Gebruiker:Bart Terpstra/Dragqueen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

 

Niet te verwarren met Transgender vrouw.
Een Afro-Amerikaanse dragqueen in een paarse jurk en grote witte afropruik zingt in een microfoon
RuPaul, Amerikaanse dragqueen, acteur en muzikant
Pabllo Vittar, Braziliaanse dragqueen, zangeres en artiest
Twee dragqueens in korte broek en croptop met ieder een regenboogparaplu
Dragqueens op Mardi Gras in Sydney, 2012

Een dragqueen is een persoon, meestal een man, die drag-kleding en make-up gebruikt om vrouwelijke genderkenmerken en -rolpatronen voor amusementsdoeleinden te imiteren (en vaak te overdrijven). Personen bij wie het dragpersonage juist sterk mannelijke is worden dragkings genoemd. Historisch gezien waren dragqueens meestal homoseksuele mannen en maakten ze deel uit van de lhbt+-cultuur.[1]

Mensen doen drag om verscheidende redenen, variërend van zelfexpressie tot reguliere optredens. Dragshows bevatten vaak playback, live zang en dans. Ze komen meestal voor bij LHBT+ Pride Parades, drag parades, cabaret-voorstellingen, carnaval en nachtclubs. dragqueens variëren per type, cultuur en optreedstijlen. Er zijn professionals die in films schitteren en veel tijd besteden aan hun dragpersonages, tot mensen die slechts af en toe dragqueens zijn.

Degenen die drag doen, hoeven niet per se onderdeel te zijn van de LHBTI+-gemeenschap. Er is een lange geschiedenis van folkloristische en theatrale travestie oftewel crossdressing waarbij alle soorten mensen betrokken zijn. Niet iedereen die op een bepaald moment in hun leven drag doet, is een dragqueen of een dragking.

Terminologie, reikwijdte en etymologie[bewerken | brontekst bewerken]

Drag[bewerken | brontekst bewerken]

Drag verwijst naar een entertainmentstijl waarbij zeer gestileerde kleding wordt gedragen. Meestal zijn het mannen die dameskleding dragen, meestal voor een optreden, oftewel een "dragshow".[1][2]

De oorsprong van de term drag is onzeker.[3] Het eerste geregistreerde gebruik van drag met betrekking tot acteurs gekleed in dameskleding stamt uit 1870.[4] Het kan zijn gebaseerd op de term "grand rag" die historisch werd gebruikt voor een gemaskerd bal.[5]

Dragqueens en -kings[bewerken | brontekst bewerken]

In 1971 beschrijft een artikel in het tijdschrift Drag Queens van Lee Brewster een dragqueen als een "homoseksuele travestiet" die hypervrouwelijk, flamboyant en militant is.[6][7] Van dragqueens wordt verder beschreven dat ze een superieure houding leken te hebben en werden versierd door heteroseksuele mannen die "normaal gesproken niet zouden deelnemen aan homoseksuele relaties".[6][7] De term dragqueen impliceerde "homoseksuele travestiet", maar de term drag droeg dergelijke connotaties niet.[8] In de jaren zeventig wordt dragqueen opnieuw gedefinieerd als een "homoseksuele travestiet".[9] Drag wordt ontleed als het veranderen van iemands kleding in die van een ander geslacht, terwijl queen zou verwijzen naar een homoseksuele man.[9]

Gedurende een groot deel van de geschiedenis waren dragqueens mannen, maar in modernere tijden treden ook cisgender- en transgender vrouwen, evenals non-binaire mensen, op als dragqueens.[10][11][12][13] In een artikel uit 2018 stelde Psychology Today dat dragqueens "meestal homoseksuele cisgender mannen zijn (hoewel er veel dragqueens zijn met verschillende seksuele geaardheden en genderidentiteiten)".[14]

Een groep dragqueens die poseren en kijken naar de camera
Dragqueens uit Buenos Aires maken reclame voor een nachtclub, 1995

Voorbeelden van trans-vrouwelijke dragqueens, ook wel transqueens{{ genoemd,[15][bron?] zijn Monica Beverly Hillz[10][11] en Peppermint.[12] Cisgender vrouwelijke dragqueens worden soms faux queens of bioqueens genoemd, hoewel critici van deze praktijk beweren dat faux de connotatie heeft dat de drag nep is, en dat het gebruik van bioqueen exclusief voor cisgender vrouwen een verkeerde benaming is, aangezien trans-vrouwelijke queens gynomorfe kenmerken vertonen.[16][17]

De tegenhangers van dragqueens zijn dragkings: meestal vrouwelijke artiesten, die zich kleden in overdreven mannelijke kleding. Voorbeelden van dragkings zijn Thorn Vineyard, Landon Cider, en [naam]. Transmannen die zich kleden als dragkings worden ook wel transkings[bron?] genoemd.

Vrouwen imitatie[bewerken | brontekst bewerken]

De term female impersonator werd in het verleden vaak gebruikt. In 1972 beschreef Esther Newton een female impersonator als een "professionele dragqueen".[9] Ze beschouwde de term female impersonator als de term die destijds werd gebruikt voor communicatie naar buiten de LHBT+gemeenschap.[9]

Het zich voordoen als vrouw is in ieder geval terug te voeren tot het oude Griekenland. Er was toen weinig tot geen gendergelijkheid en vrouwen hadden een lagere sociale status. Dit betekende dat mannelijke acteurs de vrouwelijke rollen spelen tijdens theatervoorstellingen.[18][19][20] Deze traditie ging eeuwenlang door, maar begon minder gangbaar te worden toen films populair werden. Tijdens het vaudeville-tijdperk werd het als onfatsoenlijk beschouwd voor cisvrouwen om op het podium verschenen. Vanwege die omstandigheid werden sommige mannen beroemd als "vrouwelijke voordoener", waarvan Julian Eltinge de meest opvallende was. Op het hoogtepunt van zijn carrière was hij een van de meest gewilde en best betaalde acteurs ter wereld.[21]

