Gebruiker:Pimbrils/Kladblok

Zwei Männer in Betrachtung des Mondes, 1819-1820, een exemplarisch werk uit de Duitse romantiek, uitdrukking gevend aan het gevoel van "Sehnsucht".

De Romantiek is een stroming binnen de westerse schilderkunst, deel uitmakend van een bredere romantische beweging. Haar bloeiperiode kan gedateerd worden tussen het einde van de achttiende eeuw en het midden van de negentiende eeuw. De kenmerken van de romantische schilderkunst zijn niet eenduidig en verschillen per land, maar hebben als rode draad: de nadruk de verbeeldingskracht en de subjectieve expressie van de individuele kunstenaar. Vaak werd de werkelijkheid enigszins geïdealiseerd weergegeven, de natuur werd ervaren als "bezield", maar ook was er sprake van aandacht voor de donkere kanten van het menselijke bestaan en extreme ervaringen. Landschappen en historische gebeurtenissen waren veel voorkomende onderwerpen. Tot de bekendste romantische kunstenaars behoren de Duitser Caspar David Friedrich, de Engelsman John Constable en de Fransman Eugène Delacroix. Hun onderlinge verschillen zijn exemplarisch voor de diversiteit waarin de stroming zich in onderscheiden landen ontwikkelde.

Stijltypering

Rond 1800 etaleerden schrijvers, filosofen en kunstenaars in Duitsland een nieuwe visie op de wereld die zij "romantisch" noemden. De stroming ontstond als een reactie op het rationalistische, op universele waarden georiënteerde neoclassicisme. Het had in de grond een subjectief, idealistisch en individualistisch karakter. In de schilderkunst betekende dit doorgaans dat een schilder, in de woorden van Caspar David Friedrich, "niet alleen moet schilderen wat hij voor zich ziet, maar ook wat hij in zichzelf waarneemt. Als hij daar niets vindt, moet hij stoppen met schilderen". Men verloor zichzelf in dromen. Doorgaans werd de werkelijkheid mooier weergegeven dan zij feitelijk was (esthetisering). Passie, emotie en persoonlijk ervaren sentiment vormden cruciale drijfveren. "Sehnsucht" (een soort van onbestemd verlangen) en het "het sublieme" (de beleving van het grootse en onbevattelijke) ontwikkelden zich tot centrale begrippen.

Zo herkenbaar als de term "romantiek" doorgaans is voor het brede publiek, vaak in een "amoureuze" betekenis, zoveel controverses zijn er in de kunstbeschouwing waar het gaat om een precieze afbakening van het begrip. Een zekere vaagheid in de definiëring kan dan ook niet worden ontkend. De subjectieve en persoonsgebonden zienswijze leidde binnen de schilderkunst tot hele verschillende uitingsvormen en stijlkenmerken, die qua typering regelmatig met elkaar in tegenspraak waren. Introversie en eenzaamheid stonden tegenover extraversie en theatraliteit, het pittoreske en het alledaagse tegenover het monumentale en groteske. Dan weer werd de term gebruikt in de nostalgische, dromerige betekenis van het woord, op andere momenten brengen de romantische kunstenaars een onheilspellend nachtzijde van het menselijk bestaan naar voren. Bindend is echter het "smachtend verlangen", een verlangen naar extreme ervaringen, om daarmee de zin van het bestaan te doorgronden en het leven tot een harmonieus geheel te maken

Minardi: Zelfportret op een zolderkamer, 1807, de kunstenaar in zijn studio, bevestiging van het gecreëerde beeld van het nog niet herkende, sociaal geïsoleerde genie, vervuld van "Weltschmerz".

Uitgaande van het verlangen als verenend begrip kunnen de essentiële grondtrekken van de romantische schilderkunst vervolgens worden samengevat met a) het centraal stellen van de verbeeldingskracht, b) de focus op de individuele expressie en c) de onafhankelijkheid van de kunstenaar, die als genie zijn eigen weg kon kiezen. Rond 1800 betekende dit een ware omwenteling in de opvatting van wat kunst behoorde te zijn.

Thema's

Thematisch was er in de tijd van de romantiek in het bijzonder sprake van een hernieuwde belangstelling voor de landschapschilderkunst. De intense beleving van de natuur en de verwondering over haar grootsheid, stonden daarbij centraal. Zo uiteenlopend echter als de stijlkenmerken zijn, zo breed is ook de onderwerpskeuze van de romantische kunstschilders. Naast imposante landschappen en vergezichten kozen ze in het bijzonder vaak voor literaire- en historische onderwerpen: die keuze refereert aan de betovering van het verre, onbekende, het verbeelde, als een vorm van escapisme. Dromen en nachtmerries vormden evenzeer gewilde motieven. Daarnaast is de "romantische kijk" terug te zien in eigenlijk alle denkbare thema's in de schilderkunst, van genrewerken tot marines en van portretten tot stillevens. Er was geen onderwerp dat buitengesloten werd, zo lang het maar als drager kon dienen voor de expressie van wat genoemd werd: "de romantische ziel".

