Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1981

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1981
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 31 mei 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Snelste ronde Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Eerste Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Tweede Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Derde Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts
350 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Noorwegen[1] Jon Ekerold
Derde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Loris Reggiani
Tweede Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Derde Vlag van Zwitserland Hans Müller
50 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Zwitserland Rolf Blatter

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1981 was vierde race van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1981. De race werd verreden op 31 mei 1981 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka. De Grand Prix van Joegoslavië kostte het leven aan de Franse coureur Michel Rougerie.

Algemeen[bewerken | brontekst bewerken]

De trainingen in Rijeka verliepen voor een paar coureurs niet goed: Jack Middelburg viel door een vastloper toen hij heel rustig een nieuw motorblok aan het inrijden was en brak enkele botjes in zijn hand. Hij dacht op dat moment aan het beëindigen van zijn carrière, omdat hij de inkomsten van een aantal internationale races hard nodig had om te blijven rijden. Christian Sarron blesseerde een vinger en Takazumi Katayama kwam helemaal niet naar Joegoslavië omdat Honda zijn machines terug naar Japan had gehaald. Kork Ballington blesseerde een voet waardoor hij geen duwstart kon maken en moest de race laten schieten. De organisatie was nog steeds niet op orde: Walter Migliorati bleef na een val roerloos liggen en moest acht minuten op een ambulance wachten. Tijdens de 500cc-race debuteerde eindelijk de 500cc-Morbidelli. Graziano Rossi reed in de trainingen naar de negende tijd, maar viel in de race uit.

500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

De 500cc-race in Rijeka begon erg spannend. Heel even reed Graeme Crosby aan de leiding, maar hij werd gepasseerd door Randy Mamola en Marco Lucchinelli. Crosby probeerde nog even de Yamaha's van Kenny Roberts en Barry Sheene af te stoppen, maar hield dat niet lang vol. Roberts reed naar de Suzuki's aan de kop toe en wist zelfs even de eerste plaats over te nemen, maar hij kon niet wegkomen van Mamola en Lucchinelli, die uiteindelijk de kop weer overnamen. Roberts had problemen met de wegligging van zijn Yamaha OW 54 B, die zo zwaar stuurde dat hij er moe van werd en koos voor de derde plaats, zoals ook Crosby en Sheene zich neerlegden bij de vierde en vijfde plaats. Mamola won de race omdat hij in de vijfde en zesde versnelling iets meer over had op de machine van Luccinelli.

Uitslag 500 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 51:07.300 15
2 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki +0.900 12
3 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha +7.800 10
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki +12.700 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki +22.500 6
6 Vlag van Italië Gianni Pelletier Suzuki +1:13.500 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha +1:25.200 4
8 Vlag van Finland Seppo Rossi Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van Italië Guido Paci Yamaha +1 ronde 2
10 Vlag van Finland Kimmo Kopra Suzuki +1 ronde 1
11 Vlag van Frankrijk Dominique Pernet Yamaha +1 ronde
12 Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Alain Röthlisberger Suzuki +1 ronde
14 Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki +1 ronde
15 Vlag van Frankrijk Franck Gross Suzuki +1 ronde
16 Vlag van Denemarken Börge Nielsen Suzuki +1 ronde
17 Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki +1 ronde
18 Vlag van Brazilië Marco Greco Suzuki +2 ronden
19 Vlag van Italië Carlo Perugini Sanvenero +2 ronden
20 Vlag van Duitsland Jochen Schmid Suzuki +2 ronden
DNF Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki
DNF Vlag van Frankrijk Marc Fontan Yamaha Val
DNF Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli Ontsteking
DNF Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha
DNF Vlag van Verenigde Staten Mike Baldwin Suzuki
DNF Vlag van Noorwegen[1] Jon Ekerold Solo
DNF Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki
DNF Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini Suzuki
DNF Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki
DNF Vlag van Italië Sergio Bertocchi Suzuki
DNF Vlag van Italië Gianni Rolando Lombardini
DNF Vlag van Italië Virginio Ferrari Cagiva Val
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Yamaha
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk[2] Kork Ballington Kawasaki Blessure in training[3]
DNS Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki Blessure in training[4]
DNS Vlag van Japan Takazumi Katayama Honda Geen motor[5]
DNS Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha Blessure in training[6]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Suzuki 54
2 Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha 46
3 Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki 43
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby Suzuki 42
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Yamaha 37
6 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Yamaha 29
7 Vlag van Japan Hiroyuki Kawasaki Suzuki 19
8 Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki 12
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki 9
10 Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki 8

350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Al in de eerste bocht van de 350cc-race viel Michel Rougerie. Hij lag op de baan en probeerde naar de berm te rennen, maar daarbij werd hij geschept door zijn teamgenoot Roger Sibille. Rougerie was vrijwel op slag dood. Pekka Nurmi zag het gebeuren en staakte zijn race onmiddellijk. Op dat moment vochten Carlos Lavado en Jon Ekerold om de leiding van de race, terwijl Toni Mang snel dichterbij kwam. Eric Saul viel terwijl hij Mang probeerde te volgen. Mang had geen problemen om de leiding over te nemen en won met een ruime voorsprong, voor Ekerold en Lavado.