Het voordoen als vrouw was en is op sommige plaatsen illegaal, wat de dragqueen José Sarria inspireerde om etiketten uit te delen aan zijn vrienden met de tekst "Ik ben een jongen", zodat ze niet konden worden beschuldigd van het voordoen als vrouw.[22] De Amerikaanse dragqueen RuPaul zei ooit: "Ik doe me niet voor als vrouw! Hoeveel vrouwen ken je die 7-inch hakken, 1,20 meter lange pruiken en nauwsluitende jurken dragen?" Hij zei ook: "Ik kleed me niet als een vrouw; ik kleed me als een dragqueen!" [23]

Taalgebruik[bewerken | brontekst bewerken]

Een dragqueen met een baard, traditionele kleding en schoenen met hakken zit in een stoel
Kookha McQueer, Tunesische dragqueen

Sommige dragqueens geven er misschien de voorkeur aan om "haar" genoemd te worden terwijl ze in drag zijn en verlangen om volledig in karakter te blijven.[24][1] Andere dragartiesten zijn onverschillig met welk persoonlijk voornaamwoord naar hen wordt verwezen. RuPaul heeft gezegd: "Je kunt me hij noemen. Je mag me zij noemen. Je kunt me Regis en Kathie Lee noemen; Het kan me niet schelen! Zolang je me maar belt."[25]

dragqueens worden soms 'travestieten' genoemd, hoewel die term ook veel andere connotaties heeft dan de term dragqueen en door veel dragqueens zelf niet erg geliefd is.[26] De term tranny, een afkorting van de Engelse term 'transvestite' (travestiet), is overgenomen door sommige dragartiesten, met name RuPaul[27], maar wordt door de meeste transgenders en transseksuelen als aanstootgevend beschouwd, want hun zijn noch trannies noch dragqueens.[28]

Veel dragartiesten noemen zichzelf dragartiesten, in tegenstelling tot dragqueens, aangezien sommige hedendaagse vormen van drag niet-binair zijn geworden.[29][30]

In de 2020s is er een voortdurend debat over de vraag binnen de dragqueen-wereld of transgender dragqueens wel of niet echte "dragqueens" zijn. Sommigen beweren dat, omdat een dragqueen wordt gedefinieerd als een man die een vrouw uitbeeldt, transgendervrouwen geen dragqueens kunnen zijn. In de context van competities wordt het door sommigen gezien als oneerlijk, want hormonen en gezichtsoperaties helpen met het er vrouwelijker uitzien.[bron?] Dragkings zijn vrouwen die een mannelijke esthetiek aannemen, maar dit is niet altijd het geval, omdat er ook biokings, bioqueens en vrouwelijke queens zijn, dit zijn mensen die hun eigen biologische geslacht uitvoeren door middel van een verhoogde of overdreven genderpresentatie.[31][32][33]

Geschiedenis van drag[bewerken | brontekst bewerken]

Het oude Griekenland[bewerken | brontekst bewerken]

Het concept van drag is te zien in de vroegste vormen van amusement, waaronder het oude Griekse theater. In oude westerse culturen mochten vrouwen vaak niet op het podium optreden of acteurs worden, daarom speelden mannelijke acteurs ook de rollen van vrouwen.[19][20] Dit laat zien hoe vrouwelijkeimitatie terug te voeren is op de vroegste vormen van amusement en spektakel. Niet alleen dit, maar van mannen en jongens werd verwacht dat ze zich als vrouw kleedden voor veel religieuze ceremonies en rituelen in het oude Griekenland.[20]

Er is enige controverse over de vraag of dit daadwerkelijk de oorsprong is van drag, of dat het later in de geschiedenis in de 19e eeuw plaatsvond met vormen van amusement zoals minstreelshows en de toneelstukken van Shakespeare, aangezien hij in veel van zijn stukken mannelijke acteurs als vrouwen liet voor doen.[19][20]

Nederland[bewerken | brontekst bewerken]

Een dragqueen in paarse kleding met een hoofdtooi met bloemen possert.
Agnetha Immergeil, Nederlandse dragqueen (1994)

Dit gedeelte is te kort, U kunt helpen met uitbreiden!

Drag is op zijn minst een fenomeen in Nederland sinds de jaren tachtig met figuren zoals Hellun Zelluf, Agnetha Immergeil en Dolly Bellefleur.[34]

In het decenium 2020 krijgt drag meer mainstream acceptatie door shows als Drag Race Holland en Make Up Your Mind.

Verenigd Koninkrijk[bewerken | brontekst bewerken]

Aan het einde van de 19e eeuw tot het midden van de 20e eeuw werden pantomime dames een populaire vorm van vrouwelijkeimitatie in Europa.[35][controle nodig] Dit was het eerste tijdperk van vrouwelijkeimitatie in Europa waarin komedie werd gebruikt als onderdeel van de voorstelling, in tegenstelling tot de serieuze Shakespeariaanse tragedies en Italiaanse opera's.[36] De dame werd een standaard figuur met een scala aan houdingen van "werkster" tot "grande dame" die voornamelijk werd gebruikt voor improvisatie.[36] De beroemdste en meest succesvolle pantomime-dame was Dan Leno . Na de Eerste en Tweede Wereldoorlog veranderden de theater- en filmscènes en nam het gebruik van pantomime dames af.[35][controle nodig] Pantomime, compleet met dames, blijft een populaire vorm van theater - traditioneel opgevoerd met Kerstmis en daarna - voor familiepubliek.[37]

