Isle of Man TT 1965

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Man TT van Man 1965
Officiële naam Isle of Man Tourist Trophy
Land Vlag van Man Isle of Man
Datum 14 tot 18 juni 1965
Organisator ACU
Senior TT (500 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Junior TT (350 cc)
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Italië Giacomo Agostini
Lightweight 250 cc TT
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris
Lightweight 125 cc TT
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
50 cc TT
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Eerste Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Tweede Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Derde Vlag van Duitsland Ernst Degner
Sidecar TT
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Duitsland Max Deubel / Vlag van Duitsland Emil Hörner
Tweede Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Australië Peter Rykers

De Isle of Man TT 1965 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1965. De races werden verreden van 14 tot en met 18 juni op het eiland Man. Alle klassen kwamen aan de start.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Vrijdag 18 juni, zes ronden (364 km)

In de Senior TT, die onder natte omstandigheden werd verreden, had Mike Hailwood, die zijn 24e race op de Mountain Course reed, een enorm voordeel op debutant Giacomo Agostini. Na de eerste ronde leidde Hailwood al met 25 seconden en in de tweede ronde viel Ago er bij Sarah's Cottage af waardoor hij uitviel. In de derde ronde viel Hailwood op dezelfde plaats, maar hij kon met een paar ferme trappen zijn motorfiets weer enigszins rijdbaar maken. Hij moest echter een pitstop van 70 seconden maken omdat zijn stroomlijnkuip kapot was, zijn uitlaten waren platgedrukt en zijn stuur krom was. Toch wist hij nog te winnen vóór Joe Dunphy (Norton) en Mike Duff (Matchless), maar het was de langzaamste winnende tijd in zes jaar.

Uitslag Senior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 2:28"09'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 2:30"28'8 6
3 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless 2:34"12'0 4
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton 2:35"01'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths Matchless 2:36"08'6 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless 2:36"19'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Dugdale Norton 2:37"19'6
8 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless 2:37"25'4
9 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 2:38"23'4
10 Vlag van Australië Jack Findlay Matchless 2:40"10'6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Croxford Matchless 2:40"42'8
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 2:40"51'6
13 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Gordon Keith Norton 2:41"46'0
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Willmott Norton 2:42"33'8
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Lee Matchless 2:43"28'6
16 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth BMW 2:45"09'4
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Norton 2:45"15'2
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 2:45"23'8
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Simmonds Norton 2:45"33'2
20 Vlag van Nieuw-Zeeland Robert Haldane Matchless 2:46"10'2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Oostenrijk Eduard Lenz Norton
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Matchless
Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta Val
Vlag van Zweden Bosse Granath Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 David Lloyd Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton [1]
Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton [1]
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton [2]
Vlag van Finland Jouko Ryhänen Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [3]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Italië Giuseppe Mandolini Moto Guzzi [4]
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [1]
Vlag van Verenigde Staten Ed LaBelle Norton [1]

Top tien tussenstand 500cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 24
2 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 6
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
5 Vlag van Canada 1957-1965 Roger Beaumont Norton 4
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
8 Vlag van Australië Jack Findlay McIntyre-Matchless 3
Vlag van Canada 1957-1965 Kenneth King Norton
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Norton

Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 16 juni, zes ronden (364 km)

Tijdens de Junior TT was Jim Redman uit op zijn derde overwinning op rij, maar Hailwood wist in de openingsronde met de nieuwe MV driecilinder een gat van 20 seconden te slaan. Daarna maakte hij een lange pitstop, waardoor Redman de leiding kon overnemen. De MV Agusta van Hailwood stopte er bij Sarah's Cottage mee in de vierde ronde, waardoor Redman onbedreigd won. Phil Read werd met de 250cc-Yamaha RD 56 tweede en Giacomo Agostini pakte de derde plaats nadat ook Derek Woodman met de MZ in de laatste ronde was uitgevallen.

