Gary Cahill

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Cnuddearthur (overleg | bijdragen) op 23 apr 2020 om 13:07. (link naar Lijst van Premier League-winnaars)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Gary Cahill
Gary Cahill
Persoonlijke informatie
Volledige naam Gary James Cahill
Geboortedatum 19 december 1985
Geboorteplaats Sheffield, Vlag van Engeland Engeland
Lengte 193[1] cm
Been Rechts
Positie Centrale verdediger
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Engeland Crystal Palace
Rugnummer 24
Contract tot 30 juni 2021
Jeugd
–2000
2000–2004 		Vlag van Engeland AFC Dronfield
Vlag van Engeland Aston Villa
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2004–2008
2004–2005
2007–2008
2008–2012
2012–2019
2019– 		Vlag van Engeland Aston Villa
→ Vlag van Engeland Burnley
→ Vlag van Engeland Sheffield United
Vlag van Engeland Bolton Wanderers
Vlag van Engeland Chelsea
Vlag van Engeland Crystal Palace 		28(1)
27(1)
16(2)
130 (13)
191 (13)
0(0)
Interlands
2007
2008
2010–2018 		Vlag van Engeland Engeland –20
Vlag van Engeland Engeland –21
Vlag van Engeland Engeland 		4(0)
3(0)
61(5)
* Bijgewerkt op 7 augustus 2019
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Gary James Cahill (Sheffield, South Yorkshire, 19 december 1985) is een Engels voetballer die doorgaans speelt als verdediger. Hij tekende in augustus 2019 bij Crystal Palace, dat hem transfervrij inlijfde na zijn vertrek bij Chelsea. Cahill was van 2010 tot en met 2018 international in het Engels voetbalelftal, waarvoor hij 61 interlands speelde en vijf keer scoorde.

Clubcarrière

Aston Villa

Cahill werd al eerder verhuurd aan Burnley, waar hij werd gekozen tot jonge speler van het jaar en speler van het jaar. Hij maakte zijn debuut voor Aston Villa als invaller in de met 5–0 verloren wedstrijd tegen Manchester United. Het seizoen daarop begon Cahill geblesseerd, maar profiteerde later in het seizoen van een blessure van Martin Laursen en speelde in het seizoen 2006/07 een aantal wedstrijden. Op 19 september 2007 werd Cahill voor drie maanden verhuurd aan Sheffield United; een paar dagen later maakte hij al zijn debuut in de wedstrijd tegen Crystal Palace. Zijn eerste doelpunt maakte Cahill op 10 december in de wedstrijd tegen Stoke City. Zoals afgesproken keerde Cahill medio december terug naar Aston Villa. Bij Sheffield United speelde hij uiteindelijk in totaal zestien competitiewedstrijden, waarin hij tweemaal trefzeker was.

Bolton Wanderers

Op 30 januari 2008 tekende Cahill een contract voor drieënhalf jaar bij Bolton Wanderers. Drie dagen later maakte hij zijn debuut in de wedstrijd tegen Reading FC. Sindsdien groeide Cahill uit tot een publiekslieveling in het Reebok Stadium; hij werd aan het einde van het seizoen dan ook gekozen tot beste nieuwkomer. In juli 2008 kreeg Cahill het rugnummer 5 toegewezen, dat daarvoor werd gedragen door Abdoulaye Méïté.

Chelsea

In de winter van 2012 tekende Cahill een contract bij Chelsea. Het bedrag dat Chelsea betaalde aan Bolton lag rond de zeven miljoen pond. Hij maakte zijn debuut voor zijn nieuwe club in de Premier League in de wedstrijd tegen Manchester United, die in een 3–3 gelijkspel eindigde. Het eerste doelpunt van Cahill viel in het duel om de FA Cup tegen Leicester City (5–2 winst).[2] Zijn eerste competitiedoelpunt in de competitie maakte Cahill in de wedstrijd tegen Manchester City, die Chelsea uiteindelijk met 2–1 verloor.[3] Door de schorsing van aanvoerder John Terry speelde Cahill in de finale van de UEFA Champions League. Bayern München werd verslagen na strafschoppen; Cahill speelde de volledige wedstrijd.[4] Op 3 mei 2015 werd hij met Chelsea landskampioen. In december 2015 tekende Cahill een nieuw contract, dat hem tot juni 2019 aan Chelsea verbond.[5]

