Nationale Vergadering (Frankrijk)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door ErikvanB (overleg | bijdragen) op 24 apr 2020 om 16:43. (Wijzigingen door 2001:1C01:3604:200:CD8B:BDF0:4E7D:CE33 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Sampiresse)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Zie Assemblée Nationale (Seychellen) voor het Parlement van de Seychellen.
Nationale Vergadering
Assemblée nationale
Wetgevend orgaan van Frankrijk
Nationale Vergadering
Algemene informatie
Opgericht in 17 juni 1789
Aantal leden 577
Ontmoetingsplaats Palais Bourbon, Parijs
Huidige legislatuur
Voorzitter Richard Ferrand (LREM)
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Politiek in Frankrijk

Politiek van Frankrijk


Grondwet

President (lijst)
Emmanuel Macron
•
Premier (lijst)
Gabriel Attal

Parlement
Senaat
•
Voorzitter (lijst)
Gérard Larcher
•
Nationale Vergadering
•
Voorzitter (lijst)
Yaël Braun-Pivet

Regering
Regering-Attal
•
Ministers
Binnenlandse Zaken (lijst)
Gérald Darmanin
•
Buitenlandse Zaken (lijst)
Stéphane Séjourné
•
Defensie (lijst)
Sébastien Lecornu
•
Financiën (lijst)
Bruno Le Maire
•
Justitie (lijst)
Éric Dupond-Moretti
•
Economische Zaken (lijst)
Bruno Le Maire
•
Onderwijs (lijst)
Nicole Belloubet

Politieke partijen

Verkiezingen
Nationale Vergadering
2022 − 2027
Senaat
2023 − 2026
President
2022 − 2027

Bestuurlijke indeling

Secretaris-generaal Élysée
Alexis Kohler
Portaal
Portaalicoon Politiek & Frankrijk Portaalicoon

De Nationale Vergadering (Frans: Assemblée nationale) is het lagerhuis van het tweekamerparlement van de Franse Republiek. Het hogerhuis van het Parlement van Frankrijk heet de Senaat (Sénat).

De Nationale Vergadering bestaat uit 577 leden, die députés (gedeputeerden, afgevaardigden) worden genoemd. Elk lid is gekozen voor een kiesdistrict. De huidige voorzitter van de Nationale Vergadering is Richard Ferrand. De voorzitter, die drie leden van de Grondwettelijke Raad mag benoemen voor een termijn van negen jaar, wordt bijgestaan door de andere leden van het bureau: zes ondervoorzitters, drie quaestores en twaalf secretarissen.[1] De Nationale Vergadering wordt voor een termijn van vijf jaar gekozen. De president van Frankrijk mag de Nationale Vergadering echter ontbinden en nieuwe verkiezingen uitschrijven. Hij mag dit echter niet doen als hij dit ook al het jaar daarvoor heeft gedaan.

Geschiedenis

Revolutie

Zie Nationale Grondwetgevende Vergadering voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Amfitheater
Het Palais Bourbon, zetel van de Nationale Vergadering

De Assemblée nationale ontstond op 17 juni 1789, tijdens een vergadering van de Franse Staten-Generaal (standenvergadering). De Derde Stand verklaarde dat zij het volk vertegenwoordigde en riep zichzelf uit tot de Assemblée nationale (Nationale Volksvergadering). De lagere geestelijkheid van de Eerste Stand sloot zich bij de Derde Stand (burgerij) aan. De Tweede Stand (adel) sloot zich op last van de koning ook aan bij de Derde Stand en daarmee verdween de standenvergadering.

Op 26 augustus 1789 aanvaardde de Assemblée nationale de Verklaring van de Rechten van de Mens en de Burger (Déclaration des Droits de l’Homme et du Citoyen). Later nam ze de naam van "Assemblée nationale constituante" (grondwetgevende nationale vergadering) of kortweg Constituante aan. In 1791 werd ze vervangen door de "Assemblée national législative" (Wetgevende Nationale Vergadering) of kortweg Législative; in 1792 door de Nationale Conventie.