Uitslag Junior TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 2:14"52'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 2:16"44'4 6
3 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 2:17"53'4 4
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 2:25"37'2 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton 2:26"41'4 2
6 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi 2:26"52'4 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton 2:26"57'6
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Aermacchi 2:27"30'2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 2:28"52'0
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Smith AJS 2:29"41'0
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Hunter AJS 2:30"43'4
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen AJS 2:30"52'0
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Chandler AJS 2:31"25'6
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb AJS 2:31"46'4
15 Roly Capner AJS 2:32"06'0
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton 2:32"11'4
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Graham AJS 2:32"25'4
18 T. Holdsworth AJS 2:32"48'0
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Selwyn Griffiths AJS 2:32"52'2
20 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Dugdale Norton 2:32"56'5
22 Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 2:33"39'6
24 Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky AJS 2:35"12'4
46 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rutter Norton 2:43"44'4

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Eric Hinton Norton
Vlag van Australië Jack Findlay AJS
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS
Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Hallets-Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne AJS
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Tsjechië František Boček Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young AJS
Vlag van Italië Silvio Grassetti Bianchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Zweden Agne Carlsson AJS
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok

Top tien tussenstand 350cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Italië Giacomo Agostini MV Agusta 12
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 8
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
5 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa 4
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 3
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton 2
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 1
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi

Lightweight 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Maandag 14 juni, zes ronden (364 km)

Hoewel Phil Read met de Yamaha RD 56 de eerste ronde boven 100 mijl per uur op de Mountain Course op Man reed, was hij uiteindelijk kansloos tegen Jim Redman met de 250cc-Honda 3RC 164 zescilinder. In de tweede ronde reed Redman een nieuw ronderecord van 100,09 mijl per uur en Read's Yamaha ging stuk in de Mountain Box. Mike Duff joeg achter Redman aan, maar kwam niet verder dan de tweede plaats, vóór Frank Perris (Suzuki RZ 65). Voor Redman was het zijn derde Lightweight 250 cc TT overwinning op rij. Voor Read was de ramp te overzien: hij had al vier GP's gewonnen en Redman scoorde hier pas zijn eerste punten.

Uitslag Lightweight 250 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 2:19"45'8 8
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 2:23"26'4 6
3 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 2:24"32'0 4
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 2:25"10'0 3
5 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa 2:30"22'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk David Williams Mondial 2:33"58'0 1
7 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi 2:35"28'8
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Setchell Aermacchi 2:38"12'4
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Cotton 2:41"06'0
10 Vlag van Australië Jack Findlay DMW 2:41"58'2
11 Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ 2:43"59'0
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Cotton 2:46"37'4
13 C. Hunt Aermacchi 2:51"04'0
14 Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Bultaco 2:51"32'0
15 Chris Goosen Bultaco 2:53"01'8
16 George Plenderleith Honda 2:55"29'2
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Carl Ward Aermacchi 2:56"12'0
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Croxword NSU 2:57"09'4
19 L. Evans LE-BSA 2:57"49'4
20 S. Mellsop Yamaha 2:57"53'2
22 Vlag van Duitsland Hans-Otto Butenuth NSU 3:04"32'2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Bultaco
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Cooper Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Percy Tait Royal Enfield
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Syd Mizen Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco
Vlag van Italië Alberto Pagani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Bultaco

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Kevin Cass Cotton
Vlag van Duitsland Günter Beer Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Montesa
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco Overleden[5]
Vlag van Frankrijk Alain Barbaroux Aermacchi
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Guénard Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob Coulter Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood Honda [6]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi
Vlag van Italië Remo Venturi Benelli
Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini
Vlag van Japan Gosuke Yamashita Honda
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Verenigde Staten John Buckner Yamaha [1]

