Naar inhoud springen

Kameroens voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Amir 346 (overleg | bijdragen) op 10 dec 2019 om 05:36.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Kameroen
Vlag van Kameroen
Bijnaam De Ontembare Leeuwen
FIFA-ranglijst 49 Gestegen 2 (20 juni 2024)
Hoogste ranking 11e (nov 2006-jan 2007,
nov-dec 2009)
Laagste ranking 79e (feb-maa 2013)
Associatie FCF
Bondscoach vacant
Stadion Ahmadou Ahidjo Stadion, Yaoundé
Meeste interlands Rigobert Song (137)
Topscorer Samuel Eto'o (56)
Wedstrijden
Eerste interland:
Belgisch-Congo 3–2 Frans-Kameroen Vlag van Frankrijk
(Leopoldstad, Belgisch-Congo; 5 sept. 1956)
Grootste overwinning:
Vlag van Kameroen (1961-1975) Kameroen 9–0 Tsjaad Vlag van Tsjaad
(Kinshasa, Congo-Kinshasa; 5 april 1965)
Grootste nederlaag:
Vlag van Noorwegen Noorwegen 6–1 Kameroen Vlag van Kameroen
(Oslo, Noorwegen; 31 oktober 1990)
Vlag van Rusland Rusland 6–1 Kameroen Vlag van Kameroen
(San Francisco, Verenigde Staten; 28 juni 1994)
Vlag van Costa Rica Costa Rica 5–0 Kameroen Vlag van Kameroen
(San José, Costa Rica; 9 maart 1997)
Wereldkampioenschap
Optredens 7 (eerste keer: 1982)
Beste resultaat Kwartfinale (1990)
Afrikaans kampioenschap
Optredens 17 (eerste keer: 1970)
Beste resultaat Winnaar (1984, 1988,
2000, 2002, 2017)
FIFA Confederations Cup
Optredens 3 (eerste keer: 2001)
Beste resultaat Verliezend finalist (2003)
Thuis
Uit
Finale Afrika Cup – 2008
Afrika Cup – 2010
Tegen Denemarken – WK 2010
Tegen Nederland – WK 2010
Tegen Brazilië – WK 2014
Tegen Marokko

Het Kameroens voetbalelftal is een team van voetballers dat Kameroen vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden en competities, zoals de strijd om de CEMAC Cup en de (kwalificatie)wedstrijden voor het WK en de Afrika Cup. Bijnaam van de spelers van Kameroen is De Ontembare Leeuwen. Begin jaren negentig van de 20e eeuw was Kameroen het succesvolste Afrikaanse team.

De Fédération Camerounaise de Football werd in 1959 opgericht en is aangesloten bij de CAF en de FIFA (sinds 1964). Het Kameroens voetbalelftal behaalde in november 2006 met de 11e plaats voor het eerste de hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst, in januari 2007 en november 2009 werd deze positie ook bereikt. In oktober 2012 werd met de 71e plaats de laagste positie bereikt.

Deelnames aan internationale toernooien

Wereldkampioenschap

Tijdens haar debuut op het WK van 1982 werd Kameroen in de eerste ronde uitgeschakeld, ondanks het feit dat de ploeg van de Franse bondscoach Jean Vincent geen enkele wedstrijd verloor. Er werd drie keer gelijkgespeeld, onder meer tegen de latere wereldkampioen (Italië) en nummer drie van het toernooi (Polen).

Kameroen slaagde er als tweede Afrikaans land in (na Marokko op het WK van 1986) om de tweede ronde van een WK te bereiken, en het was het eerste Afrikaanse land dat de kwartfinales wist te bereiken. Dit lukte De Ontembare Leeuwen bij het WK van 1990 in Italië. In de openingswedstrijd van dat toernooi zorgde de ploeg direct voor een daverende verrassing door de titelverdediger Argentinië met 1-0 te verslaan. Smaakmaker van het toernooi was de 38-jarige Roger Milla, die vier keer scoorde en dat telkens vierde met een dansje bij de cornervlag.

Met uitzondering van 2006 en 2018 was het Afrikaanse land na 1990 op elk WK actief, maar strandde het telkens in de eerste ronde. Zo ook bij het WK van 2010 in Zuid-Afrika doordat de eerste twee wedstrijden tegen Japan (0-1) en Denemarken (1-2) werden verloren.

