Grand Prix Formule 1 van de Verenigde Staten 1990

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf GP van de Verenigde Staten 1990)
Phoenix Circuit, lengte 3,800 km

De Grand Prix Formule 1 van de Verenigde Staten 1990 werd gehouden op 11 maart 1990 in Phoenix, Arizona.

Verslag[bewerken | brontekst bewerken]

Een nieuw gezicht in de Formule 1 zorgde voor een memorabel duel met Ayrton Senna in de Grand Prix van de Verenigde Staten van 1990. Nieuweling Jean Alesi schudde de Formule 1-wereld op door vierde te kwalificeren en de eerste helft van de race te leiden. Senna wist Alesi in te halen in de vijfendertigste ronde van de race en te winnen met 8,6 seconden voorsprong. Senna's vroegere teamgenoot Alain Prost, die debuteerde bij Ferrari, moest opgeven in de 21ste ronde.

Regen op zaterdag zorgde ervoor dat de kwalificatie op niets uitdraaide en de startopstelling samengesteld werd met tijden van de vrije training op vrijdag. De zachte kwalificatiebanden van Pirelli verrasten Goodyear waardoor de Italiaanse bandenleverancier vijf teams in de top-tien plaatste, waaronder Jean Alesi die voor Tyrrell reed. Ken Tyrrell verraste de Formule 1-wereld door twee dagen voor de Grand Prix een contract met Pirelli te sluiten, na achttien jaar bij Goodyear.

Gerhard Berger, op de pole met een McLaren-Honda was de enige auto op de eerste twee startrijen die met Goodyears reed. Pierluigi Martini plaatste zijn Minardi op de eerste startrij, het beste resultaat van het team en de enige keer in de geschiedenis van de Formule 1 ooit dat het zich op de eerste rij plaatste voor een race. Daarnaast reden Andrea de Cesaris (Scuderia Italia), Olivier Grouillard (Osella), Roberto Moreno (EuroBrun) allen hun beste kwalificatie van het jaar.

Tyrrell had nog een verrassing in petto. Hun wagen, ontworpen door Harvey Postlethwaite, was de eerste in de Formule 1 met een hoge neus.

De start op zondag was bijzonder belangrijk door de ongewone startopstelling. Gerhard Berger bleef op kop door zich onmiddellijk voor Pierluigi Martini te plaatsen, maar Jean Alesi maakte een geweldige start en reed beiden voorbij. Hij reed na één ronde al 2,4 seconden voor op de tweede. Senna ging voorbij de Cesaris voor de derde positie en ging Berger voorbij nadat hij na een crash een nieuwe achtervleugel was moeten gaan halen in de negende ronde. Berger reed nog wel de snelste ronde maar moest uiteindelijk opgeven met een koppelingsprobleem.

Toen Berger crashte had Alesi al 8,2 seconden voor op de tweede. Senna keek aanvankelijk de kat wat uit de boom, niet wetende hoelang de Pirelli's meegingen. Na 30 ronden bleek echter dat deze nog in goede conditie waren, waardoor Alesi aan de leiding bleef rijden. Senna probeerde de Fransman in te halen in de 34ste ronde maar dit mislukte doordat Alesi zijn lijn verdedigde. In de volgende ronde slaagde hij er wel in Alesi in te halen en de leiding te nemen. Alesi viel Senna nog wel een aantal keer aan, maar besliste om zijn banden te sparen en liet Senna gaan.

Tezelfdertijd was Nelson Piquet opgeklommen van een zesde naar een derde plaats. Een remprobleem zorgde ervoor dat hij zijn banden moest laten vervangen in de 28ste ronde, waardoor Thierry Boutsen in een Williams op de derde plaats kwam te liggen. Ondanks problemen met zijn motor kon hij deze ook behouden tot het einde van de race. Piquet werd in zijn eerste race voor Benetton vierde.

Prost was na de start teruggevallen naar een negende plaats doordat hij geen gebruik kon maken van zijn derde versnelling. In de 17de ronde wist hij nog op te klimmen naar een vierde plaats, maar zijn versnellingsbak liet het afweten in de 21ste ronde. Ook de andere Ferrari met Nigel Mansell aan het stuur had de nodige problemen. Hij viel spectaculair uit in de 49ste ronde toen zijn koppeling afbrak en een gat maakte in de olietank. Zijn auto reed als een vuurbal over het circuit maar Mansell wist hem toch nog onder controle te krijgen en veilig opzij te zetten.

Senna bouwde zijn voorsprong uit tot 28,5 seconden maar moest snelheid minderen toen zijn motor rare geluiden begon voort te brengen. Stefano Modena (Brabham) en Satoru Nakajima (Tyrrell) werden respectievelijk vijfde en zesde.

