Ulster Grand Prix 1961

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Noord-Ierland Ulster Grand Prix 1961
Land Vlag van Noord-Ierland Noord-Ierland
Datum 12 augustus 1961
Organisator FIM / ACU
500 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King
Derde Vlag van Tsjechië František Šťastný
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
125 cc
Snelste ronde Vlag van Australië Tom Phillis
Eerste Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi
Tweede Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner
Derde Vlag van Australië Tom Phillis

De Ulster Grand Prix 1961 was de achtste Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1961. De races werden verreden op zaterdag 12 augustus 1961 op het Dundrod Circuit, een stratencircuit in County Antrim. Alle soloklassen kwamen aan de start, de zijspanklasse had haar seizoen al beëindigd. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 500cc-klasse beslist.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Kunimitsu Takahashi, die al de eerste Japanse coureur was geweest die überhaupt een WK-race won (de 250cc-race tijdens de GP van Duitsland), werd nu ook de eerste Japanner die in de 125cc-klasse wist te winnen. De Ulster Grand Prix werd overschaduwd door twee sterfgevallen: Ron Miles verongelukte tijdens de trainingen en tijdens de 500cc-race werd een baancommissaris gedood door de machines van Tom Phillis en Roy Ingram.

500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Nog tijdens de start ontstond er al een ongeval, toen Hugh Anderson weggleed nadat hij een andere rijder, wiens machine niet wilde aanslaan, raakte. Ellis Boyce reed achter op Anderson waardoor beiden hun Nortons moesten parkeren. Tijdens de race raakten Tom Phillis en Roy Ingram elkaar. Beiden vielen en hun machines vlogen van de baan, waarbij een baancommissaris dodelijk werd getroffen. Gary Hocking won de race met bijna twee minuten voorsprong. Mike Hailwood werd weliswaar weer tweede (voor de vijfde keer), maar Hocking was nu definitief zeker van zijn wereldtitel. Organisatie en publiek hoopten op een eerste raceronde met 100 mijl per uur gemiddeld, maar de regen belette dat.

Uitslag 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 1:38"20'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton + 1"54'0 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton + 1"55'2 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless + 4"29'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Chatterton Norton + 1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tom Thorp Norton + 1 ronde 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Norton + 1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Findlay Norton + 1 ronde
9 Vlag van Nieuw-Zeeland John Farnsworth Matchless + 1 ronde
10 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless + 1 ronde
11 Vlag van Finland Anssi Resko Norton
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alf Shaw Norton
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Holmes Matchless
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jimmy Jones Norton
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Brown Norton
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Campbell Donaghy Norton
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Brosnan Norton
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Craig Matchless

Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ron Miles Norton Zwaargewond[1]

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Tom Phillis Norton Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Farnsworth Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Don Chapman Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ellis Boyce Norton Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton Val
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Norton Val

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Argentinië Eduardo Salatino Norton
Vlag van Argentinië Jorge Kissling Matchless
Vlag van Argentinië Juan Carlos Salatino Norton
Vlag van Argentinië Juan Perkins Norton
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
Vlag van Zwitserland Fritz Messerli Matchless
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Norton
Vlag van Zwitserland Roland Föll Matchless
Vlag van Duitsland Ernst Hiller BMW
Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW
Vlag van Duitsland Lothar John BMW
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Godfrey Norton
Vlag van Italië Alberto Pagani Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Pawson Norton
Vlag van Uruguay Horacio Costa Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Norton

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking (wereldkampioen) MV Agusta / MV Privat 40 (48)
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Norton 38 (41)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Norton 14
4 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston Matchless 7
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Norton
7 Vlag van Duitsland Hans-Günter Jäger BMW 4
Vlag van Frankrijk Antoine Paba Norton
Vlag van Australië Tom Phillis Norton
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton

350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Met zijn overwinning in de 350cc-race was Gary Hocking nu bijna zeker van de wereldtitel. František Šťastný vormde nog een bedreiging, maar die werd veel kleiner nu Alistair King tweede werd voor Št'astný, die nu alle races moest winnen. Hocking had echter aan twee punten in de laatste GP's genoeg, omdat Št'astný voor elke acht punten die hij scoorde er weer vier zou moeten aftrekken (de "streepresultaten").

Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Privat 1:35"47'6 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi 6
3 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd AJS 2
6 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS Krukaslager

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Norton
Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Norton
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Duitsland Hans Pesl Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Langston AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS
Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 30
2 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 22 (24)
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Norton 13
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Bianchi 10
5 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Norton 7
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alistair King Bianchi 6
8 Vlag van Italië Ernesto Brambilla Bianchi 5
9 Vlag van Oostenrijk Rudi Thalhammer Norton 4
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 3

250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Bob McIntyre won de 250cc-race, maar die vormde in de WK-stand geen bedreiging voor Mike Hailwood, die tweede werd en zijn puntenvoorsprong op Jim Redman en Tom Phillis uitbouwde. Er waren in de volgende drie GP's nog 24 punten te verdienen, maar door de streepresultaten kon niemand de volledige score nog bereiken. Hailwood en Redman konden hooguit op 48 punten komen, Phillis op 44 punten.

Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 55:56"6'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 4
4 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 2
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 1
7 Vlag van Tsjechië František Šťastný MZ

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Honda

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey NSU
Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli
Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini
Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Yoshikazu Sunako Yamaha
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Mondial / Honda 40
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 32 (36)
2 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 32
4 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 20
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre Honda 14
6 Vlag van Italië Silvio Grassetti Benelli 9
7 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gary Hocking MV Agusta / MV Privat 8
8 Vlag van Italië Tarquinio Provini Morini 7
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 6
10 Vlag van Japan Fumio Ito Yamaha 4

125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Kunimitsu Takahashi, die ook al de 250cc-GP van Duitsland had gewonnen, werd in Ulster de eerste Japanner die een 125cc-Grand Prix won. In de WK-stand speelde hij echter geen rol: daar ging het tussen Ernst Degner, die tweede werd, en Tom Phillis, die derde werd. Degner zou echter nog twee races moeten winnen om Phillis van de titel af te houden, waarbij Phillis geen enkel punt meer mocht scoren.

Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 50"50'6 8
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ + 1'2 6
3 Vlag van Australië Tom Phillis Honda + 3'0 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda + 3'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda + 48'4 2
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda + 1"22'6 1

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Rensen (†) Bultaco Overleden[2]

Onbekend[3][bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk
Vlag van Argentinië Héctor Pochettino Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Werner Musiol MZ
Vlag van Spanje Ricardo Quintanilla Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Gibraltar John Grace Bultaco
Vlag van Hongarije László Szabó MZ
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda
Vlag van Japan Sadao Shimazaki Honda
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Honda
Vlag van Zweden Ulf Svensson Ducati

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

(Punten (tussen haakjes) zijn inclusief streepresultaten)

Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Australië Tom Phillis Honda 40 (44)
2 Vlag van Duitse Democratische Republiek Ernst Degner MZ 37
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 24 (25)
4 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 19
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood EMC / Honda 16
6 Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda 14
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 12
8 Vlag van Duitse Democratische Republiek Walter Brehme MZ 7
9 Vlag van Duitse Democratische Republiek Hans Fischer MZ 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read EMC
Vlag van Hongarije László Szabó MZ

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1961
FIM wereldkampioenschap wegrace
13e seizoen (1961)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1961

Vorige race:
Ulster Grand Prix 1960
Ulster Grand Prix Volgende race:
Ulster Grand Prix 1962