Tweede Republiek

Onder de Tweede Republiek was er opnieuw een eenkamerparlement dat Nationale Vergadering werd genoemd. Het bestond van 1849 tot 1851, toen het door de prins-president Louis-Napoléon Bonaparte (de latere Napoleon III) ontbonden werd

Derde Republiek

Na de uitroeping van de Derde Republiek werd in 1871 een Nationale Vergadering verkozen om een nieuwe grondwet op te stellen. In die grondwet werd de naam "Nationale Vergadering" gegeven aan een verenigde vergadering van beide kamers (Kamer van afgevaardigden en Senaat), die de president koos en de grondwet kon wijzigen.

Vierde Republiek

Pas na de Tweede Wereldoorlog werd Assemblée nationale de benaming van alleen het lagerhuis. De Senaat was in een eerste grondwetsontwerp afgeschaft, maar werd in de uiteindelijke grondwet vervangen door een Raad van de Republiek (de verenigde vergadering van beide kamers wordt sindsdien "Congres" genoemd). De Nationale Vergadering kreeg grote macht, in de hoop aan de conflicten tussen president, regering en parlement een einde te maken. De president had zelfs de goedkeuring van de Assemblée nodig om een kabinetsformateur aan te wijzen.

En dat moest hij nogal eens doen, want gemiddeld eens per half jaar kwam een regering onder de Vierde Republiek ten val, meestal in het parlement.

Vijfde Republiek

In de grondwet van 1958 werd de naam Assemblée nationale behouden, terwijl de Raad van de Republiek opnieuw de Senaat werd. De Assemblée behield niet haar macht, want nu verschoof de regeermacht nagenoeg naar president en regering. De Nationale Vergadering had slechts een deel van het jaar zitting, voornamelijk om de wetten van de Gaulle goed te keuren.

In de bijna vijftigjarige geschiedenis van de Vijfde Republiek heeft de Assemblée wel weer wat invloed herwonnen. Dit gebeurde vooral in de periodes van Cohabitation, waarin de parlementaire meerderheid een andere politieke kleur had dan de president. De Franse Assemblée blijft echter een van de volgzaamste parlementen van Europa.

Verkiezing

De verkiezing van de Nationale vergadering geschiedt door middel van een volksverkiezing in twee ronden. Voor deze verkiezing is Frankrijk opgedeeld in kiesdistricten. In een kiesdistrict wonen ongeveer 100.000 mensen. De Franse grondwet stelt dat het aantal kiezers in een kiesdistrict niet meer dan 20% mag afwijken dan het gemiddelde van de districten binnen hetzelfde departement.[2] Door de verschillen in de dichtheid van de bevolking tussen de departementen is het toch mogelijk dat het grootste kiesdistrict Val-d'Oise, met 188.000 stemgerechtigden 5,5 keer zo groot is als Lozère, het kleinste kiesdistrict met 34.000 stemgerechtigden.[3]

Per district wordt één kandidaat verkozen die plaatsneemt in de nationale vergadering. Als een kandidaat in de eerste ronde meer dan 50% van de stemmen behaalt, bij een opkomst van meer dan 25% van de stemgerechtigden binnen dat district, is de kandidaat verkozen voor zijn of haar district. Bij een onbesliste eerste ronde, wordt een tweede ronde gehouden. Alle kandidaten met meer dan 12,5% van de stemmen in de eerste ronden mogen deelnemen aan de tweede ronde. De kandidaat die in de tweede ronde de meeste stemmen behaalt is verkozen.

Samenstelling

Geheel in de traditie met de Eerste Nationale Vergadering in 1789 zitten de partijen links van het midden (gezien vanaf de zetels van de president), links en de partijen rechts van het midden, rechts.

Samenstelling na de verkiezingen van 2012

Na de parlementsverkiezingen in 2012[4] zag de zetelverdeling in de Nationale Vergadering er als volgt uit:

Groepering Leden Verwanten Totaal %
Socialiste, républicain et citoyen (SRC)a 279 18 297 51,5
Union pour un mouvement populaire (UMP)b 184 11 195 33,8
Union des démocrates et indépendants (UDI) 30 0 30 5,2
Écologistec 17 0 17 2,9
Gauche démocrate et républicaine (GDR) 15 0 15 2,6
Radical, républicain, démocrate et progressiste (RRDP) 16 0 16 2,8
Non inscritsd 7 0 7 1,2
Total 550 27 577 100,0

a Thans draagt de parlementaire groepering de naam Socialiste, écologiste et républicain (SER)
b Thans draagt de parlementaire groepering de naam Les Républicains (LR)
c Deze parlementaire groepering werd in mei 2016 ontbonden; leden van de groepering hebben zich aangesloten bij de SER-fractie
d Non inscrits, lett.: "niet-ingeschrevenen", d.w.z. parlementariërs die niet zijn verbonden aan een fractie