Mislukte kwalificatie WK 2006

Kameroen ontbrak op het wereldkampioenschap 2006. In de laatste kwalificatiewedstrijd had Kameroen aan winst in de thuiswedstrijd tegen Egypte genoeg voor plaatsing. Die klus leken De Ontembare Leeuwen zonder veel moeite te kunnen klaren. Na de vroege 1-0 van Rudolph Douala maakte Mohamed Shawky echter tien minuten voor tijd de gelijkmaker. In de laatste minuut kreeg Kameroen nog een strafschop, waardoor het WK toch nog binnen leek. Pierre Womé schoot de bal echter op de paal. Hierdoor eindigde Ivoorkust als groepswinnaar en miste Kameroen het WK. Womé moest het land ontvluchten en had het de weken na de uitschakeling nog zwaar te verduren; zijn huis werd in brand gestoken en hij werd met de dood bedreigd.

WK voetbal 2014

In 2014, bij het zevende optreden van Kameroen bij een WK-eindronde, wist de ploeg geen potten te breken, net als vier jaar eerder in Zuid-Afrika. Opnieuw verloren de Ontembare Leeuwen drie duels op rij en konden zij zodoende voortijdig naar huis. Op 28 juni eiste president Paul Biya binnen één maand een rapport over "de oorzaak van de roemloze campagne van de 'Ontembare Leeuwen' op het WK van 2014". Ook zijn Ghanese collega John Dramani Mahama[1] eiste opheldering over het teleurstellende optreden van zijn ploeg, die alleen tegen Duitsland (2-2) een puntje had weten te pakken.

Kameroen liet al voor het WK van zich horen door het vertrek naar Brazilië met bijna 24 uur te vertragen, omdat de spelers meer geld eisten van de nationale bond. De Ghanezen dreigden zelfs tijdens het WK met een staking. De regering van Mahama stuurde een vliegtuig met 3 miljoen dollar cash naar Brazilië om dat te voorkomen. De spelers onderling toonden zich ook niet van hun beste kant. Zo deelde Benoit Assou-Ekotto een kopstoot uit aan een medespeler.

WK voetbal 2018

Kameroen wist zich niet te plaatsen voor het Wereldkampioenschap voetbal 2018 in Rusland. In de derde ronde van de CAF-zonde eindigde de ploeg als derde in een groep met winnaar Nigeria, Zambia (tweede) en Algerije (vierde). De nationale voetbalbond van Kameroen nam daardoor op 4 december 2017 afscheid van bondscoach Hugo Broos. De Belg had de ploeg eerder dat jaar nog naar de eindzege geleid bij het toernooi om de Afrika Cup. Die prestatie kon hij geen passend vervolg geven[2].

Broos werd opgevolgd door de Nederlandse oud-international Clarence Seedorf, die werd geflankeerd door Patrick Kluivert[3]. De twee oud-spelers van AFC Ajax werden gepresenteerd op vrijdag 10 augustus 2018 in de hoofdstad Yaoundé. Seedorf en Kluivert tekenden een contract dat loopt tot en met de WK-eindronde van 2022. De eerste opdracht van de twee oud-internationals is de strijd om de Afrika Cup, die in juni 2019 in Egypte wordt gehouden. "We zijn ons ervan bewust dat het een zware klus gaat worden", zei Kluivert bij de perspresentatie. "Maar we houden van hard werken."

Resultaten WK voetbal

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Engeland 1966 Teruggetrokken
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Groepsfase 3 0 3 0 1 1 (Kwal.)
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Kwartfinale 5 3 0 2 7 9 (Kwal.)
Vlag van Verenigde Staten 1994 Groepsfase 3 0 1 2 3 11 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Groepsfase 3 0 2 1 2 5 (Kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Groepsfase 3 1 1 1 2 3 (Kwal.)
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 0 0 3 2 5 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Groepsfase 3 0 0 3 1 9 (Kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Niet gekwalificeerd

