Ronald Venetiaan
| Runaldo Ronald Venetiaan | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geboren | 18 juni 1937 Paramaribo, Suriname | |||
| Politieke partij | NPS | |||
| Partner | Liesbeth Vanenburg | |||
| President van Suriname | ||||
| Aangetreden | 12 augustus 2000 | |||
| Einde termijn | 12 augustus 2010 | |||
| Voorganger | Jules Wijdenbosch | |||
| Opvolger | Desi Bouterse | |||
| President van Suriname | ||||
| Aangetreden | 16 september 1991 | |||
| Einde termijn | 15 september 1996 | |||
| Voorganger | Johan Kraag | |||
| Opvolger | Jules Wijdenbosch | |||
| ||||
Runaldo Ronald Venetiaan (Paramaribo, 18 juni 1937) is een Surinaams politicus. Hij was als staatshoofd het langst zittend van Suriname.
Biografie
Na het behalen van zijn Mulo diploma bezocht Venetiaan van 1953 tot 1955 de Algemene Middelbare School waar hij zijn vwo-diploma behaalde. Daarna vertrok hij naar Nederland waar hij wiskunde en natuurkunde studeerde aan de Rijksuniversiteit Leiden. Tijdens zijn studententijd in Leiden, was Ronald Venetiaan actief lid van de studentenvereniging L.V.V.S. Augustinus. In 1964 behaalde hij zijn doctoraalexamen. Vervolgens keerde hij terug naar Suriname, waar hij werkzaam was als leraar wis- en natuurkunde. Vanaf 1969 was hij directeur van de Algemene Middelbare School.
In 1973 werd hij voor de Nationale Partij Suriname minister van Onderwijs en Volksontwikkeling in de regering van Henck Arron. In 1980 kwam door de Sergeantencoup onder leiding van Desi Bouterse een eind aan het kabinet-Arron. Venetiaan werd docent aan de technische faculteit van de Anton de Kom Universiteit.
President
Nadat de democratie met de verkiezingen van 1987 was hersteld, werd Venetiaan opnieuw minister van Onderwijs en Volksontwikkeling. Op 24 december 1990 kwam ook het kabinet Shankar/Arron ten val door een staatsgreep ("telefooncoup").
In 1991 werd Venetiaan presidentskandidaat voor het Nieuw Front voor Democratie en Ontwikkeling. Hij werd op 7 september gekozen. Als president wist hij de invloed van de militairen verder terug te dringen. Zo slaagde hij erin Bouterse als bevelhebber te vervangen door een loyale officier. De relaties met Nederland normaliseerden, maar tot een echte hervatting van de ontwikkelingsrelatie kwam het niet. En de Surinaamse economie bleef in de versukkeling.
Tijdens de verkiezingen van 1996 won het Front opnieuw. Als gevolg van een breuk in de Vooruitstrevende Hervormingspartij haalde het Front echter niet de tweederdemeerderheid in het parlement die voor de verkiezing van Venetiaan als president benodigd was. In de Verenigde Volksvergadering, een kiescollege van landelijke en regionale vertegenwoordigers, behaalde de NDP-kandidaat en oud-premier Jules Wijdenbosch de zege.
Venetiaan bleef lid van De Nationale Assemblée. De regering-Wijdenbosch veroorzaakte hyperinflatie en kwam na hevige protesten ten val ("Bosje go home"). Op 12 augustus 2000 werd Ronald Venetiaan opnieuw gekozen tot president. Ook ditmaal was hij de Nieuw Front-kandidaat.
Op 3 augustus 2005 werd president Venetiaan herkozen, nadat NDP-kandidaat Rabin Parmessar in opspraak was geraakt omdat hij niet bleek te voldoen aan de grondwettelijke vereisten voor het presidentschap.
Bij de stemmingen in De Nationale Assemblee behaalde geen enkele kandidaat een tweederdemeerderheid, zodat de Verenigde Volksvergadering bij gewone meerderheid een keuze moest maken. Van de 879 stemgerechtigde parlementariërs, ressort- en districtsraadsleden in de Anthony Nesty Sporthal brachten 560 leden hun stem uit op Venetiaan. Rabin Parmessar, de presidentskandidaat van NDP en VVV, kreeg 315 stemmen. Vier afgevaardigden stemden blanco.
Hij werd na 10 jaar opgevolgd door Bouterse in 2010.
Zie ook Lijst van bewindslieden onder Ronald Venetiaan.
Vanaf 2010
Bij de parlementsverkiezingen van 2010 was hij lijsttrekker, maar deze verkiezingen werden gewonnen door de Nationale Democratische Partij van Desi Bouterse, die president werd. Venetiaan ging voor de NPS in de Nationale Assemblée zitten. In oktober 2013 gaf hij te kennen zijn zetel op te geven.[1]
Nationale Partij Suriname
Venetiaan vervulde verschillende functies bij de Nationale Partij Suriname. Tussen 1987 en 1993 was hij voorzitter van de Adviesraad van de NPS. Vervolgens werd hij voorzitter van het Johan Adolf Pengel Instituut (JAPIN). In 1993 werd hij partijvoorzitter. Op 17 juni 2012 werd hij opgevolgd door Gregory Rusland.[2]
Onderscheidingen
Venetiaan ontving in 1978 de Nederlandse onderscheiding Ridder Grootkruis in de Orde van Oranje-Nassau. Hij werd in eigen land onder meer commandeur in de Ere-Orde van de Gele Ster in 1978 en grootmeester in diezelfde orde in 1991.
Dichter
Sinds zijn studentenjaren is Venetiaan ook actief geweest als dichter, veelal onder het pseudoniem Vene. Hij publiceerde gedichten in de tijdschriften Mamjo (1963) en Moetete (1968) en in De Ware Tijd Literair. Hij schreef cabaretteksten, liedjes en eenakters. Zijn werk, nationalistisch van toon, is nooit gebundeld.
Privé
Hij is gehuwd met Liesbeth Vanenburg. Het echtpaar heeft vier kinderen.
Zie ook
| Voorganger: F.E.M. Mitrasing |
Minister van Onderwijs 1973 - 1980 |
Opvolger: H.H. Rusland |
| Voorganger: A.S. Li Fo Sjoe |
Minister van Onderwijs 1988 - 1990 |
Opvolger: P. van Mulier |
| Voorganger: J.S.P. Kraag |
President van Suriname 1991 - 1996 |
Opvolger: J.A. Wijdenbosch |
| Voorganger: J.A. Wijdenbosch |
President van Suriname 2000 - 2010 |
Opvolger: D.D. Bouterse |
Bronnen, noten en/of referenties
|
· 
· 