Naast het theater werden Molly-huizen in de 19e eeuw een ontmoetingsplaats voor homoseksuele mannen, vaak gekleed in drag.[38] Ondanks dat homoseksualiteit verboden was, kleedden mannen zich in dameskleding en gingen ze naar deze tavernes en koffiehuizen om samen te komen en andere queer mensen (voornamelijk homoseksuele mannen) te ontmoeten.[38]

Zuid-Afrika[bewerken | brontekst bewerken]

Drag in Zuid-Afrika ontstond in de jaren vijftig in grote steden als Johannesburg en Kaapstad.[39] Het begon in de vorm van ondergrondse schoonheidswedstrijd die een veilige plek creëerden voor leden van de LHBT+-gemeenschap onder Apartheid Zuid-Afrika, waar mensen nog steeds wettelijk gestraft konden worden omdat ze homoseksueel waren.[39] Homoseksualiteit werd pas in 1998 gelegaliseerd in Zuid-Afrika, dus "drag queen contest", zoals de beroemde Miss Gay Western Cape, werden pas eind jaren negentig officieel.[40]

Discriminatie van drag is wijdverbreid in Zuid-Afrika, en dragqueens lopen gevaar van geweld door openlijk homoseksueel te zijn. Bovendien zijn er geen woorden om "queerness" te onderzoeken in Xhosa, een van de inheemse talen van Zuid-Afrika.[41]

Thailand[bewerken | brontekst bewerken]

Nadat homoseksuele handelingen in Thailand in 1956 werden gedecriminaliseerd, begonnen homoclubs en andere queerruimtes te openen, wat leidde tot het eerste cabaret. Drag in Thailand werd echter sterk beïnvloed door dragqueens uit de Filipijnen, aangezien de eerste dragshow begon nadat de eigenaar van een homoclub in 1974 dragqueens uit de Filippijnen had zien optreden in Bangkok.[42] Daarom begonnen dragshows halverwege de jaren zeventig in Thailand en zijn ze in de loop van de tijd steeds populairder geworden, vooral in grote steden als Bangkok.[42]

Filipijnen[bewerken | brontekst bewerken]

Voordat de Filipijnen halverwege de 16e eeuw door Spanje werd gekoloniseerd, was het gebruikelijk voor mannen om zich in dameskleding te kleden.[43] Toen de Spanjaarden echter arriveerden, verboden ze niet alleen homoseksualiteit, maar executeerden ze ook mannen die homoseksueel leken te zijn. Spanje wierp een machismocultuur op de Filippijnen, waardoor elke vorm van queerness en queercultuur zwaar werd onderdrukt.[43]

Desalniettemin begon drag in de vroege jaren 1900 weer in de media te verschijnen. Drag werd een sleutelelement van het nationale pantomime-theater en over tijd verschenen dragqueens in andere vormen (dan pantomine) in theater en in films.[43]

Canada[bewerken | brontekst bewerken]

In de jaren veertig werd John Herbert, die soms meedeed aan drag-schoonheidswedstrijden , het slachtoffer van een poging tot overval terwijl hij verkleed was als vrouw.[44][nb 1] Zijn aanvallers beweerden ten onrechte dat Herbert hen om seks had gevraagd,[44] en Herbert werd beschuldigd en veroordeeld wegens onfatsoenlijkheid[44] onder de Canadese wet op seksuele activiteit van hetzelfde geslacht (die pas in 1969 werd ingetrokken).[48] Na te zijn veroordeeld, diende Herbert tijd in een jeugdhervormer in Guelph, Ontario.[46][49][45][nb 2] Herbert zat later nog een straf uit wegens onfatsoenlijkheid in het reformatorium in Mimico.[44] Herbert schreef Fortune en Men's Eyes in 1964 op basis van zijn tijd achter de tralies.[50] Hij nam het personage van Queenie op als een soort auto-biografisch karakter.[44][bron?]

In 1973 werd het eerste[bron?] Canadese toneelstuk over en met in de hoofdrol een dragqueen, Hosanna van Michel Tremblay, opgevoerd in Théâtre de Quat'Sous in Montreal.[51]

In 1977 verscheen de Canadese film Outrageous!, met in de hoofdrol dragqueen Craig Russell, werd een van de eerste films met een homothema die doorbrak in de reguliere bioscoop.[bron?]

Indië[bewerken | brontekst bewerken]

Een afbeelding waarop twee foto's gecombineerd zijn: een man met kort haar, een wit overhemd en een gouden ketting kijkt en wijst naar een dragqueen (dezelfde persoon) met make-up, lang haar in een vlecht met bloemen en vrouwenkleding.
Alex Mathew (links) naast zijn dragpersonage Maya the Drag Queen (rechts)

In september 2018 oordeelde het Hooggerechtshof van India dat artikel 377 van het Indiase wetboek van strafrecht van toepassen op consensuele homoseksuele seks tussen volwassenen ongrondwettelijk was. Het was "irrationeel, onverdedigbaar en duidelijk willekeurig".[52] Sindsdien is de dragcultuur in India gegroeid en is het de reguliere kunstcultuur geworden. De hotelketen van Lalit Groups verspreidde een reeks clubs waar drag-optredens worden georganiseerd in grote steden van India, zoals Mumbai, Delhi en Bangalore.[53][bron?]

Mayamma (Drag Queen),[54] Rani Kohinoor (Sushant Divgikar),[55] Lush Monsoon,[56][57] Betta Naan Stop,[58] Tropical Marca,[59] Zeeshan Ali,[60] en Patruni Sastry[61] zijn enkele voorbeelden van Indiase dragartiesten. In 2018 had Hyderabad zijn eerste dragconventie.[62] In 2020 begon het eerste drag-specifieke tijdschrift van India, DragVanti.[63]

Japan[bewerken | brontekst bewerken]

Dit gedeelte is te kort, U kunt helpen met uitbreiden!

