Europese kampioenschappen wielrennen

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Europese kampioenschappen
Europese kampioenschappen wielrennen
Periode Augustus / september
Organisator UEC
Geschiedenis
Eerste editie 1995
Aantal edities 29 (2023)
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De Europese kampioenschappen wielrennen zijn wegwedstrijden en tijdritten die jaarlijks door de Union Européenne de Cyclisme (UEC) worden georganiseerd voor verscheidene categorieën wielrenners. De wedstrijden worden verreden met landenteams. De winnaar krijgt een wit-blauwe trui met gouden sterren.

De UEC organiseert ook Europese kampioenschappen op de baan, in het veld en voor mountainbike.

Geschiedenis[bewerken | brontekst bewerken]

De Europese kampioenschappen worden sinds 1995 jaarlijks georganiseerd voor beloften onder 23 jaar, zowel voor vrouwen als voor mannen. Vanaf 1997 is er naast een wegwedstrijd ook een tijdrit. Sinds 2005 worden ook wedstrijden gehouden voor junioren (17 en 18 jaar) en vanaf 2016 ook voor de elite; de elite en beloften vrouwen reden in dat jaar samen in één koers. De leeftijdsgrenzen zijn zoals vastgesteld door de Internationale Wielerunie.[1] In 2019 werd het onderdeel gemengde ploegenestafette toegevoegd, een ploegentijdrit voor drie mannen en drie vrouwen, net als op het wereldkampioenschap.

In 2013 wonnen de Belgen Sean De Bie en Victor Campenaerts de wegwedstrijd en de tijdrit bij de mannen beloften. De Nederlandse Sabrina Stultiens won in 2014 de wegwedstrijd bij de vrouwen beloften en Steven Lammertink won in 2015 de tijdrit bij de mannen beloften. Bij de elite werd de tijdrit vijf maal gewonnen door een Nederlandse, waarvan de eerste vier jaar door Ellen van Dijk. Op de erelijst van de wegrit staan de Nederlandse Anna van der Breggen (2016), Marianne Vos (2017), Amy Pieters (2019) en Annemiek van Vleuten (2020). De Belgische Victor Campenaerts won in 2017 en 2018 de tijdrit en Remco Evenepoel won in 2019 de tijdrit. In de wegrit voor elite mannen stond nog geen Belg of Nederlander op de hoogste trede van het podium.

Het Europees kampioenschap werd eenmaal in België georganiseerd, in 2009 in Hooglede-Gits en driemaal in Nederland: in 2006 in Valkenburg en Heerlen, in 2012 in Goes en in 2019 vond het EK plaats in Alkmaar.[2]

In 2016 zouden de kampioenschappen plaatsvinden in Nice, maar na de terroristische aanslag op 14 juli 2016 in die stad kon de veiligheid daar niet worden gewaarborgd. Er werd uitgeweken naar Plumelec in Bretagne. In 2020 zou het EK plaatsvinden in het Italiaanse Trente, maar vanwege de uitbraak van de Coronapandemie werd wederom uitgeweken naar Bretagne, ditmaal naar Plouay. Het EK vond een jaar later alsnog plaats in Trente.

Vanaf 2018 worden de kampioenschappen om de vier jaar onderdeel van het multisportevenement van de Europese Kampioenschappen.

