Marcus Rashford

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Marcus Rashford
Marcus Rashford
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 31 oktober 1997
Geboorteplaats Manchester, Vlag van Engeland Engeland
Lengte 180[1] cm
Been Rechts
Positie Aanvaller
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Engeland Manchester United
Rugnummer 10
Contract tot 30 juni 2028
Jeugd
2003–2005
2005–2015 		Vlag van Engeland Fletcher Moss Rangers
Vlag van Engeland Manchester United
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2015– Vlag van Engeland Manchester United 249(77)
Interlands **
2012–2013
2014–2015
2016
2016
2016– 		Vlag van Engeland Engeland –16
Vlag van Engeland Engeland –18
Vlag van Engeland Engeland –20
Vlag van Engeland Engeland –21
Vlag van Engeland Engeland 		2(0)
2(0)
1(0)
1(3)
57(17)
* Bijgewerkt op 30 oktober 2023
** Bijgewerkt op 30 oktober 2023
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Marcus Rashford MBE (Manchester, 31 oktober 1997) is een Engelse voetballer die doorgaans als aanvaller speelt. Hij stroomde door vanuit de jeugdopleiding van Manchester United. Rashford maakte in 2016 zijn debuut in het Engels voetbalelftal. Hij is bekend om zijn aanvallende speelstijl, snelheid en atletisch vermogen.

Clubcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Rashford debuteerde op 25 februari 2016 in het betaald voetbal. Hij begon die dag in de basiself van Manchester United in een wedstrijd in de UEFA Europa League thuis tegen FC Midtjylland. Hij droeg met twee doelpunten bij aan een 5–1-zege, waardoor de ploeg van Louis van Gaal doorging naar de volgende ronde.[2] Zijn competitiedebuut maakte hij drie dagen later, tegen Arsenal. Ook in deze wedstrijd vond hij het doel. Na negenentwintig minuten opende hij de score en tweeënhalve minuut later maakte hij ook de 2–0. Verder zorgde hij ook nog voor de assist die het derde doelpunt inleidde dat Herrera maakte. Een maand later scoorde Rashford in de derby tegen Manchester City. In het seizoen 2015/16 kwam Rashford tot elf competitiewedstrijden, waarin hij vijfmaal scoorde.[3] Manchester United won dat seizoen de FA Cup.

In het seizoen 2016/17 kwam trainer José Mourinho naar de club. De FA Community Shield tegen Leicester City werd gewonnen en later in het seizoen ook de EFL Cup en de UEFA Europa League door in de finales Southampton en Ajax te verslaan. Rashford scoorde over alle competities dat seizoen elf doelpunten in drieënvijftig wedstrijden. In het seizoen daarop maakte Rashford zijn debuut in de UEFA Champions League, waarin hij scoorde.[4] In de competitie was Rashford betrokken bij dertien doelpunten in vijfendertig wedstrijden, waaronder zijn twee doelpunten tegen rivaal Liverpool.

Het seizoen 2018/19 begon niet goed voor Manchester United, met als gevolg het ontslag voor Mourinho. Zijn opvolger was Ole Gunnar Solskjær, onder wie het de eerste maanden goed verliep met zowel de club als Rashford. Ondanks een 2-0-thuisnederlaag tegen Paris Saint-Germain in de achtste finale van de UEFA Champions League, schakelde Manchester United de Franse club uit met een 3–1-zege in Parijs. Het beslissende doelpunt werd gemaakt door Rashford.[5] Het seizoen daarna blonk Rashford met name in topwedstrijden uit bij Manchester United. Maar een rugblessure hield Rashford in de eerste maanden van 2020 tegen meer doelpunten te maken.