Drag heeft ook een geschiedenis in Japan.[36]

Verenigde Staten[bewerken | brontekst bewerken]

Eerst dragbals[bewerken | brontekst bewerken]

De eerste persoon waarvan bekend was dat hij zichzelf omschreef als "de koningin van de drag" was William Dorsey Swann, geboren als slaaf in Hancock, Maryland, die in de jaren 1880 begon met het hosten van dragballen in Washington, DC, bijgewoond door andere mannen die voorheen tot slaaf waren gemaakt waren. De ballen werden vaak overvallen door de politie, zoals gedocumenteerd in de kranten.[64] In 1896 werd Swann schuldig bevonden en veroordeeld tot 10 maanden gevangenisstraf op de valse beschuldiging van "het houden van een wanordelijk huis" (een eufemisme voor het runnen van een bordeel ). Hij vroeg president Grover Cleveland om gratie, maar werd geweigerd.[64]

Minstrel-shows[bewerken | brontekst bewerken]

De ontwikkeling van drag in de Verenigde Staten werd beïnvloed door minstrel shows.[65] Deze shows waren een voorbeeld van hoe Blackface werd gebruikt in een racistische vorm van entertainment waarbij de artiesten de spot dreven met Afro-Amerikaanse mannen, maar na verloop van tijd vonden ze het ook grappig om Afro-Amerikaanse vrouwen te bespotten. Ze traden op in komische sketches, dansen en "wench"-liedjes.[66] Zwarte mensen zelf werden op dit punt in de geschiedenis uitgesloten van artiesten, aangezien ze nog steeds tot slaaf waren gemaakt in de Verenigde Staten.[67] Blackface in minstrel shows ontstond in c. 1820, maar werd meer ingeburgerd met de creatie van het personage Jim Crow, dat voor het eerst werd opgevoerd in 1828.[67] Na de burgeroorlog begonnen groepen van artiesten te bestaan uit zwarte artiesten. De shows bleven tot in de jaren twintig populair in het Amerikaanse entertainment.[68]

Vaudeville en female impersonators[bewerken | brontekst bewerken]

Zwart-wit foto van dragqueen die naar camera lacht en zeer mooi gekleed is met lange zwarte handschoenen, zwarte bovenkleding met een witte kanten kraag en een hoed met veren
Julian Eltinge als vrouwelijkeimitator in de Fascinating Widow, begin jaren 1910

De brede komische stijl van de minstrel shows hielp bij het ontwikkelen van de vaudeville-shows rond het einde van de 19de eeuw.[65] Naast de "damesspelers" ontwikkelden minstrel shows de rol van "prima donna's", die er eleganter en verfijnder uitzagen met behoud van hun komische elementen.[66] Met de veranderende demografie van de Verenigde Staten, inclusief de verschuiving van boerderijen naar steden, de grote migratie van Afro-Amerikanen en een toestroom van immigranten, breidden de brede komedie en muziek van vaudeville het publiek uit van minstrelsy.[64]

Nu vaudeville steeds populairder werd, konden female impersonators ook populair worden. Veel female impersonators begonnen met lage komedie in vaudeville en werkten zich op om op te treden als de prima donna.[35] Ze stonden erom bekend zang- en dansroutines uit te voeren met meerdere outfitwisselingen. In New York City vond de beroemde female impersonator Julian Eltinge succes, en hij bereikte uiteindelijk zijn weg naar het Broadway- podium en trad op als een vrouw.[35][69]

Eltinge publiceerde een tijdschrift, Magazine and Beauty Hints (1913), dat schoonheids- en modetips gaf, en hij poseerde voor korset- en cosmetica-advertenties. Ondertussen lag Eltinge's positie als beste vrouwelijkeimitar onder vuur van Bothwell Browne in San Francisco, ook wel de beste female impersonator van de westkust. Hij trad op in onder andere het Grand Opera House en Central Theatre, ging op tournee met United Vaudeville en verscheen later in de film Yankee Doodle in Berlijn (1919), geproduceerd door Mack Sennett.[65][70][71]

In die tijd werd een female impersonator gezien als iets voor de witte hetero man, en elke afwijking werd bestraft. Verbinding met sekswerk en homoseksualiteit leidde uiteindelijk tot het verval van vaudeville tijdens de Progressive Era.[65] Zowel de minstrel- als de vaudeville-tijdperken van vrouwelijkeimitatie leidden tot een associatie met muziek, dans en komedie die nog steeds voortduurt.[35]

Nachtclubs[bewerken | brontekst bewerken]

In het begin tot het midden van de 20e eeuw was vrouwelijke nabootsing verbonden geraakt met de LHBT+-gemeenschap en dus met criminaliteit, dus moest het van vorm en locatie veranderen. Het veranderde van populair mainstream-entertainment naar iets dat alleen 's nachts werd gedaan in beruchte gebieden, zoals Tenderloin in San Francisco.[65] dragqueens zoals José Sarria[65] kwamen voor het eerst op de voorgrond in deze clubs.[65] Mensen gingen naar deze nachtclubs om te spelen met de grenzen van gender en seksualiteit en het werd een plek voor de LHBT+-gemeenschap, vooral homomannen, om zich geaccepteerd te voelen.[72]

Naarmate de LHBT+-cultuur langzaam aan meer geaccepteerd wordt in de Amerikaanse samenleving, is drag ook meer, hoewel niet helemaal, acceptabel geworden in de huidige samenleving. De weergaves waren in 1993 nog steeds vaak gelimiteerd tot negatieve weergaves.[36] In de jaren '40 en '50 was Arthur Blake een van de weinige female impersonators die succesvol was in zowel homo- als mainstream-entertainment, en werd hij beroemd door zijn imitaties van onder andere Eleanor Roosevelt, Bette Davis en Carmen Miranda in nachtclubs.[73][74] Op uitnodiging van de Roosevelts voerde hij zijn imitatie van Eleanor uit in het Witte Huis.[75][73] Hij deed zich voor als Davis en Miranda in de film Diplomatic Courier uit 1952.[76]