Opvallend is dat de romantische kunstschilder vaak ook zichzelf tot onderwerp nam, melancholisch mijmerend, in bergen of bij ruïnes, soms ook in het eigen atelier. Het zelfportret vormde dan een bevestiging van het doorgaans gecreëerde beeld van het nog niet herkende, sociaal geïsoleerde genie, vervuld van "Weltschmerz". Een belangrijk aspect van de romantische schilderkunst was dan ook de veranderde rol van de kunstenaar zelf. De romantiek betekende een nieuwe stijl van leven, een andere blik op de wereld. Dit uitte zich onder meer in een grote reislust onder de romantische schilders, die met name vaak naar Italië togen, of ook wel naar de Rijnvallei. In een tijd dat reizen per trein nog niet aan de orde was, werden lange tochten gemaakt, regelmatig zelfs te voet. De zucht naar verre oorden onderstreepte bij uitstek het gekoesterde romantisch verlangen.

Voorafgaande impulsen

De beweging van de romantiek ontstond rond 1800 niet van de ene dag op de andere, maar vond haar wortels al nadrukkelijk in de tweede helft van de achttiende eeuw, een periode die ook wel vroegromantiek wordt genoemd. Pleitbezorgers van wat toen "moderniteit" werd genoemd, begonnen met name de houdbaarheid van de classicistische normen ter discussie te stellen. In plaats van een esthetiek op basis van onwrikbare waarden, ontwikkelde zich met name in Frankrijk en Engeland een leer over "het schone" op basis van eigen smaak en sensibiliteit. Het gevoel en de persoonlijke beleving van de kunstenaar kwamen centraal te staan. Montesquieu sprak van het "romanesque" wanneer hij het had over kunstenaars die afweken van het alledaagse en in creatieve extase zochten naar geniale invallen. Edmund Burke schreef in 1757 zijn vermaarde Een filosofisch onderzoek naar de oorsprong van onze denkbeelden over het sublieme en het schone, waarin hij de esthetiek beschreef van het van het ontzagwekkende en het verschrikkelijke ("het sublieme"). In dat licht dient ook gewezen te worden op de opkomst van het griezelverhaal in die tijd. De opkomende populariteit van de ridderromans wees op een toenemende belangstelling voor het verleden. Van belang waren ook de werken die William Gilpin en Uvedale Price schreven over het "picturesque", waarmee de aandacht op de schoonheid van het landschap werd gelegd. In Duitsland werd aangesloten bij de individualistische uitgangspunten van de Sturm und Drang en ontstond met name in de dichtkunst een hunkering naar het verre en onbekende.

De nieuwe ideeën verspreidden zich snel en vertaalden zich al snel naar de beeldende kunst. Belangrijke voorlopers van de romantische schilderkunst waren de Britten Hubert Robert, Joshua Reynolds, Thomas Gainsborough en Joseph Wright of Derby, de Duitsers Caspar Wolf, Johann Heinrich Wilhelm Tischbein, en de Fransman Claude Joseph Vernet. Ook de naam van de Italiaanse graficus Giovanni Battista Piranesi dient te worden genoemd: op grond van zijn voorliefde voor het fantastische en het extravagante opende hij de weg voor een geheel nieuwe manier van kunstbeleving, niet meer persé geënt op het schoonheidsbegrip. Verder terug in de tijd vonden de kunstschilders uit de romantiek vaak inspiratie bij barokke kunstschilders als Claude Lorrain, Nicolas Poussin en Salvator Rosa. Daarnaast was ook El Greco veel romantici ten voorbeeld.

In Nederland zou de romantische beweging vooral gevoed worden door een lange traditie van landschapsschilderkunst, die terug ging tot de zeventiende eeuw (Jacob en Salomon van Ruysdael, Jan van Goyen). Aan het einde van de achttiende eeuw was er echter ook een onmiskenbare invloed vanuit de Duitse schilderkunst waarneembaar, met het werk van Jan Ekels de Jonge als typerend voorbeeld. In België werd veelal teruggegrepen op het werk van Pieter Paul Rubens en Antoon van Dyck.

• 
  Thomas Gainsboroughs De oogstwagen, 784, dat vooruitloopt op de Engelse romantische landschapsschilderkunst van Constable en anderen.
• 
  Johann Heinrich Wilhelm Tischbein: Goethe in de Campagna, 1787, exemplarisch voor de zucht naar het verre en onbekende.
• 
  Een schrijver die zijn pen versnijdt door Jan Ekels de Jonge, 1784, een vroeg werk uit de Nederlandse romantiek, met Duitse invloeden.

