Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
 Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
| ||
|---|---|---|
| ||
| Land | Bondsrepubliek Duitsland
| |
| Datum | 18- en 19 juli 1964 | |
| Organisator | FIM/DMV | |
| 500 cc | ||
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Mike Hailwood
| |
| Eerste | Mike Hailwood
| |
| Tweede |  Jack Ahearn
| |
| Derde | Phil Read
| |
| 350 cc | ||
| Snelste ronde | .svg){kind=small} Jim Redman
| |
| Eerste | Jim Redman
| |
| Tweede | Bruce Beale
| |
| Derde | .svg){kind=small} Mike Duff
| |
| 250 cc | ||
| Snelste ronde | Phil Read
| |
| Eerste | Phil Read
| |
| Tweede | Jim Redman
| |
| Derde | Mike Duff
| |
| 125 cc | ||
| Snelste ronde |  Hugh Anderson
| |
| Eerste | Jim Redman
| |
| Tweede | .svg){kind=small} Luigi Taveri
| |
| Derde | Walter Scheimann
| |
| 50 cc | ||
| Snelste ronde | Ralph Bryans
| |
| Eerste | Ralph Bryans
| |
| Tweede |  Isao Morishita
| |
| Derde | Mitsuo Itoh
| |
| Zijspan | ||
| Snelste ronde | Max Deubel/ Emil Hörner
| |
| Eerste | Fritz Scheidegger / John Robinson
| |
| Tweede | Max Deubel/ Emil Hörner
| |
| Derde | Georg Auerbacher / Beno Heim
| |
De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1964. De races werden verreden op 18 en 19 juli op de Solitudering, een stratencircuit in het westelijk deel van Stuttgart. Alle klassen kwamen aan de start. De zijspanklasse sloot haar seizoen hier af, waardoor ook de wereldtitel beslist werd. Ook de wereldtitel in de 500cc-klasse werd hier beslist.
Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]
De Duitse Grand Prix werd overschaduwd door het ongeval van Karl Recktenwald in de 500cc-race. Hij werd het slachtoffer van de val van Walter Scheimann, die Recktenwald in zijn val meenam Recktenwald overleed in het ziekenhuis van Leonberg. De 250cc-klasse en de 350cc-klasse reden op zaterdag 18 juli, de overige klassen op zondag 19 juli. Tijdens de Solituderennen werd ook een race in de Formule 1 gereden. Die race telde niet mee voor het wereldkampioenschap en werd gewonnen voor Jim Clark (Lotus 25) voor John Surtees (Ferrari 158). Tijdens de 125cc-klasse raakte Hugh Anderson geblesseerd. In de 500cc-race debuteerde Klaus Enders, die later zesvoudig wereldkampioen zijspanrace zou worden.
500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
Na zijn vijfde overwinning op rij was Mike Hailwood zeker van zijn wereldtitel. Jack Ahearn werd met een halve ronde achterstand tweede, voor Phil Read. Hailwood had nu al het maximale aantal van 40 punten, Read was tweede met 17 punten.
.svg){kind=small}
Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Pnt | |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Mike Hailwood |
MV Agusta | 40 | wereldkampioen |
| 2 | Phil Read |
Matchless / Norton | 17 | |
| 3 | Jack Ahearn |
Norton | 12 | |
| 4 | .svg){kind=small} Paddy Driver |
Matchless | 10 | |
| 5 | Fred Stevens |
Matchless | 7 | |
| 6 | Derek Minter |
Norton | 6 | |
 Remo Venturi |
Bianchi | |||
| 8 | John Hartle |
Norton | 4 | |
| Derek Woodman |
Matchless | |||
| 10 | Mike Duff |
Norton / Matchless | 3 | |
| Gyula Marsovszky |
Matchless |
350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
Jim Redman won zijn derde GP op rij. Van concurrentie was al geen sprake meer, omdat steeds een andere tegenstander tweede werd. Nu was dat Redman's protegé Bruce Beale, die niet beschikte over een Honda RC 172-fabrieksracer, maar met een Honda CR 77-productieracer reed. Daar bleef hij Mike Duff (AJS 7R) en Gilberto Milani (Aermacchi Ala d'Oro 350) 2½ minuut mee voor.
Uitslag 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
|
Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]
|
Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Pnt |
|---|---|---|---|
| 1 | Jim Redman |
Honda | 24 |
| 2 | Mike Duff |
AJS | 10 |
| 3 | Mike Hailwood |
MV Agusta | 6 |
| Phil Read |
AJS | ||
| Bruce Beale |
Honda | ||
| 6 | Paddy Driver |
AJS | 5 |
| 7 | Derek Minter |
Norton | 4 |
| Remo Venturi |
Bianchi | ||
| 9 | Gilberto Milani |
Aermacchi | 3 |
| 10 | Derek Woodman |
AJS | 2 |
250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
Bij zijn eerste buitenlandse optreden reed Giacomo Agostini met zijn Moto Morini 250 Bialbero de snelste trainingstijd, maar in de race ging het tussen Phil Read (Yamaha RD 56) en Jim Redman (Honda RC 164). Read won met drie seconden voorsprong. Mike Duff werd met de tweede RD 56 derde, voor Agostini.
