The Beatles

Koppelingen bewerken
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door 86.87.226.100 (overleg) op 12 apr 2020 om 10:19.
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Voor het gelijknamige tiende album, zie The Beatles (album).
The Beatles
The Beatles bij hun aankomst in Amerika in 1964
Achtergrondinformatie
Jaren actief 1960 - 1970
Oorsprong Vlag van Engeland Liverpool
Genre(s) Pop
Rock
Merseybeat
Psychedelische rock
British Invasion
Classic rock
Folkrock
Rock-'n-roll
Label(s) Parlophone, Vee Jay, Apple, Capitol, United Artists
Manager Brian Epstein
Leden
Slaggitaar, zang John Lennon †
Basgitaar, zang Paul McCartney
Leadgitaar, zang George Harrison †
Drums, zang Ringo Starr
Oud-leden
Basgitaar, zang Stuart Sutcliffe (1960-1961) †
Drums Pete Best (1960-1962)
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

The Beatles waren een popgroep uit de Engelse stad Liverpool. De groep was actief van 1960 tot 1970 en wordt algemeen beschouwd als de invloedrijkste band uit de geschiedenis van de popmuziek.[1] De bezetting bestond uit John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr; eerdere leden waren Stuart Sutcliffe en Pete Best. Al vrij snel na hun doorbraak kregen de leden van The Beatles te maken met hysterische reacties van voornamelijk jonge tienermeisjes, die tijdens concerten de muziek met hun gegil overstemden. Voor dit gedrag raakte de term “Beatlemania” in zwang. Tijdens hun carrière verrichtten ze pionierswerk in de geluidsstudio, waarvoor ze in brede kring lof oogstten. Onder hun invloed groeide de popmuziek uit van een op Amerikaanse rhythm-and-blues gebaseerd genre tot een veel breder georiënteerde muzieksoort. Met de ontwikkeling en de verfijning van hun muziek, geleid door het songwritersduo Lennon-McCartney, werden The Beatles steeds meer beschouwd als belichaming van de gezamenlijke idealen van de sociaal-culturele revoluties tijdens de jaren zestig.

The Beatles-leden John Lennon en Paul McCartney waren de belangrijkste liedjesschrijvers van het viertal. In hun beginjaren kregen The Beatles via zeelieden singles van Carl Perkins. Ze luisterden die af op een lager toerental om uit te zoeken wat Carl Perkins zong. Op die manier coverden zij onder meer Everybody's Trying to be my baby, Honey Don't en Matchbox. Paul McCartney noemde hem in de documentaire Carl Perkins and Paul McCartney Rareza; "een groot inspirator voor hem, alle Beatles en miljoenen Engelse jongeren".

De andere Amerikaanse artiesten die ze bewonderden en die ze als inspiratiebronnen beschouwden waren Chuck Berry, Little Richard, Fats Domino, Elvis Presley, The Everly Brothers, Buddy Holly, de songwriter Smokey Robinson en, na 1964, de folksinger-songwriter Bob Dylan, Beach Boy Brian Wilson en ook Harry Nilsson.

Tot de bekendste nummers van The Beatles behoren: I Want to Hold Your Hand, She Loves You, Yesterday, Michelle, Yellow Submarine, Lucy in the Sky with Diamonds, All You Need Is Love, Hey Jude, Let It Be, Help!, Penny Lane, In My Life, Here Comes the Sun en Strawberry Fields Forever.

The Beatles zijn tot nu toe de bestverkopende band in de geschiedenis, met een geschatte omzet van meer dan 600 miljoen platen wereldwijd.[2][3] De groep staat bovenaan de lijst van de succesvolste ‘Hot 100’-kunstenaars aller tijden van het Amerikaanse Billboard Magazine; in 2015 houdt de groep het record voor de meeste nummers-een op de Billboard Hot 100-lijst met twintig. The Beatles kreeg tien Grammy Awards, een Oscar voor beste originele muziek en vijftien Ivor Novello Awards. Collectief zijn The Beatles opgenomen in de 'Time 100: The Most Important People of the Century', een compilatie van de 100 invloedrijkste personen van de twintigste eeuw van het tijdschrift Time. The Beatles staan nummer 1 op de lijst van de 100 invloedrijkste artiesten die door het Amerikaanse muziektijdschrift Rolling Stone werd samengesteld. De groep werd ingewijd in de Rock and Roll Hall of Fame in 1988 en alle vier leden individueel tussen 1994 en 2015.

Als echte hoogtepunten in het repertoire gelden de albums A Hard Day's Night (1964, soundtrack van de klassieke film), Rubber Soul (1965), Revolver (1966), Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967), The Beatles (1968) en Abbey Road (1969). Hun album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band uit 1967 geldt als een mijlpaal in de popgeschiedenis.[1][4]

Geschiedenis

Voorgeschiedenis: 1957-1960

De basis voor The Beatles werd op 6 juli 1957 gelegd, toen John Lennon op een festival in Woolton, Liverpool, tussen de optredens van zijn groep The Quarrymen door Paul McCartney ontmoette.[5] Die bracht op zijn beurt enige maanden later schoolvriend George Harrison mee[6] die in eerste instantie door John Lennon te jong werd bevonden om tot de groep toe te treden. Harrison was toen 14, Lennon 17 en McCartney 15 jaar oud.

Opkomst: 1960-1962

In 1960 wijzigden ze op voorstel van Stuart Sutcliffe de groepsnaam eerst in Beatals, waarna nog enkele wijzigingen volgden (een maand heetten ze de Silver Beetles) tot ze in augustus op de definitieve groepsnaam stuitten, een woordspeling van de woorden "beat" en "beetles", dat kevers betekent en een eerbetoon was aan de naar insecten vernoemde begeleidingsband van Buddy Holly, de Crickets (krekels).