Protesten[bewerken | brontekst bewerken]

De Cooper Donuts Riot was een incident in mei 1959 in Los Angeles waarbij dragqueens, lesbiennes, transgendervrouwen en homoseksuele mannen in opstand kwamen; het was een van de eerste LHBT+-protesten in de Verenigde Staten.[77]

De Compton's Cafetaria-rel, waarbij dragqueens en anderen betrokken waren, vond plaats in San Francisco in 1966.[78] Het markeerde het begin van transgenderactivisme in San Francisco.[78]

Op 17 maart 1968, in Los Angeles, om te protesteren tegen beknelling en intimidatie door de politie van Los Angeles, hielden twee dragqueens, bekend als "The Princess" en "The Duchess", een St. Patrick's Day-feest in Griffith Park, een populaire cruiseplek en een frequent doelwit van politieactiviteiten. Meer dan 200 homomannen aten cake, speelde American football en socialiceerde de hele dag door.[79]

Dragqueens waren ook betrokken bij de Stonewall-rellen, een reeks spontane, gewelddadige demonstraties door leden van de LHBT+-gemeenschap tegen een politie-inval die plaatsvond in de vroege ochtenduren van 28 juni 1969 in de Stonewall Inn, gelegen in Greenwich Village (een buurt van Manhattan in New York City). De rellen worden algemeen beschouwd als de katalysator voor de homobevrijdingsbeweging en de moderne strijd voor LHBT+-rechten in de Verenigde Staten.[80][81]

In de zomer van 1976 ontzegde een restaurant in Fire Island Pines, New York, de toegang aan een bezoeker in travestie genaamd Terry Warren. Toen Warren's vrienden in Cherry Grove hoorden wat er was gebeurd, kleedden ze zich in drag en zeilden op 4 juli 1976 met een watertaxi naar de Pines.[82] Dit veranderde in een jaarlijks evenement waarbij dragqueens naar de Pines gaan, genaamd de Invasion of the Pines.[83]

Politiek[bewerken | brontekst bewerken]

In 1961 stelde dragqueen José Sarria zich kandidaat voor de San Francisco Board of Supervisors[65] en werd daarmee de eerste openlijk homoseksuele kandidaat die liep voor een openbaar ambt in de Verenigde Staten.[84][85]

In 2019 werd Maebe A. Girl de eerste dragqueen die werd gekozen voor een openbaar ambt in de Verenigde Staten toen ze werd gekozen in de Buurtraad van Silver Lake, Los Angeles.[86][87][88]

Dragfamilies[bewerken | brontekst bewerken]

Dragfamilies maken deel uit van de balcultuur en een "drag house".[89] In de balcultuur delen dragqueens meestal allemaal dezelfde achternaam van het drag house of de dragfamilie waartoe ze behoren.[90]

Leden van een drag house wonen misschien samen, maar worden families genoemd vanwege de waarden van steun en gemeenschap in de dragcultuur.[91] Het is ook geworteld in het concept van een 'gekozen familie', aangezien queer mensen historisch gezien zijn verstoten worden door hun familieleden en zo liefde en kameraadschap vinden in de LHBTI+-gemeenschap, wat helemaal geldt voor degenen in de draggemeenschap.[92]

Man bekijkt de advertentie met "Jobs for drag queens" in het tijdschrift "Wild Side Story" in een winkel
Advertentie voor banen als dragqueen zoals vervalst in Wild Side Story

Dragmoeder[bewerken | brontekst bewerken]

Een dragqueen kan ofwel een drag-naam kiezen, ofwel deze krijgen van een vriend of een "dragmoeder".[93] Vaak leiden dragmoeders hun drag house later of beginnen ze een eigen house. Dragmoeders zijn meer ervaren en geprezen leden van de draggemeenschap. Als zodanig hebben dragmoeders en dragdochters een mentor-leerlingrelatie. Dit komt omdat dragmoeders helpen de vaardigheden van hun jongere queens, of dragdochters, aan te scherpen door hen dingen te leren zoals make-up aanbrengen, hakken lopen, kleding naaien, dansen, zingen enz. Daarnaast promoten dragmoeders hun dragkinderen ook op evenementen en optredens.[90]

De kunst van drag[bewerken | brontekst bewerken]

Het proces om in drag of karakter te komen kan uren duren. Een dragqueen kan met hun uiterlijk een bepaalde stijl, indruk van beroemdheden of boodschap nastreven. Haar, make-up en kostuums zijn de belangrijkste benodigdheden voor dragqueens.[94] dragqueens hebben de neiging om voor een meer overdreven look te gaan met veel meer make-up dan een typische vrouw zou dragen. Omtrend die reden hebben ook meerdere drag artiesten aangegeven dat ze niet vrouwen na doen, maar hyper vrouwelijkheid willen weergeven[bron?]