Locatie[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Land Plaats Toevoeging
1995 Vlag van Tsjechië Tsjechië Trutnov
1996 Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk Man
1997 Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Villach Individuele tijdrit
1998 Vlag van Zweden Zweden Uppsala
1999 Vlag van Portugal Portugal Lissabon
2000 Vlag van Polen Polen Kielce
2001 Vlag van Frankrijk Frankrijk Apremont
2002 Vlag van Italië Italië Bergamo en Grassobbio
2003 Vlag van Griekenland Griekenland Athene en Vouliagmeni
2004 Vlag van Estland Estland Otepää
2005 Vlag van Rusland Rusland Moskou Junioren
2006 Vlag van Nederland Nederland Valkenburg en Heerlen
2007 Vlag van Bulgarije Bulgarije Sofia
2008 Vlag van Italië Italië Verbania en Arona
2009 Vlag van België België Hooglede
2010 Vlag van Turkije Turkije Ankara
2011 Vlag van Italië Italië Offida
2012 Vlag van Nederland Nederland Goes
2013 Vlag van Tsjechië Tsjechië Olomouc
2014 Vlag van Zwitserland Zwitserland Nyon
Jaar Land Plaats Toevoeging
2015 Vlag van Estland Estland Tartu
2016 Vlag van Frankrijk Frankrijk Plumelec Elite
2017 Vlag van Denemarken Denemarken Herning
2018 Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Vlag van Tsjechië Tsjechië
Glasgow (elite)
Brno en Zlín (beloften en junioren)
2019 Vlag van Nederland Nederland Alkmaar Gemengde ploegenestafette
2020 Vlag van Frankrijk Frankrijk Plouay
2021 Vlag van Italië Italië Trente
2022 Vlag van Duitsland Duitsland
Vlag van Portugal Portugal
München (elite)
Anadia (beloften en junioren)
2023 Vlag van Nederland Nederland Drenthe
2024 Vlag van België België Limburg
2025 Vlag van Frankrijk Frankrijk Ardèche/Drôme
2026
2027
2028
2029 Vlag van Italië Italië Abruzzen

Elite[bewerken | brontekst bewerken]

Gemengde ploegenestafette[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
2019 Vlag van Nederland Nederland Vlag van Duitsland Duitsland Vlag van Italië Italië
2020 Vlag van Duitsland Duitsland Vlag van Zwitserland Zwitserland Vlag van Italië Italië
2021 Vlag van Italië Italië Vlag van Duitsland Duitsland Vlag van Nederland Nederland
2022* Vlag van Duitsland Duitsland (b)
Vlag van Italië Italië (j)
Vlag van Zwitserland Zwitserland (b)
Vlag van Duitsland Duitsland (j)
Vlag van Nederland Nederland (b)
Vlag van Estland Estland (j)
2023** Vlag van Frankrijk Frankrijk (e)
Vlag van Italië Italië (j)
Vlag van Italië Italië (e)
Vlag van Duitsland Duitsland (j)
Vlag van Duitsland Duitsland (e)
Vlag van Frankrijk Frankrijk (j)

* In 2022 werd de gemengde ploegenestafette niet verreden door de elite, maar wel door beloften en junioren.
** In 2023 werd de gemengde ploegenestafette door de elite en junioren verreden.

Mannen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
2016 Vlag van Slowakije Peter Sagan Vlag van Frankrijk Julian Alaphilippe Vlag van Spanje Daniel Moreno
2017 Vlag van Noorwegen Alexander Kristoff Vlag van Italië Elia Viviani Vlag van Nederland Moreno Hofland
2018 Vlag van Italië Matteo Trentin Vlag van Nederland Mathieu van der Poel Vlag van België Wout van Aert
2019 Vlag van Italië Elia Viviani Vlag van België Yves Lampaert Vlag van Duitsland Pascal Ackermann
2020 Vlag van Italië Giacomo Nizzolo Vlag van Frankrijk Arnaud Démare Vlag van Duitsland Pascal Ackermann
2021 Vlag van Italië Sonny Colbrelli Vlag van België Remco Evenepoel Vlag van Frankrijk Benoît Cosnefroy
2022 Vlag van Nederland Fabio Jakobsen Vlag van Frankrijk Arnaud Démare Vlag van België Tim Merlier
2023 Vlag van Frankrijk Christophe Laporte Vlag van België Wout van Aert Vlag van Nederland Olav Kooij

