TT Assen 1968

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1968
Paul Lodewijkx scoorde zijn eerste GP-overwinning én de eerste voor Jamathi. Hans Georg Anscheidt (naast hem) weet op dit moment nog niet dat hij al 50cc-wereldkampioen is.
Officiële naam 38e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 29 juni 1968
Organisator FIM / KNMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Australië Jack Findlay
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman
350 cc
Snelste ronde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Eerste Vlag van Italië Giacomo Agostini
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
Derde Vlag van Italië Gilberto Milani
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Italië Renzo Pasolini
125 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy
Derde Vlag van Nederland Jan Huberts
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nederland Paul Lodewijkx
Eerste Vlag van Nederland Paul Lodewijkx
Tweede Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt
Derde Vlag van Nederland Aalt Toersen
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Johann Attenberger / Vlag van Duitsland Josef Schillinger
Eerste Vlag van Duitsland Johann Attenberger / Vlag van Duitsland Josef Schillinger
Tweede Vlag van Duitsland Klaus Enders / Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt
Derde Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu / Vlag van Duitsland Horst Schneider

De TT van Assen 1968 was de vierde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1968. De races werden verreden op zaterdag 29 juni 1968 op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd hier beslist, maar dat was nog niet officieel omdat men niet zeker wist of de Grand Prix van Japan zou worden afgelast.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen had Giacomo Agostini kennelijk besloten een spelletje te spelen met zijn tegenstanders. Zes ronden lang bleef hij bij een groepje bestaande uit Billie Nelson, Jack Findlay, John Cooper, Silvio Grassetti en Peter Williams. Deze coureurs moeten hoop op de overwinning gehad hebben, in de veronderstelling dat de MV Agusta niet goed liep. Grassetti moest al snel opgeven omdat zijn Bianchi slecht liep, maar de anderen vochten een harde strijd tegen elkaar uit. Toen Findlay daarbij in de zesde ronde even op kop kwam, vond Agostini het genoeg en hij begon snel weg te lopen van de kopgroep. Nelson ging onderuit en kon niet herstarten omdat zijn uitlaat vol met zand zat. Cooper en Findlay vochten door tot op de streep, toen Findlay met de McIntyre-Matchless vlak vóór Cooper (Seeley) finishte.

Giacomo Agostini won de 350- en de 500cc-race in Assen.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:05"22'2 8
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless +1"19'1 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton +1"19'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless +1"19'3 3
5 Vlag van Australië Kel Carruthers Norton +2"48'5 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley +2"56'1 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Norton +2"59'9
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Norton +3"01'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Cowles-Métisse-Matchless +1 ronde
10 Vlag van Nederland Theo Louwes Norton +1 ronde
11 Vlag van Nederland Bert Oosterhuis Norton +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Matchless +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië John Dodds Norton
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Seeley-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Jolly Matchless
Vlag van Italië Alberto Pagani LinTo
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Keith Turner Matchless
Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Errol Cowan Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bernie Lund Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
Vlag van Italië Silvano Bertarelli Paton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 32
2 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams Arter-Matchless 7
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ball Seeley
6 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 5
7 Vlag van Australië John Dodds Norton 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Randle Petty-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley-Norton
10 Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Australië Kel Carruthers Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