John Lennon, Stuart Sutcliffe en Paul McCartney waren regelmatig te vinden in club Jacaranda in Slater Street. The Beatles begonnen te spelen in de “Jac” in de zomer van 1960. De eigenaar van de club, Allan Williams, kon tussen mei en augustus 1960 ook een aantal boekingen regelen voor optredens op andere locaties en werd zo de eerste manager van de band. Hij regelde ook optredens in Hamburg, waar hij ze persoonlijk naar toe reed.[7] Ze leerden in Hamburg de zanger Tony Sheridan kennen, die daar ook in het clubcircuit optrad. In juni 1961 maakten ze als zijn begeleidingsgroep hun eerste platenopnamen.[8][9] Twee van de liedjes die daarbij werden opgenomen, My Bonnie en The Saints, werden op single uitgebracht. Die werd in Duitsland een klein hitje, maar dat leverde voor The Beatles geen naamsbekendheid op: op de hoes werden ze helemaal niet vermeld en op het etiket heetten ze The Beat Brothers. De overige liedjes van de Hamburgse opnamesessies bleven op de plank liggen tot 1964, toen The Beatles beroemd waren geworden en platenmaatschappij Polydor probeerde mee te liften op het succes door ze op een lp (The Beatles' First) en een paar singles uit te brengen.

In november 1961 maakte de groep kennis met Brian Epstein, die aanbood hun manager te worden.[10] Toen The Beatles daarmee akkoord gingen, begon Epstein verwoede pogingen te doen om voor hen een platencontract in de wacht te slepen.

Op 1 januari 1962 deed de groep auditie bij Decca Records. Ze werd afgewezen. Pas op 6 juni 1962 leverde een auditie bij producer George Martin van Parlophone een platencontract op.[11]

Tot aan de definitieve samenstelling vonden nog diverse personeelswisselingen plaats; bekende ex-leden zijn bassist Stuart Sutcliffe die kort na het verlaten van de groep op 21-jarige leeftijd overleed in het ziekenhuis van Hamburg, en drummer Pete Best, die ook nog eens onder een keur van namen optrad. Best werd bedankt voor zijn diensten op 16 augustus 1962 door Beatles-manager Brian Epstein.[12][13] Reden hiervoor was dat George Martin bij hun auditie niet tevreden was over Bests drumwerk op de eerste versie van Love Me Do, het liedje dat later de eerste echte single van The Beatles zou worden.[14] Toen de overige Beatles dit hoorden, drongen ze bij manager Epstein aan op het ontslag van Best.[15] Ten slotte werd Ringo Starr gevraagd om bij de band te komen.[12][15] Starr, wiens echte naam Richard Starkey is, speelde daarvoor bij Rory Storm and the Hurricanes, eveneens afkomstig uit Liverpool. Love Me Do werd gespeeld door Andy White, een sessiedrummer, omdat George Martin ook bij Ringo Starr niet tevreden was bij dit nummer, de tweede versie, waardoor de derde versie uiteindelijk de originele single werd.

De muziek van The Beatles, die oorspronkelijk deel uitmaakte van de Merseybeat, ontwikkelde zich vanaf 1961 explosief. Waren de eerste singles zoals Love Me Do gebaseerd op een drietal akkoorden en inhoudelijk nogal mager, al snel werden nieuwe instrumenten en akkoorden ingebracht en werden de muziek en liedteksten complexer. Op She Loves You sloegen The Beatles een nieuwe weg in door zich niet meer in de eerste persoon direct tot de (vrouwelijke) luisteraar te richten, maar de derde persoon te gebruiken.[16] Muzikaal gezien was het einde van She Loves You, waarbij The Beatles gebruik maakten van een sextinterval, ook een progressie.[17][18] Later maakten The Beatles onder andere als eerste popgroep gebruik van de sitar in Norwegian Wood (This Bird Has Flown) (1965)[19][20] en gebruikten ze voor het eerst een strijkorkest voor McCartneys Yesterday (1965).

De B-kanten van hun singles kregen vaak dezelfde hitpotentie als de A-kant. Ook werden meerdere singles uitgebracht met een dubbele A-kant, zoals We Can Work It Out/Day Tripper en Penny Lane/Strawberry Fields Forever.

Doorbraak: 1963-1964

The Beatles voor de VARA-tv in Treslong, Hillegom op 5 juni 1964

De eerste succesjaren kenmerkten zich door een ongekende massahysterie, door de Britse pers in 1963 heel treffend “Beatlemania” genoemd. Hadden The Beatles in dat jaar alleen nog maar succes in eigen land en vanaf het najaar in Zweden, vanaf januari 1964 veroverde de groep ook de rest van de wereld. In Australië, de Verenigde Staten, Europa en Azië werden The Beatles immens populair.

In deze tijd begonnen The Beatles films te maken, zoals de zwart-wit-komedie A Hard Day's Night (1964). Verder verschenen Help! (1965), Magical Mystery Tour (1967), Yellow Submarine (1968) en Let It Be (1970).

De Amerikaanse media kregen in 1963 lucht van The Beatles. Hun reactie was in eerste instantie schamper. In februari 1964 traden The Beatles op in de Ed Sullivan Show, waar 73 miljoen mensen naar keken. In april 1964 bezetten The Beatles de eerste vijf plaatsen van de Billboard Top 100.