Mannen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Podium van de mannen tijdrit 2017
Jaar Winnaar Tweede Derde
2016 Vlag van Spanje Jonathan Castroviejo Vlag van België Victor Campenaerts Vlag van Italië Moreno Moser
2017 Vlag van België Victor Campenaerts Vlag van Polen Maciej Bodnar Vlag van Ierland Ryan Mullen
2018 Vlag van België Victor Campenaerts Vlag van Spanje Jonathan Castroviejo Vlag van Duitsland Maximilian Schachmann
2019 Vlag van België Remco Evenepoel Vlag van Denemarken Kasper Asgreen Vlag van Italië Edoardo Affini
2020 Vlag van Zwitserland Stefan Küng Vlag van Frankrijk Rémi Cavagna Vlag van België Victor Campenaerts
2021 Vlag van Zwitserland Stefan Küng Vlag van Italië Filippo Ganna Vlag van België Remco Evenepoel
2022 Vlag van Zwitserland Stefan Bissegger Vlag van Zwitserland Stefan Küng Vlag van Italië Filippo Ganna
2023 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joshua Tarling Vlag van Zwitserland Stefan Bissegger Vlag van België Wout van Aert

Vrouwen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Podium van de vrouwen wegrit 2018
Europees kampioene Amy Pieters in 2019
Jaar Winnaar Tweede Derde
2016 Vlag van Nederland Anna van der Breggen Vlag van Polen Katarzyna Niewiadoma Vlag van Italië Elisa Longo Borghini
2017 Vlag van Nederland Marianne Vos Vlag van Italië Giorgia Bronzini Vlag van Rusland Olga Zabelinskaja
2018 Vlag van Italië Marta Bastianelli Vlag van Nederland Marianne Vos Vlag van Duitsland Lisa Brennauer
2019 Vlag van Nederland Amy Pieters Vlag van Italië Elena Cecchini Vlag van Duitsland Lisa Klein
2020 Vlag van Nederland Annemiek van Vleuten Vlag van Italië Elisa Longo Borghini Vlag van Polen Katarzyna Niewiadoma
2021 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Duitsland Liane Lippert Vlag van Litouwen Rasa Leleivytė
2022 Vlag van Nederland Lorena Wiebes Vlag van Italië Elisa Balsamo Vlag van Italië Rachele Barbieri
2023 Vlag van Nederland Mischa Bredewold Vlag van Nederland Lorena Wiebes Vlag van België Lotte Kopecky

Vrouwen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Podium van de vrouwen tijdrit 2016
Jaar Winnaar Tweede Derde
2016 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Nederland Anna van der Breggen Vlag van Rusland Olga Zabelinskaja
2017 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van België Ann-Sophie Duyck Vlag van Nederland Anna van der Breggen
2018 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Nederland Anna van der Breggen Vlag van Duitsland Trixi Worrack
2019 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Duitsland Lisa Klein Vlag van Nederland Lucinda Brand
2020 Vlag van Nederland Anna van der Breggen Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Zwitserland Marlen Reusser
2021 Vlag van Zwitserland Marlen Reusser Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Duitsland Lisa Brennauer
2022 Vlag van Zwitserland Marlen Reusser Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Nederland Riejanne Markus
2023 Vlag van Zwitserland Marlen Reusser Vlag van Verenigd Koninkrijk Anna Henderson Vlag van Oostenrijk Christina Schweinberger

Beloften (onder 23 jaar)[bewerken | brontekst bewerken]