Verschillen per land

De romantische schilderkunst kreeg in onderscheiden Westerse landen kreeg een sterk verschillende invulling, steeds weer andere aspecten benadrukkend. Duitsland, Engeland en Frankrijk golden als toonaangevend, maar ook in Nederland, België en andere landen kreeg het een steeds een eigen invulling. Gesteld kan worden dat het begrip bepaald wordt door een inhoudelijk programma dat de wisselende gedaante van de Europese kunst van het einde van de achttiende eeuw tot kort na het midden van de negentiende eeuw bepaalde, niet meer en niet minder. Anders gezegd: het staat voor een aantal verbindende, gemeenschappelijke doch per land en regio sterk wisselende kenmerken in de overeenkomstige periode. Hierna worden de belangrijkste kenmerken en ontwikkelingen dan ook per land beschreven.

Romantische schilderkunst in Duitsland

De bakermat van de romantische school lag rond het jaar 1800 in Duitsland. Zeker nadat het land korte tijd later onder de voet werd gelopen door Napoleon, werd er nadrukkelijk gezocht naar een eigen identiteit. Inspiratie werd gevonden in de nationalistische ideeën van Johann Gottfried Herder, het subjectivisme van de broers Friedrich en August Wilhelm von Schlegel, de meer mystieke filosofie van Hegel, individualistische aspecten uit het werk van Johann Wolfgang von Goethe en bij nostalgische schrijvers als Novalis en Joseph von Eichendorff. Schilderkunst, filosofie en literatuur waren in het Duitsland van het einde van de achttiende eeuw nauw verweven, met name in -protestantse- de noordelijke gebieden. Belangrijkste exponent van de nieuwe schilderkunst was Caspar David Friedrich, die de nieuwe transcendente ideeën als geen ander wist te visualiseren. Zijn werken hebben iets verhevens, doen bijna onwerkelijk aan. Zelf verwoordde de gelovige Friedrich zijn visie als volgt: "Zoals de gelovige bidt zonder een woord te spreken, en God hem toch een oor leent, zo schilder de kunstenaar vanuit het ware gevoel, en de kunstliefhebber begrijpt het, herkent het". Het ging hem om de persoonlijke beleving. Friedrich en andere noordelijke schilders (Carl Friedrich Lessing, Carl Gustav Carus, Ludwig Richter, Carl Spitzweg, Georg Friedrich Kersting), stelden de persoonlijke beleving centraal, soms als een bijna Goddelijke ervaring, met name in de natuur. Ook de Tiroler Joseph Anton Koch kan thematisch in deze traditie worden geplaatst. Philipp Otto Runge en Gerhard von Kügelgen legden zich meer toe op de portretteerkunst.

In katholieke zuidelijk Duitsland kende de romantische beweging een andere ontwikkeling, met de Nazareners als centrale beweging. Rond 1810 keerden ze zich tegen de op Duitse en Oostenrijkse kunstacademie gangbare classicistische opleidingscultuur. Ze grepen in het bijzonder terug op oude Duitse meesters als Albrecht Dürer en op renaissancistische kunstenaars als Rafael en Giotto. Religiositeit, piëtisme en Duits patriottisme vormden belangrijke thema’s, veelal verwerkt in zware symboliek met "verinnerlijking" als een belangrijk streven. Belangrijke vertegenwoordigers van de Nazareners waren Johann Friedrich Overbeck, Franz Pforr, Peter von Cornelius, Friedrich Wilhelm Schadow en Julius Schnorr von Carolsfeld. Veel Nazareners trokken rond 1820 naar Rome, waar ze twintig jaar lang een vermaarde kunstenaarskolonie vormden. Enkele decennia later zouden hun werken de Engelse prerafaëlieten weer inspireren.

• 
  Friedrichs De wandelaar boven de nevelen, 1818, waarin hij de persoonlijke beleving van de overweldigende natuur benadrukt. Het "Rückenansicht" maakt de kijker tot deelgenoot.
• 
  Georg Friedrich Kersting: Lezende man bij lamplicht, 1814, waarin de romantische kunstenaar zichzelf en zijn gemoedstoestand verbeeldt
• 
  Friedrich Overbeck: Portret van de kunstschilder Franz Pforr, 1810, met veel symboliek in de details

Romantische schilderkunst in Engeland

In Engeland sloot de romantiek aan bij een cultureel erfgoed dat terug gaat tot William Shakespeare. Via psychologiserende literaire werken van John Milton en Edward Young, leidde deze traditie aan het einde van de achttiende eeuw tot een toegenomen aandacht voor het imaginaire, het historische en vooral ook voor het fantastische. De expositie van Henry Fuseli's demonische schilderij De nachtmerrie in 1881 vormde daarbij een markerend moment. Het wordt beschouwd als het begin van een eerste fase in de Engelse romantische schilderkunst, die zich kenmerkte door de aandacht voor het buitenissige. Fuseli's werk vormde een belangrijke inspiratiebron voor dichter-kunstenaar William Blake, die stelde dat de verbeelding belangrijker was dan de rede. Ook John Martin, met zijn werken over hel-en-verdoemenis, past in deze traditie.

