Grand Prix-wegrace van Finland 1965

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1965
Land Vlag van Finland Finland
Datum 22 augustus 1965
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
Derde Vlag van Tsjechië František Boček
250 cc
Snelste ronde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Eerste Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris
Derde Vlag van Duitse Democratische Republiek Jochen Leitert

De Grand Prix-wegrace van Finland 1965 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1965. De races werden verreden op 22 augustus op het Circuit van Imatra, een stratencircuit in het oosten van de stad Imatra. De 50cc- en zijspanklasse kwamen niet aan de start. De wereldtitels in de 500cc- en 250cc-klasse waren al beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De Finse Grand Prix moest het doen zonder de belangrijkste coureurs: Mike Hailwood (wereldkampioen 500 cc), Phil Read (wereldkampioen 250 cc) en Jim Redman (leider in het 350cc-WK). Hailwood werd door MV Agusta niet naar Finland gestuurd omdat hij al wereldkampioen was. Datzelfde gold voor Phil Read bij Yamaha: hij was waarschijnlijk samen met Bill Ivy de 250cc-Yamaha RD 05 en de 125cc-Yamaha RA 97 aan het testen en Jim Redman zat met een gebroken sleutelbeen thuis in Rhodesië. Dat laatste was voor MV Agusta weer reden om Giacomo Agostini juist wél naar Finland te sturen. Dat was aanvankelijk niet de bedoeling, maar door de blessure van Redman gloorden er weer kansen in de 350cc-klasse.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

MV Agusta wilde eigenlijk niet naar Finland reizen, maar toen Jim Redman in Ulster zijn sleutelbeen had gebroken besloot men Giacomo Agostini toch te sturen om kans te houden op de 350cc-titel. Uiteraard startte hij ook in de 500cc-klasse, die hij won. Paddy Driver deed weer goede zaken door tweede te worden voor Fred Stevens. Driver was nu zeker van zijn derde plaats in het wereldkampioenschap en was daarmee de beste privérijder.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:05"49'1 8
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless +2"16'7 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless +2"23'1 4
4 Vlag van Finland Jouko Ryhänen Matchless +1 ronde 3
5 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless +1 ronde 1
7 Vlag van Australië Eric Hinton Norton
8 Vlag van Tsjechië František St'astný Jawa
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Robinson Norton
10 Vlag van Finland Hannu Kuparinen Matchless
11 Vlag van Finland Pentti Lehtelä Norton
12 Vlag van Frankrijk Philippe Canoui Matchless
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Ierland John Somers Norton
Vlag van Zweden Agne Carlsson Matchless
Vlag van Zweden Bosse Brolin Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Norton
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton
Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless [2]
Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton [1]
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton [3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [4]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Teambeleid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless [5]
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [6]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [1]
Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 48 (56) wereldkampioen
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 38
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 26
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless 12
5 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton 8
Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless
8 Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
10 Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton 4
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Giacomo Agostini profiteerde voluit van de extra trainingsronden die hij had gemaakt door ook in de 500cc-klasse in te schrijven. Nu zijn MV Agusta 350 3C eindelijk weer eens heel bleef won hij de race met 2½ minuut voorsprong op Bruce Beale, die met een Honda RC 172 uit 1964 aantrad. František Boček werd met een ronde achterstand derde. Agostini had nu weer kans op de wereldtitel, mits het herstel van de sleutelbeenbreuk van Jim Redman lang genoeg zou duren.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:01"19'1 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +2"30'5 6
3 Vlag van Tsjechië František Boček Jawa +1 ronde 4
4 Vlag van Zweden Agne Carlsson AJS 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young AJS 2
6 Vlag van Australië Eric Hinton Norton 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta Teambeleid
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Blessure

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS / MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 32
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 24
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS / MZ
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 11
8 Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi 8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 6
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Tsjechië František Boček Jawa

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Phil Read reed niet in Finland, maar zijn teamgenoot Mike Duff nam de honneurs waar en won die race. Heinz Rosner werd met de MZ tweede en Ralph Bryans werd als vervanger van de geblesseerde Jim Redman met de Honda 3RC 164 derde.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 1:02"22'1 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +1"05'4 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +2"32'7 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1 ronde 3
5 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco +2 ronden 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras (†) Bultaco Overleden[8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda [9]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Blessure
Vlag van Verenigde Staten John Buckner Yamaha [1]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Australië Kevin Cass Cotton
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Frankrijk Alain Barbaroux Aermacchi
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Guénard Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Williams Mondial
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Japan Gosuke Yamashita Honda
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 56 (68) wereldkampioen
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 42 (50)
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 34
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 15
5 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 14
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 12
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras (†) Bultaco 10
8 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 9
9 Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki 6
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Punten tussen haakjes zijn inclusief streepresultaten.

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 125cc-race ging tussen Hugh Anderson en teamgenoot Frank Perris. Perris had nog kans op de wereldtitel en schonk Anderson de overwinning niet. Anderson wist hem met 0,4 seconde verschil te verslaan. Jochen Leitert werd met de MZ RE 125 derde op bijna drie minuten achterstand, maar nog voor Ralph Bryans, die met de Honda 4RC 146 nog steeds tekort kwam.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 58"54'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +0'4 6
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jochen Leitert MZ +2"52'3 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Roland Rentzsch MZ 2
6 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda 1

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras (†) Bultaco Overleden[8]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha Teambeleid[10]
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [1]
Vlag van Verenigde Staten Jeff Tate Honda [1]
Vlag van Verenigde Staten Rick Schell Honda [1]

Onbekend[7][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Arthur Fegbli Honda
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Tsjechië František Boček ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt MZ-Kreidler
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Japan Yasuharu Yuzawa Honda
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 46
2 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 42
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 26
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 23
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 12
6 Vlag van Duitse Democratische Republiek Jochen Leitert MZ 10
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 8
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 7
Vorige race:
Ulster Grand Prix 1965
FIM wereldkampioenschap wegrace
17e seizoen (1965)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1965

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1964
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1966