Uitslag 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
|
Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]
|
Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]
|
Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Pnt |
|---|---|---|---|
| 1 | Jim Redman |
Honda | 34 |
| 2 | Phil Read |
Yamaha | 26 |
| 3 | Alan Shepherd |
MZ | 18 |
| 4 | Tarquinio Provini |
Benelli | 15 |
| 5 | Mike Duff |
Yamaha | 14 |
| 6 | Tommy Robb |
Yamaha | 7 |
| Luigi Taveri |
Honda | ||
| 8 | Ron Grant |
Parilla | 6 |
| 9 |  Bo Gehring |
Bultaco | 4 |
 Bert Schneider |
Suzuki | ||
| Alberto Pagani |
Paton | ||
| Isamu Kasuya |
Honda |
125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
Luigi Taveri was hersteld van de blessure die hij tijdens de TT van Assen had opgelopen, maar hij kon niet voorkomen dat zijn teamgenoot Jim Redman met overmacht de Duitse Grand Prix won. Taveri werd wel tweede met een grote voorsprong op Walter Scheimann, die met zijn Honda CR 93-productieracer sneller was dan Bert Schneider met de fabrieks-Suzuki RT 64.
Uitslag 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
|
Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]
Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]
|
Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]
|
Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Pnt |
|---|---|---|---|
| 1 | Luigi Taveri |
Honda | 30 |
| 2 | Jim Redman |
Honda | 28 |
| 3 | Bert Schneider |
Suzuki | 19 |
| 4 | Hugh Anderson |
Suzuki | 12 |
| 5 | Ralph Bryans |
Honda | 8 |
| 6 | Mitsuo Itoh |
Suzuki | 6 |
| Phil Read |
Yamaha | ||
| Walter Scheimann |
Honda | ||
| 9 | Frank Perris |
Suzuki | 5 |
| 10 | Rex Avery |
EMC | 4 |
 Jean-Pierre Beltoise |
Bultaco |
50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
Hugh Anderson kon door een blessure niet starten, maar de schade bleef beperkt omdat zijn grootste concurrent Hans Georg Anscheidt slechts vierde werd. Ralph Bryans reed de Honda RC 113-tweecilinder naar de overwinning, voor de Suzuki RM 64's van Isao Morishita en Mitsuo Itoh.
Uitslag 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
|
Niet gestart[bewerken | brontekst bewerken]
Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]
|
Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]
|
Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos | Coureur | Merk | Pnt |
|---|---|---|---|
| 1 | Hugh Anderson |
Suzuki | 34 |
| 2 | Ralph Bryans |
Honda | 30 |
| 3 | Hans Georg Anscheidt |
Kreidler | 26 (32) |
| 4 | Isao Morishita |
Suzuki | 25 (29) |
| 5 | Mitsuo Itoh |
Suzuki | 19 (21) |
| 6 | Jean-Pierre Beltoise |
Kreidler | 6 |
| 7 |  José Maria Busquets |
Derbi | 3 |
| 8 | Ángel Nieto |
Derbi | 2 |
 Cees van Dongen |
Kreidler | ||
| Peter Eser |
Honda |
Zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
Als Fritz Scheidegger de Duitse Grand Prix zou winnen, kon hij nog wereldkampioen worden, vooropgesteld dat Max Deubel niet verder zou komen dan de vierde plaats. Dat gebeurde echter niet: Deubel werd tweede en evenaarde daarmee het record van Eric Oliver: vier wereldtitels.
Uitslag zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
|
Onbekend[5][bewerken | brontekst bewerken]
|
Top tien eindstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]
| Pos. | Coureur | Bakkenist | Motorfiets | Pnt. |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Max Deubel |
Emil Hörner / Barry Dungsworth |
BMW | 28 (34) |
| 2 | Fritz Scheidegger |
John Robinson |
BMW | 26 |
| 3 | Colin Seeley |
Wally Rawlings |
FCS | 17 |
| 4 | Georg Auerbacher |
Beno Heim |
BMW | 16 (21) |
| 5 | Otto Kölle |
Dieter Hess / Heinz Marquardt |
BMW | 10 |
| 6 | Arsenius Butscher |
Wolfgang Kalauch |
BMW | 9 |
| 7 | Florian Camathias |
Roland Föll (†) / Alfred Herzig |
Gilera | 8 |
| 8 | Chris Vincent |
Keith Scott / Eddie Bulgin / Lewis Young |
BMW | 8 |
| 9 | Pip Harris |
Ray Campbell |
BMW | 3 |
| 10 | Terry Vinicombe |
Gary Golder |
Triumph | 2 |
| August Wolf |
Werner Zielaff |
BMW |
Bronnen, noten en/of referenties
Voetnoten
|
| Vorige race: Grand Prix-wegrace van België 1964 |
FIM wereldkampioenschap wegrace 16e seizoen (1964) |
Volgende race: Grand Prix-wegrace van de DDR 1964 |
|
| ||
| Vorige race: Grand Prix-wegrace van Duitsland 1963 |
Grand Prix-wegrace van Duitsland | Volgende race: Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965 |
· 
· 
· ·