De eerste drie lp's van de groep vertonen een duidelijke progressie. Please Please Me (1963) is een verzameling van covers, maar ook van eigen werk, waaronder klassiekers als I Saw Her Standing There en Do You Want To Know A Secret. Het tweede album, With the Beatles kan opgevat worden als een productioneel beter verzorgde kopie van de debuut-lp, maar was anderzijds ook een grote stap voorwaarts. EMI (de platenmaatschappij) had onderhand al meer vertrouwen in de groep, er hoefden geen geheide hits meer op en de hoesfoto mocht al wat onconventioneler. A Hard Day's Night wordt beschouwd als de beste vroege plaat van de groep. Het geluid erop wordt sterk gedomineerd door de twaalfsnarige gitaar van Rickenbacker, een revolutionair instrument in die dagen.

Middenperiode: 1964-1966

Gedurende 1964 en 1965 hadden The Beatles het zeer druk met reizen en optreden. Tournees in Azië, Europa, Australië en de Verenigde Staten werden afgewisseld met studiowerk in Londen en met filmopnames voor A Hard Day's Night en Help!. Op het gelijknamige album, maar vooral op Beatles for Sale vertoonde de groep tekenen van vermoeidheid. Deze tijdelijke artistieke stilstand werd, zoals gezegd, wel gecompenseerd door enorme commerciële successen.

Vanaf eind 1965 waren de artistieke krachten helemaal terug, mede onder de invloed van marihuana. En waar A Hard Day's Night een hoogtepunt vormde voor wat de ontwikkeling in de hoogte betrof, begon nu een andere ontwikkeling: die in diepte. Het klassieke album Rubber Soul, eind 1965 afgeraffeld om de deadline voor de kerstmarkt te halen,[21] was hier het resultaat van.

Vanwege de tijdsdruk, het feit dat de steeds geraffineerder geworden lp's niet live gereproduceerd konden worden en omdat de fans toch maar door hun muziek heen schreeuwden, stopten The Beatles in 1966 met toeren. Op 29 augustus 1966 was het laatste concert (Candlestick Park, San Francisco). Ook de druk van het reizen viel de leden uiteindelijk te zwaar. Zo waren er problemen in Amerika na de uitspraak van Lennon dat The Beatles populairder waren dan Jezus, werden The Beatles in de Filipijnen vrijwel gemolesteerd en afgeperst nadat ze hadden geweigerd om presidentsvrouw Imelda Marcos te ontmoeten en werden ze in Japan behandeld alsof ze gevangenen waren. Bovendien hadden The Beatles inmiddels muzikale ideeën ontwikkeld die niet op het podium konden worden uitgevoerd. Zo zijn de liedjes van het album Revolver, dat in de zomer van 1966 uitkwam, nooit live uitgevoerd, hoewel ze tussen de tournees door wel werden opgenomen. Paperback Writer, opgenomen tijdens de Revolver-sessies is overigens wel een aantal keer live gespeeld. De studiojaren braken aan. In een volumineus boekwerk Recording The Beatles verklaren twee geluidstechnici omstandig hoe het kwam dat The Beatles in de studio klonken zoals zij klonken.[22][23]

Studiojaren: 1966-1967

De studiojaren waren in feite al aangevangen met het album Rubber Soul (1965). Vanaf eind 1965 ging de artistieke ontwikkeling van The Beatles steeds sneller. Veel fans konden de ontwikkeling van de groep niet bijhouden; zo duurde het langer dan normaal voor de single Paperback Writer/Rain de eerste plaats van de hitparade had bereikt. Het intensieve gebruik van studio-effecten (strijkers, tape-loops, gitaren waarvan het geluid achterwaarts weergegeven werd, versnelde of vertraagde nummers enz.) was al begonnen op Revolver, maar deze technieken kregen pas echt hun beslag op het volgende album.

Sergeant Pepper's: 1967

Op 1 juni 1967 verscheen het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, dat algemeen beschouwd wordt als het hoogtepunt uit hun artistieke loopbaan. De elpee stelt The Beatles voor als een andere groep, Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band, met de zanger Billy Shears. De extravagante hoes met liedteksten op de achterste hoes − een noviteit in de popmuziek − is beroemd om zijn fotocollage van beroemdheden, waaronder The Beatles zelf (in de vorm van wassen beelden in keurig maatpak die hun oude alter ego voorstellen), die de fictieve groep Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band bewonderen. Met dit album werd de rock-'n-roll, een genre dat tot dan toe nog steeds als iets voor de jongere generaties beschouwd was, verheven tot een voor iedereen toegankelijke kunstvorm. Een van de directe gevolgen was dat vanaf dat moment het album dominant werd in de popmuziek, daar waar vroeger het succes en de populariteit van artiesten werden afgemeten aan de singles.

In de gerespecteerde Londense Times beschreef muziekcriticus Kennet Tynan de plaat als een “beslissend moment in de geschiedenis van de westerse beschaving”[24] en in de editie van het bekende weekblad Time van 22 september 1967 vergeleken eminente musicologen en klassieke componisten onder wie Leonard Bernstein de composities van de groep met muzikale grootheden uit het verleden als Schumann en Schubert.