Sommige mensen doen drag gewoon als een manier van zelfexpressie,[95][96] maar vaak gaan dragqueens (als ze eenmaal een look hebben geperfectioneerd) naar clubs en bars om op te treden in een 'dragshow'.[97] Veel dragqueens verkleden zich voor geld door verschillende shows te doen, maar er zijn ook dragqueens die een fulltime baan hebben maar het toch leuk vinden om zich als hobby te verkleden in drag.[98]

Veel delen van de dragshow, en van de andere intellectuele eigendommen van de dragqueens, kunnen niet worden beschermd door intellectuele eigendomsrechten. Om het gebrek aan wettelijke bescherming te vervangen, gebruiken dragqueens sociale normen om hun intellectuele eigendom te beschermen. Indien iemand steelt van een ander, kan diegene worden gezien als een paria.[99]

Een man met lang haar en een baard draagt een glitterende gouden jurk op een podium
Conchita Wurst, winnares van het Eurovisiesongfestival 2014

Bij amusement[bewerken | brontekst bewerken]

Dragshows en locaties[bewerken | brontekst bewerken]

Een festivalscène met bont geklede mensen
Dragqueen op Sofia Pride 2019 in Bulgarije
Een dragqueen doet lipgloss op en kijkt daarbij in de spiegel
Een dragqueen bereidt toneelmake-up voor

Een dragshow is een stuk entertainment dat bestaat uit een verscheidenheid aan liedjes, monologen of sketches met individuele artiesten of groepen artiesten in drag, bedoeld om een publiek te vermaken.[100] Ze variëren van amateuroptredens in kleine bars tot uitgebreid geënsceneerde theatrale presentaties.[101] In veel dragshows zingen of lipsynchroniseren artiesten met liedjes terwijl ze een vooraf geplande pantomime of dans uitvoeren. De artiesten dragen vaak uitgebreide kostuums en make-up, en kleden zich soms om verschillende beroemde zangeressen of persoonlijkheden te imiteren. Sommige evenementen zijn gecentreerd rond drag, zoals Southern Decadence, waar de meeste festiviteiten worden geleid door de Grand Marshals, die traditioneel dragqueens zijn.[102]

In 2020 werd het eerste West End- toneelstuk met een volledig drag-cast, Death Drop , gelanceerd in het Garrick Theatre in Londen. Geproduceerd door Tuckshop en Trafalgar Entertainment, is het geschreven door dragartiest Holly Stars en speelde Courtney Act, Monet X Change, Latrice Royale, Willam, Holly Stars, Anna Phylactic, LoUis CYfer, Don One, Kemah Bob, Myra Dubois en Vinegar Strokes en was geregisseerd door Jesse Jones. De show liep een aantal weken in november en december 2020 voordat hij werd gesloten vanwege een COVID-lockdown in Londen.[103] De show heropende op 19 mei 2021 en liep tot de geplande einddatum van 11 juli 2021. Death Drop ontving 5-sterrenrecensies van vele publicaties, waaronder Gay Times[104] en Attitude magazine[105] en werd alom gevierd voor het baanbrekend werk op het gebied van drag in de bioscoop.[106][107][108]

In muziek[bewerken | brontekst bewerken]

Een man met kort haar zingt in een microfoon
Cristal Snow, Finse dragartiest, [109] treedt op in 2012

Hoewel sommige mannelijke muziekberoemdheden overdreven vrouwelijke kleding dragen als onderdeel van hun show, zijn het niet per se dragqueens. Boy George draagt bijvoorbeeld kleding en cosmetica in dragqueenstijl, maar hij heeft ooit verklaard dat hij geen dragqueen was.[110] RuPaul is echter een professionele dragqueenartiest en zanger. [111]

Voorbeelden van liedjes waarin teksten verwijzen naar dragqueens:

Op televisie[bewerken | brontekst bewerken]

Dragqueen Don McLean (dragnaam Lori Shannon)[112] verscheen in drie afleveringen van de CBS- sitcom All in the Family als dragqueen Beverly LaSalle: "Archie the Hero" (1975), waarin hoofdpersonage Archie Bunker haar mond-tot- mondbeademing, niet beseffend dat ze een man is; en "Edith's Crisis of Faith, Part 1" (1977), waarin haar moord Edith Bunker ertoe brengt haar geloof in god in twijfel te trekken. De rol was opmerkelijk vanwege de buitengewoon respectvolle en sympathieke behandeling van Beverly als een "travestiet".[113][114]

De Britse entertainer Paul O'Grady was een hoofdbestanddeel van lichte entertainment- en variétéshows op de Britse televisie van het begin van de jaren 80 tot het midden van de jaren 90 en speelde de drag-persona Lily Savage: een overdreven, glamoureus diva-personage voor een komisch effect.[bron?]

CODCO was een Canadese sketch-comedyserie die van 1988 tot 1993 werd uitgezonden op CBC Television;[115] twee van zijn acteurs, Tommy Sexton en Greg Malone, stonden vooral bekend om hun op drag gebaseerde nabootsingen van beroemde vrouwen zoals Queen Elizabeth, Barbara Frum, Barbara Walters, Tammy Faye Bakker en Margaret Thatcher . In een beroemde sketch modereerde Malone als "Frum" een debat tussen Andy Jones als een homoseksuele leraar die was ontslagen wegens HIV-positief getest te worden en Sexton als "Clarabelle Otterhead", de president van een anti-homolobbygroep genaamd "Citizens Outraged by Weird Sex" (C.O.W.S., koeien).[116]

Wat zou jij doen?, uitgezonden sinds begin 2008, heeft afleveringen gehad met dragqueens.[117][118]

Halverwege 2008 begon RuPaul met de productie van RuPaul's Drag Race, een reality-tv- spelshow die in februari 2009 werd uitgezonden. Het uitgangspunt van het programma is dat verschillende dragqueens strijden om door RuPaul en een jury te worden geselecteerd als "America's next drag superstar". Het inspireerde de soortgelijke spin-offshows RuPaul's Drag U en RuPaul's Drag Race: All Stars, evenals de internationale franchise-edities Drag Race Thailand, The Switch Drag Race (Chili), RuPaul's Drag Race UK, Canada's Drag Race, Drag Race Holland, Drag Race España en RuPaul's Drag Race Down Under.

