Naar inhoud springen

Wereldkampioenschap voetbal 2006

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
(Doorverwezen vanaf Wk voetbal 2006)
FIFA-wereldkampioenschap 2006
FIFA Fussball Weltmeisterschaft
Deutschland 2006
Toernooi-informatie
Gastland Vlag van Duitsland Duitsland
Datum 9 juni – 9 juli 2006
Teams 32 (van 6 confederaties)
Stadions 12 (in 12 gaststeden)
Winnaar Vlag van Italië Italië (4e titel)
Toernooistatistieken
Wedstrijden 64
Doelpunten 147  (2,3 per wedstrijd)
Toeschouwers 3.353.655  (52.401 per wedstrijd)
Topscorer(s) Vlag van Duitsland Miroslav Klose (5 goals)
Beste speler Vlag van Frankrijk Zinédine Zidane
Beste keeper Vlag van Italië Gianluigi Buffon
Fair-Playprijs Vlag van Brazilië Brazilië
Vlag van Spanje Spanje
Navigatie
Vorige     Volgende
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Het FIFA-wereldkampioenschap voetbal 2006 was de 18de editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA. Het evenement werd van 9 juni tot en met 9 juli gehouden en Duitsland was de gastheer van dienst. De winnaar was Italië, dat tot 11 juli 2010 de FIFA World Cup in handen kreeg.

Deelnemende landen
Zie Wereldkampioenschap voetbal 2006 (kwalificatie) voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Vóór aanvang van het eindtoernooi werden er per continent kwalificatierondes georganiseerd. Uiteindelijk kwalificeerden de hierna volgende 32 landen zich voor de eindronde.

Opmerkingen: Duitsland was als organisator automatisch geplaatst; Angola, Ghana, Ivoorkust, Oekraïne, Servië en Montenegro, Togo , Trinidad en Tobago en Tsjechië maakten hun debuut op een eindtoernooi van een WK. Brazilië heeft zich als uittredend kampioen voor dit WK ook moeten kwalificeren, omdat de regel dat de titelverdediger op een WK voetbal automatisch geplaatst is, inmiddels was afgeschaft. Belangrijkste afwezigen waren België (voor de eerste keer sinds 1978), Kameroen (sinds 1986), Nigeria (sinds 1990), Denemarken en Zuid-Afrika (sinds 1994), Turkije (halvefinalist in 2002) en Senegal (kwartfinalist in 2002).

FIFA-lid Confederatie Kwalificatie Kwal.
datum
Aantal dln.
(incl. 2006)
Dln.
op rij
Eerste
dln.
Laatste
dln.
Titels
(excl. 2006)
Beste
prestatie
Vlag van Togo Togo CAF 1e Groep A 8 oktober 2005 1e 1 2006
Vlag van Ghana Ghana CAF 1e Groep B 8 oktober 2005 1e 1 2006
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust CAF 1e Groep C 8 oktober 2005 1e 1 2006
Vlag van Angola Angola CAF 1e Groep D 8 oktober 2005 1e 1 2006
Vlag van Tunesië Tunesië CAF 1e Groep E 8 oktober 2005 4e 3 1978 2002 0 Groepsfase
Vlag van Australië Australië OFC Intercontinentale play-off 16 november 2005 2e 1 1974 1974 0 Groepsfase
Vlag van Brazilië Brazilië CONMEBOL Nummer 1 CONMEBOL 5 september 2005 18e 18 1930 2002 4 Winnaar
Vlag van Argentinië Argentinië CONMEBOL Nummer 2 CONMEBOL 8 juni 2005 14e 9 1930 2002 2 Winnaar
Vlag van Ecuador Ecuador CONMEBOL Nummer 3 CONMEBOL 8 oktober 2005 2e 2 2002 2002 0 Groepsfase
Vlag van Paraguay Paraguay CONMEBOL Nummer 4 CONMEBOL 8 oktober 2005 7e 3 1930 2002 0 Achtste finale
Vlag van Costa Rica Costa Rica CONCACAF Vierde ronde 3e plaats 8 oktober 2005 3e 1 1990 2002 0 Groepsfase
Vlag van Mexico Mexico CONCACAF Vierde ronde 2e plaats 7 september 2005 13e 4 1930 2002 0 Kwartfinale
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten CONCACAF Vierde ronde 1e plaats 3 september 2005 8e 5 1930 2002 0 Derde
Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago CONCACAF Intercontinentale play-off 16 november 2005 1e 1 2006
Vlag van Duitsland Duitsland UEFA Gastland 6 juli 2000 16e1 14 1934 2002 3 Winnaar
Vlag van Nederland Nederland UEFA 1e Groep 1 8 oktober 2005 8e 1 1934 1998 0 Tweede
Vlag van Oekraïne Oekraïne UEFA 1e Groep 2 3 september 2005 1e3 1 2006
Vlag van Portugal Portugal UEFA 1e Groep 3 8 oktober 2005 4e 2 1966 2002 0 Derde
Vlag van Frankrijk Frankrijk UEFA 1e Groep 4 12 oktober 2005 12e 3 1930 2002 1 Winnaar
Vlag van Italië Italië UEFA 1e Groep 5 8 oktober 2005 16e 12 1930 2002 3 Winnaar
Vlag van Engeland Engeland UEFA 1e Groep 6 8 oktober 2005 12e 3 1950 2002 1 Winnaar
Vlag van Polen Polen UEFA 2e Groep 6 8 oktober 2005 7e 2 1938 2002 0 Derde
Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro UEFA 1e Groep 7 12 oktober 2005 1e4 1 2006
Vlag van Kroatië Kroatië UEFA 1e Groep 8 8 oktober 2005 3e 3 1998 2002 0 Derde
Vlag van Zweden Zweden UEFA 2e Groep 8 8 oktober 2005 11e 2 1934 2002 0 Tweede
Vlag van Spanje Spanje UEFA Winnaar play-off 16 november 2005 12e 8 1934 2002 0 Vierde
Vlag van Zwitserland Zwitserland UEFA Winnaar play-off 16 november 2005 8e 1 1934 1994 0 Kwartfinale
Vlag van Tsjechië Tsjechië UEFA Winnaar play-off 16 november 2005 1e5 1 2006
Vlag van Iran Iran AFC Tweede ronde 2e groep 2 8 juni 2005 3e 1 1978 1998 0 Groepsfase
Vlag van Japan Japan AFC Tweede ronde 1e groep 2 8 juni 2005 3e 3 1998 2002 0 Achtste finale
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië AFC Tweede ronde 1e groep 1 8 juni 2005 4e 4 1994 2002 0 Achtste finale
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea AFC Tweede ronde 2e groep 1 8 juni 2005 7e 6 1954 2002 0 Vierde
1 Inclusief 10 deelnames van DFB voor West-Duitsland tussen 1954 en 1990.
2 Exclusief deelnames van Joegoslavië voor de splitsing van het land.
3 Exclusief deelnames van de Sovjet-Unie voor de opsplitsing.
4 Exclusief deelnames van Joegoslavië voor de splitsing van het land. Wanneer deze erbij geteld worden, is dit de 10e deelname. Dit is eveneens de eerste deelname sinds de naam van het land veranderd is van Federale Republiek Joegoslavië naar Servië en Montenegro.
5 Exclusief deelnames van Tsjecho-Slowakije. Wanneer deze erbij geteld worden, is dit de 9de deelname en was hun vorige deelname in 1990.
Berlijn Dortmund Frankfurt Gelsenkirchen
Olympiastadion Signal Iduna Park* Commerzbank-Arena* Veltins-Arena*
Capaciteit: 72.000 Capaciteit: 65.000 Capaciteit: 48.000 Capaciteit: 52.000
Hamburg Keulen
AOL Arena* RheinEnergieStadion*
Capaciteit: 50.000 Capaciteit: 45.000
Kaiserslautern Hannover
Fritz-Walter-Stadion AWD-Arena*
Capaciteit: 46.000 Capaciteit: 43.000
Leipzig München Neurenberg Stuttgart
Zentralstadion Allianz Arena* easyCredit-Stadion* Gottlieb-Daimler-Stadion
Capaciteit: 43.000 Capaciteit: 66.000 Capaciteit: 41.000 Capaciteit: 52.000
  • Sommige stadions werden tijdens het WK tijdelijk omgedoopt tot "FIFA WM-stadion" omdat de sponsor geen sponsor was van de FIFA.

De 32 gekwalificeerde landen werden via een geplaatste loting in acht groepen van vier landen verdeeld. De lotingen vonden plaats op 9 december 2005. In de groepsfase zullen alle landen in een groep één keer tegen elkaar spelen. De nummers één en twee van elke groep plaatsen zich voor de tweede ronde. Na de groepsfase gaat het toernooi de knock-outfase in. Dit betekent dat steeds twee landen elkaar treffen waarvan de verliezer is uitgeschakeld. Op deze manier volgen op de tweede ronde de kwartfinales, halve finales en finale.

De landen werden geplaatst in vier potten van elk acht landen. De landen die onderling bij elkaar in een pot zitten konden elkaar in de groepsfase niet treffen.

Pot 1 Pot 2 Pot 3 Pot 4 Speciale pot

Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van Brazilië Brazilië
Vlag van Duitsland Duitsland
Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Frankrijk Frankrijk
Vlag van Italië Italië
Vlag van Mexico Mexico
Vlag van Spanje Spanje

Vlag van Angola Angola
Vlag van Australië Australië
Vlag van Ecuador Ecuador
Vlag van Ghana Ghana
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust
Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay
Vlag van Togo Togo
Vlag van Tunesië Tunesië

Vlag van Kroatië Kroatië
Vlag van Nederland Nederland
Vlag van Oekraïne Oekraïne
Vlag van Polen Polen
Vlag van Portugal Portugal
Vlag van Tsjechië Tsjechië
Vlag van Zweden Zweden
Vlag van Zwitserland Zwitserland

Vlag van Costa Rica Costa Rica
Vlag van Iran Iran
Vlag van Japan Japan
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië
Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea

Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro

De enige uitzondering die gemaakt kon worden aan de hand van deze potindelingen betrof Servië en Montenegro. Aangezien er een maximum van twee Europese landen per uiteindelijke groep werd gehanteerd, bestond de kans dat Servië en Montenegro verplaatst zou moeten worden naar pot 2. Zij zouden in ieder geval spelen tegen of Argentinië, of Brazilië of Mexico.