Top tien tussenstand 250cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 32
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 22
3 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco 10
4 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 8
5 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 7
6 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda 6
7 Vlag van Italië Silvio Grassetti Morini 4
Vlag van Australië Barry Smith Bultaco
9 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Aermacchi 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ
Vlag van Frankrijk Jean-Claude Guénard Bultaco
Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli

Lightweight 125 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Woensdag 16 juni, drie ronden (182 km)

Tijdens de Lightweight 125 cc TT kwam er eindelijk een nieuwe 125cc-Honda, de 4RC 146, die echter weinig verschilde van zijn voorganger. Hij liep eigenlijk nooit goed en kende voortdurend problemen met de carburatie en de ontsteking. Toch werd Luigi Taveri er tweede mee. Dit was de beste klassering van de 125cc-Honda in het hele seizoen. Suzuki deed het hier slecht, maar nu verscheen Yamaha voor het eerst met de watergekoelde versie van de RA 97 en Phil Read pakte er de winst mee. Zijn teamgenoot Mike Duff werd derde, in de laatste ronde gepasseerd door de steeds sneller rijdende Taveri. Hugh Anderson moest zich tevreden stellen met de vijfde plaats, achter Derek Woodman, maar bleef ruim aan de leiding van het wereldkampioenschap.

Uitslag Lightweight 125 TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 1:12"02'6 8
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:12"08'4 6
3 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha 1:12"23'6 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 1:13"40'8 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 1:14"08'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 1:14"44'0 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Ivy Yamaha 1:15"01'4
8 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 1:21"15'8
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Cass Bultaco 1:22"51'0
10 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Ian Burne Bultaco 1:22"57'0
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Bultaco 1:23"06'4
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda 1:23"18'0
13 L. Geeson Honda 1:24"29'2
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jim Curry Honda 1:24"56'4
15 Eddy Johnson Honda 1:25"06'0
16 George Gibson Bultaco 1:25"36'2
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Murray Honda 1:26"08'4
18 J. Chapman Honda 1:26"53'6
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda 1:27"34'0
20 Vlag van Zweden Bosse Granath MZ 1:27"52'0

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Arthur Fegbli Honda
Vlag van Tsjechië František Boček ČZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jochen Leitert MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Jürgen Lenk MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Roland Rentzsch MZ
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt MZ-Kreidler
Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco Overleden[5]
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati
Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Yasuharu Yuzawa Honda
Vlag van Nieuw-Zeeland Ginger Molloy Bultaco
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [1]
Vlag van Verenigde Staten Jeff Tate Honda [1]
Vlag van Verenigde Staten Rick Schell Honda [1]

Top tien tussenstand 125cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 34
2 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 20
3 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman MZ 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 8
6 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 6
7 Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ramón Torras Bultaco 4
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha
9 Vlag van Verenigde Staten Rick Schell Honda 3
Vlag van Italië Bruno Spaggiari Ducati

50 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Vrijdag 18 juni, drie ronden (182 km)

Op het eiland Man verloor het publiek steeds meer interesse voor de 50cc-klasse en dat was goed te merken. Luigi Taveri reed zijn Honda RC 114 op een nat circuit naar de overwinning vóór Hugh Anderson en Ernst Degner.

Uitslag 50 cc TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 1:25"15'6 8
2 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 1:26"08'8 6
3 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 1:28"10'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda 1:43"41'4 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian Plumridge Derbi 1:47"05'4 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Leslie Griffiths Honda 1:50"43'0 1
7 Jim Pink Honda 1:51"45'4
8 B. Kettle Honda 1:15"35'2
9 G. Ashton Honda 1:16"05'0
10 K. Burgess Itom 1:25"50'2

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Simmonds Tohatsu
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Barry Smith Derbi
Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
Vlag van Japan Akira Itoh Honda
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
Vlag van Uruguay Gastón Biscia Suzuki

Top tien tussenstand 50cc-klasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 25
2 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 23
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 22
4 Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki 16
5 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
6 Vlag van Japan Michio Ichino Suzuki 4
Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jacques Roca Derbi
9 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 3
Vlag van Japan Haruo Koshino Suzuki
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda

Sidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

Maandag 14 juni, 3 ronden (182 km)

Op het Eiland Man vochten Max Deubel en Fritz Scheidegger een hard gevecht uit. Scheidegger nam de leiding, maar Deubel nam die in de tweede ronde over en won met een voorsprong van 14 seconden. Georg Auerbacher werd derde.