De 350cc-race in Assen was maar enkele ronden spannend. Tot de derde ronde kon Renzo Pasolini met de Benelli viercilinder Giacomo Agostini nog enigszins volgen, maar hij moest er grote risico's voor nemen. Zo groot, dat hij in die ronde onderuit schoof en zijn stroomlijnkuip flink beschadigde. Hij wist opnieuw te starten en zelfs de tweede plaats te behouden, maar een paar ronden later moest hij met zijn loshangende kuip de race afbreken nadat hij door bijna het hele veld ingehaald was. Niet lang daarna had Agostini, die ongeveer 10 seconden per ronde uitliep, iedereen op een ronde achterstand gereden. Kel Carruthers lag met de Aermacchi enkele ronden lang op de tweede plaats, maar moest met motorschade afstappen. Daarna lag Gilberto Milani met zijn Aermacchi op de tweede plaats, aangevallen door Billie Nelson met de Paton en Ginger Molloy met de Bultaco. De Patons van Nelson en Angelo Bergamonti hielden het echter niet vol en Molloy was uiteindelijk te sterk voor Milani. Molloy werd tweede en Milani werd derde.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 1:05"22'7 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde 6
3 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +1 ronde 4
4 Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ +1 ronde 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Williams AJS +1 ronde
8 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Aermacchi +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton +1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler Seeley +1 ronde
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Godfrey Nash Norton +1 ronde
12 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +1 ronde
13 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Aermacchi +1 ronde
14 Vlag van Tsjechië Karel Bojer ČZ +1 ronde
15 Vlag van Zweden Bosse Granath Husqvarna +2 ronden
16 Vlag van Nederland Cas Swart Ducati +3 ronden
17 Vlag van Nederland Jaap Moojen Honda +3 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kel Carruthers Drixton-Aermacchi Motor
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Hannah-Paton
Vlag van Italië Angelo Bergamonti Hannah-Paton
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli Valschade

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Jack Findlay Aermacchi
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 24
2 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli 12
3 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 9
4 Vlag van Australië Kel Carruthers Drixton-Aermacchi 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Métisse-Aermacchi
Vlag van Tsjechië Bohumil Staša ČZ
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Seeley 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen wisselden Bill Ivy en Phil Read vrijwel elke ronde van positie, maar uiteindelijk kwam Ivy als eerste over de streep, slechts 0,1 seconde voor Read. Pasolini was niet helemaal fit door zijn val in de 350cc-klasse eerder die dag, maar werd toch nog derde.

Bill Ivy (links) en Phil Read na de 250cc-race

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 55"23'9 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +0'1 6
3 Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli +1"43'3 4
4 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ +2"12'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Yamaha +3"31'6 2
6 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa +1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Yamaha +1 ronde
8 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +1 ronde
9 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +1 ronde
10 Vlag van Australië Jack Findlay Bultaco +1 ronde
11 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Lothar John Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco +1 ronde
14 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco +1 ronde
15 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1 ronde
16 Vlag van Nederland Ruud Breedt Bultaco +1 ronde
17 Vlag van Oostenrijk Rudolf Thalhammer Aermacchi +1 ronde
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Carr Bultaco +2 ronden
19 Vlag van Nederland Jan Kostwinder Yamaha +2 ronden

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Kel Carruthers Aermacchi
Vlag van Canada Frank Perris Suzuki
Vlag van Duitsland Paul Eickelberg Aermacchi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Steenson Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Butcher Suzuki
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha
Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 24
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 14
3 Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ 13
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 10
Vlag van Italië Renzo Pasolini Benelli
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rodney Gould Bultaco-Yamaha 7
7 Vlag van Zweden Kent Andersson Yamaha 4
8 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Ossa 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Uphill Suzuki
10 Vlag van Canada Frank Perris Suzuki 2
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Rocamora Bultaco
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Santiago Herrero Ossa