Na 1810 ging de Engelse romantische schilderkunst een nieuwe fase in, met de landschapschilderkunst als dominante richting. Die aandacht voor het landschap sloot aan bij de reeds in de achttiende eeuw ingezette belangstelling voor tuinarchitectuur en neo-gotiek, met name bij de bouw van landhuizen. Het beoogde vooral een sfeer van rust en vrede uit te stralen, ook als tegenwicht voor de opkomende industrialisatie. John Constable was de bekendste onder de romantische Engelse landschapschilders. Waar veel van zijn tijdgenoten naar Italië reisden zocht hij onderwerpen vooral op het platteland van Engeland zelf. Zijn werk was sterk atmosferische en vervuld van nostalgie, maar realistischer, meer "van deze wereld, dan bijvoorbeeld dat van Friedrich. Kenmerkend was zijn losse penseelvoering en het werken "en plein air".

Nog aanzienlijk verder in die vrije penseelhantering ging William Turner, die na een relatief traditionele beginperiode als landschapsschilder steeds experimenteler ging werken. Met zijn latere mysterieuze, in licht en kleur opgeloste motieven verwierf hij een bijzondere plek in de Engelse romantiek, die later weer van invloed zou zijn op de impressionisten. Andere Engelse landschapschilders uit de Engelse romantiek waren Richard Parkes Bonington, John Crome en John Sell Cotman. Als portrettisten zijn Sir Thomas Lawrence en William Etty van belang.

Een laat hoogtepunt beleefde de Engelse romantiek rond 1850 met de beweging van de prerafaëlieten, die vaak teruggrepen op de Middeleeuwen en de schilderkunst van voor Rafaël. Tot de oprichters van de beweging behoorden Dante Gabriel Rossetti William Holman Hunt en John Everett Millais. Later in de negentiende eeuw kan nog gewezen worden op de aandacht voor de decoratieve kunst.

• 
  Fuseli: De nachtmerrie, 1781, en vroeg romantisch werk dat het demonische aspect benadrukt.
• 
  William Blakes De nacht van Enitharmons vreugde, 1795, dat uitdrukking geeft aan zijn politieke en spirituele denkbeelden over een nieuwe universele orde.
• 
  John Constable: De hooiwagen, 1821, als voorbeeld van de romantische Engelse landschapschilderkunst
• 
  William Turner: Rain, Steam and Speed - The Great Western Railway, 1844, waarin het sublieme wordt verbeeldt

Romantische schilderkunst in Frankrijk

In Frankrijk werd het romantische denken aanvankelijk ingegeven door de ideeën van Jean Jacques Rousseau, die met zijn oproep "terug-naar-de-natuur" de interesse wekte voor het primitieve en het archaïsche: de afstand tussen mens en natuur moest verkleind worden. In de schilderkunst werkte zette dit gedachtengoed echter niet hoed door. Na de Franse Revolutie en tijdens het bewind van Napoleon Bonaparte, verlegde de aandacht voor de natuur zich in rap tempo naar historische thema's en de verheerlijking van de keizer zelf. Deze verordonneerde een neoclassicistische empirestijl, met Jean Auguste Dominique Ingres als boegbeeld. De dominantie van het neoclassicisme riep echter al snel ook een tegenbeweging op, die teruggreep op de romantische idealen. Pas in de loop van de jaren 1820 zou de romantiek in Frankrijk min of meer zegevieren over het neo-classicisme, hoewel beide stijlen in dat land altijd nauw met elkaar verweven zouden blijven.

Opvallend genoeg greep de Franse romantiek in de eerste helft van de achttiende eeuw in thematisch opzicht nauwelijks nog terug op het terug-naar-de-natuurdenken van Rousseau. In in het spoor van de neoclassicisten richten haar vertegenwoordigers zich voornamelijk op historische- en mythologische taferelen, of literaire onderwerpen. Haar twee belangrijkste vertegenwoordigers, Théodore Géricault en Eugène Delacroix, lieten zich weliswaar inspireren door de vrije en gevoelige werkwijze van John Constable, met veel aandacht voor kleurintensiteit en licht. Hun werken waren krachtig en vol pathos, maar anders dan hun classicistische voorgangers stelden zij vooral de naamloze held en het in rampzalige omstandigheden verwikkelde individu centraal. Daarbij ging het hun minder om de theatraliteit, maar vooral om de menselijke hartstocht. De latere coloristische beeldsymfonieën van Delacroix werden in die tijd evenwel niet altijd even goed begrepen.

Het verwijt van het theatrale zou wel kunnen gelden voor schilders als Eugène Devéria, Horace Vernet en Paul Delaroche, die meer aansloten bij de roep van het publiek naar het buitengewone, een vlucht uit het alledaagse. Het opkomende oriëntalisme uit die tijd en het sentimentele genre van de Italiaanse volkstaferelen sloten daar nauw bij aan. Pierre-Paul Prud'hon zocht zijn onderwerpen meer in de mythologie.