Uitslag 350 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 49:03.800 15
2 Vlag van Noorwegen[1] Jon Ekerold Solo +19.500 12
3 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha +36.500 10
4 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha +55.600 8
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha +57.900 6
6 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki +57.900 5
7 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha +1:12.700 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Rogers Yamaha +1 ronde 3
9 Vlag van Italië Sauro Pazzaglia Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha
12 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
13 Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Yamaha
14 Vlag van Italië Paolo Ferretti Yamaha
15 Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha
16 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied Yamaha
17 Vlag van Oostenrijk Manfred Obinger Yamaha
18 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Mitja Erjavec Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Yamaha Val (†)
DNF Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha Val[7]
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha Gestopt[8]
DNF Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha Val[9]
DNS Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Yamaha Geen visum[10]

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 58
2 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Jon Ekerold Solo 52
3 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 35
4 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 29
5 Vlag van Frankrijk Thierry Espié Bimota-Yamaha 24
6 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 18
7 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 17
8 Vlag van Frankrijk Jacques Cornu Yamaha 14
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Yamaha 13
10 Vlag van Australië Graeme Geddes Bimota-Yamaha 11

125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot de eerder verreden 50- en 350cc-races was er wel degelijk spanning in de 125cc-klasse in Rijeka, ondanks het snelle uitvallen van Ángel Nieto[11] en Guy Bertin. Loris Reggiani moest nu voor Minarelli de belangen waarnemen, maar kwam in een enorm gevecht met Pier Paolo Bianchi. In de slotronde kwam Reggiani zelfs een paar keer dwars te staan, maar hij won nipt, met dezelfde tijd als Bianchi. Dat kwam ook omdat Bianchi zich de wijste toonde in een chicane waar op de ideale lijn maar plaats was voor één motorfiets. Na de race moest hij dan ook door een aantal Italiaanse landgenoten gekalmeerd worden, want hij was niet blij met het rijden van Reggiani. Hans Müller werd vrij eenzaam derde.

Uitslag 125 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 43:35.600 15
2 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA +0.000 12
3 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +11.800 10
4 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +29.500 8
5 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger MBA +33.100 6
6 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA +54.000 5
7 Vlag van Argentinië Hugo Vignetti MBA +55.800 4
8 Vlag van Duitsland Alfred Waibel MBA +59.900 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1:01.200 2
10 Vlag van Oostenrijk August Auinger MBA +1:01.600 1
11 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane +1:17.000
12 Vlag van Frankrijk Michel Galbit MBA +1:31.600
13 Vlag van Zwitserland Joe Genoud MBA +1:39.300
14 Vlag van Nederland Theo Timmer MBA +1:46.200
15 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA +1 ronde
16 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA
17 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Janez Pintar Hess
18 Vlag van Frankrijk Bernard Gatti MBA
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Marijan Kosic MBA
20 Vlag van België Chris Baert MBA
21 Vlag van Oostenrijk Werner Schmied MBA
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA
DNF Vlag van Spanje Ángel Nieto Minarelli Val

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli 83
2 Vlag van Italië Loris Reggiani Minarelli 62
3 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 48
4 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 47
5 Vlag van Frankrijk Guy Bertin Sanvenero 27
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-MBA
7 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Motobécane 25
8 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 21
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA
10 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA 11

50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Bij de 50cc-klasse was de spanning bij de start al grotendeels over, want Ricardo Tormo ging er meteen vandoor en won de race zonder problemen. Stefan Dörflinger werd ook onbedreigd tweede, maar had bij de finish 20 seconden achterstand op Tormo en acht seconden voorsprong op Rolf Blatter. Die laatste had wel een knap gevecht geleverd met Theo Timmer, die naast hem finishte. Samen hadden ze de veel snellere Van Veen-Kreidler van Hagen Klein op grote achterstand gereden.

Uitslag 50 cc[bewerken | brontekst bewerken]

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 33:53.600 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler +20.100 12
3 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler +28.200 10
4 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco +28.400 8
5 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler +1:18.900 6
6 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Moto Villa +1:25.500 5
7 Vlag van Frankrijk Yves Dupont Kreidler +1:30.300 4
8 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Kreidler +1:32.000 3
9 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco +1:32.700 2
10 Vlag van België Chris Baert Kreidler +2:00.700 1
11 Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Kreidler +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler
13 Vlag van Tsjechië Zbynek Havdra Kreidler
14 Vlag van Frankrijk Bruno Di Carlo Kreidler
15 Vlag van Duitsland Rainer Scheidhauer Kreidler
16 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zlatko Adamovic Kreidler
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Spencer Crabbe Kreidler
18 Vlag van Zwitserland Joe Genoud RYB
DNF Vlag van Nederland Hans Spaan Kreidler Val[12]
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Kreidler Ontsteking

Top 10 WK-stand na deze race[bewerken | brontekst bewerken]

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco 45
3 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco 22
4 Vlag van Duitsland Hagen Klein Van Veen-Kreidler 21
5 Vlag van Oostenrijk Hans-Jürgen Hummel Sachs 20
6 Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler 16
7 Vlag van Italië Claudio Lusuardi Bultaco 15
8 Vlag van Frankrijk Yves Dupont ABF 14
9 Vlag van Duitsland Rainer Kunz Kreidler 10
Vlag van Nederland George Looijesteijn Kreidler

Trivia[bewerken | brontekst bewerken]

  • Franco Uncini trad in Joegoslavië voor het eerst aan met de semi-fabrieks-Suzuki RG 500 van de gestopte Wil Hartog. De voorbereiding voor de race was hectisch. Hij trouwde met zijn verloofde Cinzia, maar een uur na de plechtigheid zat hij al samen met zijn monteurs te sleutelen. Zelfs de huwelijksnacht ging niet door.
  • De machine van Boet van Dulmen slingerde zo vervaarlijk dat Yamaha-teamchef Kel Carruthers tegen van Dulmen's monteur Gerrit Veldscholten zei: "Als jij hem er niet uithaalt doe ik het". Van Dulmen bleef op zijn machine zitten en werd zelfs zevende, maar vond wel dat Michelin nu eindelijk eens met betere banden moest komen.
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
TT Assen 1981

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1980
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1982