Matthias Kleinheisterkamp
| Matthias Kleinheisterkamp | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
SS-Obergruppenführer Matthias Kleinheisterkamp (rechts.
| ||||
| Geboren | 22 juni 1893 Elberfeld, Noordrijn-Westfalen, Duitse Keizerrijk | |||
| Overleden | 2 mei 1945 Bij Halbe, Brandenburg, nazi-Duitsland | |||
| Rustplaats | Vermist[1] | |||
| Religie | Protestants, verklaarde zich later Gottgläubig[2] | |||
| Land/zijde | .svg){kind=small} Duitse Keizerrijk.svg){kind=small} Weimarrepubliek.svg){kind=small} nazi-Duitsland
| |||
| Onderdeel | .svg){kind=small} Pruisische leger.svg){kind=small} Reichswehr Allgemeine-SS SS-Verfügungstruppe Waffen-SS
| |||
| Dienstjaren | 1914 - 1918 1933 - 1945 | |||
| Rang |   SS-Obergruppenführer en Generaal bij de Waffen-SS | |||
| Eenheid | 1. Westfälische Pionier-Bataillon Nr. 7 2 augustus 1914 - oktober 1914[3] 1. Lothringische Infanterie-Regiment Nr. 130 Oktober 1914 - oktober 1914[3] Reserve-Infanterie-Regiment Nr. 219 Oktober 1914 - januari 1919[3] Reserve-Infanterie-Regiment Nr. 55 III.Bataillon/Schützenregiments 7 oktober 1919 - 31 december 1920[3] 6. Infanterie-Regiment 1 oktober 1933 - 1 februari 1934[3] SS-Abschnitt XIII 8 januari 1934 - 7 maart 1934[3] SS-Oberabschnitt Nord 7 maart 1934 - 12 april 1934[3] Führerreserve 27 oktober 1941 - 29 november 1941[4] Führerreserve der Waffen-SS/SS-Führungshauptamt 15 december 1943 - 1 mei 1944[5] | |||
| Bevel | 5.Kompanie/17. Infanterie-Regiment 1 april 1929 - 30 september 1933[3] 3. SS-Panzer-Division Totenkopf 7 juli 1941 - 27 juli 1941[4] 2. SS-Panzer-Division Das Reich 31 december 1941 - 19 april 1942 6. SS-Gebirgs-Division Nord (m. d. F. b.)[5] 1 april 1942 - 1 juni 1942[5] 6. SS-Gebirgs-Division Nord 1 juni 1942 - 15 december 1943[5] XI SS Korps 1 augustus 1944 – 29/30 april 1945[6] - 2 mei 1945[7] | |||
| Slagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog
| |||
| Onderscheidingen | zie onderscheidingen | |||
| ||||
Matthias Kleinheisterkamp (Elberfeld, 22 juni 1893 – Halbe, 2 mei 1945) was een Duitse officier en SS-Obergruppenführer en generaal in de Waffen-SS tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Leven[bewerken | brontekst bewerken]
Kleinheisterkamp was de zoon van een spoorwegsecretaris en zijn vrouw Anna. Na het halen van zijn Abitur aan het stedelijke gymnasium van Elberfeld, trad Kleinheisterkamp in het begin van de Eerste Wereldoorlog op 2 augustus 1914 als Fahnenjunker in in het 1. Westfälische Pionier-Bataillon Nr. 7 van het Pruisische leger. In oktober 1914 werd hij een korte tijd in het 1. Lothringische Infanterie-Regiment Nr. 130 ingezet, voordat hij naar het Reserve-Infanterie-Regiment Nr. 219 overgeplaatst werd. Daar werd hij als pelotonscommandant, bataljons- en regimentsadjudant, en als compagniesofficier ingezet. Hij raakte zwaargewond aan het hoofd, als gevolge van een splinter van een ontploffende mijn.
Na de wapenstilstand van 11 november 1918 en de terugmars van zijn troepen naar het vaderland, was Kleinheisterkamp leider van de demobilisatiecommando van het Reserve-Infanterie-Regiments Nr. 55. Van februari tot oktober 1919 sloot hij zich aan bij het vrijkorps Lichtschlag als adjudant en was aansluitend tot eind december 1920 in het 3e bataljon van het Schützenregiments 7 van het vrijkorps Freiwilliges Garde-Landesschützen-Korps uit Neufville.