Confederations Cup

In 2001 deed Kameroen mee aan de Confederations Cup omdat het land in 2000 de Afrika Cup wist te winnen. De eerste en tweede wedstrijd werden beiden verloren. Zowel tegen Brazilië als tegen Japan verloor Kameroen met 0–2. De laatste wedstrijd werd gewonnen met 2–0 van Canada, maar dit was onvoldoende voor een plek in de halve finale. In 2003 kwam Kameroen in een poule met Turkije (1–0), Brazilië (1–0) en de Verenigde Staten (0–0). Het land werd eerste in die poule. In de halve finale speelde Kameroen tegen Colombia. Tijdens die wedstrijd sloeg het noodlot toe, in de 72ste minuut zakte Marc-Vivien Foé (speler van Manchester City) ter hoogte van de middellijn in elkaar. Reanimatie mocht niet baten en Foé overleed in de kleedkamer. Hij werd 28 jaar. Kameroen stond op dat moment met 1–0 voor en dit zou ook de uitslag van de wedstrijd zijn. In de finale die volgde zouden de spelers van Kameroen rouwbanden dragen. Het duel werd gewonnen door Frankrijk (0–1), daardoor werd Kameroen op dit toernooi tweede.

Confederations Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2001 Groepsfase 3 1 0 2 2 4
Vlag van Frankrijk 2003 Tweede 5 3 1 1 3 1
Vlag van Rusland 2017 Groepsfase 3 0 1 2 2 6
Totaal 3 keer 11 4 2 5 7 11

Afrika Cup

Kameroen speelde in 1967 voor het eerst kwalificatiewedstrijden voor de Afrika Cup. Op 5 februari verloor het land met 0–4 van Tunesië. Een aantal jaar later zou Kameroen zich wel plaatsen. In 1970 speelde in het groepsfase tegen Ivoorkust (3–2) Ethiopië (3–2) en Soedan (1–2). Ondanks de 2 overwinningen plaatste Kameroen zich niet voor de knock-outfase. Drie landen eindigden met 4 punten en omdat Kameroen van de drie landen het minste doelsaldo had plaatste Soedan en Ivoorkust zich. Twee jaar later mocht Kameroen het toernooi organiseren. Nu plaatste het zich wel voor de knock-fase door onder andere twee overwinningen in de poulefase (tegen Kenia werd het 2–1 en tegen Togo werd het 2–0). Uiteindelijk zou Kameroen derde worden. In de halve finale werd namelijk verloren van Congo-Brazzaville. In 1984 en 1988 werd Kameroen kampioen. In 1984 werd de finale bereikt door Algerije na strafschoppen te verslaan in de halve finale. In de finale werd met 3–1 gewonnen van Nigeria. De doelpunten werden gemaakt door Rene N'Djeya, Théophile Abega en Ernest Ebongué. Ook in 1988 was Nigeria de tegenstander in de finale. Nu werd er gewonnen met 1–0 door een penalty in de 55e minuut. Emmanuel Kundé benutte die strafschop. Nigeria was ook in 2000 de tegenstander toen Kameroen weer de finale bereikte. De eindstand na negentig minuten en verlenging was 2–2 waardoor strafschoppen nodig waren. Deze werden gewonnen met 4–3 waardoor Kameroen kampioen wordt. Twee jaar later werd Kameroen weer kampioen. Ook nu moesten er strafschoppen genomen worden na de reguliere speeltijd en verlenging. In deze finale was Senegal de tegenstander. In 2017 werd Kameroen kampioen door in de finale Egypte te verslaan met 2–1. Bij de African Championship of Nations mogen de landen alleen spelers uit de eigen competitie opstellen.