Kosten noch moeite werden gespaard om van dit album iets speciaals te maken. Dat ging dan van het aanschrijven van tientallen beroemdheden om op de hoes te worden afgebeeld (door middel van sterk vergrote en uitgesneden afbeeldingen) tot het gebruiken van een heel strijkorkest (uiterst ongewoon in die dagen). De plaat begint waar Revolver stopte, bij Tomorrow Never Knows. Het is een aaneenschakeling van muziek, hallucinerende bellen, sociale kritiek, droomvisioenen, cryptische boodschappen, Indiase invloeden, studio-gepraat en geluidscollages. Hoewel er geen sprake is van een thematisch concept, is de sfeer zo eenduidig dat deze plaat als het eerste conceptalbum uit de geschiedenis kan worden beschouwd. Groot is de invloed van chemische substanties (lsd), groot is ook de invloed van producer George Martin die de complexe geluidscollages maandenlang aaneensmeedde. Hoogtepunt is A Day in the Life, volgens sommigen een visie op de dag des oordeels. Hoewel van het album geen singles werden uitgebracht, werd het een doorslaand succes. De opnames van de nummers Strawberry Fields Forever en Penny Lane werden gebruikt om deze vroeg in 1967 op single met dubbele A-kant uit te brengen en kwamen niet op de elpee. George Martin verklaarde in de televisiedocumentaire The Making of Sgt. Pepper dat het ontbreken van deze nummers op de elpee de grootste blunder uit zijn artistieke loopbaan was.

Toen in de zomer van 1967 manager Epstein overleed, luidde dat het begin van het einde voor The Beatles in. Ze wilden voortaan zelf hun zaken regelen. Met Kerstmis 1967 brachten ze Magical Mystery Tour uit, als een televisiefilm en een bijbehorende ep, waar de psychedelische klanken van Sgt. Pepper's een magere nagalm beleefden. De film flopte. Bovendien zond de BBC de film in zwart-wit uit, een blunder in een tijd waarin alles om kleur draaide. Ook gingen The Beatles in zaken. Apple Corps werd opgericht, met onder meer een kleding- en een filmafdeling en een muzieklabel. Apple Corps was matig succesvol. The Beatles verloren al snel de interesse in het zakendoen, ze maakten liever muziek. De kledingafdeling werd wegens enorme verliezen opgeheven door de complete inventaris weg te geven. Op het Apple-label verscheen Hey Jude als eerste single en werden namen als James Taylor, Badfinger, Mary Hopkin en Jackie Lomax binnengehaald.

De filmafdeling maakte nog wel enige winst. Yellow Submarine (1968), een film gebaseerd op de gelijknamige hit uit 1966, was een redelijk succes, hoewel The Beatles zich er amper mee bemoeiden. De nummers op de soundtrack van Yellow Submarine brachten weinig enthousiasme teweeg, al wist de groep in deze periode met ander werk — zoals Hello, Goodbye (alleen op de Amerikaanse lp Magical Mystery Tour verschenen, waarbij de ep aangevuld werd met singles, later werd dit de standaard cd-editie), Hey Bulldog, Lady Madonna (alleen op single uitgebracht), The Fool On The Hill, All You Need Is Love en I Am the Walrus — nog genoeg respect af te dwingen.

Uiteenvallen: 1968-1969

The Beatles (White album): 1968

In 1968 gingen The Beatles echter weer de andere kant op en brachten ze het dubbelalbum The Beatles uit, beter bekend als The White Album, vanwege de minimalistische witte hoes. De groep heeft hierop minder overdadig gebruikgemaakt van de mogelijkheden die de studio bood. Op dit voor veel muzikanten belangrijke dubbelalbum (de trendsetter voor alle rock-dubbelalbums tot vandaag aan toe) staan liedjes als Back in the U.S.S.R., Revolution 1, Ob-La-Di, Ob-La-Da, Blackbird en Dear Prudence.

Een van de bekendste composities op het dubbelalbum is Harrisons While My Guitar Gently Weeps, met Eric Clapton op gitaar. Dit was de eerste maal dat een popmuzikant die geen deel uitmaakte van The Beatles op een album meespeelde. Er waren tientallen takes nodig om dit nummer op te nemen. Gegeven de omstandigheden zou het heel wat zelfdiscipline van de groep vereist hebben − waarover ze toen niet beschikten − om, zoals George Martin voorgesteld had, de plaat te beperken tot de beste 14 of 16 nummers, om zo een "superelpee" te maken.

Verder bevat het album de avantgardistische muzikale collage Revolution 9 van Lennon, een minutenlang durende chaos van geluiden. Het album kenmerkt zich door een breed scala aan verschillende stijlen, van rock, country en ska tot hardrock en musical.

John Lennon speelt Give Peace A Chance in 1969

Terwijl The Beatles bezig waren met de opnames voor het witte dubbelalbum The Beatles, viel de groep verder uit elkaar. McCartney had zich sinds het overlijden van Epstein officieus opgeworpen als de leider van de groep. Hij streek daarmee Lennon tegen de haren in, die de groep had opgericht. Lennon op zijn beurt nam zijn nieuwe geliefde Yoko Ono mee de studio in, waar haar aanwezigheid niet werd gewaardeerd door de overige Beatles. Verder werd Lennons muziek door Ono's invloed extravaganter en had hij liedjes en singlevoorstellen die voor de overige Beatles te apart waren (What's The New Mary Jane werd door hen voor release tegengehouden, Give Peace a Chance en Cold Turkey zou Lennon later met zijn eigen Plastic Ono Band buiten The Beatles om uitbrengen). Ringo Starr kon niet tegen de ruzies, stopte ermee en kwam pas na twee weken en op aandringen van de overige leden weer terug.

Op initiatief van McCartney werd in januari 1969 begonnen met de opnames van het Get Back-project, bedoeld om weer terug te keren naar de eenvoud van vroeger. Er zou een eenvoudige tournee komen, een film daarvan, een single en een album. Dat project faalde eveneens. Er werd niet getoerd; in plaats daarvan verzorgden ze op 30 januari 1969 een onaangekondigd optreden op het dak van het Apple-kantoor in Londen, waar na een paar nummers door de politie een einde aan werd gemaakt. Ontevreden over het materiaal bleef de release van een lp voorlopig uit; alleen een single (Get Back) werd uitgebracht. De later uitgebrachte film Let It Be laat zien hoe de groep uit elkaar valt, geïllustreerd door de ruzie tussen Harrison en McCartney. Harrison gooide ook tijdelijk het bijltje erbij neer.