Rond het midden van de negentiende eeuw de romantische beginselen ook nog te herkennen in de landschappen van Jean-Baptiste Corot en de allegorische schilderijen van Gustave Courbet. Toch is hun werk reeds de realistische stijl herkenbaar die via de schilders van de School van Barbizon korte tijd later de romantiek als dominante stroming in de Franse schilderkunst zou verdringen.

• 
  François Gérard: Portrait de Juliette Récamier, 1802, een van de eerste werken waarin de sensuele romantiek door het classicistische uit die tijd heen breekt.
• 
  Eugène Delacroix' De Vrijheid leidt het volk, 1830, een typerend romantisch tafereel, vol pathos en hartstocht.
• 
  Théodore Géricaults Het vlot van Medusa, 1818-1819, waarin de,aandacht voor mensen in rampzalige omstandigheden zich manifesteert.

Romantische schilderkunst in Nederland

De Nederlandse schilderkunst in de eerste helft van de negentiende eeuw staat heden ten dage eveneens te boek als "de tijd van de romantiek", maar vond slechts in beperkte mate aansluiting bij de grote romantische beweging die zich voltrok in Duitsland, Engeland en Frankrijk: geen heroïsche historische taferelen, geen grootse gebergten, geen exotische fantasieën of huiveringwekkende emoties. Niettemin is bij de Nederlandse kunstschilders uit die tijd wel degelijk sprake van een romantische instelling, in de zin dat ze de eigen schoonheidservaring boven een klassiek ideaalbeeld stelden, maar zonder het grootse gebaar. In Europees kader is de Nederlandse romantiek dan ook veel bescheidener, bijna onderhuids, atmosferisch en in zekere zin ook wel sentimenteel te noemen. Uit de meeste werken sprak een grote sensibiliteit voor de natuur en een sterk gevoel voor de nationale traditie van de marine- en landschapschilderkunst, waarmee meteen het belangrijkste thema is benoemd. De nostalgie overheerste, contemporaine elementen, die bijvoorbeeld herinneren aan de tijd van de opkomende industrie, ontbreken nagenoeg geheel. In dit beeld passen schilders als B.C. Koekkoek, Bart van Hove, Andreas Schelfhout, marineschilder Louis Meijer, Wijnand Nuijen en de jonge Johannes Bosboom. Cornelis Springer en Jan Weissenbruch maakte ook naam als stadsschilder. Andere namen in de romantische traditie zijn Jan Willem Pieneman, de enige noemenswaardige Hollandse historieschilder uit de romantiek, en Jan Adam Kruseman, die ook de aandacht trok als portrettist.

Toch waren er ook onder de Nederlandse romantici ook een aantal kunstschilders die hun ogen op een gegeven moment wél op het buitenland richten. In weerwil van de Nederlandse kunstkritiek, die zich in die tijd fel keerde tegen zogenaamde decadente invloeden vanuit de Franse schilderkunst, trokken Bosboom en Nuijen in de jaren 1830 naar Parijs, waar ze hun horizon verbreedden. Ze kwamen tot een aantal on-Hollandse werken, die getuigen van meer grandeur en dienthans tot de beste werken uit de Nederlandse romantiek worden gerekend. De belangrijkste Nederlandse kunstschilder uit die periode, Ary Scheffer, werkte ook in Parijs en liet zich aan het einde van zijn leven zelfs tot Fransman naturaliseren. Scheffer werkte weliswaar in de traditie van het neoclassicisme, maar tegelijkertijd drukt zijn werk de typische sentimenteel-romantische boodschap uit, zoals die toen met name in Duitsland toonaangevend was. Typerend voorbeeld is zijn Les ombres de Francesca da Rimini et de Paolo Malatesta apparaissent à Dante et à Virgile (1835), waarmee hij internationaal aanzien verwierf.

Hoewel Nuijen, Bosboom en Scheffer onmiskenbaar invloed hadden op een nieuwe generatie Nederlandse kunstschilders, bleef de schilderkunst in hun vaderland sober, met een sterke realistische inslag. Rond 1850 liep ze naadloos over in de traditie van de Haagse School.

• 
  B.C. Koekkoeks Bosgezicht, 1848, Typerend voor de Hollandse landschapsromantiek, met veel nadruk op atmosfeer.
• 
  Wijnand Nuijens Vissersschepen op het strand, 1839, waarin hij reeds op jonge leeftijd een on-Hollandse dramatiek verwerkt.
• 
  Johannes Bosbooms Gezicht op de Parijse kade en de hoofdkerk te Rouaan, 1839, waarin duidelijk Franse invloeden onderkend kunnen worden.