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen had men eigenlijk gehoopt op het verschijnen van de MZ driecilinder, maar Heinz Rosner kwam nog met de tweecilinder RE 125 aan de start. Hij stond wel op de eerste startrij, maar wist al dat hij kansloos was tegen de Yamaha's van Bill Ivy en Phil Read. Die hadden kort ervoor nog voor een enorm spannende 250cc-race gezorgd, maar dat zou zich in de 125cc-klasse niet herhalen. Opmerkelijk genoeg startte László Szabó met zijn MZ vanaf de tweede startrij als snelste, maar Read en Ivy stelden snel orde op zaken. Ivy zocht echter na de eerste ronde de pit op. Hij was bij de start geblesseerd geraakt aan een enkel en had te veel pijn om door te gaan. Read ging ervandoor. Ook Heinz Rosner had zich van zijn achtervolgers losgemaakt en lag op een tweede plaats, alleen nog achtervolgd door Dave Simmonds met de semi-fabrieks-Kawasaki. Simmonds kwam goed op dreef en in de zesde ronde had hij zelfs de eerste plaats van Phil Read overgenomen. Read gaf toen echter pas echt gas en nam de koppositie weer over. Rosner viel met machinepech uit. Ginger Molloy nestelde zich op de derde plaats en Jan Huberts vocht zich vanaf een elfde plaats naar voren en was vierde. In de laatste ronde maakte Simmonds een fout en daardoor kon Jan Huberts met zijn privé-MZ de derde plaats pakken achter Read en Molloy.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 48"38'7 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco +2"10'6 6
3 Vlag van Nederland Jan Huberts MZ +2"24'5 4
4 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco +2"26'6 3
5 Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ +2"55'5 2
6 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Montesa +3"25'2 1
7 Vlag van Rhodesië Gordon Keith Yamaha +3"25'3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco +3"36'9
9 Vlag van Australië Barry Smith Derbi +1 ronde
10 Vlag van Nederland Ruud Breedt Honda +1 ronde
11 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Honda +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco +1 ronde
13 Vlag van Duitsland Lothar John Neckermann-MZ +1 ronde
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Carney Bultaco +1 ronde
15 Vlag van Nederland Aad Droog Honda +1 ronde
16 Vlag van Nederland Henk Mos Honda +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha Blessure
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Kawasaki Val

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Günter Bartusch MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hartmut Bischoff MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Thomas Heuschkel MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
Vlag van Duitsland Lothar John MZ
Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Pedro Álvarez Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda
Vlag van Hongarije János Reisz MZ
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Zweden Kent Andersson MZ

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 24
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco 12
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Salvador Cañellas Bultaco 11
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 6
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco 5
Vlag van Australië Kel Carruthers Honda
Vlag van Duitsland Dieter Braun Neckermann-MZ
9 Vlag van Duitsland Siegfried Möhringer Neckermann-MZ 4
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Nederland Jan Huberts MZ

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In Assen reed Paul Lodewijkx (Jamathi) de snelste trainingstijd, maar in de race kon hij aanvankelijk niet meer doen dan de Suzuki van Hans Georg Anscheidt volgen. Tegen het einde liep Anscheidt van hem weg en in de voorlaatste ronde was zijn voorsprong ongeveer 60 meter. Lodewijkx zette echter alles op alles en kwam met meer snelheid dan Anscheidt uit de laatste bocht vóór de finish. Hij kon zelfs misschien nog iets profiteren van de slipstream van een achterblijver. In elk geval finishte hij als eerste, vlak vóór Anscheidt. Het was de eerste Nederlandse overwinning op een Nederlandse machine sinds die van Dick Renooy met zijn Eysink exact twintig jaar eerder. Tussen Lodewijkx en Anscheidt zat slechts 0,1 seconde, maar Aalt Toersen (Kreidler) werd op een halve minuut derde. Doordat er slechts drie resultaten telden, was Hans Georg Anscheidt nu wereldkampioen, maar dat wist nog niemand omdat er twee GP's zouden worden afgelast.

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 31"32'0 8
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki +0'1 6
3 Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler +30'2 4
4 Vlag van Nederland Jan de Vries Kreidler +46'9 3
5 Vlag van Nederland Jos Schurgers J.S.-Kreidler +1"32'4 2
6 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler +1"46'3 1
7 Vlag van Nederland Jan Bruins Kreidler +2"06'6
8 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +2"13'6
9 Vlag van Frankrijk Jacques De Ara Derbi +3"06'7
10 Vlag van Nederland Jan van Leeuwen Honda +3"07'2
11 Vlag van Nederland Jaap Mooyen Kreidler +3"07'8
12 Vlag van Zwitserland Herbert Denzler Kreidler +3"07'9
13 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janko-Florijan Štefe Tomos +3"17'4
14 Vlag van Nederland Martin Mijwaart Jamathi +3"25'5
15 Vlag van Nederland Herman Meijer Hemeyla-Kreidler +4"15'0
16 Vlag van Zwitserland André Guinot Derbi +4"16'5
17 Vlag van Frankrijk Philippe Ruyssen Derbi +4"19'5
18 Vlag van Nederland Henk Mos Kreidler +4"26'3
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk George Ashton Garelli +1 ronde
20 Vlag van Zwitserland Bernard Hausel Kreidler +1 ronde
21 Vlag van Monaco Jean-Louis Pasquier Derbi +2 ronden

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi Blessure[2]

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Carlos Giró Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco Cufi Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lock Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Pink Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Udall Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Het Jamathi-team: links constructeur/coureur Martin Mijwaart, midden coureur Paul Lodewijkx en op de Jamathi Kreidler-coureur Aalt Toersen. De machine is al gesponsord door het juist opgerichte Motor Racing Team Nederland
.
Paul Lodewijkx (20) nog achter Hans Georg Anscheidt.