Bij de loting werd de volgende groepsindeling vastgesteld:

Groep A Groep B Groep C Groep D

Vlag van Duitsland Duitsland
Vlag van Costa Rica Costa Rica
Vlag van Polen Polen
Vlag van Ecuador Ecuador

Vlag van Engeland Engeland
Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay
Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago
Vlag van Zweden Zweden

Vlag van Argentinië Argentinië
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust
Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro
Vlag van Nederland Nederland

Vlag van Mexico Mexico
Vlag van Iran Iran
Vlag van Angola Angola
Vlag van Portugal Portugal

Groep E Groep F Groep G Groep H

Vlag van Italië Italië
Vlag van Ghana Ghana
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Vlag van Tsjechië Tsjechië

Vlag van Brazilië Brazilië
Vlag van Kroatië Kroatië
Vlag van Australië Australië
Vlag van Japan Japan

Vlag van Frankrijk Frankrijk
Vlag van Zwitserland Zwitserland
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
Vlag van Togo Togo

Vlag van Spanje Spanje
Vlag van Oekraïne Oekraïne
Vlag van Tunesië Tunesië
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië

Scheidsrechters

[bewerken | brontekst bewerken]

Op vrijdag 31 maart maakte de FIFA bekend welke 23 scheidsrechters op het WK zullen fluiten. De scheidsrechters kwamen aanvankelijk allemaal uit een ander land. Drie van hen kwamen echter niet zonder kleerscheuren door de fitnesstest en konden het WK vaarwel zeggen. Carlos Batres (Guatemala), Kyros Vassaras (Griekenland) en Manuel Mejuto González (Spanje) werden vervangen door Roberto Rosetti, Luis Medina Cantalejo en Marco Rodríguez. De Jamaicaanse scheidsrechter Peter Prendergast moet het WK ook aan zich voorbij laten gaan door een blessure aan zijn knie. De FIFA heeft geen vervanger voor hem opgeroepen. Op 13 mei werd bekendgemaakt dat Massimo De Santis uit Italië eveneens niet mee mocht naar het WK, aangezien hij een van de 24 verdachte scheidsrechters was in een voetbalschandaal in Italië. De FIFA besloot eveneens geen vervanger op te roepen voor De Santis, waardoor de wedstrijden op het WK geleid zullen worden door 21 scheidsrechters. Mexico is als enige land met twee scheidsrechters vertegenwoordigd.

naam scheidsrechter land naam scheidsrechter land
Carlos Amarilla Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Benito Archundia Vlag van Mexico Mexico
Roberto Rosetti Vlag van Italië Italië Massimo Busacca Vlag van Zwitserland Zwitserland
Coffi Codjia Vlag van Benin Benin Frank De Bleeckere Vlag van België België
Esam Abd El Fatah Vlag van Egypte Egypte Horacio Elizondo Vlag van Argentinië Argentinië
Valentin Ivanov Vlag van Rusland Rusland Toru Kamikawa Vlag van Japan Japan
Jorge Larrionda Vlag van Uruguay Uruguay Shamsul Maidin Vlag van Singapore Singapore
Marco Rodríguez Vlag van Mexico Mexico Markus Merk Vlag van Duitsland Duitsland
Ľuboš Micheľ Vlag van Slowakije Slowakije Graham Poll Vlag van Engeland Engeland
Éric Poulat Vlag van Frankrijk Frankrijk Óscar Ruiz Vlag van Colombia Colombia
Mark Shield Vlag van Australië Australië Carlos Simon Vlag van Brazilië Brazilië
Luis Medina Cantalejo Vlag van Spanje Spanje
Zie Adidas Teamgeist voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
Teamgeist

Zoals op ieder voetbaltoernooi van formaat wordt er met een speciaal voor dat toernooi ontworpen voetbal gespeeld. Voor het WK 2006 was dat de bal die de naam Teamgeist draagt. De bal werd voor het eerst gepresenteerd tijdens de loting op 9 december 2005. In tegenstelling tot andere voetballen bestaat de Adidas Teamgeist uit slechts 14 vlakstukken, zodoende zou de structuur van de bal "ronder" zijn. Voor het eerst in de historie van het WK werden op de wedstrijdballen de namen van beide landen en de datum vermeld. Tijdens de finale werd er gespeeld met een goudkleurige bal. De winnaar van het toernooi zal de vier daaropvolgende jaren al haar wedstrijden met een goudkleurige bal spelen.

Speelschema op datum

[bewerken | brontekst bewerken]
Klik voor uitgebreide wedstrijdverslagen op de uitslagen.
datum/tijd speelstad groep uitslag
09 juni 18.00u München Groep A Vlag van Duitsland Duitsland 4 – 2 Vlag van Costa Rica Costa Rica
09 juni 21.00u Gelsenkirchen Groep A Vlag van Polen Polen 0 – 2 Vlag van Ecuador Ecuador
10 juni 15.00u Frankfurt Groep B Vlag van Engeland Engeland 1 – 0 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay
10 juni 18.00u Dortmund Groep B Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago 0 – 0 Vlag van Zweden Zweden
10 juni 21.00u Hamburg Groep C Vlag van Argentinië Argentinië 2 – 1 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust
11 juni 15.00u Leipzig Groep C Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro 0 – 1 Vlag van Nederland Nederland
11 juni 18.00u Neurenberg Groep D Vlag van Mexico Mexico 3 – 1 Vlag van Iran Iran
11 juni 21.00u Keulen Groep D Vlag van Angola Angola 0 – 1 Vlag van Portugal Portugal
12 juni 15.00u Kaiserslautern Groep F Vlag van Australië Australië 3 – 1 Vlag van Japan Japan
12 juni 18.00u Gelsenkirchen Groep E Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 0 – 3 Vlag van Tsjechië Tsjechië
12 juni 21.00u Hannover Groep E Vlag van Italië Italië 2 – 0 Vlag van Ghana Ghana
13 juni 15.00u Frankfurt Groep G Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea 2 – 1 Vlag van Togo Togo
13 juni 18.00u Stuttgart Groep G Vlag van Frankrijk Frankrijk 0 – 0 Vlag van Zwitserland Zwitserland
13 juni 21.00u Berlijn Groep F Vlag van Brazilië Brazilië 1 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië
14 juni 15.00u Leipzig Groep H Vlag van Spanje Spanje 4 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne
14 juni 18.00u München Groep H Vlag van Tunesië Tunesië 2 – 2 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië
14 juni 21.00u Dortmund Groep A Vlag van Duitsland Duitsland 1 – 0 Vlag van Polen Polen
15 juni 15.00u Hamburg Groep A Vlag van Ecuador Ecuador 3 – 0 Vlag van Costa Rica Costa Rica
15 juni 18.00u Neurenberg Groep B Vlag van Engeland Engeland 2 – 0 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago
15 juni 21.00u Berlijn Groep B Vlag van Zweden Zweden 1 – 0 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay
16 juni 15.00u Gelsenkirchen Groep C Vlag van Argentinië Argentinië 6 – 0 Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro
16 juni 18.00u Stuttgart Groep C Vlag van Nederland Nederland 2 – 1 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust
16 juni 21.00u Hannover Groep D Vlag van Mexico Mexico 0 – 0 Vlag van Angola Angola
17 juni 15.00u Frankfurt Groep D Vlag van Portugal Portugal 2 – 0 Vlag van Iran Iran
17 juni 18.00u Keulen Groep E Vlag van Tsjechië Tsjechië 0 – 2 Vlag van Ghana Ghana
17 juni 21.00u Kaiserslautern Groep E Vlag van Italië Italië 1 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
18 juni 15.00u Neurenberg Groep F Vlag van Japan Japan 0 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië
18 juni 18.00u München Groep F Vlag van Brazilië Brazilië 2 – 0 Vlag van Australië Australië
18 juni 21.00u Leipzig Groep G Vlag van Frankrijk Frankrijk 1 – 1 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
19 juni 15.00u Dortmund Groep G Vlag van Togo Togo 0 – 2 Vlag van Zwitserland Zwitserland
19 juni 18.00u Hamburg Groep H Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië 0 – 4 Vlag van Oekraïne Oekraïne
19 juni 21.00u Stuttgart Groep H Vlag van Spanje Spanje 3 – 1 Vlag van Tunesië Tunesië
20 juni 16.00u Berlijn Groep A Vlag van Ecuador Ecuador 0 – 3 Vlag van Duitsland Duitsland
20 juni 16.00u Hannover Groep A Vlag van Costa Rica Costa Rica 1 – 2 Vlag van Polen Polen
20 juni 21.00u Keulen Groep B Vlag van Zweden Zweden 2 – 2 Vlag van Engeland Engeland
20 juni 21.00u Kaiserslautern Groep B Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay 2 – 0 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago
21 juni 16.00u Gelsenkirchen Groep D Vlag van Portugal Portugal 2 – 1 Vlag van Mexico Mexico
21 juni 16.00u Leipzig Groep D Vlag van Iran Iran 1 – 1 Vlag van Angola Angola
21 juni 21.00u Frankfurt Groep C Vlag van Nederland Nederland 0 – 0 Vlag van Argentinië Argentinië
21 juni 21.00u München Groep C Vlag van Ivoorkust Ivoorkust 3 – 2 Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro
22 juni 16.00u Hamburg Groep E Vlag van Tsjechië Tsjechië 0 – 2 Vlag van Italië Italië
22 juni 16.00u Neurenberg Groep E Vlag van Ghana Ghana 2 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
22 juni 21.00u Dortmund Groep F Vlag van Japan Japan 1 – 4 Vlag van Brazilië Brazilië
22 juni 21.00u Stuttgart Groep F Vlag van Kroatië Kroatië 2 – 2 Vlag van Australië Australië
23 juni 16.00u Kaiserslautern Groep H Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië 0 – 1 Vlag van Spanje Spanje
23 juni 16.00u Berlijn Groep H Vlag van Oekraïne Oekraïne 1 – 0 Vlag van Tunesië Tunesië
23 juni 21.00u Keulen Groep G Vlag van Togo Togo 0 – 2 Vlag van Frankrijk Frankrijk
23 juni 21.00u Hannover Groep G Vlag van Zwitserland Zwitserland 2 – 0 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea
24 juni 17.00u München 1/8 finale Vlag van Duitsland Duitsland 2 – 0 Vlag van Zweden Zweden
24 juni 21.00u Leipzig 1/8 finale Vlag van Argentinië Argentinië 2 – 1 Vlag van Mexico Mexico
25 juni 17.00u Stuttgart 1/8 finale Vlag van Engeland Engeland 1 – 0 Vlag van Ecuador Ecuador
25 juni 21.00u Neurenberg 1/8 finale Vlag van Portugal Portugal 1 – 0 Vlag van Nederland Nederland
26 juni 17.00u Kaiserslautern 1/8 finale Vlag van Italië Italië 1 – 0 Vlag van Australië Australië
26 juni 21.00u Keulen 1/8 finale Vlag van Zwitserland Zwitserland 0 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne wns (3-0)
27 juni 17.00u Dortmund 1/8 finale Vlag van Brazilië Brazilië 3 – 0 Vlag van Ghana Ghana
27 juni 21.00u Hannover 1/8 finale Vlag van Spanje Spanje 1 – 3 Vlag van Frankrijk Frankrijk
30 juni 17.00u Berlijn Kwartfinale 1 Vlag van Duitsland Duitsland wns (4-2) 1 – 1 Vlag van Argentinië Argentinië
30 juni 21.00u Hamburg Kwartfinale 2 Vlag van Italië Italië 3 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne
01 juli 17.00u Gelsenkirchen Kwartfinale 3 Vlag van Engeland Engeland 0 – 0 Vlag van Portugal Portugal wns (3-1)
01 juli 21.00u Frankfurt Kwartfinale 4 Vlag van Brazilië Brazilië 0 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
04 juli 21.00u Dortmund Halve finale 1 Vlag van Duitsland Duitsland 0 – 2 Vlag van Italië Italië
05 juli 21.00u München Halve finale 2 Vlag van Portugal Portugal 0 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
08 juli 21.00u Stuttgart Troostfinale Vlag van Duitsland Duitsland 3 – 1 Vlag van Portugal Portugal
09 juli 20.00u Berlijn Finale Vlag van Italië Italië wns (5-3) 1 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk
  • wns – wint na strafschoppen

Puntentelling

[bewerken | brontekst bewerken]

De teams spelen in groepen van 4, waarbij elk land één maal tegen elk ander land uit zijn groep speelt. Volgens het driepuntensysteem levert dit drie punten op voor een zege, een voor een gelijkspel en nul voor een nederlaag. De eerste twee uit elke groep gaan door naar de volgende ronde.