In 2018 had American Idol een dragqueen, Adam Sanders (dragnaam Ada Vox) als een van de deelnemers.[119] Hij haalde de top tien.[119]

In 2018 was Queen Shane Jenek (dragnaam Courtney Act) van Celebrity Big Brother een van de deelnemers en werd ze nummer een in het seizoen.[120]

Ook in 2018 was Jay Jackson (dragnaam Laganja Estranja) een van de deelnemers in So You Think You Can Dance.[121]

In de Netflix-show Dancing Queen, ook uitgebracht in 2018, speelde Justin Johnson (dragnaam Alyssa Edwards) en zijn dansstudio, Beyond Belief Dance Company.[122][123]

Een aflevering van The Simpsons uit 2018, getiteld Working Mom, bevatte veel dragqueens, waaronder cameo's van RuPaul en Raja (de winnaar van seizoen drie van RuPaul's Drag Race).[124]

Dragnificant! is een televisieserie op het Amerikaanse netwerk TLC . De show begon als een speciale merknaam als Drag Me Down the Aisle, die werd uitgezonden op 9 maart 2019.[125] Het bevat Alexis Michelle, BeBe Zahara Benet, Jujubee en Thorgy Thor, vier dragqueens die allemaal RuPaul's Drag Race-alumnae zijn. Het doel van het programma is dat ze een verloofde vrouw helpen bij het plannen van haar aanstaande bruiloft.[126] Op 15 januari 2020 kondigde TLC aan dat het een volledig seizoen ging maken van Dragnificent!, een nieuwe show gebaseerd op de Drag Me Down the Aisle- special.[127] De serie ging in première op 19 april 2020.

In de Netflix-show AJ and the Queen uit 2020 volgde "Ruby Red, een meer dan levensgrote maar ongelukkige dragqueen [gespeeld door RuPaul] die door Amerika reist van club naar club in een vervallen jaren negentig. R/V met haar onwaarschijnlijke hulpje AJ, een pas wees geworden, stoer pratende, slordige tienjarige verstekeling. Terwijl de twee buitenbeentjes van stad naar stad reizen, raakt Ruby's boodschap van liefde en acceptatie mensen aan en verandert hun leven ten goede."[128][129]

In 2020 werd RuPaul de eerste dragqueen die Saturday Night Live presenteerde, al was hij op dat moment niet in drag.[130] Het eerste seizoen van de spin-off van zijn show kwam dat jaar ook naar Nederland in de vorm van Drag Race Holland en gepresenteerd door oud dragqueen Fred van Leer.[131][132] Het werdt vernieuwd voor een tweede seizoen, uitgezonden in 2021.[133]

In 2020-21 schreef en trad de Britse dragqueen Holly Stars op in twee seizoenen van een mockumentary-serie, Holly Stars: Inspirational, uitgezonden op OutTV,[134] Froot TV en Amazon Prime.[bron?]

Sinds 2021 nemen bekende Nederlander deel aan Make Up Your Mind, een show waarin hun worden opgemaakt tot dragqueens.[135]

Hoewel dragqueens entertainers zijn, spelen ze een rol bij het onderwijzen van mensen over genderrollen en stereotypering. Professor Stephen Schacht van de Plattsburgh State University of New York begon de ervaringen van hem en zijn studenten met het bijwonen van een drag show te introduceren in zijn klas gender/seksualiteit om de ideeën van zijn studenten over tweedeling van gender uit te dagen. Na verloop van tijd begon hij studenten uit te nodigen om met hem mee te gaan. Hij begreep van zijn studenten dat ze na het bijwonen van de dragshow een nieuwe waardering hadden voor gender en seksualiteit en vaak heel openhartig werden over hun nieuwe ervaringen in de klas.[136]

Met kinderen[bewerken | brontekst bewerken]

Nina West, deelnemer aan Drag Race seizoen elf en winnaar van Miss Congeniality[bron?], en producent van Drag Is Magic, een EP met kindermuziek over kunst, zegt dat ze hoopt hen te inspireren om "groot te dromen, aardig te zijn en onze beste zelf te zijn".[137] West vindt dat de kunstvorm "een kans is voor kinderen om creatief te zijn en buiten de kaders te denken die wij dwaze volwassenen voor hen gemaakt hebben".[137] Marti Gould Cummings zei iets soortgelijks toen een video viraal ging waarin ze "Baby Shark" zong tijdens een dragbrunch.[138] "Iedereen die denkt dat drag niets voor kinderen is, heeft het mis," zei Cummings, "Drag is expressie, en kinderen zijn zulke oordeeloze wezens; het kan ze niet echt schelen wat je draagt, alleen wat je uitvoert."[138] Sinds mei 2019 is de video meer dan 806.000 keer bekeken.[137]

West reageerde op critici die zich afvragen of kinderen te jong zijn om drag te ervaren, door te zeggen: "Drag is een kans voor iedereen - ook en vooral voor kinderen - om de maskers die we allemaal dagelijks moeten dragen, te heroverwegen."[137] West voegde eraan toe: "Kinderen worden overspoeld met impliciete beelden uit de media over wat 'jongen' is en wat 'meisje' is. En ik geloof dat bijna alle kinderen zich minder zorgen maken over het spelen met speelgoed dat zogenaamd is afgestemd op hun geslacht, en meer bezig zijn met het spelen met speelgoed dat tegen hen spreekt."[137]

John Casey, een adjunct-professor aan het Wagner College in New York City, stelt in The Advocate het volgende voor:

"[Drag queens] are incredibly talented, and they are trying to live their lives, and in the process, brighten the lives of those around them. That's the message parents should be communicating to their kids, at any age. It's all about acceptance and being loved for who you are."[139]

Afgezien van kinderen die naar drag kijken, is het fenomeen van dragkinderen relatief recent,  The New York Times publiceerde een gok dat er sinds september 2019 meer dan honderd openbare dragkinderen in de VS zijn, met Desmond is Amazing als degene met de meeste volgers.[140] De hoeveelheid dragqueens op mainstream televisie nam exponentieel toe in 2009 toen RuPaul's Drag Race werd uitgezonden. 

