Tim Wellens

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Tim Wellens
Wellens aan de start van de 8e etappe van de Ronde van Frankrijk 2015.
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 10 mei 1991
Geboorteplaats Sint-Truiden, België
Lengte 179 cm
Sportieve informatie
Huidige ploeg UAE Team Emirates
Discipline(s) Weg
Specialisatie(s) Klimmer, aanvaller
Ploegen
2009
2010–2012
2012–2022
2023-
Avia Cycling Team
Lotto-Belisol U23 (t.e.m. 30-6)
Lotto Soudal (vanaf 1-7)
UAE Team Emirates
Beste prestaties
Milaan-San Remo 15e (2015)
Amstel Gold Race 6e (2018)
Luik-Bastenaken-Luik 11e (2019)
Ronde van Lombardije 4e (2014)
Ronde van Italië 2 etappezeges
Ronde van Spanje 2 etappezeges
Overige
Zeges:  
Ronde van Polen
Eneco Tour
Ronde van Guangxi
Brabantse Pijl
Grote Prijs van Montreal
2016
2014, 2015, 2023
2017
2018
2015
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

Tim Wellens (Sint-Truiden, 10 mei 1991) is een Belgisch wielrenner die sinds 2023 rijdt voor wielerploeg UAE Team Emirates. Hij is de zoon van Leo Wellens en neef van voormalige wielrenners Paul Wellens en Johan Wellens en van professioneel basketbalspeler Hans Vanwijn.[1]

Biografie[bewerken | brontekst bewerken]

Jeugd[bewerken | brontekst bewerken]

In de jeugdcategorieën combineerde Wellens het Wegwielrennen met het Mountainbiken. Zo werd hij in 2007 tijdens het Belgisch kampioenschap voor nieuwelingen te Ottignies derde, enkel Sean De Bie en Ruben Scheire waren sneller. Een jaar later in Malmedy wist hij het BK te winnen. Maar ook op de weg boekte hij resultaten. Zo won hij als junior Classique des Alpes, een klimwedstrijd waar hij Warren Barguil en Zico Waeytens te snel af was, met deze zege trad hij in de voetsporen van renners als Marc de Maar en Johan Le Bon. Daarnaast won hij ook nog ritten in Liège - La Gleize en de Tour of Istria in Kroatië. In 2010 zette hij de stap naar de Beloften. In zijn beloftenperiode behaalde hij ereplaatsen in onder andere Tour des Pays de Savoie, Ronde van Toscane en de Ronde van de Toekomst.

Prof[bewerken | brontekst bewerken]

In juli 2012 werd hij prof en tekende een contract van 2,5 jaar bij Lotto-Belisol nadat hij de voorgaande twee en een half jaar al voor hun beloftenteam reed. Hij liet voor het eerst van zich spreken tijdens de Ronde van Peking, waar hij op 4 seconden tweede werd in het jongerenklassement achter Rafał Majka. 2014 was het jaar van zijn doorbraak. In de Ronde van Italië koerste hij aanvallend hetgeen hem twee tweede plaatsten opleverde in de 6de en 17de etappe, een negende plaats in de klimtijdrit en een vierde plaats in het bergklassement. Wellens werd daarna tweede in het BK tijdrijden en tweede in de Ster ZLM Toer.

In de Eneco Tour viel hij in de mini Luik-Bastenaken-Luik aan op veertien kilometer van La Redoute. Wellens won de etappe met 50 seconden voorsprong waardoor hij ook de leiderstrui bemachtigde. Wellens verdedigde zijn leiderstrui tot het einde en werd zo de eerste Belgische winnaar van de Eneco Tour ooit. Hierna werd hij ook geselecteerd voor het WK, ook in de Ronde van Lombardije viel hij op. Na een aanval op de Madonna del Ghisallo zou hij er uiterlijk als 4de eindigen.

2015 begon goed voor Wellens. In de Trofeo Serra de Tramuntana moest hij enkel Alejandro Valverde voor zich dulden, en in Parijs-Nice eindigde hij als 10e. Het voorjaar van Wellens werd gedocumenteerd in de driedelige reeks Jonge benen van productiehuis De chinezen. Na een voorjaar zonder echte uitschieters, wou Wellens schitteren in de Ronde van Frankrijk, maar hier behaalde hij niet het verhoopte succes. In het najaar presteerde de Belg opnieuw goed in de Eneco Tour, door net als in 2014 solo de zege te pakken in de Ardennenetappe en zo de basis te leggen voor zijn tweede opeenvolgende eindwinst. Daarna volgde nog een World Touroverwinning: de Grote Prijs van Montreal.