Beslissingscriteria

[bewerken | brontekst bewerken]

Wanneer teams na het beëindigen van de groepsfase met evenveel punten eindigen, worden een aantal opeenvolgende criteria doorlopen tot een verschil wordt gevonden en men de twee ploegen kan ordenen:

  1. Het doelpuntensaldo over alle groepswedstrijden.
  2. Meeste doelpunten gescoord in alle groepswedstrijden.
  3. Meeste punten in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
  4. Doelpuntensaldo als resultaat van de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
  5. Meeste doelpunten gescoord in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
  6. Lottrekking door het organiserend comité van de FIFA World Cup.


Na het teleurstellende EK van 2004 stapte Rudi Völler op als coach van het Duitse team[1] en was het moeilijk een opvolger te vinden. Uiteindelijk werd zijn voormalige teamgenoot in de aanval - maar als coach onervaren - Jurgen Klinsmann de trainer,[2] Joachim Löw diens assistent. De oefencampagne viel tegen, met nederlagen tegen Slowakije en Turkije. Vlak voor het WK leed Duitsland een kansloze nederlaag tegen Italië.[3] De kritiek op Kinsmann was niet mals,[4] de voetbalbond bleef hem steunen.[5] Opmerkelijkste ingreep van Klinsmann was het passeren van doelman Oliver Kahn ten gunste van de eeuwige reserve Jens Lehmann.[6] De heren stonden niet bekend als vrienden en heel Duitsland hield zijn adem in.[7]

Voor de eerste keer sinds 1970 was niet de wedstrijd van de regerende wereldkampioen de openingswedstrijd, maar die van het organiserende land.[8]. Opvallend doelpuntrijk was de wedstrijd. Vielen in de afgelopen WK's weinig doelpunten in openingswedstrijden, nu vielen er zes. In de eerste wedstrijd tegen Costa Rica speelde Duitsland aanvallend veel sterker dan verdedigend en won met 4-2[9]. Hoogtepunt was een afstandsschot van Torsten Frings.[10] De andere favoriet in deze groep, Polen blameerde zich door met 2-0 van Ecuador te verliezen. Polen had een veldoverwicht, maar kon tot de ultieme slotfase (twee schoten op de paal) weinig uitrichten, Ecuador was in de tegenstoot gevaarlijker. [11]

In de wedstrijd tegen Duitsland herstelde Polen zich qua veldspel en creëerde net als Duitsland veel kansen. Na twee keer geel van Radosław Sobolewski in de 75e minuut was het alleen nog maar eenrichtingsverkeer richting het Poolse doel, uiteindelijk capituleerde de uitblinkende doelman Artur Boruc in de blessure-tijd door een doelpunt van invaller Oliver Neuville.[12] Na het WK werd de Poolse coach Paweł Janas ontslagen.[13] Duitsland en Ecuador plaatsten zich probleemloos voor de achtste finales, Duitsland ging per wedstrijd beter spelen en werd groepswinnaar na een 3-0 zege op Ecuador.[14]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Duitsland Duitsland 3 3 0 0 8 2 6 9
Vlag van Ecuador Ecuador 3 2 0 1 5 3 2 6
Vlag van Polen Polen 3 1 0 2 2 4 –2 3
Vlag van Costa Rica Costa Rica 3 0 0 3 3 9 –6 0

9 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 4 – 2 Vlag van Costa Rica Costa Rica Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Horacio Elizondo
Lahm Goal 6'
Klose Goal 17'Goal 61'
Frings Goal 87'
Goal 12'Goal 73' Wanchope

9 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Polen Vlag van Polen 0 – 2 Vlag van Ecuador Ecuador Veltins-Arena, Gelsenkirchen
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Japan Toru Kamikawa
Goal 24' C. Tenorio
Goal 81' Delgado

14 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 0 Vlag van Polen Polen Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Spanje Luis Medina Cantalejo
Neuville Goal 90+1'

15 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Ecuador Vlag van Ecuador 3 – 0 Vlag van Costa Rica Costa Rica Volksparkstadion, Hamburg
Toeschouwers: 50.000
Scheidsrechter: Vlag van Benin Coffi Codjia
C. Tenorio Goal 8'
Delgado Goal 54'
Kaviedes Goal 90+2'

20 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Ecuador Vlag van Ecuador 0 – 3 Vlag van Duitsland Duitsland Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 72.000
Scheidsrechter: Vlag van Rusland Valentin Ivanov
Goal 4'Goal 44' Klose
Goal 57' Podolski

20 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Costa Rica Vlag van Costa Rica 1 – 2 Vlag van Polen Polen AWD-Arena, Hannover
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Singapore Shamsul Maidin
Gómez Goal 25' Goal 33'Goal 66' Bosacki


Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Engeland Engeland 3 2 1 0 5 2 3 7
Vlag van Zweden Zweden 3 1 2 0 3 2 1 5
Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay 3 1 0 2 2 2 0 3
Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago 3 0 1 2 0 4 –4 1

Trinidad en Tobago was samen met Angola en Togo de grote verrassing tijdens de WK-kwalificatie, het werd gecoacht door de Nederlander Leo Beenhakker. Op het WK zette de eilandengroep de goede resultaten door door doelpuntloos gelijk te spelen tegen Zweden. Trinidad en Tobago speelde bijna de hele tweede helft met tien man, omdat Avery John een tweede gele kaart ontving na een vliegende tackle. Het gevreesde spitsenduo Zlatan Ibrahimovic en Henrik Larsson misten veel kansen, de op het laatste moment ingezette doelman Shaka Hislop blonk uit en het team van Beenhakker hield knap stand.[15] Ook tegen Engeland hield Trinidad en Tobago het lang vol, in de 83e minuut scoorde Peter Crouch, het doelpunt was omstreden, omdat Crouch kopte terwijl hij aan de rasta-haren van Brent Sancho trok.[16] In de laatste wedstrijd was de pijp leeg, Trinidad en Tobago verloor kansloos met 2-0 van Paraguay mede door een eigen doelpunt van Sancho. Desondanks was de bescheiden eilandengroep trots,[17] Beenhakker werd geridderd[18].

De Engelse voetbalbond verlengde het contract met de Zweed Sven-Goran Eriksson tot en met 2008.[19] In januari werd Eriksson benaderd door een Arabier om manager van Aston Villa te worden, de sjeik bleek een verslaggever van News of the World te zijn en Eriksson trapte erin.[20] De FA en Eriksson kwamen overeen, dat het contract verkort werd tot en met het WK.[21] Er waren ook personele problemen, vlak voor het WK raakt Wayne Rooney geblesseerd aan zijn enkel,[22] hij ging toch mee naar het WK, maar zou de eerste wedstrijden hoogstens kunnen invallen[23].

Paraguay was als eerste land uitgeschakeld, het verloor zowel van Engeland als van Zweden met 1-0, de laatste wedstrijd door een doelpunt van Fredrik Ljungberg vlak voor tijd.[24] De laatste wedstrijd in de groep ging om de groepswinst, Zweden - Engeland eindigde in 2-2. Memorabel waren de eerste twee doelpunten, Joe Cole opende de score namens Engeland met een lob buiten het strafschopgebied,[25] de gelijkmaker van Marcus Allbäck was de 2.000ste goal tijdens een wereldkampioenschap.[26]


10 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Engeland Vlag van Engeland 1 – 0 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Commerzbank-Arena, Frankfurt
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Marco Rodríguez
Gamarra Goal 3' (e.d.)

10 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Trinidad en Tobago Vlag van Trinidad en Tobago 0 – 0 Vlag van Zweden Zweden Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 62.959
Scheidsrechter: Vlag van Singapore Shamsul Maidin

15 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Engeland Vlag van Engeland 2 – 0 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago easyCredit-Stadion, Neurenberg
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Vlag van Japan Toru Kamikawa
Crouch Goal 83'
Gerrard Goal 90+1'

15 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Zweden Vlag van Zweden 1 – 0 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 72.000
Scheidsrechter: Vlag van Slowakije Ľuboš Micheľ
Ljungberg Goal 89'

20 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Zweden Vlag van Zweden 2 – 2[27] Vlag van Engeland Engeland RheinEnergieStadion, Keulen
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Vlag van Zwitserland Massimo Busacca
Allbäck Goal 51'
Larsson Goal 90'
Goal 34' J. Cole
Goal 85' Gerrard

20 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Paraguay Vlag van Paraguay (1990-2013) 2 – 0 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern
Toeschouwers: 46.000
Scheidsrechter: Vlag van Italië Roberto Rosetti
Sancho Goal 25' (e.d.)
Cuevas Goal 86'


Groep C was een zogenaamde poule des doods met twee gevestigde landen en twee landen, die in staat waren deze landen uit te kunnen schakelen. Bij Argentinië waren de ogen gericht op het supertalent Lionel Messi, die tijdens het toernooi negentien jaar zou worden, hij zorgde ervoor dat het jeugdteam wereldkampioen werd[28]. Zijn debuut in het Argentijns hoofdteam liep uit op een debacle, hij werd tegen Hongarije uit het veld gestuurd.[29] Hij zou echter vooral reserve staan in een team met spelmaker Juan Román Riquelme, de zoveelste Argentijnse speler die werd gezien als de nieuwe Maradona en doelpuntenmachine Hernán Crespo. Nederland plaatste zich voor het toernooi met een vernieuwde selectie, coach Marco van Basten weigerde gearriveerde vedetten als Clarence Seedorf, Edgar Davids en Patrick Kluivert te selecteren.[30] En poging om de bij Feyenoord spelende Salomon Kalou te naturaliseren werd door minister Verdonk afgewezen.[31] Zijn oorspronkelijke land Ivoorkust was een van de tegenstanders, superspits Didier Drogba was de blikvanger van het team. Servië en Montenegro plaatste zich voor het WK ten koste van België, dat voor de eerste keer sinds 1982 niet meedeed, het zou voor de laatste keer meedoen aan het WK aangezien Montenegro een onafhankelijk land werd.[32]

Argentinië en Ivoorkust waren in de eerste helft gelijkwaardig aan elkaar, maar Argentinië was effectiever in het benutten van de kansen en nam een 2-0 voorsprong door doelpunten van Hernán Crespo en Javier Saviola. In de tweede helft overheerste Ivoorkust, maar het kwam niet verder dan een late tegentreffer van Didier Drogba.[33] Nederland tegen Servië en Montenegro, het duel met het minste aantal toeschouwers op dit toernooi, was een minder verheffende wedstrijd, Nederland won met 1-0 door een treffer van Arjen Robben, die de smaakmaker van de wedstrijd was met individuele acties.[34] Ploeggenoot Robin van Persie had ook kritiek op het spel van zijn teamgenoot, in zijn mening dacht Robben niet altijd aan het teambelang in zijn acties.[35]