Op 1 januari 1921 volgde zijn opname in de Reichswehr en werd hij als Zugführer (pelotonscommandant) in het 1e bataljon van het 17. Infanterie-Regiment ingezet. Later diende hij als MG-officier in het 2e bataljon uit Göttingen. Met zijn bevordering tot Hauptmann op 1 oktober 1929 volgde zijn benoeming tot compagniescommandant van de 5e compagnie. Van 1 oktober 1933 tot 1 februari 1934 was Kleinheisterkamp ingezet in de staf van het 6. Infanterie-Regiment. Op zijn eigen wens verliet hij de militaire dienst weer.
Kleinheisterkamp was sinds 1 november 1933 al lid van de Allgemeine-SS. Na zijn afscheid van de Reichswehr, werkte hij als referent in verschillende functies bij het SS-Abschnitt XIII en het SS-Oberabschnitt Nord. Op 1 april 1935 werd hij overgeplaatst naar de SS-Verfügungstruppe en was tot april 1936 als instructeur in tactiek met de rang van een SS-Hauptsturmführer werkzaam. Daarna werkte hij als SS-Sturmbannführer aan de SS-Junkerschule Brunswijk. Aansluitend werkte Kleinheisterkamp in staf voor de inspecteur van de SS-Verfügungstruppe onder Paul Hausser.
Op 1 mei 1937 werd hij lid van de NSDAP.
In oktober 1937 was er een SS-proces tegen Kleinheisterkamp wegens: „Schuldenmachens und Nichteinhaltung eingegangener wirtschaftlicher Verpflichtungen“, (Schulden maken en niet-nakoming van aangegane economische verplichtingen). Het proces eindigde met het beëindigen van zijn dienstverband bij de SS-Verfügungstruppe op 1 juni 1938 wegens ongeschiktheid. Op 4 augustus werd het ontslag teruggedraaid en Kleinheisterkamp werd bij de SS-Standarte „Deutschland“ in München geplaatst.
Vanaf 1 december 1938 voerde hij het bevel over de III. Sturmbann der SS-Standarte „Deutschland“, na het begin van de Tweede Wereldoorlog nam hij deel aan de Poolse Veldtocht en de Slag om Frankrijk. In juni 1940 nam hij het commando van de SS-Totenkopf-Infanterie-Regiment 3 van het SS-Division Totenkopf over en voerde deze aan tijdens de slag om Frankrijk en operatie Barbarossa. Na het gewond raken van Theodor Eicke, werd Kleinheisterkamp van 7 tot 15 juli 1941 als plaatsvervangend commandant van de SS-Division „Totenkopf“ aangeduid. Met ingang van 31 december 1941 loste Kleinheisterkamp Wilhelm Bittrich af als commandant van het 2. SS-Panzer-Division Das Reich, en commandeerde van april 1942 tot december 1943 het 6. SS-Gebirgs-Division Nord.
Op 9 oktober 1942 ontving hij van de Reichsführer-SS een brief waarin deze klaagde over zijn overmatige gebruik van alcohol en het lastig vallen van ondergeschikten. Letterlijk schreef Himmler onder anderen:[5]
„Ich erwarte von Ihnen, dass Sie in den nächsten zwei Jahren keinen Alkohol mehr trinken, nachdem Sie im Alter von 49 Jahren noch nicht fähig sind, damit umzugehen.“
„Ik verwacht van u, dat u in de komende twee jaren geen alcohol meer zult drinken, nadat u op 49-jarige leeftijd nog niet in staat bent om ermee om te gaan.“
Hoewel Kleinheisterkamp dicht voor zijn aflossing als commandant stond, bleef hij divisiecommandant.
Vanaf 15 december 1943 tot 1 mei 1944 bevond Kleinheisterkamp zich in de Führerreserve van de Waffen-SS in het SS-Führungshauptamt. Tegelijk was hij van 1 januari tot 30 april 1944 met de opbouw van het VII SS Pantserkorps belast, alsmede van 25 februari tot 16 april 1944 als plaatsvervanger van Felix Steiner in het III. (Germaanse) SS-Panzerkorps. Van augustus 1944 tot het einde van de oorlog was Kleinheisterkamp bevelvoerend-generaal van het XI SS Korps. Tijdens de slag om Halbe op 2 mei 1945 pleegde Kleinheisterkamp zelfmoord[8]. Volgens de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge staat Kleinheisterkamp als vermist[1] geregistreerd.