Vanaf 2022 is het blootstellen van kinderen aan drag echter enigszins controversieel geworden. Wetgevers in staten als Arizona, Florida en Texas proberen minderjarigen te verbieden dragshows bij te wonen en ouders te straffen die hun kinderen blootstellen aan drag.[141] Deze pogingen om minderjarigen te verbieden naar drag te kijken, zijn gebaseerd op beschuldigingen dat drag een vorm van perversie en hyperseksualisering is.[141] Sommigen hebben opgemerkt dat deze beschuldigingen hetzelfde zijn als degenen die aan de voeten van homoseksuelen werden geworpen sinds de "lavander panic" van de jaren 50.[142][143] Mensen die dit soort argumentatie hol vinden, hebben betoogd dat dragqueens een veilige en creatieve omgeving bieden voor jonge kinderen, vooral LHBTI+-kinderen, en een bron van zowel onderwijs als amusement zijn.[141]

"Story Hour" in bibliotheken[bewerken | brontekst bewerken]

In december 2015 ontwikkelden Radar Productions en Michelle Tea het concept Drag Queen Story Hour.[144] Drag Queen Story Hour, begonnen in de San Francisco Public Library, werd in de zomer van 2016 geadopteerd door de Brooklyn Public Library en is sindsdien een evenement in verschillende bibliotheken, musea, boekhandels, recreatiecentra en parken in de Verenigde Staten, Canada en het Verenigd Koninkrijk.[145]

Dergelijke evenementen roepen soms verzet op tegen de bibliotheken en organisatoren.[146][147] In één geval in Californië arriveerden mannen met geweren van de extreemrechtse groep die bekend staat als de Proud Boys in een groep en verstoorden het evenement door homofobe en transfobe zinnen naar de menigte te schreeuwen. Het kantoor van de sherriff opende een onderzoek voor haatmisdrijven na het incident vanwege de aard van de verstoring. [141] Proud boys nemen soms ook geweren mee ter intimidatie.[148] Sommige linkse groeperingen zien de politie als te passief en organiseren soms tegenprotesten (wanneer er geen privé beveiling aanwezig is) om protesteerders buiten te houden. Dit leidt meestal wel tot aanwezigheid van politie om te zorgen dat beide groepen elkaar niks aandoen.[149]

Maatschappelijke reactie[bewerken | brontekst bewerken]

Drag is een gevierd en belangrijk aspect van moderne LHBT+ cultuur geworden,[150] maar is ook bekritiseerd vanwege het vernederen van vrouwen.[151] In het tijdperk van de tweede feministische golf waren sommige vrouwen "boos en geschokt door wat zij zagen als de schertsvertoning van vrouwelijkheid die werd uitgedrukt door sommige dragqueens en transseksuele vrouwen."[152] Deze critici vergeleken drag met blackface en zagen het "als een soort genderminstrel".[152]

Veel homobars en -clubs over de hele wereld houden dragshows als reguliere evenementen of voor speciale feesten. In de loop der jaren zijn er verschillende "International Drag Day" feestdagen gestart om de shows te promoten. Het is meestal begin maart.[bron?]

Een dragwedstrijd op televisie, RuPaul's Drag Race, is het meest succesvolle programma op het televisienetwerk Logo. In 2016 won de show een Primetime Emmy Award voor Outstanding Host for a Reality of Reality-Competition Program.[153] In 2018 werd de show de eerste show die in hetzelfde jaar een Primetime Emmy Award voor Outstanding Reality-Competition Program en een Primetime Emmy Award voor Outstanding Host for a Reality of Reality-Competition Program won.[154][155][156]

RuPaul ontving op 16 maart 2018 een ster op de Hollywood Walk of Fame voor zijn bijdragen aan de televisie-industrie, waarmee hij de eerste dragqueen was die een dergelijke onderscheiding ontving.[157][158]

Morele paniek[bewerken | brontekst bewerken]

In de Verenigde staten is er is een morele paniek ontstaan die 'dragpaniek' wordt genoemd met betrekking tot dragartiesten. Het beweert dat contact tussen kinderen en dragqueens zou inhouden dat dragqueens proberen hen lastig te vallen of hen te indoctrineren tot de "queer lifestyle".[159] Dit fenomeen is ook in verband gebracht met het complottheorie over LHBT+-grooming uit de Verenigde Staten.[160][161]

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Verder lezen[bewerken | brontekst bewerken]

Externe links[bewerken | brontekst bewerken]

Notities[bewerken | brontekst bewerken]

  1. ↑ Eén bron beweert dat de aanval plaatsvond in 1947,[45] een andere is vaag over de timing,[46] en The New York Times overlijdensadvertentie van Herbert bevestigt dat de aanval plaatsvond tijdens Herberts tienerjaren.[47] De oorzaak van de verwarring kan liggen in de verwarring van deze arrestatie met Herberts latere arrestatie voor grove onfatsoenlijkheid. Hij zat nog een straf uit voor onfatsoenlijkheid in het reformatorium in Mimico in 1948.[45]
  2. ↑ Eén bron vermeldt dat Herbert zes maanden gevangen zat in Guelph,[46] terwijl een andere vermeldt dat hij daar vier maanden doorbracht.[45]

Referenties[bewerken | brontekst bewerken]

[[Categorie:Performancekunst]] [[Categorie:Dragartiest]] [[Categorie:Popcultuur]] [[Categorie:Gender]] [[Categorie:Wikipedia:Pagina's met vertalingen die niet zijn nagekeken]]

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Bart_Terpstra/Dragqueen&oldid=64669475"