Argentinië voerde een galavorstelling op tegen Servië Montenegro: 6-0,[36] de fraaiste treffer was van Esteban Cambiasso, die scoorde na langdurig balbezit en snel combinatiespel.[37] Invaller Messi scoorde zijn eerste goal op een WK en uit frustratie werd de Servische spits Mateja Kežman uit het ved gestuurd na een onbesuisde tackle.[38] Ivoorkust streed voor zijn laatste kans tegen Nederland en had overwicht in het begin van de wedstrijd, totdat Nederland een vrije trap kreeg, die succesvol werd genomen door Robin van Persie.[39] Vlak daarna scoorde Ruud van Nistelrooy na een solo van Arjen Robben. De wedstrijd was echter nog lang niet gelopen, eerst schoot Didier Zokora op de paal, later scoorde Bakari Koné door drie man te passeren. In de tweede helft had Ivoorkust de overhand, de beste kans werd verijdeld door Robin van Persie die een bal van de lijn haalde. Nederland haalde op tandvlees de eindstreep en plaatste zich samen met Argentinië voor de achtste finales.[40] In de laatste wedstrijd stond Ivoorkust voor de derde keer op rij met 0-2 achter, maar nu wonnen de Afrikanen, die een goede indruk maakten maar wel voortijdig uitgeschakeld waren wel: 3-2 van Servië en Montenegro.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Argentinië Argentinië 3 2 1 0 8 1 7 7
Vlag van Nederland Nederland 3 2 1 0 3 1 2 7
Vlag van Ivoorkust Ivoorkust 3 1 0 2 5 6 –1 3
Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro 3 0 0 3 2 10 –8 0

10 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Argentinië Vlag van Argentinië 2 – 1 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust Volksparkstadion, Hamburg
Toeschouwers: 49.480
Scheidsrechter: Vlag van België Frank De Bleeckere
Crespo Goal 24'
Saviola Goal 38'
Goal 82' Drogba

11 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Servië en Montenegro Vlag van Servië en Montenegro 0 – 1 Vlag van Nederland Nederland Zentralstadion, Leipzig
Toeschouwers: 37.216
Scheidsrechter: Vlag van Duitsland Markus Merk
Goal 17' Robben

16 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Argentinië Vlag van Argentinië 6 – 0 Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro Veltins-Arena, Gelsenkirchen
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Italië Roberto Rosetti
Rodríguez Goal 6'Goal 41'
Cambiasso Goal 31'
Crespo Goal 78'
Tévez Goal 84'
Messi Goal 88'

16 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Nederland Vlag van Nederland 2 – 1 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust Mercedes-Benz Arena, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Colombia Óscar Ruiz
Van Persie Goal 23'
Van Nistelrooij Goal 27'
Goal 38' B. Koné

21 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Nederland Vlag van Nederland 0 – 0 Vlag van Argentinië Argentinië Commerzbank-Arena, Frankfurt
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Vlag van Spanje Luis Medina Cantalejo

21 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Ivoorkust Vlag van Ivoorkust 3 – 2 Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Marco Rodríguez
Dindane Goal 37' (pen.)Goal 67'
Kalou Goal 86' (pen.)
Goal 10' Žigić
Goal 20' Ilić


De grootste verrassing van de kwalificatie was Angola, dat te sterk was voor Nigeria. Het land had vanaf de jaren zestig tot en met 2002 oorlog gekend en kwalificatie voor het grootste voetbaltoernooi was een welkome opsteker.[41] De eerste wedstrijd was tegen de voormalige kolonisator Portugal,[42] een vriendschappelijke wedstrijd liep ooit volledig uit de hand.[43] Het werd al snel 1-0 door een doelpunt van Pauleta, Portugal was veel sterker vooral dankzij de opgefleurde veteraan Luis Figo, maar verder hield Angola de schade beperkt.[44] Tegen Mexico bleef het 0-0.[45] Een stunt was in de maak toen Angola met 1-0 voor kwam tegen het al uitgeschakelde Iran en aangezien Mexico met 2-1 achter stond tegen het al geplaatste Portugal had Angola nog twee doelpunten nodig om opnieuw voor een stunt te zorgen. Het sprookje ging echter uit toen Iran gelijk maakte en Mexico en Portugal gingen door naar de achtste finales.[46]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Portugal Portugal 3 3 0 0 5 1 4 9
Vlag van Mexico Mexico 3 1 1 1 4 3 1 4
Vlag van Angola Angola 3 0 2 1 1 2 –1 2
Vlag van Iran Iran 3 0 1 2 2 6 –4 1

11 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Mexico Vlag van Mexico 3 – 1 Vlag van Iran Iran easyCredit-Stadion, Neurenberg
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Vlag van Italië Roberto Rosetti
Bravo Goal 28'Goal 76'
Sinha Goal 79'
Goal 36' Golmohammadi

11 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Angola Vlag van Angola 0 – 1 Vlag van Portugal Portugal RheinEnergieStadion, Keulen
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Vlag van Uruguay Jorge Larrionda
Goal 4' Pauleta

16 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Mexico Vlag van Mexico 0 – 0 Vlag van Angola Angola AWD-Arena, Hannover
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Singapore Shamsul Maidin

17 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Portugal Vlag van Portugal 2 – 0 Vlag van Iran Iran Commerzbank-Arena, Frankfurt
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Vlag van Frankrijk Éric Poulat
Deco Goal 63'
C. Ronaldo Goal 80' (pen.)

21 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Portugal Vlag van Portugal 2 – 1 Vlag van Mexico Mexico Veltins-Arena, Gelsenkirchen
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Slowakije Ľuboš Micheľ
Maniche Goal 6'
Simão Goal 24' (pen.)
Goal 29' Fonseca

21 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Iran Vlag van Iran 1 – 1 Vlag van Angola Angola Zentralstadion, Leipzig
Toeschouwers: 38.000
Scheidsrechter: Vlag van Australië Mark Shield
Bakhtiarizadeh Goal 75' Goal 60' Flávio


Vlak voor het WK begon barstte de bom in Italië, een grootschalig omkoopschandaal, bijgenaamd Calciopoli kwam aan het licht.[47] Jarenlang waren spelers en scheidsrechters omgekocht, spil was algemeen directeur Luciano Moggi van Juventus[48] die reputaties van scheidsrechters kon maken of breken. Ook clubs als Lazio Roma en AC Milan hadden een bedenkelijke reputatie en er vonden huiszoekingen plaats bij grote spelers als Zinedine Zidane en Fabio Cannavaro.[49] Uiteindelijk werden de twee laatste landstitels van Juventus ontnomen, de ploeg degradeerde naar de Serie B.[50] De stress bij Juventus werd belichaamd door spelersbegeleider Gianluca Pessotto, die zich van het leven probeerde te beroven door van het clubgebouw van Juventus te springen, hij overleefde de poging[51].

Het Italiaanse nationale team stond ook onder druk, manager Marcello Lippi was jarenlang manager van Juventus, zijn zoon was ook betrokken bij het schandaal, zijn schuld in het omvangrijke schandaal was niet bewezen.[52] Het team rechte zijn rug en had met doelman Gianluigi Buffon, verdediger Fabio Cannavaro, de fijnbesnaarde middenvelder Andrea Pirlo en topscorer Luca Toni sterke troeven. Italië begon goed met een 2-0 zege tegen een eveneens goed spelend Ghana.[53] De doelpunten werden gemaakt door Andrea Pirlo met een schot van afstand en Vincenzo Iaquinta profiteerde van een zachte terugspeelbal van ex-Bayern München-speler Samuel Kuffour[54].

De andere favoriet in deze groep Tsjechië had ook een sterke generatie met keeper Petr Čech, topscorer Jan Koller en vooral de middenvelder van Juventus Pavel Nedved.[55] Merkwaardigerwijs debuteerde deze generatie op een WK, terwijl de "Gouden Generatie" glorieerde op EK's (finalist 1996, halve finalist 2004). In de eerste wedstrijd won de ploeg simpel met 3-0 van de Verenigde Staten, Koller scoorde tweemaal, maar raakte geblesseerd en kon de volgende wedstrijden niet mee spelen.[56] In de tweede wedstrijd stond Tsjechië als verlamd in het veld en verloor kansloos met 2-0 van Ghana, dat ook nog een strafschop miste.[57] Italië teleurstelde ook door met 1-1 gelijk te spelen tegen de Verenigde Staten. Er vielen liefst drie rode kaarten: naast twee Amerikanen werd Daniele De Rossi uit het veld gestuurd na een elleboogstoot op Brian McBride, hij zou voor vier wedstrijden worden geschorst en zou hoogstens tijdens de finale weer in actie kunnen komen[58].

In de laatste speelronde hadden alle landen nog kans zich te plaatsen. Ghana had na de goede wedstrijden tegen Italië en Tsjechië moeite met de Verenigde Staten, het won met 2-1 en plaatste zich als enig Afrikaans land voor de achtste finales.[59] Amerika speelde geen enkele rol van betekenis in deze groep, coach Bruce Arena werd ontslagen.[60] Tsjechië vocht voor zijn laatste kans tegen Italië, vooral Pavel Nedved sleurde zijn ploeg naar voren, maar na de 1-0 voorsprong door de vroege invaller Marco Materazzi speelde Tsjechië weer als verlamd. De eindstand was 2-0 en Tsjechië was vroegtijdig uitgeschakeld.[61]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Italië Italië 3 2 1 0 5 1 4 7
Vlag van Ghana Ghana 3 2 0 1 4 3 1 6
Vlag van Tsjechië Tsjechië 3 1 0 2 3 4 –1 3
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten 3 0 1 2 2 6 –4 1

12 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Verenigde Staten Vlag van Verenigde Staten 0 – 3 Vlag van Tsjechië Tsjechië Veltins-Arena, Gelsenkirchen
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Paraguay Carlos Amarilla
Goal 5' Koller
Goal 36'Goal 76' Rosický

12 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Ghana Ghana AWD-Arena, Hannover
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Brazilië Carlos Simon
Pirlo Goal 40'
Iaquinta Goal 83'

17 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Tsjechië Vlag van Tsjechië 0 – 2 Vlag van Ghana Ghana RheinEnergieStadion, Keulen
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Horacio Elizondo
Goal 2' Gyan
Goal 82' Muntari

17 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Italië Vlag van Italië 1 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern
Toeschouwers: 46.000
Scheidsrechter: Vlag van Uruguay Jorge Larrionda
Gilardino Goal 22' Goal 27' (e.d.) Zaccardo

22 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Tsjechië Vlag van Tsjechië 0 – 2 Vlag van Italië Italië AOL Arena, Hamburg
Toeschouwers: 50.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Benito Archundia
Goal 26' Materazzi
Goal 87' Inzaghi

22 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Ghana Vlag van Ghana 2 – 1 Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten easyCredit-Stadion, Neurenberg
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Vlag van Duitsland Markus Merk
Dramani Goal 22'
Appiah Goal 45' (pen.)
Goal 43' Dempsey


Voor velen was titelverdediger Brazilië opnieuw de favoriet,[62] het herbergde vier van de beste voetballers allen spelend voor grote clubs: Adriano (Inter Milan), middenvelder Kaká (AC Milan), topscorer Ronaldo (Real Madrid) en vooral Ronaldinho (FC Barcelona) die met zijn wervelende acties verantwoordelijk was voor de Champions League winst.[63] Heel Berlijn keek verwachtingsvol uit naar de eerste wedstrijd tegen Kroatië, maar de wedstrijd was bleekjes en alleen een sterk moment van Kaká[64] was genoeg voor de winst.[65] Ook de wedstrijd tegen Australië viel voor de liefhebbers van samba-voetbal tegen, Australië kreeg na de 1-0 van Adriano genoeg kansen, maar het werd uiteindelijk 2-0 door invaller Fred.[66] Brazilië was al geplaatst, in de laatste wedstrijd tegen Japan maakte een veredeld B-team een veel frisser indruk, het won met 4-1 en de in de eerste wedstrijden zwaar tegenvallende Ronaldo scoorde twee doelpunten en was nu met Gerd Müller topscorer aller tijden.[67]