UitslagSidecar TT[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 1:14"59'8 8
2 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 1:15"13'8 6
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Australië Peter Rykers BMW 1:20"26'2 4
4 Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW 1:20"45'6 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Harrison BSA 1:22"14'8 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Freeman Vlag van Verenigd Koninkrijk Billie Nelson Norton 1:23"57'8 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk John Flaxman BSA 1:24"14'8
8 N. Huntingford R. Linday Matchless 1:25"53'4
9 Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Australië Richard Bradley BMW 1:27"57'4
10 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 1:27"58'4
11 Maurice Tombs T. Tombs Triumph 1:28"10'8
12 Maurice Candy R. du Pont Norton 1:29"51'8
13 F. Breu D. Heinz BMW 1:32"11'8
14 A. Baitup A. Diggle Triumph 1:32"35'8
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Hobson Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Atkinson Triumph-Norton 1:32"38'0
16 D. Ajax M. Caley Norton 1:32"40'4
17 Bill Copson H. Sunderland BSA 1:33"47'6
18 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BSA 1:34"33'0
19 Mick Potter G. Stewart Triumph 1:35"42'0
20 A. Digby J. Jackson Triumph 1:36"33'6

Niet gefinisht[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Franz Ducret BMW
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk John Thornton BMW

Niet deelgenomen[bewerken | brontekst bewerken]

Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW
Vlag van Duitsland Fred Huber Vlag van Duitsland Josef Huber BMW
Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Davies Vlag van Verenigd Koninkrijk John Gauge Matchless
Vlag van Italië Giuseppe Dal-Toe Vlag van Italië Aldo Ramoli BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Bakkenist Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 26
2 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 20
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Australië Peter Rykers BMW 9
4 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 8
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Franz Ducret BMW
6 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Horst Schneider BMW 6
7 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW 3
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Lothar Ronsdorf BMW
Vlag van Australië Barry Thompson Vlag van Australië Richard Bradley BMW
Vlag van Duitsland Heinz Luthringshauser Vlag van Duitsland Hermann Hahn BMW

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

Sarah's Cottage

In 1965 was de klim naar Sarah's Cottage bepalend voor het verloop van de Senior TT. Het regende en waaide hard en in de tweede ronde slipte en viel Giacomo Agostini met de MV Agusta 500 4C. Zijn teamgenoot Mike Hailwood viel er in de vierde ronde, maar kon zijn motorfiets weer rijdbaar maken. Met een gescheurde race-overall en een bloedneus kon hij verder racen, maar hij moest naar de pit om zijn motorfiets verder te laten repareren. Met nog slechts drie werkende cilinders won hij de race alsnog. Hij had zelfs nog twee minuten voorsprong op de tweede man, Joe Dunphy. Ook tijdens de Junior TT was Sarah's Cottage spelbreker voor het team van MV Agusta: Nu viel Hailwood daar uit met een defecte motor. In 1965 waren de MV Agusta's bijna onverslaanbaar, maar de rechter bocht bij Sarah's Cottage was hun grootste vijand.

Veel merken

Onder de eerste elf finishers van de Lightweight 250 cc TT waren elf merken. Alleen Aermacchi was twee keer vertegenwoordigd.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1965
FIM wereldkampioenschap wegrace
17e seizoen (1965)
Volgende race:
TT Assen 1965

Vorige race:
Isle of Man TT 1964
Isle of Man TT Volgende race:
Isle of Man TT 1966