Praalgraf

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Reliekhouder van de heilige paus Pius V in de Santa Maria Maggiore in Rome
Praalgraf van keizer Napoleon Bonaparte
Praalgraf van Michelangelo

Een praalgraf is een grafmonument, gemaakt door een beeldend kunstenaar, vaak een beeldhouwer. Het onderscheidt zich van een gewoon grafmonument door de ligging in een crypte of kerk, en het is gewoonlijk gemaakt ter nagedachtenis van een enkele persoon.

Erfgoedwaarde[bewerken | brontekst bewerken]

Veel praalgraven hebben een grote funerair-erfgoedwaarde. Een praalgraf heeft naast emotionele waarde vaak ook een kunsthistorisch belang. Sommige praalgraven zijn in de loop der tijd belangrijker geworden dan de persoon voor wie ze gebouwd zijn.

Praalgraven werden vaak gebouwd voor koningen en keizers, helden en adellijke families. Ook geestelijken zoals pausen, kardinalen en bisschoppen hadden vaak een praalgraf.

De meeste christelijke praalgraven bevonden zich in een kerk. Onder Napoleon werd dit privilege voor de adel afgeschaft. Er werden toen luxe-kerkhoven ingericht, zoals Père-Lachaise in Parijs, of het kerkhof van Laken.

Sommige heiligen werden na hun heiligverklaring te rusten gelegd in een speciaal graf, eigenlijk een soort reliekhouder.

Grafkelders in een kerk zijn een privilege voor uitsluitend koninklijke families en hoge clerus.

Bekende praalgraven[bewerken | brontekst bewerken]

Het komt voor dat twee personen naast elkaar een praalgraf hebben, zoals dat het geval is met koningin Victoria en prins Albert.

Praalgraven als dragers van heraldische documenten[bewerken | brontekst bewerken]

Veel praalgraven zijn voorzien van het heraldische wapen van de overledene en soms aangevuld met wapens van familieleden.

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]