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Suzuki 22 wereldkampioen
2 Vlag van Australië Barry Smith Derbi 12
3 Vlag van Nederland Paul Lodewijkx Jamathi 11
4 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler 6
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Walpole Honda
7 Vlag van Duitsland Rudolf Schmälzle Kreidler 5
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda 4
Vlag van Nederland Aalt Toersen Kreidler
10 Vlag van Duitsland Ludwig Faßbender Kreidler 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk David Lock Honda
Vlag van Nederland Jan de Vries Kreidler

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Dat Klaus Enders/Ralf Engelhardt al twee keer waren uitgevallen bleek aan problemen met het gewijzigde smeersysteem van hun BMW te liggen. Om de motor lager te kunnen monteren was de oliepan vervangen door een aparte olietank. In Assen stonden ze weer op de eerste startplaats, naast Johann Attenberger/Josef Schillinger. Op de derde plaats stonden Helmut Fath/Wolfgang Kalauch met de zelfgebouwde URS, die slechts enkele snelle ronden hadden getraind waarna hun snelste blok kapot ging. Het inbouwen van een reservemotor kostte veel tijd. Toch was Fath als snelste weg bij de start, maar hij kreeg meteen gezelschap van Georg Auerbacher/Hermann Hahn die van de derde rij waren gestart. Al snel begon de URS van Fath slecht te lopen waardoor Kalauch vanuit zijn zijspan moest gaan prutsen aan de motor en dus zijn werk als bakkenist niet meer kon doen. Na één ronde leidde Enders vóór Auerbacher en Schauzu. Attenberger lag toen nog zevende, maar was na de tweede ronde al opgeklommen naar de tweede plaats. Hij ging de strijd met Enders aan, terwijl ze samen al iets losgereden waren van de rest van het veld. Schauzu was en bleef derde en achter hem was er nog maar weinig strijd, vooral door het grote aantal uitvallende combinaties. Attenberger reed van de derde tot de negende ronde aan de leiding en toen werd hij weer even verdrongen door Enders. Twee ronden voor het einde ging Attenberger definitief naar de leiding en hij won met 0,7 seconden voorsprong.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW 49"44'8 8
2 Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW +0'7 6
3 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW +1"02'0 4
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Nederland Henk de Wever BMW +1"09'8 3
5 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS +2"19'7 2
6 Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW +3"52'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BMW +1 ronde

Onbekend[1][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW
Vlag van Duitsland Helmut Lünemann Vlag van Verenigd Koninkrijk Neil Caddow BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW
Vlag van Finland Kenneth Calenius Vlag van Finland Juhani Vesterinen BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Wakefield Vlag van Verenigd Koninkrijk Graham Milton BMW
Vlag van Zweden Ruben Bjarnemark Vlag van Zweden Lennart Rägmo BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Johann Attenberger Vlag van Duitsland Josef Schillinger BMW 17
2 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 16
3 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch URS 13
4 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Hermann Hahn en Vlag van Nederland Henk de Wever BMW 9
5 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf en Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Hughes BMW 6
Vlag van Duitsland Klaus Enders Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brandon Vlag van Verenigd Koninkrijk Cliff Holland BMW 2
8 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Rolf Schmid BMW 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Maurice Tombs Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Tombs BMW
Vlag van Zwitserland Jean-Claude Castella Vlag van Zwitserland Albert Castella BMW

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Vorige race:
Isle of Man TT 1968
FIM wereldkampioenschap wegrace
20e seizoen (1968)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1968

Vorige race:
TT Assen 1967
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1969