Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Verenigde Staten Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1964
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Datum 2 februari 1964
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant
Derde Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Derde Vlag van Oostenrijk Bert Schneider
50 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Tweede Vlag van Japan Isao Morishita
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh

De Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1964 was de eerste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1964. De races werden verreden op 2 februari op de Daytona International Speedway in Daytona Beach, Florida. Aan de start kwamen de 50cc-klasse, de 125cc-klasse, de 250cc-klasse en de 500cc-klasse.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Honda liet haar fabrieksteam thuis omdat het vond dat de Amerikaanse Grand Prix te vroeg in het jaar viel. Ook de meeste privérijders bleven thuis vanwege de hoge reiskosten. Voor aanvang van de race reed Mike Hailwood met zijn MV Agusta 500 4C een nieuw snelheidsrecord van 239,1 km/h op de oval van Daytona. Hij verbeterde daarmee het record dat Bob McIntyre in 1957 met de Gilera 500 4C op de kombaan van Monza gereden had. De tribunes bleven overigens leeg. Het Amerikaanse publiek, gewend aan het AMA-kampioenschap, was niet geïnteresseerd in de "Europese" manier van racen.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Hoewel het Scuderia Duke Gilera-project was beëindigd, zag Gilera toch nog kansen om punten te scoren in de 500cc-klasse. De Argentijn Benedicto Caldarella kreeg een Gilera 500 4C en hij kon aanvankelijk Mike Hailwood redelijk volgen. Uiteindelijk ging Caldarella's versnellingsbak stuk en moest hij opgeven. Daardoor werd Phil Read tweede en John Hartle derde. Beiden waren inmiddels weer privérijder geworden en liepen twee ronden achterstand op.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Nr. Coureur Merk Ronden Tijd Grid Pnt
1e 1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 41 1:16"09'0 1e 8
2e Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless 39 + 2 ronden 3e 6
3e Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 39 + 2 ronden 4e 4
4e Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton 39 + 2 ronden 3
5e Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 39 + 2 ronden 5e 2
6e Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton 39 + 2 ronden 1
7e Vlag van Verenigde Staten George Rockett BMW 16e
8e Vlag van Verenigde Staten Ed Labelle Norton
9e Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Davis AJS
10e Vlag van Verenigde Staten Charles Williams Triumph
11e Vlag van Canada 1957-1965 Paul Whitaker Norton
12e Vlag van Verenigde Staten Joe Tillman BSA

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera 2e Versnellingsbak
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Norton 6e
Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Degens Matchless
Vlag van Verenigde Staten Fred Simone BMW
Vlag van Verenigde Staten Jeff Hoff Honda
Vlag van Verenigde Staten John McLaughlin Norton
Vlag van Verenigde Staten John Nash Triumph
Vlag van Verenigde Staten Kurt Leibmann BMW
Vlag van Verenigde Staten Peter J. Bosarge Honda
Vlag van Verenigde Staten Scott Williams Matchless
Vlag van Verenigde Staten Tom Stuart BMW
Vlag van Verenigde Staten Tony Murphy Honda 9e
Vlag van Verenigde Staten Wester Cooley Sr. Norton

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton Privérijder
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless Privérijder
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless Privérijder
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton Privérijder
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low Norton Privérijder
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok Oostblok[1]

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Niet alleen Honda ontbrak aan de start van de 250cc-race. Na een ongeval weigerde Tarquinio Provini (Benelli) te starten, Yamaha trok Phil Read terug en Suzuki liet Frank Perris, Bert Schneider en Mitsuo Itoh niet starten. Alan Shepherd won met de MZ RE 250 en achter hem finishten vrijwel alleen lokale coureurs: Ron Grant (een naar de VS geëmigreerde Brit) en Bo Gehring kwamen op ruime achterstand op het podium.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 53"01'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla + 1 ronde 6
3 Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco + 2 ronden 4
4 Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati + 2 ronden 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves + 3 ronden 2
6 Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati + 3 ronden 1

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki Protest[2]
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki Protest[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Protest[2]
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli Protest[2]
Vlag van Japan Mistuo Itoh Suzuki Protest[2]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[3]
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ Oostblok[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ Oostblok[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Teambeleid[3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda Teambeleid[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda Teambeleid[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Teambeleid[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Spanje Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 44"08'0 8
2 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki + 10'0 6
3 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki + 12'0 4
4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki + 14'0 3
5 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco + 1 ronde 2
6 Vlag van Verenigde Staten Gary Dickinson Honda + 1 ronde 1
7 Vlag van Verenigde Staten L. Cowis Bultaco + 1 ronde
8 Vlag van Verenigde Staten J. Anzalone MotoBi +1 ronde

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki Protest[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha Protest[2]

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Teambeleid[3]
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ Oostblok[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ Oostblok[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ Oostblok[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ Oostblok[1]
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ Oostblok[1]
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Blessure[5]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Teambeleid[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda Teambeleid[3]
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda Teambeleid[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Roland Föll Honda
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Richard Thomas Honda
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Nr. Coureur Merk Ronden Tijd Grid Pnt
1 1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 13 30"38'0 4 8
2 4 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 13 30"48'0 2 6
3 5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 13 30"53'0 1 4
4 2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 13 31"41'0 5 3
5 10 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 12 +1 ronde 6 2
6 Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati 8 +5 ronden 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler Teambeleid Honda[6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda Teambeleid[3]
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda Teambeleid[3]

Onbekend[4][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Duitsland Albert Beirle Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Japan 1963
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1964

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de Verenigde Staten 1965