Abbey Road: 1969

Abbey Road

Met Abbey Road, dat in september 1969 verscheen, brachten The Beatles hun laatste succesvolle elpee uit. Hun ruzies hadden ze hiervoor even opzij gezet. Een deel van kant twee bevat een medley van onvoltooide liedjes die aan elkaar zijn geregen. De plaat eindigt heel veelzeggend met The End (latere uitgaven vermelden Her Majesty als laatste nummer; dat korte liedje kwam door een fout van een geluidstechnicus op de plaat terecht, waarmee de eerste hidden track uit de rockgeschiedenis een feit was. Deze persing werd gehandhaafd en de hoes werd aangepast).

John Lennon kondigde vervolgens aan uit de groep te willen stappen, maar het nieuws werd stilgehouden. Na een promotionele fotosessie in september 1969 werden de leden echter niet meer samen gezien.

In april 1970 verscheen nog Let It Be, een door producer Phil Spector opgepoetst en opgeleukt album met opnames van de Get Back-sessies waar The Beatles geen interesse meer voor hadden, tegelijk met de film. Het voor dit album op 3 januari 1970 opgenomen I me mine was de laatste opname-sessie van The Beatles. Lennon was echter niet bij deze sessie aanwezig. Geen van The Beatles kwam opdagen bij de première. Op hetzelfde moment bracht McCartney zijn eerste solo-elpee uit, McCartney, met een zelf afgenomen interview in de hoes gestoken waarin hij verklaarde dat The Beatles voorbij waren. “I didn't leave the Beatles. The Beatles have left The Beatles, but no one wants to be the one to say the party's over”, zou McCartney later verklaren.[25]

Na The Beatles

Paul McCartney tijdens zijn solocarrière (2004)

Er werd in de jaren zeventig nog meermalen gepoogd om de groep weer bij elkaar te krijgen. McCartney en Lennon waren in 1974 nog bij elkaar om (samen met onder anderen Harry Nilsson en Stevie Wonder) wat te jammen, maar van blijvende samenwerking was geen sprake meer. Toen John Lennon op 8 december 1980 voor zijn huis (Dakota Building aan 72nd street, New York) door Mark David Chapman werd vermoord, was de tijd van The Beatles echt voorbij.

"Nieuw" materiaal

In 1995 en 1996 brachten George Harrison, Paul McCartney, Ringo Starr en Yoko Ono drie albums uit, Anthology getiteld, die speciale versies en outtakes bevatten van Beatlesnummers. De nieuwe singles Free as a Bird en Real Love, waarvoor audiocassettes van John Lennon als basis dienden, brachten The Beatles opnieuw onder de aandacht van het grote publiek. De Anthology-albums werden in 1996 gevolgd door een documentaire (waarvan een deel als televisiedocumentaire werd uitgebracht) en in 2000 door een boek waarin "het verhaal van The Beatles wordt verteld door The Beatles zelf". In 2003 werd de documentaire op een dvd-box uitgebracht die bestaat uit vijf dvd's. De documentaire is verspreid over vier dvd's. Op de vijfde dvd staan extra's, waaronder een jamsessie van Paul McCartney, George Harrison en Ringo Starr in 1994 en extra interviews in de Abbey Road Studio's.

George Harrison overleed aan kanker op 29 november 2001 in Los Angeles. Zowel McCartney als Starr werkten mee aan een benefietconcert ter nagedachtenis van de gitarist.

In november 2003 werd het album Let it Be opnieuw uitgebracht onder de titel Let it Be.... Naked, aan de hand van de opnames van het oude album Let it Be, een remix en dus dit keer zonder Phil Spectors inbreng (onder andere diverse orkestraties).

Een samenwerking met Cirque du Soleil leidde ertoe dat George Martin samen met zijn zoon Giles Martin het gehele archief aan mastertapes afkomstig van de Abbey Road Studios doorwerkte om een experimentele pro-tools-mix van Beatles-geluiden te creëren. Tegen de bedoelingen in (de geluiden zouden gebruikt worden in de Las Vegas-show Love, die wordt gespeeld in The Mirage) werd dit werk in november 2006 uitgebracht op cd en dvd-audio onder de naam Love. Het album bevat liedjes met daaronder diverse partijen die in andere liedjes gebruikt werden.

In 2008 was er sprake van het verschijnen van een nieuwe single, Now And Then. Uit het archief wordt er materiaal van een oude Lennon-track gebruikt voor een nieuwe Beatles-track, die Sir Paul McCartney van Lennons weduwe Yoko Ono had gekregen.[26] Hoewel deze release uitbleef, was er op 16 november van dat jaar sprake van een release van een experimentele Beatles-track. McCartney vertelde tijdens een radio-interview met de BBC dat hij het veertien minuten durende Carnival Of Light uit 1967 uit wilde brengen.[27]

Op 17 januari 2008 maakte het Amerikaanse label Fuego Records bekend te beschikken over live-opnames uit 1962 die niet eerder zijn uitgebracht. De dj had destijds de gespeelde nummers van de beatgroep opgenomen op tapes en ze verstuurd aan het label, dat ze nu graag wilde uitbrengen op cd. De nummers waar het om ging waren onder meer Twist and Shout, I Saw Her Standing There en Money.[28]

Op 13 december 2013 werd bekend dat 59 nooit eerder uitgebrachte opnames uit opnamesessies en radio-uitzendingen zouden verschijnen op het album Bootleg Recordings 1963.

