TT Assen 1961

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1961
Gary Hocking won twee klassen in Assen
Officiële naam 31e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 24 juni 1961
Organisator FIM/KMNV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Tsjechië František Šťastný
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
125 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Tom Phillis
Eerste Vlag van Australië Tom Phillis
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Edgar Strub/Vlag van Zwitserland Kurt Huber
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin

De TT van Assen 1961 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1961. De races werden verreden op zaterdag 24 juni 1961 op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start en de wereldtitel in de zijspanklasse werd hier beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanklasse werd de wereldtitel in Assen al beslist, maar in de meeste andere klassen werd het juist veel spannender: In de 500cc-klasse zat er slechts één punt tussen Gary Hocking en Mike Hailwood, in de 350cc-klasse stonde Hocking en František Šťastný samen aan de leiding en in de 250cc-klasse scheidden slechts twee punten Hailwood en Tom Phillis.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Hocking nam vanaf de start meteen een grote voorsprong. Uiteindelijk wist Mike Hailwood de schade te beperken door op slechts 26 seconden tweede te worden, maar derde man Bob McIntyre eindigde bijna twee minuten na Hocking. Die nam de leiding in het WK weer over van Hailwood, maar met slechts één punt voorsprong.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 1:05"37'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton +26'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton +1"43'3 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton +2"18'9 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +2"24'9 2
6 Vlag van Australië Ron Miles Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Karl Hoppe Norton +1 ronde
8 Vlag van Australië Trevor Pound Norton +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Matchless +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Lothar John BMW +1 ronde
11 Vlag van Oostenrijk Rudolf Thalhammer Norton +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Tanner Norton +2 ronden
13 Vlag van Nederland Anton Elbersen BMW +2 ronden
14 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Norton +2 ronden
15 Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Duitsland Heinz Kauert Matchless
Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Horton Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Willy van Leeuwen Norton

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Hugh Anderson Norton Blessure[1]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië Juan Perkins Norton
Vlag van Australië Jack Findlay Norton Blessure[2]
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Finland Anssi Resko Norton
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Farnsworth Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 24
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 23
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 10
4 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton 8
5 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW 4
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton 3
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

In de 350cc-klasse was de overmacht van de MV Privat veel minder dan in de 500cc-klasse. Vooral Bob McIntyre kon met de Bianchi tweecilinder goed volgen en finishte slechts twee seconden achter Gary Hocking. František Šťastný (Jawa) werd derde, waardoor Hocking met hem op gelijke hoogte in het WK kwam.

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 1:06"54'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi +2'4 6
3 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +2"10'0 4
4 Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi +2"59'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton +3"08'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS +1 ronde
8 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa +1 ronde
9 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton +1 ronde
10 Vlag van Australië Trevor Pound Norton +1 ronde
11 Vlag van België Raymond Bogaerdt Norton +1 ronde
12 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Willy van Leeuven Norton +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Horton Norton +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Rudolf Gläser Norton +1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Jacques Insermini Norton +2 ronden
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Horton AJS +2 ronden
17 Vlag van Duitsland Heinz Kauert AJS +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood AJS / MV Privat
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton Overleden[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS
Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 14
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 10
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton 7
5 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi
7 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 3
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi
10 Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton 2
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Mike Hailwood won met zijn Honda RC 162 zijn tweede opeenvolgende 250cc-race. Bob McIntyre werd tweede. Daarmee bleven ze de officiële fabrieksrijder Jim Redman voor. Tom Phillis kwam niet aan de start en daardoor nam Hailwood nu zelfs de leiding in de WK-stand.

Mike Hailwood's winnende Honda RC 162 was net als die van Bob McIntyre gehuurd.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 56"34'8 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda +29'4 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +1"01'6 4
4 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli +2"54'4 3
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1 ronde 2
6 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha +1 ronde 1
7 Vlag van Nederland Cas Swart Benelli +2 ronden
8 Vlag van Japan Tansharu Noguchi Yamaha +2 ronden
9 Vlag van Tsjechië František Srna Jawa +2 ronden

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Australië Tom Phillis Honda
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial / Honda 22
2 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 20
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 18
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 15
5 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 9
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 8
7 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 7
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 6
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 3
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Tom Phillis profiteerde in de 125cc-race optimaal van het uitvallen van Mike Hailwood en de val van Ernst Degner. Daardoor kwam Phillis nu alleen aan de leiding in de WK-stand te staan. Jim Redman werd tweede en klom daardoor naar de derde plaats in het WK. Alan Shepherd werd met zijn MZ RE 125 derde. Jan Huberts kreeg net als in 1960 de beschikking over een Honda en hij werd daar achtste mee.