In het voorjaar van 2016 wist Wellens de laatste rit van Parijs-Nice te winnen. Ook in de Ronde van Italië pikte hij een ritzege mee. Na zijn ietwat teleurstellende eerste Ronde van Frankrijk, een jaar eerder, besloot Wellens zijn zomer ditmaal anders in te delen, en in plaats van de Tour deel te nemen aan de Ronde van Polen. In deze koers wist Wellens de vijfde etappe onder slechte weersomstandigheden te winnen, waarmee hij meteen ook de leiderstrui overnam van Fernando Gaviria. Wellens wist de eerste plaats in het algemene klassement vast te houden, en won zo zijn derde rittenwedstrijd bij de profs. In augustus nam Wellens deel aan de wegwedstrijd op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, maar reed deze niet uit. Vier dagen later werd hij twintigste in de tijdrit.

In 2017 kende Wellens een goede seizoensstart met overwinningen in Spanje in de Challenge Mallorca en Ruta del Sol. In de voorjaarsklassiekers deed Wellens vervolgens niet mee om de prijzen. Vervolgens stond zijn seizoen in het teken van zijn tweede Ronde van Frankrijk. Deze liep echter uit op een deceptie. Na de dag ervoor al op grote achterstand als laatste binnen te zijn gekomen, stapte Wellens af in het begin van de vijftiende etappe. Wellens blijkt slecht om te kunnen gaan met de hitte die Frankrijk in juli teistert. Hij krijgt uitslag als het te warm is.

In 2018 won hij een etappe en het eindklassement van de Ruta del Sol. Ook zegevierde hij in de Brabantse Pijl en schreef hij voor de tweede keer in zijn carrière een etappe in de Ronde van Italië op zijn naam. Later in deze Giro moest hij noodgedwongen opgeven wegens keelontsteking, bronchitis en koorts.

In 2022 reed Wellens de Ronde van Frankrijk niet uit. Als gevolg van een positieve coronatest voorafgaand aan de zeventiende etappe werd Wellens verplicht de wedstrijd te verlaten.

Palmares[bewerken | brontekst bewerken]

Overwinningen[bewerken | brontekst bewerken]

2008 - 1 zege
2009 - 2 zeges
2011 - 1 zege
2012 - 1 zege
2014 - 2 zeges
2015 - 3 zeges
2016 - 4 zeges
2017 - 7 zeges
2018 - 7 zeges
2019 - 5 zeges
2020 - 2 zeges
2021 - 2 zeges
2022 - 2 zeges
2023 - 2 zeges

Resultaten in voornaamste wedstrijden[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Ronde van
Italië
Ronde van
Frankrijk
Ronde van
Spanje
2012
2013
2014 54e  
2015 129e  
2016 96e (1) 
2017 opgave  
2018 opgave (1) 
2019 94e  
2020 78e (2) 
2021
2022 opgave  
2023
2024
(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen
Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Amstel Gold Race Luik-Bast.‑Luik Ronde van Lombardije Waalse Pijl Brabantse Pijl Strade Bianche WK op de weg Wereld­ranglijsten
2012 50e
2013 opgave 139e 19e 208e (UWT)
2014 68e 43e 4e 61e opgave 25e (UWT)
2015 15e 19e 93e 71e 31e 25e (UWT)
2016 10e 48e opgave 65e 38e 34e (UWT)
2017 18e 42e 35e 20e 18e 4e Brons ↑ 110e 21e (UWT)
2018 6e 16e 5e 7e Goud ↑ 68e 18e (UWT)
2019 34e opgave 11e 29e 17e Brons ↑ 10e 35e 17e (UWT)
2020 opgave 33e buit.tijd 21e 49e 39e
2021 78e 25e 29e 24e 82e 36e 13e
2022 43e 20e 86e 58e 23e 9e 8e
2023 67e 61e opgave 13e
2024 56e

Resultaten in kleinere rondes[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Tour Down Under Parijs-Nice Tirreno-Adriatico Ronde van Catalonië Ronde van het Baskenland Critérium du Dauphiné Ronde van Zwitserland Ronde van Polen BinckBank Tour Ronde van Guangxi
2013 69e 86e 34e 31e
2014 opgave 80e Algemeen klassement ↑ (1)
2015 10e opgave opgave Algemeen klassement ↑ (1)
2016 14e (1) opgave opgave Algemeen klassement ↑ (1) Bergklassement opgave
2017 opgave opgave 78e Zilver ↑ (1) Algemeen klassement ↑ (1)
2018 5e Puntenklassement opgave Brons
2019 18e Brons ↑ (1)
2020 12e
2021 7e 92e 6e 4e
2022 opgave
2023 79e

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Ploegen[bewerken | brontekst bewerken]

Opleiding[bewerken | brontekst bewerken]

  • 2009 – Vlag van België Avia Cycling Team
  • 2010 – Vlag van België Davo–Lotto
  • 2011 – Vlag van België Omega Pharma–Lotto Davo
  • 2012 – Vlag van België Lotto-Belisol U23 (t.e.m. 30-6)

Professioneel[bewerken | brontekst bewerken]