Japan, Kroatië en Australië streden om de tweede plaats, Japan kwam tegen Australië op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van de bij Celtic spelende Shunsuke Nakuruma na verkeerd inlopen van de Australische doelman Mark Schwarzer en stond vijf minuten voor tijd nog steeds voor. De Nederlandse bondscoach Guus Hiddink, die eerder wonderen verrichtte op het vorige WK bij Zuid-Korea bracht Tim Cahill en John Aloisi in, zij zorgden voor drie doelpunten in vijf minuten tijd. Het waren de eerste doelpunten en de eerste zege van Australië op een WK.[68] Japan tegen Kroatië was doelpuntloos, mede omdat de Kroaat Darijo Srna een strafschop miste.[69]

In het beslissende duel tegen Kroatië zou Australië genoeg hebben aan een gelijkspel. Al vroeg in de wedstrijd kwam Kroatië voor door een vrije trap van Srna, na een overduidelijke handsbal kreeg Australië een strafschop die de gelijkmaker opleverde. Hiddink had voor de wedstrijd doelman Schwarzer gepasseerd ten gunste van ex-Roda JC doelman Željko Kalac, dat was geen gelukkige keuze, want hij blunderde opzichtig bij het tweede doelpunt.[70] De Australiërs hadden echter een geweldige fighting spirit en kwamen in de 77e minuut op gelijke hoogte na een doelpunt van Harry Kewell. Australië had zich geplaatst voor de achtste finales en Hiddink had opnieuw een huzarenstukje afgeleverd.[71] In de slotfase kreeg de Kroaat Josip Šimunić zijn tweede gele kaart, scheidsrechter Graham Poll vergat hem uit het veld te sturen en later stuurde Poll hem toch uit het veld na een derde gele kaart.[72] Poll besluit na deze opmerkelijke blunder zijn loopbaan te beëindigen.[73]

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Brazilië Brazilië 3 3 0 0 7 1 6 9
Vlag van Australië Australië 3 1 1 1 5 5 0 4
Vlag van Kroatië Kroatië 3 0 2 1 2 3 –1 2
Vlag van Japan Japan 3 0 1 2 2 7 –5 1

12 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Australië Vlag van Australië 3 – 1 Vlag van Japan Japan Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern
Toeschouwers: 46.000
Scheidsrechter: Vlag van Egypte Esam Abd El Fatah
Cahill Goal 84'Goal 89'
Aloisi Goal 90+2'
Goal 26' Nakamura

13 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Brazilië Vlag van Brazilië 1 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 72.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Benito Archundia
Kaká Goal 44'

18 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Kroatië Vlag van Kroatië 0 – 0 Vlag van Japan Japan easyCredit-Stadion, Neurenberg
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Vlag van België Frank De Bleeckere

18 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Brazilië Vlag van Brazilië 2 – 0 Vlag van Australië Australië Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Duitsland Markus Merk
Adriano Goal 49'
Fred Goal 90'

22 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Japan Vlag van Japan 1 – 4 Vlag van Brazilië Brazilië Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Frankrijk Éric Poulat
Tamada Goal 34' Goal 45+1'Goal 81' Ronaldo
Goal 53' Juninho
Goal 59' Gilberto

22 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Kroatië Vlag van Kroatië 2 – 2 Vlag van Australië Australië Mercedes-Benz Arena, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Engeland Graham Poll
Srna Goal 2'
N. Kovač Goal 56'
Goal 38' (pen.) Moore
Goal 79' Kewell


Togo had zich verrassend geplaatst voor het WK ten koste van Senegal, maar er was grote onrust binnen het team, de extra premies voor deelname aan het toernooi werden niet uitbetaald aan de spelers en ze gingen in staking.[74] Daarop nam de pas aangestelde bondscoach Otto Pfister en zijn assistent Piet Hamberg ontslag, slechts vier dagen voor de eerste wedstrijd. Op het laatste moment besloot Pfister terug te komen en hij zat op de bank tegen Zuid-Korea,[75] waarin Togo in eerste instantie een 1-0 voorsprong nam door een doelpunt van Mohamed Kader. In de 54e minuut werd Jean-Paul Abalo Yaovi uit het veld gestuurd na een tweede gele kaart, uit de daaropvolgende vrije trap scoorde Lee Chun-soo en Togo verloor uiteindelijk met 2-1.[76] Het gesteggel om de premies bleef doorgaan, spelers weigerde in het vliegtuig te stappen op weg naar de tweede wedstrijd tegen Zwitserland,[77] na een 2-0 nederlaag was Togo uitgeschakeld.

Zinedine Zidane, met de Braziliaan Ronaldo de grootste speler van zijn generatie kondigde aan te stoppen met voetbal,[78] het WK-voetbal werd zijn laatste kunstje. Dat toernooi dreigde voor Zidane een blamage te worden, tegen Zwitserland (0-0) en Zuid-Korea (1-1) kon hij zijn stempel niet drukken. Tegen Zuid-Korea werd hij zelfs gewisseld, uit frustratie liet hij trapte hij tegen een deur aan.[79] In beide wedstrijden liep hij tegen een gele kaart aan en hij was geschorst voor de beslissende wedstrijd tegen Togo.[80] Er dreigde een roemloos einde voor de mooie carrière van Zidane,[81] maar een 2-0 zege op Togo was precies genoeg de loopbaan van Zidane te rekken.[82]

Na het eclatante succes van Zuid-Korea, waar het land onder leiding van Guus Hiddink de vierde plaats veroverde versleet de ploeg drie bondscoaches en waren de resultaten matig. Onder leiding van een nieuwe Nederlander, Dick Advocaat hoopte de ploeg weer te kunnen stunten. Na de 2-1 zege op Togo sleepte Zuid-Korea wat gelukkig een gelijkspel uit het vuur tegen Frankrijk, Ji-Sung Park scoorde vlak voor tijd.[83] De laatste groepswedstrijd tegen Zwitserland moest gewonnen worden om de achtste finales te bereiken, de ploeg verloor met 2-0 en was uitgeschakeld, Advocaat nam afscheid als bondscoach en ging aan de slag bij Zenith Sint-Petersburg.[84] Het degelijke Zwitserland werd groepswinnaar zonder het incasseren van tegendoelpunten.

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Zwitserland Zwitserland 3 2 1 0 4 0 4 7
Vlag van Frankrijk Frankrijk 3 1 2 0 3 1 2 5
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea 3 1 1 1 3 4 −1 4
Vlag van Togo Togo 3 0 0 3 1 6 −5 0

13 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Zuid-Korea Vlag van Zuid-Korea 2 – 1 Vlag van Togo Togo Commerzbank-Arena, Frankfurt
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Vlag van Engeland Graham Poll
Lee Chun-soo Goal 54'
Ahn Jung-hwan Goal 72'
Goal 31' Kader

13 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 0 – 0 Vlag van Zwitserland Zwitserland Mercedes-Benz Arena, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Rusland Valentin Ivanov

18 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Frankrijk Vlag van Frankrijk 1 – 1 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea Zentralstadion, Leipzig
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Benito Archundia
Henry Goal 9' Goal 81' Park Ji-sung

19 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Togo Vlag van Togo 0 – 2 Vlag van Zwitserland Zwitserland Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Paraguay Carlos Amarilla
Goal 16' Frei
Goal 88' Barnetta

23 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Togo Vlag van Togo 0 – 2 Vlag van Frankrijk Frankrijk RheinEnergieStadion, Keulen
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Vlag van Uruguay Jorge Larrionda
Goal 55' Vieira
Goal 61' Henry

23 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Zwitserland Vlag van Zwitserland 2 – 0 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea AWD-Arena, Hannover
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Horacio Elizondo
Senderos Goal 23'
Frei Goal 77'


Spanje was zoals zo vaak outsider voor de titel, de bejaarde coach Luis Aragonés besloot eindelijk voor de jongere generatie te kiezen, spelers als Xavi en Xabi Alonso hadden nu wel een basisplaats, spelers als Andrés Iniesta en de nog 19-jarige Cesc Fàbregas debuteerden in het nationale team. Het was tekenend dat aanvoerder en belangrijkste speler van zijn generatie Raúl nauwelijks nog een basisplaats had, Aragonés gaf regelmatig de voorkeur aan David Villa en Fernando Torres. Tegen Oekraïne gaf dit team zijn visite-kaartje af, met 4-0 werd het vooraf hoog ingeschatte land opgerold, Villa scoorde tweemaal, Torres eenmaal, Raúl zat op de bank.[85] Tegen Tunesië ging het stukken moeilijker, een kwartier voor tijd brak reserve Raúl de ban met de gelijkmaker, uiteindelijk won Spanje met 3-1 door twee doelpunten van Fernando Torres[86].

Oekraïne herstelde zich met een 4-0 overwinning op Soedi Arabië, de wedstrijd tegen Tunesië was nu beslissend voor plaatsing voor de achtste finales, Tunesië moest winnen. Aangezien beide teams vooral bedreven waren in defensief en angstig spel viel er weinig te genieten, de wedstrijd werd in het voordeel van Oekraïne beslist dankzij een benutte strafschop van Andrij Sjevtsjenko na een door hem uitgelokte strafschop.[87] Bij Saoedi-Arabië namen doelman Mohamed Al-Deayea en aanvaller Sami Al-Jaber afscheid van het nationale team, ze hadden beiden meer dan 150 interlands gespeeld[88].

Land Wed Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
Vlag van Spanje Spanje 3 3 0 0 8 1 7 9
Vlag van Oekraïne Oekraïne 3 2 0 1 5 4 1 6
Vlag van Tunesië Tunesië 3 0 1 2 3 6 −3 1
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië 3 0 1 2 2 7 −5 1

14 juni 2006
«onderlinge duels»
15:00 (UTC+2)
Spanje Vlag van Spanje 4 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne Zentralstadion, Leipzig
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Zwitserland Massimo Busacca
Alonso Goal 13'
Villa Goal 17' (pen.)Goal 48'
Torres Goal 81'

14 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Tunesië Vlag van Tunesië 2 – 2 Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Australië Mark Shield
Jaziri Goal 23'
Jaïdi Goal 90+2'
Goal 57' Al Qahtani
Goal 84' Al-Jaber

19 juni 2006
«onderlinge duels»
18:00 (UTC+2)
Saoedi-Arabië Vlag van Saoedi-Arabië 0 – 4 Vlag van Oekraïne Oekraïne AOL Arena, Hamburg
Toeschouwers: 50.000
Scheidsrechter: Vlag van Engeland Graham Poll
Goal 4' Rusol
Goal 36' Rebrov
Goal 46' Sjevtsjenko
Goal 84' Kalinichenko

19 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Spanje Vlag van Spanje 3 – 1 Vlag van Tunesië Tunesië Gottlieb-Daimler-Stadion, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Brazilië Carlos Simon
Raúl Goal 71'
Torres Goal 76' (pen.)Goal 90'
Goal 8' Mnari

23 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Saoedi-Arabië Vlag van Saoedi-Arabië 0 – 1 Vlag van Spanje Spanje Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern
Toeschouwers: 46.000
Scheidsrechter: Vlag van Benin Coffi Codjia
Goal 36' Juanito

23 juni 2006
«onderlinge duels»
16:00 (UTC+2)
Oekraïne Vlag van Oekraïne 1 – 0 Vlag van Tunesië Tunesië Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 72.000
Scheidsrechter: Vlag van Paraguay Carlos Amarilla
Sjevtsjenko Goal 70' (pen.)