Afrika Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 1970 Groepsfase 3 2 0 1 7 5 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 1972 Derde 5 3 1 1 10 5
Vlag van Egypte (1972-1984) 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Ethiopië (1975-1987) 1976 Niet gekwalificeerd
Vlag van Ghana 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Nigeria 1980 Niet gekwalificeerd
Vlag van Libië 1982 Groepsfase 3 0 3 0 1 1 (Kwal.)
Vlag van Ivoorkust 1984 Kampioen 5 3 1 1 9 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte (1972-1984) 1986 Tweede 5 3 2 0 8 5
Vlag van Marokko 1988 Kampioen 5 3 2 0 4 1 (Kwal.)
Vlag van Algerije 1990 Groepsfase 3 1 0 2 2 3
Vlag van Senegal 1992 Vierde 5 2 2 1 4 3 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 1994 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 1996 Groepsfase 3 1 1 1 5 7 (Kwal.)
Vlag van Burkina Faso 1998 Kwartfinale 4 2 1 1 5 4 (Kwal.)
Vlag van GhanaVlag van Nigeria 2000 Kampioen 6 3 2 1 11 5 (Kwal.)
Vlag van Mali 2002 Kampioen 6 5 1 0 9 0
Vlag van Tunesië 2004 Kwartfinale 4 1 2 1 7 6
Vlag van Egypte 2006 Kwartfinale 4 3 1 0 8 2 (Kwal.)
Vlag van Ghana 2008 Tweede 6 4 0 2 14 8 (Kwal.)
Vlag van Angola 2010 Kwartfinale 4 1 1 2 6 8 (Kwal.)
Vlag van GabonVlag van Equatoriaal-Guinea 2012 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2013 Niet gekwalificeerd
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2015 Groepsfase 3 0 2 1 2 3 (Kwal.)
Vlag van Gabon 2017 Kampioen 6 3 3 0 7 3 (Kwal.)
Vlag van Egypte 2019 Kwartfinale 4 1 2 1 4 3 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2021 Toernooi moet nog beginnen
Vlag van Ivoorkust 2023 Toernooi moet nog beginnen
Vlag van Guinee 2025 Toernooi moet nog beginnen
African Championship of Nations overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ivoorkust 2009 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 2011 Kwartfinale 4 3 1 0 5 0 (Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 2014 Niet gekwalificeerd
Vlag van Rwanda 2016 Kwartfinale 4 2 1 1 4 4 (Kwal.)
Vlag van Marokko 2018 Groepsfase 3 0 1 2 1 3 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2020 Gekwalificeerd als gastland

UDEAC Cup / CEMAC Cup

Kameroen is een van de landen die deel nam aan het UDEAC kampioenschap en deel neemt aan de CEMAC Cup. Het is redelijk succesvol, want het land werd zeven keer kampioen. Naast deze 7 overwinningen bereikte het land ook nog eens vier keer de finale zonder deze te winnen. Op die toernooien werd het land dus tweede. Tussen 2003 en 2008 stuurde het land een amateurteam naar dit toernooi.

UDEAC Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Congo-Brazzaville 1984 Kampioen 4 2 2 0 11 3
Vlag van Gabon 1985 Derde 4 2 1 1 6 4
Vlag van Equatoriaal-Guinea 1986 Kampioen 4 4 0 0 10 2
Vlag van Tsjaad 1987 Tweede 4 2 1 1 2 1
Vlag van Kameroen 1988 Kampioen 4 3 1 0 5 1
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 1989 Kampioen 4 3 1 0 5 2
Vlag van Congo-Brazzaville 1990 Tweede 4 3 0 1 7 3
CEMAC Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Congo-Brazzaville 2003 Kampioen 4 2 1 1 7 5
Vlag van Gabon 2005 Kampioen 4 2 2 0 5 1
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2006 Tweede 4 2 2 0 4 1
Vlag van Tsjaad 2007 Groepsfase 2 0 1 1 1 2
Vlag van Kameroen 2008 Kampioen 4 3 0 1 6 2
Vlag van Centraal-Afrikaanse Republiek 2009 Groepsfase 2 1 0 1 1 1
Vlag van Congo-Brazzaville 2010 Tweede 4 2 2 0 4 2
Vlag van Gabon 2013 Vierde 4 1 1 2 5 8
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2014 Derde 4 1 2 1 1 2

Interlands

Zie Interlands Kameroens voetbalelftal 2010-2019 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Kameroen.