Romantische schilderkunst in België

De Belgische romantiek kende haar hoogtepunt tijdens de regeerperiode van Leopold I (1831-1865) en werd vooral gedomineerd door de historieschilderkunst. Haar belangrijkste vertegenwoordiger was Gustaaf Wappers, die zich vooral concentreerde op de geschiedenis van Vlaanderen, in een patriottische geest. Zijn door Delacroix's De Vrijheid leidt het volk geïnspireerde schilderij De episode van de Septemberdagen 1830 op het stadhuisplein te Brussel uit 1834, waarin hij de stichting van de Belgische staat in 1830 verheerlijkt, geldt daarbij als exemplarisch. Een andere belangrijke historieschilder was Antoine Wiertz, die vaak terug greep op de klassieke oudheid. Zowel Wappers als Wiertz werden geïnspireerd door het barokke werk van Pieter Paul Rubens en schroomden niet hun grote voorbeeld te imiteren. Nicaise De Keyser, een derde grote naam in de Belgische romantische traditie, werd meer geïnspireerd door de Franse historiekunst en de academische kunst. Thematisch richtte hij zich vooral op de Vlaamse geschiedenis van de Middeleeuwen en later. Zijn weergave van De Guldensporenslag en de Slag bij Woeringen gelden als iconen uit de Belgische romantiek. Ander namen die in het rijtje van Belgische historieschilders passen zijn Ernest Slingeneyer, Louis Gallait, Ferdinand de Braekeleer, Jean-Baptiste Madou, Joseph-Benoît Suvée en Hendrik Leys. De roem van de Belgische historieschilders reikte tot ver over de Belgische landsgrenzen en hun werk verheugde zich met name ook in Duitsland en Frankrijk in een grote populariteit.

Veel Belgische kunstschilders uit de romantische school, zoals De Keyser, Leys, Gallait, Decaisne en Navez, schilderden ook losse figuren en portretten. Hun portretten laten zich ten dele als neoclassicistisch typeren, maar trachten tegelijkertijd, in dromerige blikken, soms ietwat sentimenteel, welbewust iets van het zielenleven van de geportretteerde weer te geven, en daarmee de romantische geest. Later zou de Belgische portretteerkunst zich doorontwikkelen naar een eigen, meer verfijnde stijl, met internationaal gewaardeerde exponenten als Alfred Stevens en Florent Willems.

De landschapschilderkunst is in de Belgische romantiek met minder bekende namen als Guillaume Van der Hecht, Edouard De Vigne en Simon Denis duidelijk ondervertegenwoordigd. Wel zien we met name na 1850 regelmatig genrewerken van eerder aangehaalde schilders waarin ook aandacht wordt besteed aan het sociale aspect, klevend aan de opkomende industrialisatie, vaak ook weer in een historische context. Philippe-Jacques van Bree introduceerde het oriëntalisme.

• 
  Wappers: De episode van de Septemberdagen 1830 op het stadhuisplein te Brussel. Typerend voor de Belgische patriottische historiekunst landschapsromantiek, met veel nadruk op atmosfeer
• 
  De Keyser: De Guldensporenslag, waarin hij teruggrijpt op de oud-Vlaamse geschiedenis
• 
  Van der Hecht: De ruïnes van het kasteel van Kenilworth, een van de weinige werken uit de Belgische romantiek met het landschap als centraal thema .

Romantische schilderkunst in andere landen

Op de romantische beweging in andere Europese landen zijn stijlcategorieën soms lastig toepasbaar. Dat geldt wellicht nog het minst voor Scandinavië en meer in het bijzonder Denemarken, waar een sterke invloed merkbaar was vanuit de Noordduitse romantiek. Een belangrijke katalyserende rol werd gespeeld door de Koninklijke Deense Kunstacademie, waar in het begin van de negentiende eeuw een sterke geest van vernieuwing waaide. Belangrijke vertegenwoordigers van de schilderkunst waren Christoffer Wilhelm Eckersberg, Wilhelm Bendz, Ditlev Blunck, Christen Købke, Constantin Hansen, Wilhelm Marstrand, en Martinus Rørbye. Zij ontwikkelden een kenmerkende eigen realistische stijl, vermengd met idealistische romantische elementen. Daarbij waren ook invloeden waarneembaar waren vanuit de zeventiende eeuwse Hollandse landschapschilderkunst. Deze stijlperiode zou uiteindelijk de geschiedenis ingaan als de Deense Gouden Eeuw. Ook Noorwegen kende na haar verzelfstandiging in 1814 een romantische bloeiperiode met schilders als Johan Christian Clausen Dahl, Adolph Tidemand en Hans Gude.

In Spanje en Italië is het lastiger om een duidelijke romantische traditie aan te wijzen. Met name binnen de Italiaanse schilderkunst heeft ze nauwelijks echt grote namen voortgebracht. Met betrekking tot Italië mag dat merkwaardig heten, aangezien hordes romantische kunstschilders uit andere landen naar Rome en Florence trokken om er inspiratie op te doen. Francesco Hayez mag de belangrijkste schilder heten met het predicaat romantisch. Een andere vertegenwoordiger is Tommaso Minardi.