Familie[bewerken | brontekst bewerken]
Kleinheisterkamp trouwde op 27 maart 1921 met zijn verloofde Ellen Heusing-Esch (4 juli 1900 - 14 oktober 1943). Zij kregen drie zonen en twee dochters.
Carrière[bewerken | brontekst bewerken]
Kleinheisterkamp bekleedde verschillende rangen in zowel de Allgemeine-SS als Waffen-SS. De volgende tabel laat zien dat de bevorderingen niet synchroon liepen.
| Datum | Pruisische leger | Reichswehr | Allgemeine-SS | Waffen-SS |
|---|---|---|---|---|
| 1/[9]2 augustus 1914[8][10] | Fahnenjunker | — |
— |
—
|
| 31 oktober 1915[8][10] (zonder Patent, toegekend Patent 12 november 1914. Toegekend RDA 1 september 1915[10]) |
Leutnant | — |
— |
—
|
| 1 februari 1928[11][8][9][10] | — |
Oberleutnant | — |
—
|
| 1 oktober 1929[11][8][9][10] | — |
Hauptmann | — |
—
|
| 1 november 1933[8][9][10] | — |
— |
SS-Bewerber | —
|
| 8 januari 1934[10] | — |
— |
SS-Anwärter | —
|
| 24 januari 1934[8][9][10] | — |
— |
SS-Mann | —
|
| 8 februari 1934[8][3] | — |
— |
SS-Sturmmann | —
|
| 10 februari 1934[8][9][3] | — |
— |
SS-Scharführer | —
|
| 12 februari 1934[8][9][3] | — |
— |
SS-Oberscharführer | —
|
| 14 februari 1934[8][9][3] | — |
— |
SS-Truppführer | —
|
| 19 maart 1934[8][9] | — |
— |
SS-Obertruppführer | —
|
| 12 april 1934[12][8][9][3] | — |
— |
SS-Sturmführer | —
|
| 17 april 1934[12][8][9][3] | — |
— |
SS-Obersturmführer | —
|
| 20 april 1935[12][11][8][9][3] | — |
— |
SS-Hauptsturmführer | —
|
| 1 juni 1935[12][9][3] | — |
— |
SS-Sturmbannführer | —
|
| 20 april 1937[13][11][8][9][3] | — |
— |
SS-Obersturmbannführer | —
|
| 18 mei 1940[11][8][14][3] | — |
— |
— |
SS-Standartenführer der Reserve (W-SS) |
| 19 juli 1941[8][15] | — |
— |
— |
SS-Oberführer der Reserve (W-SS) |
| 9 november 1941[11][8][16][15][3] | — |
— |
SS-Brigadeführer | Generalmajor in de Waffen-SS |
| 1 mei 1943[11][8][3] | — |
— |
SS-Gruppenführer | Generalleutnant in de Waffen-SS |
| 1 augustus 1944[11][8][6][3] | — |
— |
SS-Obergruppenführer | Generaal in de Waffen-SS |
Lidmaatschapsnummers[bewerken | brontekst bewerken]
- NSDAP-nr.: 4 158 838[17](lid geworden 1 mei 1937[10])
- SS-nr.: 132 399[12] (lid geworden 1 november 1933[8][10])
Onderscheidingen[bewerken | brontekst bewerken]
Selectie:
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis op 31 maart 1942 als SS-Brigadeführer en Generalmajor in de Waffen-SS en Commandant SS-Division "Das Reich" (gemotoriseerd) / 9.Armee / Heeresgruppe Mitte[18][11][19][15]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof[11] (nr.871) op 9 mei 1945 als SS-Obergruppenführer en General in de Waffen-SS en bevelvoerend-generaal XI.SS-Panzerkorps / Heeresgruppe Weichsel (postuum)[6][20]
- Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse[16] (2 oktober 1939[14][8]) en 2e Klasse[16] (13 augustus 1939[14][8])
- IJzeren Kruis 1914, 1e Klasse[16][8] en 2e Klasse[8][13][16]
- Erekruis voor Frontstrijders in de Wereldoorlog[13][16]
- SS-Ehrenring[12][16]
- Ehrendegen des Reichsführers-SS[12][16]
- Orde van het Vrijheidskruis, 1e Klasse met Eikenloof en Zwaarden op 16 mei 1943
Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]
Afkorting[bewerken | brontekst bewerken]
- mit der Führung beauftragt (m. d. F. b.) - vrije vertaling: met het leiderschap belast
Externe links[bewerken | brontekst bewerken]
- (de) De origineel aanvraag van het Ridderkruis voor Kleinheisterkamp.