Clubstatistieken

Seizoen Club[6] Land Competitie Competitie Beker Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
2004/05 Aston Villa Vlag van Engeland Premier League 0 0 0 0 — 0 0
→ Burnley Championship 27 1 4 0 — 31 1
2005/06 Aston Villa Premier League 7 1 0 0 — 7 1
2006/07 20 0 1 0 — 21 0
2007/08 1 0 1 0 — 2 0
→ Sheffield United Championship 16 2 0 0 — 16 2
Bolton Wanderers Premier League 13 0 0 0 4 0 17 0
2008/09 33 3 1 0 — 34 3
2009/10 29 5 5 2 — 34 7
2010/11 36 3 5 0 — 41 3
2011/12 19 2 2 0 — 21 2
Chelsea FC 10 1 4 0 5 0 19 1
2012/13 26 2 8 2 11 2 45 6
2013/14 30 1 6 0 11 1 47 2
2014/15 36 1 6 1 6 1 48 3
2015/16 23 2 6 1 7 1 36 4
2016/17 37 6 6 2 — 43 8
2017/18 27 0 9 0 6 0 42 0
2018/19 2 0 2 0 4 0 8 0
2019/20 Crystal Palace 6 0 1 0 — 7 0
Totaal 398 30 67 8 54 5 519 43

Interlandcarrière

Cahill maakte zijn debuut in het Engels voetbalelftal in een wedstrijd in het kwalificatietoernooi voor het Europees kampioenschap voetbal 2012 tegen Bulgarije op Wembley (4–0 winst). Hij verving Michael Dawson in de 57ste minuut.[7] Zijn eerste interlanddoelpunt maakte Cahill in de tweede kwalificatiewedstrijd tegen de Bulgaren: in de dertiende minuut opende hij de score. De wedstrijd eindigde uiteindelijk in een 0–3 overwinning.[8] Cahill zat in de selectie voor Europees kampioenschap voetbal 2012 in Polen en Oekraïne, maar viel geblesseerd uit in de zeventiende minuut in de oefeninterland ter voorbereiding op het toernooi tegen België. Na een duw van Dries Mertens kwam Cahill met zijn hoofd in botsing met de doelman Joe Hart. Martin Kelly (Liverpool FC) werd opgeroepen als zijn vervanger. In het succesvolle kwalificatietoernooi voor het wereldkampioenschap voetbal 2014 in Brazilië speelde hij vijf wedstrijden mee, waaronder de beslissende 2–0 overwinning op Polen op 15 oktober 2013. In mei 2014 werd hij door bondscoach Roy Hodgson opgenomen in de selectie voor het wereldkampioenschap.[9] Op 14 juni maakte Cahill zijn WK-debuut in de eerste wedstrijd van de Engelsen tegen Italië (1–2 verlies). Hij speelde de volledige 97 minuten mee.[10] Cahill werd – na een plaats in het basiselftal in alle kwalificatieduels – op 16 mei 2016 opgenomen in de selectie van Engeland voor het Europees kampioenschap voetbal 2016.[11] Engeland werd in de achtste finale uitgeschakeld door IJsland (1–2) na doelpunten van Ragnar Sigurðsson en Kolbeinn Sigþórsson.

Bijgewerkt op 27 juni 2016.[12]

Erelijst

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Engeland Chelsea
UEFA Champions League 1x 2011/12
UEFA Europa League 2x 2012/13, 2018/19
Premier League 2x 2014/15, 2016/17
FA Cup 2x 2011/12, 2017/18
League Cup 1x 2014/15

Individueel

  • Aston Villa Goal of the Season: 2005/06
  • Burnley Player of the Year: 2004/05
  • Burnley Young Player of the Year: 2004/05
  • Bolton Wanderers Players' Player of the Year: 2008/09
  • Premier League PFA Team of the Year: 2013/14, 2014/15

Zie ook

Zie de categorie Gary Cahill van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gary_Cahill&oldid=56127641"