FIFA-wereldranglijst[4]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
23 31 37 56 53 41 58 39 38 16 14 23 23 11 24 14 11 37 50 61 50 42 59 65 45 55

Bondscoaches

Naam Van Tot Duels W G V
Vlag van Joegoslavië Branko Žutić 1980 1982
Vlag van Frankrijk Jean Vincent 1982
Vlag van Duitsland Karl-Heinz Weigang 1983 1984
Vlag van Frankrijk Claude Le Roy 1985 1988
Vlag van Rusland Valeri Nepomnyaschiy 1988 1990
Vlag van Frankrijk Philippe Redon 1991 1992
Vlag van Kameroen Jules Nyongha 1992 1993
Vlag van Frankrijk Henri Michel 1994
Vlag van Kameroen Jules Nyongha 1994 1996
Vlag van België Henri Depireux 1996 1997
Vlag van Kameroen Jean Manga Onguene 1997 1998
Vlag van Frankrijk Claude Le Roy 1998
Vlag van Frankrijk Pierre Lechantre 1998 2000
Vlag van Kameroen Jean-Paul Akono 2000 2001
Vlag van Frankrijk Pierre Lechantre 2001
Vlag van Frankrijk Robert Corfu 2001
Vlag van Duitsland Winfried Schäfer 2001 2004
Vlag van Portugal Artur Jorge 2005 2006
Vlag van Nederland Arie Haan 2006 2007
Vlag van Kameroen Jules Nyongha 2007
Vlag van Duitsland Otto Pfister 2007 2009
Vlag van Kameroen Thomas N'Kono 2009
Vlag van Frankrijk Paul Le Guen 2009 2010
Vlag van Spanje Javier Clemente 2010 2011
Vlag van Frankrijk Denis Lavagne 2011 2012
Vlag van Kameroen Jean-Paul Akono 2012 2013
Vlag van Duitsland Volker Finke 2013 2015
Vlag van Kameroen Alexandre Belinga 2015 2016
Vlag van België Hugo Broos 2016 2017
Vlag van Nederland Clarence Seedorf 2018 2019

Huidige selectie

De volgende spelers werden opgenomen in de selectie voor de FIFA Confederations Cup 2017.

Interlands en doelpunten bijgewerkt tot en met de groepswedstrijd tegen Vlag van Brazilië Brazilië (1–0) op 20 november 2018.

№ Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Fabrice Ondoa 35 0 Vlag van België KV Oostende
16 André Onana 2 0 Vlag van Nederland AFC Ajax
23 Carlos Kameni 70 0 Vlag van Turkije Fenerbahçe
Verdediging
2 Collins Fai 23 0 Vlag van België Standard Luik
3 Gaëtan Bong 13 0 Vlag van Engeland Brighton & Hove Albion
4 Jean-Armel Kana-Biyik 6 0 Vlag van Turkije Kayserispor
5 Michael Ngadeu-Ngadjui 18 2 Vlag van Tsjechië Slavia Praag
6 Yaya Banana 10 1 Vlag van Griekenland Panionios
21 Jérôme Onguéné 1 0 Vlag van Oostenrijk RB Salzburg
12 Joyskim Dawa 1 0 Vlag van Oekraïne Marioepol
15 Jeando Fuchs 1 0 Vlag van Frankrijk Sochaux
Middenveld
8 André-Frank Zambo Anguissa 7 1 Vlag van Engeland Fulham FC
10 Arnaud Djoum 19 0 Vlag van Schotland Heart of Midlothian FC
14 Georges Mandjeck 47 0 Vlag van Israël Maccabi Haifa
6 Pierre Kunde 5 0 Vlag van Duitsland Mainz 05
17 Wilfrid Kaptoum 0 0 Vlag van Spanje Real Betis B
Aanval
13 Eric Maxim Choupo-Moting 49 14 Vlag van Frankrijk PSG
19 Jacques Zoua 26 0 Vlag van Roemenië Astra Giurgiu
11 Christian Bassogog 21 4 Vlag van China Henan Jianye FC
18 Fabrice Olinga 17 1 Vlag van België Excelsior Moeskroen
9 Stéphane Bahoken 5 1 Vlag van Frankrijk Angers SCO
7 Karl Toko Ekambi Aanvoerder 22 2 Vlag van Spanje Villarreal CF

Bekende (ex-)spelers

Zie Lijst van spelers van het Kameroense voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal dertig interlands

Selecties

Wereldkampioenschap

FIFA Confederations Cup

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kameroens_voetbalelftal_(mannen)&oldid=55225369"