Doordat The Beatles na 1966 nog maar een keer live opgetreden hebben, zijn de solo-optredens de enige manier om live Beatlesnummers te horen. Zo speelde John Lennon Yer Blues en Come Together live. Ook greep hij soms terug naar nummers die de Beatles in hun begintijd coverden zoals Dizzy Miss Lizy, Money en You know I love you. Ook George Harrison, Ringo Starr en Paul McCartney speelden met enige regelmaat Beatles-nummers. Maar het bleven ook in de jaren 70 en 80 artiesten die de nadruk legden op nieuw werk. Sinds de jaren 90 neemt bij Paul McCartney het aandeel Beatlesnummers in zijn live-optredens gestaag toe. Het concert ter gelegenheid van Carpool Karaoke[29] met James Corden bestaat zelfs volledig uit Beatlesnummers.

Remastering van originele albums, videogame en iTunes

Alle albums van The Beatles, inclusief Past Masters, Volume One en Past Masters, Volume Two, werden op 9 september 2009 geremasterd uitgebracht op cd. Op die dag werden de albums ook in twee verschillende cd-boxen uitgebracht; zowel een cd-box met de stereoversies van de albums als een cd-box met de albums in mono. In de monobox ontbreken de albums Yellow Submarine, Abbey Road en Let It Be, omdat er van die albums geen monomix gemaakt is. De geremasterde cd's bevatten videomateriaal met daarin onder andere op elke cd een korte documentaire over het tot stand komen van het album. De stereobox bevat ook de extra dvd The Documentaries, waarop door The Beatles zelf wordt uitgelegd hoe hun albums tot stand zijn gekomen. Ook bevat de box replica's van de originele platenhoezen. Begin december 2009 werden de geremasterde albums ook in een beperkte oplage in MP3-formaat uitgebracht op een USB-stick in de vorm van een appel.[30]

Mat Snow, journalist bij Mojo Magazine, was voor het verschijnen van de geremasterde albums uitgenodigd om tien geremasterde tracks van The White Album te komen beluisteren en kwam toen tot de conclusie dat het beter klonk dan hij ooit had kunnen hopen.[31] Ook in Nederland waren de recensies van de nieuwe uitgave positief, waarbij werd genoemd dat de muziek "minder dof", "kraakhelder" en "krachtiger en voller" klonk dan op de oude uitgave.[32]

In oktober 2008 werd bekend dat er een overeenkomst was gesloten met Viacom, waaraan de licentie van de liedjes van The Beatles zijn verkocht. Hierdoor mochten de nummers van The Beatles gebruikt worden in de videogame The Beatles: Rock Band. Op 9 september 2009, dezelfde dag waarop ook de bovengenoemde remasters uit werden gebracht, verscheen er een speciale editie van Rockband waarin de muziek van The Beatles centraal staat. In het spel kunnen fans zich als lid van de popgroep voordoen.

The Beatles behoorden lange tijd tot de weinige artiesten van wie de liedjes niet via iTunes te downloaden waren. Dit kwam mede door het conflict tussen het computerbedrijf Apple Inc. en Apple Records, het label van The Beatles. Sinds dinsdag 16 november 2010 zijn alle albums van de band te downloaden via iTunes. Op 20 november 2010 zijn zeven singles binnengekomen in de Single Top 100.

Musea en monumenten

Het eerste museum over The Beatles was Cavern Mecca in Liverpool dat tussen 1981 en 1984 heeft bestaan. In 1990 verkreeg de stad van herkomst opnieuw een museum, The Beatles Story genaamd. In 1981 werd het Beatles Museum in Krommenie gestart. Later verhuisde het naar verschillende locaties in Alkmaar waar het nu nog steeds gevestigd is.

In Halle in de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt staat sinds 2000 het Beatles Museum. In Hamburg, de stad waar The Beatles in de beginjaren veel hebben gespeeld, was van 2009 tot 2012 Beatlemania Hamburg gevestigd. Andere musea zijn het Egri Road Beatles Múzeum in het Hongaarse Eger en het Museo Beatle in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires.

Over de hele wereld zijn monumenten van The Beatles te zien, waaronder meerdere in Liverpool en verder nog op allerlei andere plaatsen, van Jekaterinenburg in Rusland tot Ulan Bator in Mongolië. Daarnaast zijn er monumenten voor individuele leden, in het bijzonder voor John Lennon. Aan hem is bijvoorbeeld het John Lennon Park in Havanna gewijd en Strawberry Fields in Manhattan. In Nederland is een Beatles-monument te vinden in Blokker, tegenover de voormalige groenteveiling, waar The Beatles in Nederland live hebben opgetreden. Ook in Hillegom is sinds 2019 een Beatles monument n.a.v hun optreden van 5 juni 1964 in Hillegom.

