Erwin Neher
 Erwin Neher
| ||||
|---|---|---|---|---|
| 20 maart 1944 | ||||
| ||||
Erwin Neher in 2007
| ||||
| Geboorteland | Duitsland | |||
| Geboorteplaats | Landsberg am Lech | |||
| Nobelprijs | Fysiologie of Geneeskunde | |||
| Jaar | 1991 | |||
| Reden | Voor het ontwikkelen van de patch-clamptechniek. | |||
| Samen met | Bert Sakmann | |||
| Voorganger(s) | Joseph Murray Edward Donnall Thomas | |||
| Opvolger(s) | Edmond H. Fischer Edwin Krebs | |||
| ||||
Erwin Neher (Landsberg am Lech, 20 maart 1944) is een Duits biofysicus en Nobelprijswinnaar.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Erwin Neher is de zoon van Franz Xaver Neher en Elisabeth Pfeiffer Neher.[1] Hij genoot zijn middelbareschoolopleiding aan het Maristenkolleg Gymnasium in Mindelheim. Hij studeerde van 1963 tot 1966 natuurkunde aan de Technische Universiteit München. In 1966 kreeg hij een studiebeurs om te gaan studeren in de Verenigde Staten. Hij bracht een jaar door aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, alwaar hij een Master haalde in biofysica. Hij promoveerde in 1970 in de fysica aan de Technische Universiteit van München. Vervolgens was hij werkzaam aan het Max Planck Instituut in München en Göttingen.
Vanaf 1975 was Neher onderzoeksassistent bij de faculteit fysiologie aan de Yale-universiteit, maar een jaar later, in 1976, keerde hij terug naar het Max Planck Instituut in Göttingen, waar hij de rest van wetenschappelijke carrière aan verbonden bleef. In 1983 werd hij er benoemd tot directeur van de afdeling membraanbiofysica en in 1987 werd hij er ere-hoogleraar.
Werk
[bewerken | brontekst bewerken]Samen met Bert Sakmann won hij in 1991 de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde. De twee kregen de prijs voor hun ontwikkeling van de patch-clamptechniek, die aan kon tonen dat er ionkanalen bestaan in het celmembraan, en welke het mogelijk maakte om hun eigenschappen te bestuderen.[2][3][4][5] Neher begon het werk aan deze techniek toen hij als promovendus werkzaam was in het laboratorium van Charles F. Stevens aan de Universiteit van Washington. Toen Stevens naar Yale ging volgde Neher hem, terwijl hij zijn samenwerking met Sakmann in stand hield.
De patch-clamptechniek berust op het aanbrengen van een micropipet op een laagje ("patch") membraan onder lichte zuigkracht. Door deze zuiging hecht het membraanoppervlak zich sterk aan de top van de micropipet. Daarna is het mogelijk om bij een vast ingestelde ("clamp") membraanpotentiaal alleen dat stroompje te meten die door de afzonderlijk ionkanalen van het membraanlaagje loopt.
In 1986 won hij de Louisa Gross Horwitz Prize van de Columbia-universiteit, samen met Bert Sakmann. In 1987 kreeg hij de Leibnizprijs van de Deutsche Forschungsgemeinschaft.
Neher is nu directeur van het Max Planck Institute for Biophysical Chemistry in Göttingen, en hoofd van het departement membraan-biofysica. Hij is tevens professor aan de Georg-August-Universität Göttingen.
Bibliografie
[bewerken | brontekst bewerken]- Elektronische Messtechnik in der Physiologie. Berlin, New York, Springer-Verlag, 1974.
- Single-channel recording / edited by Bert Sakmann and Erwin Neher. New York : Plenum Press, c1983. ISBN 0-306-41419-8
- Single-channel recording / edited by Bert Sakmann and Erwin Neher. 2nd ed. New York : Plenum Press, c1995. ISBN 0-306-44870-X
Externe links
[bewerken | brontekst bewerken]- Nobel autobiography
- Scientific genealogy
- Freeview video 'An Interview with Erwin Neher' by the Vega Science Trust
- The Official Site of Louisa Gross Horwitz Prize
- ↑ (en) Biografie Erwin Neher op Notable Names Database (NNDb). Geraadpleegd op 22 juni 2015
- ↑ Neher, E, The patch clamp technique. 44-51 (1992). Gearchiveerd op 12 juli 2019.
- ↑ Neher, E, Correction for liquid junction potentials in patch clamp experiments. 123-31 (1992). Gearchiveerd op 9 juli 2019.
- ↑ Neher, E, The use of the patch clamp technique to study second messenger-mediated cellular events. 727-34 (1988). Gearchiveerd op 14 juli 2019.
- ↑ Neher, E, The extracellular patch clamp: a method for resolving currents through individual open channels in biological membranes. 219-28 (1978). Gearchiveerd op 15 mei 2020.
· 
· 