Knock-outfase

[bewerken | brontekst bewerken]
Achtste finale Kwartfinale Halve finale Finale
24 juni – München            
 Vlag van Duitsland Duitsland  2
30 juni – Berlijn
 Vlag van Zweden Zweden  0  
 Vlag van Duitsland Duitsland  1 (4)
24 juni – Leipzig
   Vlag van Argentinië Argentinië  1 (2)  
 Vlag van Argentinië Argentinië  2
4 juli – Dortmund
 Vlag van Mexico Mexico  1  
 Vlag van Duitsland Duitsland  0
26 juni – Kaiserslautern
   Vlag van Italië Italië  2  
 Vlag van Italië Italië  1
30 juni – Hamburg
 Vlag van Australië Australië  0  
 Vlag van Italië Italië  3
26 juni – Keulen
   Vlag van Oekraïne Oekraïne  0  
 Vlag van Zwitserland Zwitserland  0 (0)
9 juli – Berlijn
 Vlag van Oekraïne Oekraïne  0 (3)  
 Vlag van Italië Italië  1 (5)
25 juni – Stuttgart
   Vlag van Frankrijk Frankrijk  1 (3)
 Vlag van Engeland Engeland  1
1 juli – Gelsenkirchen
 Vlag van Ecuador Ecuador  0  
 Vlag van Engeland Engeland  0 (1)
25 juni – Neurenberg
   Vlag van Portugal Portugal  0 (3)  
 Vlag van Portugal Portugal  1
5 juli – München
 Vlag van Nederland Nederland  0  
 Vlag van Portugal Portugal  0
27 juni – Dortmund
   Vlag van Frankrijk Frankrijk  1   Derde plaats
 Vlag van Brazilië Brazilië  3
1 juli – Frankfurt 8 juli – Stuttgart
 Vlag van Ghana Ghana  0  
 Vlag van Brazilië Brazilië  0  Vlag van Duitsland Duitsland  3
27 juni – Hannover
   Vlag van Frankrijk Frankrijk  1    Vlag van Portugal Portugal  1
 Vlag van Spanje Spanje  1
 Vlag van Frankrijk Frankrijk  3  

Achtste finales

[bewerken | brontekst bewerken]

In vergelijking met het vorige WK plaatsten Brazilië, Duitsland, Engeland, Spanje, Italië, Mexico en Zweden zich opnieuw, Turkije werd door zowel Oekraïne als door Zwitserland uitgeschakeld, Zuid-Korea werd door Zwitserland en Frankrijk uitgeschakeld. De Verenigde Staten, Denemarken, Japan en Ierland werden uitgeschakeld door respectievelijk Ghana, Oekraïne, Australië en Zwitserland, de plaatsen van Senegal, Paraguay en België werden ingenomen door Argentinië, Ecuador en Nederland.

Europa had elf deelnemers, vorig WK negen, Zuid Amerika ging van twee naar drie deelnemers, Noord Amerika van twee naar één deelnemer, Afrika behield één zetel, Azië verloor beide deelnemers, Oceanië had op dit WK één deelnemer.

Duitsland - Zweden

[bewerken | brontekst bewerken]

De drie overwinningen in de voorronde gaf Duitsland genoeg zelfvertrouwen om de Play-Offs perfect te beginnnen, Zweden werd in het begin van de wedstrijd overklast en binnen twaalf minuten scoorde Lukas Podolski twee maal. Duitsland bleef in de eerste helft doorstromen en vooral dankzij doelman Andreas Isaksson hield Zweden de schade beperkt. Tot overmaat van ramp kreeg Teddy Lucic al in de eerste helft twee maal geel. Zweden kreeg even de kans terug te komen, maar Henrik Larsson miste een strafschop. Daarna was Duitsland opnieuw heer en meester, maar onder anderen Michael Ballack schoot op de paal.[89]


24 juni 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 2 – 0 Vlag van Zweden Zweden Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Brazilië Carlos Simon
Podolski Goal 4', 12'

Argentinië - Mexico

[bewerken | brontekst bewerken]

Argentinië was na het overtuigende spel in de eerste ronde zwaar favoriet, maar Mexico deed nauwelijks onder voor de Argentijnen en in een typisch temperamentvol Latijns-Amerikaans duel kwamen de Mexico al snel op een 0-1 voorsprong door een doelpunt van de bij FC Barcelona spelende verdediger Rafael Márquez, Hernan Crespo maakte al in de tiende minuut gelijk. Het spel golfde op en neer, waarbij beide ploegen evenveel kansen hadden om te winnen. In de eerste helft van de verlenging maakte middenvelder Maxi Rodríguez het winnende doelpunt namens Argentinië door buiten het strafschop een snoeiharde volley te fabriceren,[90] later werd het doelpunt gekozen tot mooiste doelpunt van het toernooi.[91] Mexico deed er alles aan om een gelijkmaker te scoren, maar Argentinië haalde op het tandvlees de kwartfinales,[92] voor de vierde achtereenvolgende keer sneuvelde Mexico in de achtste finales.


24 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Argentinië Vlag van Argentinië 2 – 1 (n.v.) Vlag van Mexico Mexico Zentralstadion, Leipzig
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Zwitserland Massimo Busacca
Crespo Goal 10'
Rodríguez Goal 98'
Márquez Goal 5'

Engeland - Ecuador

[bewerken | brontekst bewerken]

Net als in de eerste ronde kon Engeland tegen Ecuador weinig indruk maken. Ecuador kreeg al snel de beste kans, in een tegenaanval kon Carlos Tenorio vrij doorlopen, hij raakte echter de paal. Engeland kon nauwelijks wat uitrichten tegen een fysiek sterke tegenstander. David Beckham scoorde uiteindelijk uit zijn specialiteit, een vrije trap.[93] Beckham voelde zich al niet lekker voor de wedstrijden en mede dankzij de hitte moest hij zelfs kotsen in de middencirkel.[94] Ecuador kon geen vuist meer maken en Engeland plaatste zich zonder te imponeren.[95]


25 juni 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Engeland Vlag van Engeland 1 – 0 Vlag van Ecuador Ecuador Gottlieb-Daimler-Stadion, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van België Frank De Bleeckere
Beckham Goal 60'

Portugal - Nederland

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de wedstrijd tegen Portugal passeerde bondscoach Marco van Basten topscorer Ruud van Nistelrooy. hij vond zijn inbreng in het team te gering, Feyenoorder Dirk Kuyt nam zijn plaats in.[96] De wedstrijd ontaardde in een waar kaartenfestival, al in de eerste minuut kreeg Mark van Bommel geel na een overtreding op Cristiano Ronaldo, zes minuten later plantte Khalid Boulahrouz zijn been in de bovenbeen van opnieuw Ronaldo, hij zou halverwege de eerste helft niet meer kunnen spelen.[97] In de 23e minuut dribbelde Maniche door het hart van de Nederlandse verdediging en scoorde de openingstreffer, hij scoorde twee jaar eerder al de winnende treffer in de halve finale tussen beide landen.[98] Nederland had veel moeite met de taaie Portugezen, de meeste dreiging creëerde Robin van Persie, die twee Portugezen uitkapte, zijn voorzet werd door geen medespeler bereikt.[99] Vlak voor rust verloor Portugal een speler, Costinha werd uit het veld gestuurd na twee gele kaarten. In de tweede helft miste Nederland een grote kans, in een scrimmage schoot Philip Cocu op de lat.[100] Daarna ging alle aandacht naar Luis Figo, eerst ontsnapte hij aan een rode kaart, toen hij een kopstoot uitdeelde aan een provocerende van Bommel. Daarna nam hij wraak door in een onschuldig duel met Boulahrouz op de grond te vallen, Boulahrouz ontving zijn tweede gele kaart en Nederland moest nu ook met tien man verder spelen.[101] In het laatste half uur werd er nauwelijks nog gevoetbald, geregeld waren er opstootjes en er werden nog twee spelers uit het veld gestuurd:Deco en Giovanni van Bronckhorst, beiden spelers van FC Barcelona. In totaal vielen er vier rode en zestien gele kaarten, een nieuw record in de WK-geschiedenis.[102] Nederland kreeg nog één grote kans, vrij voor de keeper wist Dirk Kuyt niet de gelijkmaker te scoren. Nederland ging naar huis na een teleurstellend toernooi.[103] Kritiek was er ook voor de Russische scheidsrechter Valentin Ivanov, die kwistig met kaarten strooide, FIFA-baas Sepp Blatter had kritiek op Ivanov en gaf hem een gele kaart.[104] De wedstrijd zou de geschiedenis ingaan als de "Battle of Nuremberg".[105]


25 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Portugal Vlag van Portugal 1 – 0 Vlag van Nederland Nederland easyCredit-Stadion, Neurenberg
Toeschouwers: 41.000
Scheidsrechter: Vlag van Rusland Valentin Ivanov
Maniche Goal 23'

Italië - Australië

[bewerken | brontekst bewerken]

Italië was voor de wedstrijd tegen Australië vooral bevreesd voor hun coach Guus Hiddink, die op het vorige WK met Zuid-Korea de "Squadra Azzuri" uitschakelde.[106] In de eerste helft gunde Italië Australië het initiatief en kreeg in de tegenaanval de beste kansen via met name Luca Toni. In de tweede helft werd wildeman Marco Materazzi uit het veld gestuurd, hij ontsnapte eerst aan een rode kaart na een elleboogstoot, een onbesuisde tackle werd hem fataal.[107] Italië nam nu helemaal niet het initiatief meer en Australië was de bovenliggende partij. In de laatste minuut liet linksback Fabio Grosso zich opzichtig vallen in het strafschopgebied, de scheidsrechter gaf een strafschop, die benut werd door Francesco Totti en de scheidsrechter floot meteen af.[108]


26 juni 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Italië Vlag van Italië 1 – 0 Vlag van Australië Australië Fritz-Walter-Stadion, Kaiserslautern
Toeschouwers: 46.000
Scheidsrechter: Vlag van Spanje Luis Medina Cantalejo
Totti Goal 90+5' (pen.)