De Spaanse schilderkunst uit de eerste helft van de negentiende eeuw werd gedomineerd door Francisco de Goya, die met name in zijn patriottisme en hang naar het huiveringwekkende belangrijke romantische kenmerken in zijn werk verwerkte. Toch maakt zijn meedogenloosheid het lastig om hem een honderd procent romanticus te noemen. Zijn stijl heeft een duidelijke uniciteit. Veel andere Spaanse kunstschilders, zoals Eugenio Lucas Velázquez en Leonardo Alenza, buitten Goya uit als voorbeeld, zonder tot een eigen stijlontwikkeling te komen.

In de Russische schilderkunst tussen 1800 en 1850 zijn diverse romantische sporen terug te vinden bij Karl Brjoellov (die internationale roem oogstte met zijn door Rubens en Van Dyck geïnspireerde De laatste dag van Pompei), Aleksej Venetsjanov en Aleksandr Ivanov, alsook bij de portrettisten Vassili Tropinin en Orest Kiprenski. De nadruk kwam echter al snel te liggen op een meer naturalistische weergave, met uiteindelijk Ilja Repin als belangrijkste exponent. In buurland Polen verdient de naam van Pjotr Michałowski te worden genoemd, in Estland Johann Köler.

Een bijzondere ontwikkeling kende de romantiek in de Verenigde Staten. Geheel in de geest van de Pilgrim Fathers werd het landschap daar rond 1800 met bijna religieuze bezieling tot patriottisch symbool verheven. De ongerepte natuur gold daarbij als manifestatie van het sublieme. Schilders als Frederic Edwin Church, George Caleb Bingham, Thomas Cole en iets later Albert Bierstadt creëerden droombeelden van de "nieuwe wereld" en legden de basis voor authentieke ontwikkeling van de Amerikaanse schilderkunst. Later werd deze eerste stroming wel geduid als een vorm van escapisme en bekritiseerd om het gebrek aan vitaliteit. Die vitaliteit is wel weer herkenbaar in het historiestuk Washington crossing the Delaware van Emanuel Leutze (1851), dat zou uitgroeien tot een iconisch werk uit de Amerikaanse romantiek.

• 
  Ditlev Bluncks Deense kunstenaars in de osteria la Gonsola in Rome, 1837: een kolonie Deense kunstenaars in Rome, in mengeling van romantiek en realisme.
• 
  Goya's De derde mei 1808 in Madrid, als voorbeeld van diens gepassioneerde, maar ook meedogenloze stijl
• 
  Albert Bierstadts Looking Down Yosemite-Valley, waarin het nog ongerepte Amerikaanse landschap wordt verheerlijkt.
• 
  Emanuel Leutzes Washington crossing the Delaware, 1851, dat zou uitgroeien tot een iconisch werk in de Amerikaanse patriottische schilderkunst.

De erfenis van de romantiek

Het einde van de romantische school wordt vaak gemarkeerd rond het midden van de achttiende eeuw, hoewel dat per land enigszins verschilt. In elk geval was rond die tijd een tendens waarneembaar naar een meer realistische en naturalistische schildertrant: niet meer "romantiseren", alles mooier maken of intensiveren, maar de werkelijkheid weergeven zoals ze wordt waargenomen, zonder opsmuk. Dat betekende uiteraard niet dat wat wel genoemd werd "de romantische geest" daarmee meteen ook uit de schilderkunst verdween. Romantische motieven bleven ook in latere periodes van grote invloed. De nadruk op de individuele scheppingsdrang van de kunstenaar, als uiting van diens persoonlijke gevoelens, zou een blijvend kenmerk van de moderne kunst worden. Ook aspecten als nostalgie, pathos en escapisme waren stijlkenmerken die nooit meer zouden verdwijnen. Romantiseren in de zin van een extra en diepere betekenis geven aan het alledaagse kwam uiteindelijk in vrijwel elke onderscheiden kunststroming terug.

In de tweede helft van de negentiende eeuw, zich doortrekkend tot aan de Eerste Wereldoorlog, zou de romantische schilderkunst nog een aantal sterke uitlopers hebben, met name in de Noord-Europese landen en de Verenigde Staten, ook wel late romantiek genoemd. Rond 1900 kwamen veel elementen uit de romantiek bovendien uitdrukkelijk terug in de stroming van de het symbolisme (met haar aandacht voor verbeeldingskracht, fantasie en intuïtie), alsook in het expressionisme (in de expressieve pathos). Edvard Munch, Albert Pinkham Ryder, Franz von Stuck en Arnold Böcklin zijn, hoe verschillend ook, voorbeelden van een kunstschilders uit deze periode die duidelijk expliciete romantische wortels hebben. Later zou de interesse voor de romantische schilderkunst nog regelmatig worden aangewakkerd door nationalistische denkbeelden, tot in het nazi-tijdperk toe.