Zowel Alesi als Senna waren vol lof over elkaar. Andere winnaars van het weekend waren Ken Tyrrell, met twee wagens in de punten, en Pirelli, met drie wagens in de punten. Enig minpunt aan de Grand Prix was de publieke belangstelling: slechts 15000 toeschouwers waren getuige van de openingsrace van het seizoen.

Uitslag[bewerken | brontekst bewerken]

Positie Nr Rijder Team Ronden Tijd/Opgave Startplaats Punten
1 27 Vlag van Brazilië Ayrton Senna McLaren-Honda 72 1:52:32.829 5 9
2 4 Vlag van Frankrijk Jean Alesi Tyrrell-Ford 72 +8.685 4 6
3 5 Vlag van België Thierry Boutsen Williams-Renault 72 +54.080 9 4
4 20 Vlag van Brazilië Nelson Piquet Benetton-Ford 72 +1:08.358 6 3
5 8 Vlag van Italië Stefano Modena Brabham-Judd 72 +1:09.503 10 2
6 3 Vlag van Japan Satoru Nakajima Tyrrell-Ford 71 +1 Lap 11 1
7 23 Vlag van Italië Pierluigi Martini Minardi-Ford 71 +1 Lap 2
8 29 Vlag van Frankrijk Éric Bernard Larrousse-Lamborghini 71 +1 Lap 15
9 6 Vlag van Italië Riccardo Patrese Williams-Renault 71 +1 Lap 12
10 9 Vlag van Italië Michele Alboreto Arrows-Ford 70 +2 Laps 21
11 19 Vlag van Italië Alessandro Nannini Benetton-Ford 70 +2 Laps 22
12 10 Vlag van Duitsland Bernd Schneider Arrows-Ford 70 +2 Laps 20
13 33 Vlag van Brazilië Roberto Moreno EuroBrun-Judd 67 +5 Laps 16
14 15 Vlag van Brazilië Mauricio Gugelmin Leyton House-Judd 66 +6 Laps 25
Ret 24 Vlag van Italië Paolo Barilla Minardi-Ford 54 Fysiek 14
Ret 30 Vlag van Japan Aguri Suzuki Larrousse-Lamborghini 53 Rem 18
Ret 2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell Ferrari 49 Motor 17
Ret 28 Vlag van Oostenrijk Gerhard Berger McLaren-Honda 44 Koppeling 1
Ret 7 Vlag van Zwitserland Gregor Foitek Brabham-Judd 39 Crash 23
Ret 14 Vlag van Frankrijk Olivier Grouillard Osella-Ford 39 Botsing 8
Ret 22 Vlag van Italië Andrea de Cesaris Dallara-Ford 25 Motor 3
Ret 1 Vlag van Frankrijk Alain Prost Ferrari 21 Olielek 7
Ret 16 Vlag van Italië Ivan Capelli Leyton House-Judd 20 Elektrisch probleem 26
Ret 11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Warwick Lotus-Lamborghini 6 Versnellingsbak 24
Ret 25 Vlag van Italië Nicola Larini Ligier-Ford 4 Gaspedaal 13
Ret 12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Martin Donnelly Lotus-Lamborghini 0 Versnellingsbak 19
DQ 26 Vlag van Frankrijk Philippe Alliot Ligier-Ford
NQ 35 Vlag van Zweden Stefan Johansson Onyx-Ford
NQ 21 Vlag van Italië Gianni Morbidelli Dallara-Ford
NQ 36 Vlag van Finland Jyrki Järvilehto Onyx-Ford
PQ 17 Vlag van Italië Gabriele Tarquini AGS-Ford
PQ 18 Vlag van Frankrijk Yannick Dalmas AGS-Ford
PQ 34 Vlag van Italië Claudio Langes EuroBrun-Judd
PQ 39 Vlag van Australië Gary Brabham Life
PQ 31 Vlag van België Bertrand Gachot Coloni-Ford

Wetenswaardigheden[bewerken | brontekst bewerken]

Statistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Pole-position Gerhard Berger McLaren-Honda 1:28.664
Snelste ronde Gerhard Berger McLaren-Honda 1:31.050


Vorige race:
Grand Prix van Australië 1989
FIA Formule 1 Wereldkampioenschap
41e seizoen (1990)
Volgende race:
Grand Prix van Brazilië 1990

Vorige race:
Grand Prix van de Verenigde Staten 1989
Grand Prix van de Verenigde Staten Volgende race:
Grand Prix van de Verenigde Staten 1991