In 2007 is in de stad Hamburg in de uitgaanswijk St. Pauli een stalen sculptuur geplaatst, ter herinnering aan de Fab Four. De initiatiefnemer, het radiostation Oldie 95, kreeg de voor het gedenkteken benodigde 460.000 euro door schenkingen bij elkaar en begon in 2007 met de bouw.[33]

Varia

  • The Beatles hebben in Nederland 22 nummer 1-hits gehad, meer dan welke andere artiest of groep ook.[34]
  • De groep heeft twee keer in Nederland opgetreden, op 5 juni 1964 een tv-optreden in Treslong in Hillegom, voor de VARA en op 6 juni 1964 twee optredens achter elkaar in de veilinghal in de Noord-Hollandse plaats Blokker.[35][36]
  • In de herfst van 1969 deden geruchten de ronde dat McCartney in 1966 bij een auto-ongeluk om het leven zou zijn gekomen. Sindsdien zou een dubbelganger zijn plaats binnen The Beatles zou hebben ingenomen. Diverse complottheorieën werden gesterkt door vele mogelijke aanwijzingen op hoezen, publicaties en in de muziek. Journalisten reisden speciaal af naar McCartneys boerderij in Schotland om te polsen wat er van waar was.
Zie Paul is dead voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Radio 2 Top 2000

The Beatles hebben in totaal met 59 nummers in de Top 2000 gestaan. The Beatles zijn met 38 noteringen nog steeds het ruimst vertegenwoordigd in de Top 2000, maar de populariteit neemt langzaam af.

De tabel staat gesorteerd op de klassering in 2018. De kolom: 'HN' staat voor Hoogste notering.

Jaar HN Nummer 2019 2018 2017 2016 2015 2014 2013 2012 2011 2010 2009 2008 2007 2006 2005 2004 2003 2002 2001 2000 1999
1970 23 Let it be 53 53 79 68 51 50 39 52 56 46 54 49 57 58 55 41 23 47 40 37 27
1968 6 Hey Jude 72 70 61 39 48 58 45 33 24 24 23 16 18 22 14 18 18 15 9 6 11
1968 67 Blackbird 104 102 121 96 108 108 92 67 90 86 132 164 122 142 460 239 251 330 368 523 413
1969 100 Here Comes the Sun 77 103 105 104 107 121 104 143 105 100 154 195 161 185 251 242 275 258 523 383 477
1965 6 Yesterday 94 122 87 97 96 89 76 85 50 33 44 28 32 39 46 37 34 30 24 8 6
1968 164 While My Guitar Gently Weeps 192 169 225 218 203 176 168 257 168 164 166 204 167 191 240 282 228 190 375 310 312
1967 49 A Day in the Life 330 247 165 241 167 148 126 82 78 75 71 75 49 76 107 127 122 98 87 66 83
1967 266 Penny Lane 377 388 506 410 432 529 441 462 443 406 324 424 429 438 510 447 502 322 284 366 266
1966 236 Eleanor Rigby 454 566 411 419 396 400 308 321 303 320 273 328 292 327 411 338 377 372 420 323 236
1969 520 Come Together 441 569 638 696 520 614 1156 - - - - - - - - - - - - - -
1967 97 Strawberry Fields Forever 548 587 505 387 322 395 301 308 271 247 204 189 183 187 261 259 207 214 180 131 97
1967 137 The Fool on the Hill 857 730 715 798 550 487 510 389 291 221 256 183 189 203 196 209 199 137 294 190 168
1967 221 Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band 957 809 1241 1769 1218 777 643 514 456 389 369 305 221 335 302 443 446 370 485 367 252
1967 590 Lucy in the Sky with Diamonds 969 818 844 920 1053 953 702 893 695 702 590 804 723 748 918 1010 975 1015 858 - 626
1970 195 The Long and Winding Road 704 833 727 598 429 453 393 398 393 296 341 252 252 298 284 298 195 220 256 358 341
1965 255 Norwegian wood 838 884 652 603 469 445 430 499 286 306 260 283 261 303 340 328 328 288 402 255 442
1965 228 Help! 840 931 994 1042 782 919 653 466 623 516 472 443 475 467 516 420 389 550 391 290 228
1969 320 Something 596 962 788 781 555 519 446 603 512 487 510 430 451 417 320 627 451 621 732 803 655
1966 279 Michelle 1114 1130 890 788 893 703 660 595 501 367 349 312 279 321 325 376 356 388 345 329 287
1967 365 I Am the Walrus 1321 1131 993 872 624 718 594 503 601 530 455 592 541 641 634 644 602 579 763 365 423
1967 213 All you need is love 1154 1153 1205 822 698 1159 1459 - 688 596 560 392 379 476 249 377 545 608 492 332 213
1969 272 Get Back 1111 1158 1026 816 635 700 648 450 461 365 352 339 312 351 420 411 286 272 353 381 395
1966 774 Yellow submarine 1518 1339 1897 1502 1502 1552 1166 1449 1105 1129 1118 1160 1202 1185 1177 1051 1397 971 1468 837 774
1967 669 When I'm Sixty-Four 1248 1340 1771 1542 1391 954 863 880 910 796 684 701 669 695 835 739 802 705 1194 934 680
1965 415 In my life 1356 1442 1040 997 728 969 825 759 837 700 619 562 539 584 589 631 514 596 459 415 -
1963 874 Twist and shout 1433 1478 1665 1285 1333 1297 874 1124 1124 1117 1069 1304 1259 1358 1377 1310 1285 1204 1279 941 -
1964 502 A hard day's night 1506 1553 1593 1368 1626 1524 1161 648 941 922 936 848 857 890 893 824 931 1028 965 875 502
1967 470 She's Leaving Home 1507 1569 1136 1457 1136 1014 935 1094 862 660 602 549 470 522 650 668 578 511 506 - 481
1964 964 I Want to Hold Your Hand 1562 1651 1703 1969 1943 1909 1397 1708 1522 1608 1659 1492 1252 1973 1445 1368 1426 1734 1702 1328 964
1965 724 We Can Work It Out 1868 1736 1740 1564 1268 1567 1408 1261 1380 1240 1078 985 930 1069 1201 992 941 843 724 1044 738
1970 769 Across the universe - 1832 1756 - 1680 1705 1164 951 1128 1178 925 998 769 1004 1139 1183 933 - 1283 - 945
1968 735 Back in the U.S.S.R. 1731 1833 - - - 1992 1643 1084 1005 907 974 902 931 1068 869 735 898 958 1183 876 -
1966 596 For No One 1794 1834 1493 1501 1193 1283 871 988 932 875 789 1052 596 698 1161 - - - - - -
1963 828 I Saw Her Standing There 1866 1840 1785 1754 1449 1490 1292 1198 1197 1029 1050 1058 1131 1076 1057 1072 828 1122 1196 986 -
1968 598 Lady Madonna 1987 1867 1882 1953 1506 1659 1138 1219 1042 887 879 928 1000 844 1032 1171 851 1050 598 926 851
1966 681 Here, There and Everywhere - 1901 1807 1874 1462 1365 1060 1309 1026 755 866 733 726 807 810 681 709 1007 685 1028 726
1965 854 Eight Days a Week 1895 1913 1895 1768 1877 - 1553 1231 1166 1320 1180 1098 920 1142 1234 1260 1256 1168 1341 854 1193
1967 944 Hello, Goodbye - 1982 - - - - 1613 1415 1031 944 1031 1169 996 1183 1359 1194 1317 1422 1357 1169 1528
1969 1987 Don't Let Me Down 1931 - 1987 - - - - - - - - - - - - - - - - - -
1963 1238 Love Me Do - - - 1684 1809 1936 1401 1306 1773 1596 1572 1424 1331 1606 1467 1357 1399 1238 1600 1387 -
1964 831 And I Love Her - - - 1967 1716 1921 1424 1162 1118 1142 1199 959 831 991 1098 1163 860 1283 1144 1160 -
1964 801 Can't buy me love - - - 1971 1933 - 1808 1340 1420 1525 1317 1216 1315 1204 1237 1184 1146 1304 1348 1016 801
1966 1211 Paperback Writer - - - - 1811 1962 1686 1771 1722 1655 1431 1548 1664 1529 1450 1383 1684 1671 1790 1517 1211
1965 855 Girl - - - - 1922 1944 1475 1289 1273 1145 1154 976 855 1006 974 1108 1057 1183 1233 1319 -
1964 1025 All My Loving - - - - - 1792 1493 1043 1388 1490 1368 1184 1126 1208 1348 1098 1124 1689 1077 1362 1025
1963 527 She Loves You - - - - - - 1586 1530 1964 1757 1474 1323 1328 1369 1526 1114 1231 1431 1489 1145 527
1969 1191 Ob-La-Di, Ob-La-Da - - - - - - 1622 1537 1617 1513 1544 1574 1713 1649 1327 1510 1541 1514 1288 - 1191
1965 1399 Day Tripper - - - - - - 1740 1464 1399 1680 1444 1474 1405 1479 1556 1459 1558 1780 1673 1427 -
1965 1011 Ticket to ride - - - - - - 1853 - - - 1773 1640 1579 1719 1795 1621 1746 1576 1534 1011 1114
1967 1219 Magical mystery tour - - - - - - 1882 1977 1820 1670 1694 1691 1786 1726 1872 1713 1723 1258 1368 1219 -
1965 883 If I Fell - - - - - - 1909 1936 1563 1443 1284 1255 1180 1271 1460 1425 1200 1272 883 1611 -
1969 899 The Ballad of John and Yoko - - - - - - - 1631 1892 1778 1665 1623 1941 1678 1758 1501 1352 1257 1192 899 1292
1965 1339 Baby's in Black - - - - - - - 1797 - 1765 - 1457 1459 1428 1407 1461 1526 1339 1738 - -
1965 917 I Feel Fine - - - - - - - - 1853 1931 1701 1568 1578 1622 1669 1700 1327 1682 1292 917 1239
1965 151 No Reply - - - - - - - - - 1972 1919 1271 1473 1556 1616 1515 1383 151 1318 1280 -
1965 1474 Rock and Roll Music - - - - - - - - - - - 1720 1716 1834 1738 1666 1586 1474 - - -
1964 834 I should have known better - - - - - - - - - - - 1941 - 1879 2000 1915 1676 1871 1764 1716 834
1964 1319 Please please me - - - - - - - - - - - - 1989 - - 1832 - 1609 1920 - 1319
1964 1785 Long Tall Sally - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 1785 -