Oekraïne - Zwitserland

[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel Oekraïne als Zwitserland stonden bekend als behoudende teams, waardoor er weinig opwindends gebeurde tijdens de wedstrijd. De ploegen waren alleen gevaarlijk via spelhervattingen, Andrij Sjevtsjenko raakte namens Oekraïne de lat na een scrimmage, Alexander Frei schoot namens Zwitserland op de paal uit een vrije trap. Het was wachten op strafschoppen, Sjevtstjenko was de eerste die miste, maar de Zwitsers slaagden erin drie keer achter elkaar te missen.[109] Oleh Hoesjev benutte de beslissende strafschop en Oekraïne haalde als debutant de kwartfinales van het toernooi, net als Kroatië en Senegal op de twee voorgaande WK's. Zeldzaam hoogtepunt was de strafschop van Artem Milevsky, die met een geraffineerde "Panenka" zijn strafschop benutte.[110]


26 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Zwitserland Vlag van Zwitserland 0 – 0 (n.v.) Vlag van Oekraïne Oekraïne RheinEnergieStadion, Keulen
Toeschouwers: 45.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Benito Archundia
  Strafschoppen  
Streller Gemiste strafschop
Barnetta Gemiste strafschop
Cabanas Gemiste strafschop
0–3 Gemiste strafschop Sjevtsjenko
Gescoord met penalty Milevsky
Gescoord met penalty Rebrov
Gescoord met penalty Goesjev

Brazilië - Ghana

[bewerken | brontekst bewerken]

Brazilië kwam al na vijf minuten op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van de WK-topscorer aller tijden Ronaldo die zich met een karakteristieke schaar vrijspeelde voor de goal.[111] Het voor het toernooi verwachte droomvoetbal van Brazilië bleef ook in deze wedstrijd uit en Ghana kreeg in de eerste helft genoeg kansen de gelijkmaker te scoren. De beslissing viel echter vlak voor rust, toen Adriano in buitenspelsituatie de 2-0 binnenschoot. In de tweede helft geloofde Brazilië het wel, wat een fluitconcert van het publiek opleverde. Ghana kon geen vuist meer maken, raakte Asamoah Gyan kwijt na een tweede gele kaart en verloor uiteindelijk met 3-0. Later gingen er geruchten dat de wedstrijd was omgekocht.[112]


27 juni 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Brazilië Vlag van Brazilië 3 – 0 Vlag van Ghana Ghana Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Slowakije Ľuboš Micheľ
Ronaldo Goal 5'
Adriano Goal 45+1'
Zé Roberto Goal 84'

Spanje - Frankrijk

[bewerken | brontekst bewerken]

Na vijf matige wedstrijden in de achtste finales stond er nu een topper op het programma: het verjongde Spanje tegen de routine van Frankrijk, waarvan de meeste basisspelers acht jaar geleden wereldkampioen werden. In de eerste ronde plaatste Spanje zich zonder problemen voor de tweede ronde, terwijl Frankrijk ontsnapte aan vroegtijdige uitschakeling. In de eerste helft was Spanje beter en kwam op voorsprong via een strafschop, nadat Pablo Ibáñez licht getoucheerd werd door Lilian Thuram, de strafschop werd benut door David Villa. Frankrijk kwam er niet aan te pas, maar kwam in de eerste helft toch op gelijke hoogte na een doelpunt van een van de weinige nieuwe talenten Franck Ribery, spelend voor Olympique Marseille. In de tweede helft kreeg Frankrijk de overhand, al kwamen beide teams nauwelijks tot kansen. In de slotfase gaf de routine van Frankrijk de doorslag, bij een vrije trap van Zinédine Zidane kwam de bal via via bij Patrick Vieira terecht, 2-1, waarna in de slotfase de "maestro" zelf de wedstrijd besliste: 3-1.[113] Zo was Zidane toch weer beslissend in een WK-wedstrijd, waardoor hij zijn aflopende carrière met een wedstrijd verlengde.[114]


27 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Spanje Vlag van Spanje 1 – 3 Vlag van Frankrijk Frankrijk AWD-Arena, Hannover
Toeschouwers: 43.000
Scheidsrechter: Vlag van Italië Roberto Rosetti
Villa Goal 28' (pen.) Ribéry Goal 41'
Vieira Goal 83'
Zidane Goal 90+2'

In vergelijking met het vorige WK plaatsten Brazilië, Duitsland en Engeland zich opnieuw voor de kwartfinales. Zuid Korea en Spanje werden beiden uitgeschakeld door Frankrijk, Turkije en de Verenigde Staten werden uitgeschakeld door respectievelijk Oekraïne en Italië, Argentinië nam de plaats in van Senegal.

Europa had zes deelnemers, vorig WK vier, Zuid Amerika ging van één naar twee, Afrika, Azië en Noord Amerika verloren hun deelnemer van 2002.

Duitsland - Argentinië

[bewerken | brontekst bewerken]

Na vier hoopvolle overwinningen kwam voor Duitsland een ware test, de kwartfinale tegen Argentinië. Na een gelijkwaardige eerste helft kwam Argentinië op voorsprong door een kopdoelpunt van verdediger Roberto Ayala. Na een botsing in het strafschopgebied moest de Argentijnse doelman zich laten vervangen, de Argentijnse coach Pekerman verbruikte daarna zijn laatste twee wissels met een defensieve gedachte. Spelmaker Juan Román Riquelme werd vervangen door breker Esteban Cambiasso, topscorer Hernán Crespo werd vervangen door de statische spits Julio Ricardo Cruz, terwijl het grote talent Lionel Messi nu niet meer ingebracht kon worden, hetgeen veel kritiek zou opleveren.[115] Argentinië liep nu vooral achteruit, Duitsland, dat minder friviool speelde als in het begin van het toernooi knokte zich terug in de wedstrijd en Miroslav Klose scoorde vlak voor tijd de gelijkmaker. Na twee verlengingen zonder veel hoogtepunten moesten strafschoppen de beslissing opleveren. De Duitse doelman Jens Lehmannstopte twee strafschoppen en werd de man van de wedstrijd.[116] Er was ook veel bewondering voor reserve-doelman Oliver Kahn, de doelmannen waren rivalen van elkaar,[117] maar Kahn behield zijn professionalisme door Lehman optimaal voor te bereiden voor de srafschoppen.[118] Na afloop van de wedstrijd en de uitschakeling stapte Pekerman op.[119]


30 juni 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 1 – 1 (n.v.) Vlag van Argentinië Argentinië Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 72.000
Scheidsrechter: Vlag van Slowakije Ľuboš Micheľ
Klose Goal 80' Goal 49' Ayala
  Strafschoppen  
Neuville Gescoord met penalty
Ballack Gescoord met penalty
Podolski Gescoord met penalty
Borowski Gescoord met penalty
4–2 Gescoord met penalty Cruz
Gemiste strafschop Ayala
Gescoord met penalty Rodríguez
Gemiste strafschop Cambiasso

Italië - Oekraïne

[bewerken | brontekst bewerken]

Italië was nog steeds in de greep van het omkoopschandaal, de technisch directeur van Juventus Gianluca Pessotto deed een poging tot zelfmoord,[120] hetgeen de voorbereiding van Italië op de wedstrijd tegen Oekraïne verstoorde.[121] Na een 1-0 voorsprong in de eerste helft door een doelpunt van Gianluca Zambrotta viel Oekraïne, dat gedurende het toernooi louter defensief speelde in het begin van de tweede helft eindelijk aan, maar de Italiaanse doelman Gianluigi Buffon redde op een inzet van Andrij Sjevtsjenko, een inzet van Maksim Kalinichenko werd van de lijn gehaald. Vlak daarna beslist Luca Toni de wedstrijd met twee doelpunten, Italië droeg de overwinning op aan Pessotto.[122]


30 juni 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Italië Vlag van Italië 3 – 0 Vlag van Oekraïne Oekraïne AOL Arena, Hamburg
Toeschouwers: 50.000
Scheidsrechter: Vlag van België Frank De Bleeckere
Zambrotta Goal 6'
Toni Goal 59'Goal 69'

Engeland - Portugal

[bewerken | brontekst bewerken]

Net als twee jaren geleden op het laatste EK duelleerden Engeland en Portugal om een plaats in de halve finale van een groot toernooi. Was die versie bol van sensatie, nu speelden beide teams vooral om niet te verliezen en kregen beide teams weinig kansen te scoren. Portugal was extra gehavend door de vele gele kaarten opgelopen in de wedstrijd tegen Nederland, de in deze wedstrijd uitgevallen Cristiano Ronaldo was fit om te spelen. [123] Wayne Rooney was bij Engeland eindelijk fit om te spelen, maar werd uit de wedstrijd gestuurd nadat hij zijn voet opzettelijk zijn voeten op Ricardo Carvalho plantte.[124] Het incident werd een rel doordat Cristiano Ronaldo, nota bene een ploeggenoot van Rooney bij Manchester United de scheidsrechter verzocht om een rode kaart,[125] Cristiano Ronaldo zou maandenlang uitgefloten worden op de Engelse velden.[126] Er werd jarenlang gesuggereerd over een slechte relatie tussen beide teamgenoten, maar jaren later verklaarde Rooney begrip ervoor te hebben.[127] De wedstrijd sleepte zich na strafschoppen, ook waren toen beide teams slecht op schot. Na twee Portugese en één Engelse misser, raakte Engeland het voordeel kwijt door twee nieuwe missers, waarbij de Portugese doelman Ricardo net als twee jaar geleden een hoofdrol opeiste. Uitgerekend Cristiano Ronaldo benutte de beslissende strafschop en zonder te imponeren bereikte Portugal voor de eerste keer in veertig jaar de halve finale.[128]


1 juli 2006
«onderlinge duels»
17:00 (UTC+2)
Engeland Vlag van Engeland 0 – 0 (n.v.) Vlag van Portugal Portugal Veltins-Arena, Gelsenkirchen
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Horacio Elizondo
  Strafschoppen  
Lampard Gemiste strafschop
Hargreaves Gescoord met penalty
Gerrard Gemiste strafschop
Carragher Gemiste strafschop
1–3 Gescoord met penalty Simão
Gemiste strafschop Hugo Viana
Gemiste strafschop Petit
Gescoord met penalty Postiga
Gescoord met penalty Cristiano Ronaldo

Brazilië - Frankrijk

[bewerken | brontekst bewerken]

Brazilië tegen Frankrijk was de confrontatie tussen de twee laatste wereldkampioenen, die tot dusverre de hoge verwachtingen niet hadden kunnen waarmaken in dit toernooi. Frankrijk overleefde de eerste ronde ternauwernood, terwijl Brazilië alle wedstrijden had gewonnen met ondermaats spel. Voormalig Frans international Youri Djorkaeff was aanwezig bij de wedstrijd, had aan zijn club New York Red Bulls toestemming gekregen naar Frankrijk te gaan voor familie-omstandigheden, maar werd "betrapt" voor de camera's.[129] Brazilië werd op het middenveld overvleugeld door een dominant spelende Zinédine Zidane,[130] die bij bijna alle Franse aanvallen betrokken was.[131] In het beeld van het toernooi leverde de wedstrijd weinig kansen en doelpunten op. In de tweede helft viel de beslissing, Zidane lanceerde Henry uit een dood spelmoment, waarbij de Brazilaanse verdediger Roberto Carlos bleef staan en vergat mee te lopen, symbolisch voor de matige uitvoering van de wereldkampioen.[132] Brazilië was niet in staat een fatsoenlijk slotoffensief te creëren, met name Ronaldinho speelde een ondermaats toernooi, hij was voorbestemd de sterspeler van het toernooi te worden, maar wist geen enkele keer te scoren,[133] coach Carlos Alberto Parreira werd ontslagen.[134]


1 juli 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Brazilië Vlag van Brazilië 0 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk Commerzbank-Arena, Frankfurt
Toeschouwers: 48.000
Scheidsrechter: Vlag van Spanje Luis Medina Cantalejo
Goal 57' Henry

Halve finales

[bewerken | brontekst bewerken]

In vergelijking met het vorig WK haalde alleen Duitsland de halve finales, Brazilië en Zuid Korea werden beiden uitgeschakeld door Frankrijk, de plaats van Turkije werd ingenomen door Italië en Portugal. Europa leverde alle vier deelnemers, vorig WK twee. Zuid Amerika en Azië verloren beiden hun zetel uit 2002.

