Argentijnse luchtmacht

Argentijnse luchtmacht
	Het kenmerk van de Argentijnse luchtmacht.
Land	Argentinië
Onderdeel van	Argentijnse strijdkrachten
Oprichting	4 januari 1945
Leiding
Stafchef	Brigadier-majoor Normando Costantino
Aantal vliegtuigen*	228
Aantal helikopters*	33

De Argentijnse luchtmacht (Spaans: Fuerza Aérea Argentina, afkorting: FAA) is de onafhankelijke luchtmacht van de Argentijnse strijdkrachten. De president van Argentinië is opperbevelhebber van de luchtmacht en de andere onderdelen van het leger. Het hoofd van de luchtmacht is de stafchef die door de president benoemd wordt en de hoogste rang van de luchtmacht, brigadier-majoor, draagt.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

Het begin[bewerken | brontekst bewerken]

De geschiedenis van de Argentijnse luchtmacht gaat terug tot de oprichting van de militaire vliegschool op 10 augustus 1912. In 1919 werd de eerste luchtarm van het leger opgericht. In 1927 werd het Argentijnse directoriaat-generaal luchtvaart opgericht om de verdere ontwikkeling van de militaire luchtvaart in het land te coördineren. Nog dat jaar werd de Fábrica Militar de Aviones (FMA) opgericht dat 's lands legervliegtuigen moest gaan bouwen. Begin jaren 1940 telde het Argentijns leger verscheidene luchteenheden. Op 11 februari 1944 werd het luchtmachtcommando opgericht en het jaar daarop, op 4 januari 1945, het luchtvaartsecretariaat. De luchtmacht introduceerde eigen emblemen en rangen en begon vanaf 1950 met de uitbouw van bases doorheen het land.

Na de Tweede Wereldoorlog[bewerken | brontekst bewerken]

Direct na de Tweede Wereldoorlog begon de Argentijnse luchtmacht te moderniseren. In 1947 kocht ze als eerste in Zuid-Amerika straaljagers, de Britse Gloster Meteor. Daarnaast werden eveneens Britse Avro Lincoln en -Lancaster bommenwerpers en Amerikaanse Douglas DC-3, -4 en -6 transportvliegtuigen aangeschaft. Op 25 september 1969 werd de luchtmachtbasis Vicecomodoro Marambio geopend op Antarctica. In de jaren 1970 kreeg Argentinië met interne problemen te kampen wat internationaal tot wapenrestricties leidde. De luchtmacht kon langzaam moderniseren met de aankoop van Dassault Mirage III's van Frankrijk en IAI Fingers van Israël.

Militaire dictatuur[bewerken | brontekst bewerken]

In 1976 kwam in Argentinië een militaire dictatuur aan de macht, het regime-Videla. Tijdens de zogeheten Vuile Oorlog werd de luchtmacht ingezet om tegenstanders van het regime uit de weg te ruimen door ze boven zee uit vliegtuigen te gooien. Deze operaties zijn bekend geworden als de 'dodenvluchten'.

In 1982 veroverde de junta de Falklandeilanden, die ten zuidoosten van Argentinië liggen, op het Verenigd Koninkrijk. Dat leidde twee maanden later tot de Falklandoorlog, waarin Argentinië door de Britten verslagen werd. Die nederlaag leidde tot de val van de dictatuur. De luchtmacht had bij de oorlog zo'n zestig vliegtuigen verloren en de politiek-economische situatie waarin het land toen verkeerde maakte de vervanging ervan onmogelijk. Met behulp van bevriende landen konden toch nieuwe toestellen bemachtigd worden, zoals Mirage IIIC's van Israël, Mirage 5's van Peru en Embraer EMB 312 Tucano-trainingsvliegtuigen van Brazilië.

Vanaf de jaren 90[bewerken | brontekst bewerken]

Rond 1990 was de economische situatie in Argentinië grimmig. Wel verbeterden de internationale relaties opnieuw. Eind jaren 1990 leverden de VS A-4 Skyhawks en de nationale vliegtuigfabrieken FMA werden overgenomen door het Amerikaanse Lockheed wat ze een nieuwe impuls gaf. De Argentijnse luchtmacht begon in jaren 1990 ook deel te nemen aan internationale missies zoals de Golfoorlog en de VN-missies in Cyprus en Haïti. Begin 2005 ontsloeg president Néstor Kirchner de stafchef van de luchtmacht na een drugsschandaal op de luchthaven van de hoofdstad Buenos Aires^[1]. Anno 2008 is de Argentijnse luchtmacht bezig met de bouw van een nationaal radarnetwerk, het vervangen van de intussen verouderde Mirages en het invoeren van nieuwe technologieën. Jaarlijks worden oefeningen gehouden met de buurlanden Brazilië en Chili.

Luchtmachtbases[bewerken | brontekst bewerken]

General Urquiza

Córdoba

José C. Paz

Morón

El Palomar

Quilmes

Mendoza

Río Cuarto

Villa reynolds

Reconquista

Comodoro Rivadavia

Río Gallegos

Tandil

Argentinië.

Marambio

Matienzo

Antarctica.

Parara/General Urquiza
Córdoba

Nabij Buenos Aires


José C. Paz/Mariano Moreno
Moron (luchtvaartinstituut)
El Palomar
Quilmes

Tandil
Mendoza/El Plumerillo
Rio Cuarto
Villa Reynolds
Reconquista
Comodoro Rivadavia/General Enrique Mosco
Río Gallegos

Op Antarctica


Base Marambio
Base Benjamín Matienzo

Inventaris[bewerken | brontekst bewerken]

Toestel	Versie(s)	#	Rol	Herkomst
Vliegtuigen[bewerken \| brontekst bewerken]
Beechcraft T-34	FMA T-34A	31	training	Verenigde Staten
Boeing 707		4^[2]	transport	Verenigde Staten
Boeing 757	757-200	1	presidentieel vliegtuig	Verenigde Staten
Cessna 182	A182	18	varia	Verenigde Staten
de Havilland Canada DHC-6	DHC-6-200	8	varia	Canada
Embraer EMB 312 Tucano		22	training	Brazilië
FMA IA 58	IA-58A	24	aanval	Argentinië
FMA IA 63		12	training	Argentinië
Fokker F27	F27-400 F27-400M F27-600	1 4 3	transport	Nederland
Fokker F28	F28-1000 F28-1000C F28-4000	1 4 1	transport	Nederland
IAI Finger		13^[3]	gevecht	Israël
Learjet 35	35A	4	speciale opdrachten	Verenigde Staten
Learjet 60		1	passagiers	Verenigde Staten
Lockheed C-130 Hercules	C-130B C-130H KC-130H L-100-30	2 3 1 1	transport transport luchttanker transport	Verenigde Staten
Piper PA-31	PA-31P	1		Argentinië
Rockwell Aero Commander 500	500U	4	transport	Verenigde Staten
Rockwell Sabreliner	75A	1	passagiers	Verenigde Staten
Saab 340	340B	4^[4]	transport	Zweden
Soechoj Su-29		7^[3]	kunstvliegen	Rusland
Helikopters[bewerken \| brontekst bewerken]
Aérospatiale Alouette II	SA 315B	2	redding	Frankrijk
Bell 212		5	varia	Verenigde Staten
Bell UH-1	UH-1H	8	varia	Verenigde Staten
Hughes OH-6	369	5	verkenning	Verenigde Staten
MD Helicopters MD 500	500 500D	1 10	varia	Verenigde Staten
Sikorsky S-70	S-70A	1	passagiers	Verenigde Staten
Sikorsky S-76	S-76 Mk II	1	passagiers	Verenigde Staten