- Pinterest: Kleinheisterkamp tijdens een frontbezoek.
- Pinterest: kleurenfoto van Kleinheisterkamp.
- Pinterest: Kleinheisterkamp met zijn adjudanten.[dode link]
Bronnen, noten en/of referenties
Historicus Veit Scherzer uit zijn twijfels over de juistheid van de presentatie van het eikenloof aan Matthias Kleinheisterkamp. Volgens Scherzer, beweert Fellgiebel dat de voordracht wel door het Heerespersonalamt ontvangen was via de teleprinter van de opperbevelhebber van het 9e Leger, generaal Theodor Busse op 21 april 1945. Busse heeft SS-Obergruppenführer Kleinheisterkamp voorgedragen voor het eikenloof. De bewering was dat het teleprinterbericht een notitie zou bevatten, dat de 'formele procedure met betrekking tot onmiddellijke goedkeuring moest wachten' (Duits citaat: Dienstwegvorschlag bzgl. Sofortverleihung abwarten). Dit teleprinterbericht kan niet gevonden worden in het Bundesarchiv (bestand RH 7). Busse had op 21 april ook generalmajor Joachim von Siegroth via een teleprinterbericht voorgedragen. Dit teleprinterbericht kan wél gevonden worden in het Bundesarchiv (Bundesarchiv RH 7/300). Volgens Fellgiebel is dezelfde opmerking te vinden over de voordracht van von Siegroth. Dit betekent dat een formele voordracht, in dit geval via de Heeresgruppe Weichsel volgde. Beide aangekondigde formele voordrachten zijn nooit verzonden en werden nooit door het Heerespersonalamt (HPA) ontvangen. Het teleprinterbericht met de voordracht van von Siegroth is genoteerd in het boek van "Toegekende Ridderkruisen" met de boekingsdatum van 21 april, maar Kleinheisterkamps voordracht is dat niet. De reden hiervoor kan zijn dat de verbindingsofficier van de Waffen-SS bij het HPA/P5a de voordracht naar de Reichsführer-SS heeft doorgestuurd voor goedkeuring. Vanaf daar had het teruggestuurd moeten worden naar het HPA, maar dat was het niet. De distributielijst van von Siegroth's voordracht geeft aan dat generaal Busse de Heeresgruppe Weichsel en de chef van de HPA generaal Wilhelm Burgdorf geïnformeerd heeft. Het is waarschijnlijk dat de voordracht van Kleinheisterkamp op dezelfde distributielijst als die van von Siegroth stond, omdat dezelfde regels werden toegepast. Burgdorf had dus van de formele procedure betreffende de voordracht van Kleinheisterkamp op de hoogte moeten zijn. De vraag blijft onbeantwoord of het Führerhauptquartier of Adolf Hitler de directe voordracht van Kleinheisterkamp op 28 april goedgekeurd heeft of niet. Scherzer beweert dat dit zeer onwaarschijnlijk is, omdat Burgdorf niet twee dingen zou hebben gedaan. Ten eerste, een voordracht ingediend bij de Führer zonder de situatie zelf te hebben beoordeeld, zou alleen mogelijk geweest zijn als hij het formele papierwerk bestudeerd had. Ten tweede, had hij nooit de formele procedure overgeslagen, die al gestart was. Bovendien was de radioverbinding met de Führerbunker sinds 28 april 1945 05.00 uur verbroken. Het volgnummer "871" werd toegekend door het Ordensgemeinschaft der Ritterkreuzträger des Eisernen Kreuzes e.V. (OdR) en de datum wordt aangenomen.
|