Discografie

Zie Discografie van The Beatles voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Films

Boeken

  • John Lennon, In his Own Write (1964)
  • John Lennon, A Spaniard in the Works (1965)
  • George Harrison, I Me Mine (1980)
  • Barry Miles, Paul McCartney: Many Years from Now (1998)
  • The Beatles, Anthology (2000)
  • Ringo Starr, Postcards from the boys (2004)
  • Larry Kane, John Lennon, de man, de mythe en de waarheid (2005)
  • Howard Sounes, FAB - Het Leven van Paul McCartney (2010)

Grammy Awards

  • 1965: Best New Artist
  • 1965: Best Performance by a Vocal Group (A Hard Day's Night)
  • 1967: Song of the Year (Michelle) - uitgereikt aan songwritersduo Lennon-McCartney
  • 1968: Best Contemporary Album (Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band)
  • 1968: Album of the Year (Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band)
  • 1971: Best Original Score Written for a Motion Picture (Let It Be)
  • 1997: Best Music Video, Long Form (The Beatles Anthology)
  • 1997: Best Music Video, Short Form (Free as a Bird)
  • 1997: Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal (Free as a Bird)
  • 2014: Lifetime Achievement Award (Honorary Grammy Award)

Zie ook

Externe links

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina The Beatles op Wikimedia Commons.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Beatles&oldid=56050678"