweer los, waardoor alle andere klassen in de stromende regen verreden moesten worden. Stuart Graham klom dankzij zijn eerste overwinning naar de tweede plaats in de WK-stand, waar hij gelijk stond met Phil Read.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki 55"15'9 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha +1"43'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +1 ronde 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ +1 ronde 3
5 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda +1 ronde 2
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ +2 ronden 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Vastloper

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada Jean-Guy Duval Yamaha [1]
Vlag van Canada Ralph Swegan Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Lusk Yamaha [1]
Vlag van Canada Robert Messina Yamaha [1]
Vlag van Canada Tim Coopey Yamaha [1]
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki Teambeleid[4]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Herbert Mann MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Medrano Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Louis Vergnais Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Italië Francesco Villa Montesa
Vlag van Italië Giovanni Burlando Honda
Vlag van Italië Walter Villa Montesa
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hideo Kanaya Suzuki
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Yasuho Shigeno Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 44
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 34
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Suzuki
4 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 19
5 Vlag van Hongarije László Szabó MZ 9
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki
7 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 6
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ 5
9 Vlag van Australië Kel Carruthers Honda 4
10 Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha 3
Vlag van Italië Walter Villa Montesa
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Net als de meeste races in Imatra reden ook de zijspannen in de stromende regen, maar nu was de organisatie in elk geval verstandig genoeg om de race in te korten van 20 naar 17 ronden. Georg Auerbacher/Eduard Dein namen aanvankelijk de leiding, gevolgd door Siegfried Schauzu/Horst Schneider. Klaus Enders/Ralf Engelhardt lagen toen nog ergens in het middenveld. In de tweede ronde viel Schauzu uit door een gebroken zuiger. Enders had aansluiting gevonden bij Auerbacher en passeerde hem. Ook Johann Attenberger/Josef Schillinger gingen voorbij Auerbacher, die een natte bougie had maar zich toch nog op de derde plaats wist te handhaven.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 53"26'5 8
2 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW +1"08'3 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW +3"06'9 4
4 Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW +2 ronden 3
5 Vlag van Zweden Bertil Persson Vlag van Zweden Berndt Äström BMW +2 ronden 2
6 Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW +2 ronden 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW Motor
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW Zuiger

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW Blessures[5]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS Ziekte van Helmut Fath[6]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 40 (52) wereldkampioen
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 28 (31)
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Eduard Dein BMW 27
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW 11
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW 10
Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Dungsworth Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Wilson en Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Lindsay BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW
10 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 3
Vlag van Zwitserland Hans Hänni Vlag van Zwitserland Kurt Barfuss BMW

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1967
FIM wereldkampioenschap wegrace
19e seizoen (1967)
Volgende race:
Ulster Grand Prix 1967

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1966
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1968