Samenstellingen in het recente verleden

2002
Na de parlementsverkiezingen in 2002 zag de zetelverdeling er als volgt uit:

Spectrum Politieke Groep Leden Verwanten Percentage Voorzitter
Links SRC 186 18 35,36 % Jean-Marc Ayrault
GDR 24 - 4,16 % Jean-Claude Sandrier
Centrum NC 20 1 3,81 % François Sauvadet
Rechts UMP 314 6 55,46 % Jean-François Copé
Niet Ingeschreven - 7 - 1,21 % -

Afkortingen

2007
Na de parlementsverkiezingen in 2007 zag de zetelverdeling er als volgt uit:

Coalitie % zetels
Presidentiële meerderheid
(o.a. Union pour un Mouvement Populaire, Nouveau Centre en Mouvement pour la France)		 45,58% 345
Verenigd Links
(o.a. Parti Socialiste, Parti Radical de Gauche, Parti Communiste Français en Europe Écologie-Les Verts)		 35,55% 227
Mouvement Démocrate 7,61% 3
Regionalistische en separatistische partijen 0,51% 1
Overigen 11,25% 1
Totaal 100% 577

Afgevaardigden per departement

Departement aantal afgevaardigden
Ain 4
Aisne 5
Allier 4
Alpes-de-Haute-Provence 2
Hautes-Alpes 2
Alpes-Maritimes 9
Ardèche 3
Ardennes 3
Ariège 2
Aube 3
Aude 3
Territoire-de-Belfort 2
Bouches-du-Rhône 16
Calvados 6
Cantal 2
Charente 4
Charente-Maritime 5
Cher 3
Corrèze 3
Corse-du-Sud 2
Haute-Corse 2
Côte-d'Or 5
Côtes-d'Armor 5
Creuse 2
Dordogne 4
Doubs 5
Drôme 4
Essonne 10
Eure 5
Eure-et-Loir 4
Finistère 8
Gard 5
Haute-Garonne 8
Gers 2
Gironde 11
Hérault 7
Ille-et-Vilaine 7
Indre 3
Indre-et-Loir 5
Isère 9
Jura 3
Landes 3
Loir-et-Cher 3
Loire 7
Haute-Loire 2
Loire-Atlantique 10
Loiret 5
Lot 2
Lot-et-Garonne 3
Lozère 2
Maine-et-Loire 7
Manche 5
Marne 6
Haute Marne 2
Mayenne 3
Meurthe-et-Moselle 7
Meuse 2
Morbihan 6
Moselle 10
Nièvre 3
Nord 24
Oise 7
Orne 3
Paris 21
Pas-des-Calais 14
Puy-de-Dôme 6
Pyrénées-Atlantiques 6
Hautes-Pyrénées 3
Pyrénées-Orientales 4
Bas-Rhin 9
Haut-Rhin 7
Rhône 14
Haute-Saône 3
Saône-et-Loire 6
Sarthe 5
Savoie 3
Haute-Savoie 5
Hauts-de-Seine 13
Seine-Maritime 12
Seine-et-Marne 9
Seine-Saint-Denis 13
Deux-Sèvres 4
Somme 6
Tarn 4
Tarn-et-Garonne 2
Val-de-Marne 12
Val-d'Oise 9
Var 7
Vancluse 4
Vendée 5
Vienne 4
Haute-Vienne 4
Vosges 4
Yonne 3
Yvelines 12

Afgevaardigden per Overzees departement

Departement aantal afgevaardigden
Guadeloupe 4
Frans-Guyana 2
Martinique 4
Mayotte 2
Réunion 5

Afgevaardigden afkomstig van regionale administratieve lichamen

Administratief gebied aantal afgevaardigden
Saint-Pierre en Miquelon 1

Afgevaardigden per Overzees gebiedsdeel

Overzees gebiedsdeel aantal afgevaardigden
Nieuw-Caledonië en Onderhorigen 2
Frans-Polynesië 2
Wallis en Futuna 1

Zie ook

Externe link

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nationale_Vergadering_(Frankrijk)&oldid=56135296"