Honda 2RC 143

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 50"55'7 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda +19'9 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ +1"37'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC +2"45'5 3
5 Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ +2"46'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC +3"43'9 1
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ +1 ronde
8 Vlag van Nederland Jan Huberts Honda +1 ronde
9 Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha +1 ronde
10 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha +1 ronde
11 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Francisco Gonzalez Bultaco +1 ronde
12 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco +1 ronde
13 Vlag van Nederland Cees van Dongen Yamaha +1 ronde
14 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Italië Vittorio Zito Ducati +1 ronde
16 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +2 ronden
17 Vlag van Japan Matsumoto Toshio Suzuki +2 ronden
18 Vlag van Nederland Jaap Stoltenkamp NSU +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda Mechanisch

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Bultaco Overleden[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 28
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 20
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 17
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC / Honda 14
5 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 10
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
7 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 4
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
10 Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco 2
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ

Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Na het uitvallen van Fritz Scheidegger ontstond een tweestrijd tussen Max Deubel en Pip Harris. Die eindigde toen Harris een lekke band kreeg, waardoor Deubel met passagier Emil Hörner de race met een ruime voorsprong won. Deubel was nu zeker van de wereldtitel.

Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Verenigd Koninkrijk Emil Hörner BMW 52"30'2 8
2 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW +1"40'6 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW +1"40'8 4
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW +1"57'4 3
5 Vlag van Zwitserland Henry Curchod Vlag van Zwitserland Armand Beyeler BMW +1 ronde 2
6 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Erika Butscher BMW +1 ronde 1
7 Vlag van Frankrijk Jo Rogliardo Vlag van Frankrijk Marcel Gaudillot BMW +1 ronde
8 Vlag van Australië Ray Foster Vlag van Australië Jean Foster Norton +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BSA +1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Hanks Vlag van Verenigd Koninkrijk E. Blight Norton +1 ronde
11 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Boško Šnajder Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Mladen Kytha BMW +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Harding Norton +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Tickle Vlag van Verenigd Koninkrijk Catherine Ann Tickle Norton +2 ronden
14 Vlag van Nederland Harmen van der Wal Vlag van Nederland Jan van Gelder Norton +2 ronden
15 Vlag van Nederland Leo Münninghoff Vlag van Nederland Carel van Bregt Norton +2 ronden

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW Lekke band

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW [5]
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Hilmar Cecco (†) BMW [6]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW
Vlag van Duitsland Loni Neußner Vlag van Duitsland Fritz Reitmaier BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings Matchless

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Ptn
1 Vlag van Duitsland Max Deubel (wereldkampioen) Vlag van Duitsland Emil Hörner (wereldkampioen) BMW 30
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Duitsland Horst Burkhardt BMW 26
3 Vlag van Zwitserland Edgar Strub Vlag van Zwitserland Kurt Huber BMW 14
4 Vlag van Duitsland August Rohsiepe Vlag van Duitsland Lothar Böttcher BMW 10
5 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Manfred Ludwigkeit, Vlag van Duitsland Alfred Schmidt en Vlag van Duitsland Erika Butscher BMW 9
6 Vlag van Duitsland Helmut Fath Vlag van Duitsland Alfred Wohlgemuth (†) BMW 8
7 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess BMW 6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW 4
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jackie Beeton Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin Norton
10 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Heiner Vester BMW 2
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton
Vlag van Zwitserland Henry Curchod Vlag van Zwitserland Armand Beyeler BMW

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Gary Hocking wint TT Assen (1961)

Vorige race:
Isle of Man TT 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1961

Vorige race:
TT Assen 1960
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1962