Het dodeneiland van Arnold Böcklin, 3e versie, 1883, een symbolistisch werk met romantische wortels. Het werk werd bewonderd door Adolf Hitler.

Over de invloed van de romantiek op de modernistische kunst uit de twintigste eeuw verschillen kunsthistorici van mening. Jos de Mul, hoogleraar filosofie aan de Erasmus Universiteit, beargumenteert hoe de romantische school aan de basis heeft gelegen van bijna alle artistieke ontwikkelingen in de twintigste eeuw. In zijn ogen berust de basis van alle vernieuwende kunst op het verlangen naar harmonie, verhuld achter het zintuiglijk waarneembare, wetend dat dit verlangen nooit vervuld zal worden. Deze ambivalente houding van de kunstenaar, die blijft proberen het absolute te benaderen, maar tegelijkertijd gekenmerkt wordt door twijfel, vind volgens De Mul haar oorsprong in de romantiek en is nooit meer veranderd.

Een en ander neemt niet weg dat vanuit een meer beeldend oogpunt en objectieve stijlkenmerken, de negentiende eeuwse schilderkunst mijlenver afstaat van de modernistische kunstvormen uit de twintigste eeuw. De dominantie van abstracte stromingen in de twintigste eeuw, drukte de romantiek met predicaten als sentimenteel en oubollig in het vergeethoekje. Binnen de kunstkritiek werd er laatdunkend over gesproken, kreeg het nauwelijks nog aandacht. Veel werken verdwenen in depot. Pas rond het millennium nam de aandacht voor de romantiek als stijlperiode weer toe, getuige en toenemend aantal exposities, het verschijnen van een stroom aan nieuwe studies en een toenemende belangstelling op de kunstmarkt.

Literatuur en bronnen

• Norbert Wolf: Romantiek. Taschen/Librero, Keulen/Kerdriel, 2010, blz. 32-33. ISBN 9783836525718
• Hugh Honour, John Fleming: Algemene kunstgeschiedenis, 13e druk, Meulenhoff Amsterdam, 2007, ISBN
• Ingo E. Walther (ed.): Masterpieces of Western Art II. Taschen, Keulen 2005. ISBN 3-8228-4746-1
• Benno Tempel, Ronald de Leeuw: Het Romantiek Boek. Waanders Uitgevers, Zwolle, 2006. ISBN 90-400-8942-6
• John Sillevis e.a.: De schilderkunst der lage landen, deel 3. Amsterdam University Press, 2007 ISBN 978-90-5356-834-7
• De romantiek in België. Tussen werkelijkheid, herinnering en verlangen. Catalogus Koninklijke Musea voor Schone Kunsten Brussel, met essays van diverse auteurs, Lannoo, 2005, blz. 168-169. ISBN 90-209-6136-5
• Marjan van Heteren, Guido Jansen, Ronald de Leeuw: Poëzie der werkelijkheid; Nederlandse schilders van de negentiende eeuw. Rijksmuseum Amsterdam, Waanders Uitgevers, Zwolle, 2000. ISBN 90-400-9419-5
• Ronald de Leeuw: Meesters van de romantiek. Waanders Zwolle, 1998, 2005. ISBN 90-400-9096-3
• Annemiek Ouwerkerk: Romantiek aan het Spaarne; schilderijen tot 1850 uit de collectie van Teylers Museum Haarlem. Nieuw Amesterdam, 2010, ISBN 90-468-0953-6
• Jos de Mul: Het romantisch verlangen in (post)moderne kunst en filosofie, uitgeverij Klement, 2007. ISBN 90-770-7040-0

Externe links

• De romantiek op ArtSalonHolland
• Romantiek in België op DBNL
• (en) "Romaticism" op de website van het MET museum, met diverse links
• (en) "The aromantic Idea in Visual Arts", artikel
• (en) De romantische schilderkunst in diverse landen
• (en) Diverse voorbeelden van romantische schilderkunst

Noten

· ·

Schilderstijlen

absolute schilderkunst · abstract expressionisme · abstracte kunst · academische kunst · actionpainting · art brut · art deco · classicisme · colorfieldpainting · dadaïsme · expressionisme · fauvisme · figuratieve kunst · futurisme · hard edge · hyperrealisme · impressionisme · informele schilderkunst · jugendstil · kubisme · luminisme · magisch realisme · maniërisme · minimal art · naïeve kunst · naturalisme · neo-expressionisme · neo-impressionisme · nieuwe beelding · nieuwe zakelijkheid · op-art · orphisme · oriëntalisme · piëtisme · pittura metafisica · pixel art · pointillisme · popart · postimpressionisme · prerafaëlieten · primitivisme · realisme · romantiek · sociaal realisme · suprematisme · surrealisme · symbolisme · tachisme

Mediabestanden

Zie de categorie Romantische schilderkunst van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Categorie:Romantiek