Mannen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Alberto Dainese won de wegrit in 2019.
Jaar Winnaar Tweede Derde
1995 Vlag van Italië Mirko Celestino Vlag van Letland Romāns Vainšteins Vlag van Italië Giuliano Figueras
1996 Vlag van Portugal Cândido Barbosa Vlag van Italië Daniele Contrini Vlag van Rusland Sergei Ivanov
1997 Vlag van Italië Salvatore Commesso Vlag van Zwitserland Sven Montgomery Vlag van Oostenrijk Gerrit Glomser
1998 Vlag van Slovenië Zoran Klemenčič Vlag van België Andy Vidts Vlag van Duitsland Ralph Schweda
1999 Vlag van Italië Michele Gobbi Vlag van Italië Luca Paolini Vlag van Italië Fabio Bulgarelli
2000 Vlag van Italië Graziano Gasparre Vlag van Zweden Stefan Adamsson Vlag van Italië Lorenzo Bernucci
2001 Vlag van Italië Giampaolo Caruso Vlag van Duitsland Eric Baumann Vlag van Oekraïne Roman Lougovyi
2002 Vlag van Zwitserland Michael Albasini Vlag van Rusland Michail Timosjin Vlag van Frankrijk Matthieu Sprick
2003 Vlag van Italië Giovanni Visconti Vlag van Frankrijk Jérémy Roy Vlag van Slovenië Kristjan Fajt
2004 Vlag van Letland Kalvis Eisaks Vlag van Nederland Tom Veelers Vlag van Letland Arturs Ansons
2005 Vlag van Tsjechië František Raboň Vlag van Denemarken Anders Lund Vlag van België Nick Ingels
2006 Vlag van Frankrijk Benoît Sinner Vlag van Estland René Mandri Vlag van Italië Francesco Gavazzi
2007 Vlag van Rusland Andrej Kljoejev Vlag van Litouwen Ignatas Konovalovas Vlag van Letland Normunds Lasis
2008 Vlag van Frankrijk Cyril Gautier Vlag van Duitsland Paul Voss Vlag van Rusland Timofej Kritski
2009 Vlag van België Kris Boeckmans Vlag van Polen Jarosław Marycz Vlag van Italië Sacha Modolo
2010 Vlag van Polen Pawel Gawronski Vlag van Portugal Nélson Oliveira Vlag van Frankrijk Arnaud Démare
2011 Vlag van Duitsland Julian Kern Vlag van Wit-Rusland Sjarhej Novikaw Vlag van Wit-Rusland Konstantin Klimjankow
2012 Vlag van Slovenië Jan Tratnik Vlag van Letland Andžs Flaksis Vlag van Nederland Wouter Wippert
2013 Vlag van België Sean De Bie Vlag van Tsjechië Petr Vakoč Vlag van Letland Toms Skujiņš
2014 Vlag van Zwitserland Stefan Küng Vlag van Italië Iuri Filosi Vlag van Frankrijk Anthony Turgis
2015 Vlag van Slovenië Erik Baška Vlag van Rusland Mamyr Stasj Vlag van Italië Davide Martinelli
2016 Vlag van Wit-Rusland Aljaksandr Raboesjenka Vlag van België Bjorg Lambrecht Vlag van Italië Andrea Vendrame
2017 Vlag van Denemarken Casper Pedersen Vlag van Frankrijk Benoît Cosnefroy Vlag van Zwitserland Marc Hirschi
2018 Vlag van Zwitserland Marc Hirschi Vlag van Frankrijk Victor Lafay Vlag van Spanje Fernando Barceló
2019 Vlag van Italië Alberto Dainese Vlag van Denemarken Niklas Larsen Vlag van Estland Rait Ärm
2020 Vlag van Noorwegen Jonas Iversby Hvideberg Vlag van Denemarken Anthon Charmig Vlag van Tsjechië Vojtěch Řepa
2021 Vlag van België Thibau Nys Vlag van Italië Filippo Baroncini Vlag van Spanje Juan Ayuso
2022 Vlag van Duitsland Felix Engelhardt Vlag van Tsjechië Mathias Vacek Vlag van Italië Davide De Pretto
2023 Vlag van Denemarken Henrik Pedersen Vlag van Spanje Iván Romeo Vlag van Frankrijk Paul Magnier