Clubstatistieken[bewerken | brontekst bewerken]

Seizoen Club Competitie Competitie Beker Europa Totaal
Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass.
2015/16 Manchester United Vlag van Engeland Premier League 11 5 3 4 1 0 3 2 0 18 8 3
2016/17 32 5 2 10 4 1 11 2 4 53 11 7
2017/18 35 7 5 8 3 3 9 3 3 52 13 11
2018/19 33 10 8 4 1 1 10 2 1 47 13 10
2019/20 31 17 9 7 4 1 6 1 2 44 22 12
2020/21 37 11 11 7 2 3 15 8 1 59 21 15
2021/22 25 4 2 2 0 0 5 1 0 19 5 1
2022/23 35 17 5 2 2 0 4 3 1 22 11 4
Club Totaal 224 68 43 44 17 9 63 22 12 327 104 63
TOTAAL 224 68 43 44 17 9 63 22 12 327 104 63

Interlandcarrière[bewerken | brontekst bewerken]

Rashford werd op 16 mei 2016 opgenomen in de voorselectie van het Engels voetbalelftal voor het EK 2016.[6] Hij maakte op 27 mei 2016 vervolgens zijn interlanddebuut, in een oefeninterland tegen Australië (2–1 winst). Rashford maakte in de derde minuut het openingsdoelpunt en werd daarmee de jongste scorende debutant in de geschiedenis van het Engelse nationale elftal. Vier dagen later werd hij door bondscoach Roy Hodgson opgenomen in zijn definitieve selectie voor het EK.[7] Engeland werd in de achtste finale uitgeschakeld door IJsland (1-2) na doelpunten van Ragnar Sigurðsson en Kolbeinn Sigþórsson. Rashford mocht tijdens het toernooi twee keer invallen. Hij maakte tevens deel uit van de Engelse selectie op het WK 2018.[8] Hierop kwam hij zes keer in actie.

Na afloop van de verloren EK 2020 finale op 11 juni 2021 tegen Italië, wat werd verplaatst van 2020 naar 2021 vanwege de COVID-19-pandemie, ontving de toen in de finale ingevallen Rashford op het internet meerdere racistische haatberichten. De berichten zullen uitgebreid onderzocht worden door de politie in Engeland en de verantwoordelijken van de haatberichten zullen, volgens de politie, daarvoor worden aangehouden. Een muurschildering in de wijk in Zuid-Manchester waar hij opgroeide, werd ernstig beschadigd – en later door fans en medestanders hersteld en met bloemen bedekt[9].

Erelijst[bewerken | brontekst bewerken]

Competitie
Aantal Jaren
Vlag van Engeland Manchester United
UEFA Europa League 1x 2016/17
FA Cup 1x 2015/16
EFL Cup 2x 2016/17, 2022/23
FA Community Shield 1x 2016

Strijd tegen honger onder kinderen[bewerken | brontekst bewerken]

Rashford groeide op in armoede. Zijn alleenstaande moeder moest leven van minimumloon, en haar vijf kinderen onderhouden. De armoede in zijn jeugd heeft hem geïnspireerd in de zomer van 2020 een campagne te starten om arme schoolkinderen ook in de vakantie wanneer er geen maaltijden door scholen verzorgd werden, te voorzien van gratis maaltijden.

In het Verenigd Koninkrijk, ondanks dat het de vijfde economie van de wereld is, is armoede een groot probleem. Een vijfde van de bevolking leeft er volgens de Verenigde Naties in armoede. En bijna een derde van de kinderen groeit er op in armoedige omstandigheden. De coronacrisis die in 2020 was uitgebroken vergrootte deze problemen verder, omdat steeds meer ouders hun inkomen zagen krimpen of zelfs werkloos raakten.[10] Rashfords campagne kreeg dan ook veel steun, uiteindelijk ook van de regering van Boris Johnson.[11] Voor zijn acties tegen kinderarmoede werd hij later dat jaar onderscheiden tot Lid van de Orde van het Britse Rijk (OBE).[12]

De regering trok de steun echter in het najaar in omdat een conservatieve meerderheid in het Britse Lagerhuis het te duur vond worden. In reactie hierop sloot het bedrijfsleven zich aan bij Rashfords campagne onder het motto van "als de regering het niet wil, doen we het zelf wel." In een week tijd zouden miljoenen maaltijden aan kinderen geleverd zijn. Ook grote steden hebben ondanks het landelijk beleid sindsdien het programma doorgezet.[10]

Zie de categorie Marcus Rashford van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marcus_Rashford&oldid=67226812"