Duitsland - Italië

[bewerken | brontekst bewerken]

In tegenstelling tot eerdere wedstrijden in de play-offs golfde het spel op en neer, al waren ook doelpunten nog steeds schaars. Italië was de dominerende partij, maar Duitsland kreeg de betere kansen via Miroslav Klose en Bernd Schneider. Toen de wedstrijd verlengd moest worden zorgde de Italiaanse coach Marcelo Lippi voor een stijlbreuk in de manier van coaching in dit toernooi. Hij koos niet voor zekerheid maar voor aanvallen, aangezien Duitsland in de WK-geschiedenis vier keer won na strafschoppen in vier wedstrijden, terwijl Italië drie keer verloor in drie wedstrijden. Het inbrengen van de aanvallers Vincenzo Iaquinta en Alessandro Del Piero had direct effect,[135] Duitsland werd overrompeld en Alberto Gilardino schoot op de paal en Gianluca Zambrotta op de lat. Terwijl Italië met man en macht aanviel kreeg Duitsland via Lukas Podolski twee kansen in de tegenstoot, een vrije kopkans ging mis en een bekwame redding van de Italiaanse doelman Gianluigi Buffon verijdelde een Duitse voorsprong. In de laatste minuten nam Italië weer de regie over, nadat een afstandschot van Andrea Pirlo werd gestopt door de Duitse doelman Jens Lehmann, bracht hij met een geraffineerde pass linksback Fabio Grosso in stelling, die doeltreffend uithaalde.[136] In de ultieme slotfase zorgde Del Piero voor de definitieve beslissing: 0-2. Duitsland was verslagen, maar uiteindelijk was het team verder gekomen dan vooraf gedacht.[137]


4 juli 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 0 – 2
(nv)
Vlag van Italië Italië Signal Iduna Park, Dortmund
Toeschouwers: 65.000
Scheidsrechter: Vlag van Mexico Benito Archundia
Goal 119' Grosso
Goal 120+1' Del Piero

Frankrijk - Portugal

[bewerken | brontekst bewerken]

Frankrijk tegen Portugal was een wedstrijd tussen twee teams die moeilijk scoorden, maar nauwelijks doelpunten weggaven, wedstrijd verzandde vooral in een slag op het middelpunt, waar Zinédine Zidane minder dominant speelde dan tegen Brazilië, maar regelmatig zijn klasse toonde.[138] Van Portugal moest de dreiging komen van de flanken, waar de nieuwe vedette Cristiano Ronaldo en de oude vedette Luis Figo voor dreiging zorgde. Frankrijk kwam op voorsprong door een strafschop benut door Zidane nadat Ricardo Carvalho het been van Thierry Henry toucheerde. Portugal moest nu wel gaan aanvallen, meeste dreiging kwam vooral door theatrale buitelingen in het strafschopgebied van Hélder Postiga en Cristiano Ronaldo en de Franse doelman Fabien Barthez de bal grabbelde bij een vrije trap van Ronaldo. Het op leeftijd zijnde Frankrijk haalde net als acht jaar geleden de finale, vijf van de elf basisspelers maakten toen deel uit van de selectie.[139]


5 juli 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Portugal Vlag van Portugal 0 – 1 Vlag van Frankrijk Frankrijk Allianz Arena, München
Toeschouwers: 66.000
Scheidsrechter: Vlag van Uruguay Jorge Larrionda
Goal 33' (pen.) Zidane

Na een doelpuntloze eerste helft overspeelde Duitsland Portugal met 3-1, grote man was Bastian Schweinsteiger met twee bijna identieke schoten van afstand, een vrije trap van "Schweini" werd door Petit gepromoveerd tot een eigen doelpunt. Bij Portugal nam Luis Figo afscheid van zijn internationale carrière na 128 interlands, een Portugees record.[140]


8 juli 2006
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
Duitsland Vlag van Duitsland 3 – 1 Vlag van Portugal Portugal Gottlieb-Daimler-Stadion, Stuttgart
Toeschouwers: 52.000
Scheidsrechter: Vlag van Japan Toru Kamikawa
Schweinsteiger Goal 56'Goal 78'
Petit Goal 61' (e.d.)
Goal 88' Nuno Gomes

In vergelijking met het vorig WK werden Brazilië en Duitsland uitgeschakeld door respectievelijk Frankrijk en Italië. De finale was een Europese finale, de vorige vier WK's was het een strijd tussen Europa en Zuid Amerika.

Zie Finale wereldkampioenschap voetbal 2006 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

9 juli 2006
«onderlinge duels»
20:00 (UTC+2)
Italië Vlag van Italië 1 – 1 (n.v.) Vlag van Frankrijk Frankrijk Olympiastadion, Berlijn
Toeschouwers: 69.000
Scheidsrechter: Vlag van Argentinië Horacio Elizondo
Materazzi Goal 19' Goal 7' (pen.) Zidane
  Strafschoppen  
Pirlo Gescoord met penalty
Materazzi Gescoord met penalty
De Rossi Gescoord met penalty
Del Piero Gescoord met penalty
Grosso Gescoord met penalty
5–3 Gescoord met penalty Wiltord
Gemiste strafschop Trezeguet
Gescoord met penalty Abidal
Gescoord met penalty Sagnol


2006 Wereldkampioen

Italië
ITALIË
Vierde titel

Doelpuntenmakers

[bewerken | brontekst bewerken]
5 doelpunten
3 doelpunten
2 doelpunten
1 doelpunt
Eigen doelpunt

Toernooiranglijst

[bewerken | brontekst bewerken]
Plaats Land Groep GW Win Gel Ver DV DT +/− Pnt
1 Vlag van Italië Italië E 7 5 2 0 12 2 +10 17
2 Vlag van Frankrijk Frankrijk G 7 4 3 0 9 3 +6 15
3 Vlag van Duitsland Duitsland A 7 5 1 1 14 6 +8 16
4 Vlag van Portugal Portugal D 7 4 1 2 7 5 +2 13
Uitgeschakeld in de kwartfinale
5 Vlag van Brazilië Brazilië F 5 4 0 1 10 2 +8 12
6 Vlag van Argentinië Argentinië C 5 3 2 0 11 3 +8 11
7 Vlag van Engeland Engeland B 5 3 2 0 6 2 +4 11
8 Vlag van Oekraïne Oekraïne H 5 2 1 2 5 7 −2 7
Uitgeschakeld in de achtste finale
9 Vlag van Spanje Spanje H 4 3 0 1 9 4 +5 9
10 Vlag van Zwitserland Zwitserland G 4 2 2 0 4 0 +4 8
11 Vlag van Nederland Nederland C 4 2 1 1 3 2 +1 7
12 Vlag van Ecuador Ecuador A 4 2 0 2 5 4 +1 6
13 Vlag van Ghana Ghana E 4 2 0 2 4 6 −2 6
14 Vlag van Zweden Zweden B 4 1 2 1 3 4 −1 5
15 Vlag van Mexico Mexico D 4 1 1 2 5 5 0 4
16 Vlag van Australië Australië F 4 1 1 2 5 6 −1 4
Uitgeschakeld in de groepsfase
17 Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea G 3 1 1 1 3 4 −1 4
18 Vlag van Paraguay (1990-2013) Paraguay B 3 1 0 2 2 2 0 3
19 Vlag van Ivoorkust Ivoorkust C 3 1 0 2 5 6 −1 3
20 Vlag van Tsjechië Tsjechië E 3 1 0 2 3 4 −1 3
21 Vlag van Polen Polen A 3 1 0 2 2 4 −2 3
22 Vlag van Kroatië Kroatië F 3 0 2 1 2 3 −1 2
23 Vlag van Angola Angola D 3 0 2 1 1 2 −1 2
24 Vlag van Tunesië Tunesië H 3 0 1 2 3 6 −3 1
25 Vlag van Iran Iran D 3 0 1 2 2 6 −4 1
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten E 3 0 1 2 2 6 −4 1
27 Vlag van Trinidad en Tobago Trinidad en Tobago B 3 0 1 2 0 4 −4 1
28 Vlag van Japan Japan F 3 0 1 2 2 7 −5 1
Vlag van Saoedi-Arabië Saoedi-Arabië H 3 0 1 2 2 7 −5 1
30 Vlag van Togo Togo G 3 0 0 3 1 6 −5 0
31 Vlag van Costa Rica Costa Rica A 3 0 0 3 3 9 −6 0
32 Vlag van Servië en Montenegro Servië en Montenegro C 3 0 0 3 2 10 −8 0

Sfeer en cultuur

[bewerken | brontekst bewerken]

Een evenement als het WK voetbal trekt wereldwijd veel media-aandacht, fans en prominenten van zowel binnen als buiten de voetbalwereld aan. Overal ter wereld speelt de commercie in op deze hype en zodoende ontstaan er acties waarbij men gratis supportersmateriaal krijgt, of waar men WK-hebbedingetjes kan weten te bemachtigen. De speelsteden zelf werden aangekleed in WK-stijl. Zo kwam er in verscheidene steden een gloeiende voetbal staan en stonden er in Berlijn twee reusachtige voetbalschoenen.

Een Duits bordeel uit Keulen zorgde voor opschudding. Een gigantische reclame met daarop een schaars geklede dame vermeldde de tekst "Die Welt zu Gast bei Freundinnen" ("De wereld te gast bij vriendinnen"). Alle vlaggen van de deelnemende landen stonden op de reclameboodschap vermeld, dit tot woede van de Saoedische en Iraanse regeringen. De twee vlaggen van die landen werden uiteindelijk zwart gemaakt.[141]

  • De jongste speler op het WK 2006 was de Engelsman Theo Walcott, die op de dag van de opening van het toernooi de leeftijd had van 17 jaar en 85 dagen. De oudste op dit WK actieve speler was de Tunesische doelman Ali Boumnijel met 40 jaar en 57 dagen.
  • De meest ervaren bondscoach op het WK was de Amerikaanse coach Bruce Arena, die zijn land vooraf aan het toernooi al 119 maal leidde. Otto Pfister, de coach van Togo, is de enige bondscoach die pas na de kwalificatiewedstrijden werd aangesteld en trainde daardoor ook het minst vaak het land dat onder zijn leiding valt.
  • Pfister is tevens de oudste op het WK actieve bondscoach. Toen Togo haar WK-debuut maakte op 13 juni was hij 68 jaar en 201 dagen oud. De jongste bondscoach is de Nederlandse coach Marco van Basten die op 11 juni toen Nederland tegen Servië en Montenegro speelde 137 dagen van zijn 42e verjaardag af was. Jürgen Klinsmann speelde van alle bondscoaches de meeste WK-wedstrijden. Tussen 1990 en 1998 kwam hij 17 maal in actie en trof daarbij 11 maal doel.
  • De zwaarste speler op het toernooi was de Tsjech Jan Koller, die toen exact 100 kilogram woog. Het lichtgewicht op het WK was Mohammad Al Shlhoub uit Saoedi-Arabië, hij weegt slechts 59 kilogram. Nikola Žigić uit Servië en Montenegro was de langste speler met zijn 2,02 meter lengte. Ook Jan Koller meet diezelfde lengte. De kleinste speler was de Ecuadoraan Christian Lara die niet boven de 1,62 meter uitkomt.
  • Op 20 juni 2006 werd in het RheinEnergieStadion van Keulen het 2000ste doelpunt op het WK gescoord. Die eer kwam toe aan de Zweed Marcus Allbäck tijdens de wedstrijd Engeland-Zweden.
  • Zwitserland werd in dit WK uitgeschakeld zonder ook maar één tegendoelpunt te krijgen. Pascal Zuberbühler kreeg in de groepswedstrijden tegen Frankrijk (0-0), Togo (2-0) en Zuid-Korea (2-0) geen tegendoelpunten. In de 1/8 finale tegen Oekraïne bleef het, ook na 120 minuten voetbal, 0-0. Pas na strafschoppen kwam Oekraïne door.
  • In de 1/8 finale Nederland - Portugal werden 20 kaarten getrokken: 16 geel en 4 rood. Hiermee komt de wedstrijd in de boeken als de meeste kaarten ooit getrokken op een WK. Het vorige record stond op 16 kaarten, die werden gegeven op het WK van 2002.

WK 2006 in Beeld

[bewerken | brontekst bewerken]


Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina FIFA World Cup Germany 2006 op Wikimedia Commons.