Mannen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Stefan Küng won in 2014 de weg- en tijdrit en in 2015 het EK op de baan.
Jaar Winnaar Tweede Derde
1997 Vlag van Frankrijk Guillaume Auger Vlag van Italië Fabio Malberti Vlag van Italië Maurizio Caravaggio
1998 Vlag van Rusland Oleg Joekov Vlag van Italië Marco Pinotti Vlag van Hongarije László Bodrogi
1999 Vlag van Kroatië Martin Cotar Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Wegelius Vlag van Frankrijk Nicolas Fritsch
2000 Vlag van Rusland Jevgeni Petrov Vlag van Polen Pawel Zugaj Vlag van Rusland Dmitri Stemov
2001 Vlag van Italië Manuel Quinziato Vlag van Rusland Aleksandr Bespalov Vlag van Duitsland Sebastian Lang
2002 Vlag van Zweden Jonas Olsson Vlag van Rusland Aleksandr Bespalov Vlag van Slovenië Jure Zrimšek
2003 Vlag van Duitsland Markus Fothen Vlag van Slovenië Jure Zrimšek Vlag van Rusland Vladimir Goesev
2004 Vlag van Duitsland Christian Müller Vlag van Slovenië Janez Brajkovič Vlag van Rusland Aleksej Jesin
2005 Vlag van Oekraïne Dmytro Hrabovsky Vlag van België Dominique Cornu Vlag van Slovenië Janez Brajkovič
2006 Vlag van Oekraïne Dmytro Hrabovsky Vlag van Frankrijk Jérôme Coppel Vlag van België Dominique Cornu
2007 Vlag van Rusland Maksim Belkov Vlag van Estland Rein Taaramäe Vlag van Italië Adriano Malori
2008 Vlag van Italië Adriano Malori Vlag van Rusland Timofej Kritski Vlag van Rusland Artjom Ovetsjkin
2009 Vlag van Duitsland Marcel Kittel Vlag van Rusland Timofej Kritski Vlag van Denemarken Rasmus Quaade
2010 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Dowsett Vlag van Frankrijk Geoffrey Soupe Vlag van Portugal Nélson Oliveira
2011 Vlag van Frankrijk Yoann Paillot Vlag van Luxemburg Bob Jungels Vlag van Noorwegen Vegard Stake Laengen
2012 Vlag van Denemarken Rasmus Quaade Vlag van Luxemburg Bob Jungels Vlag van Oekraïne Oleksandr Holovasj
2013 Vlag van België Victor Campenaerts Vlag van Oekraïne Oleksandr Holovasj Vlag van Duitsland Jasha Sütterlin
2014 Vlag van Zwitserland Stefan Küng Vlag van Italië Davide Martinelli Vlag van Rusland Aleksandr Jevtoesjenko
2015 Vlag van Nederland Steven Lammertink Vlag van Oekraïne Marlen Zmorka Vlag van Duitsland Maximilian Schachmann
2016 Vlag van Duitsland Lennard Kämna Vlag van Italië Filippo Ganna Vlag van Frankrijk Rémi Cavagna
2017 Vlag van Denemarken Kasper Asgreen Vlag van Denemarken Mikkel Bjerg Vlag van Frankrijk Corentin Ermenault
2018 Vlag van Italië Edoardo Affini Vlag van Slovenië Izidor Penko Vlag van Oostenrijk Markus Wildauer
2019 Vlag van Denemarken Johan Price-Pejtersen Vlag van Denemarken Mikkel Bjerg Vlag van Zwitserland Stefan Bissegger
2020 Vlag van Noorwegen Andreas Leknessund Vlag van Zwitserland Stefan Bissegger Vlag van België Ilan Van Wilder
2021 Vlag van Denemarken Johan Price-Pejtersen Vlag van Noorwegen Søren Wærenskjold Vlag van Nederland Daan Hoole
2022 Vlag van België Alec Segaert Vlag van Kroatië Fran Miholjević Vlag van Frankrijk Eddy Le Huitouze
2023 Vlag van België Alec Segaert Vlag van Denemarken Carl-Frederik Bévort Vlag van Denemarken Gustav Wang

Vrouwen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
1995 Vlag van Duitsland Regina Schleicher Vlag van Duitsland Evi Gensheimer Vlag van Duitsland Elena Unruh
1996 Vlag van Duitsland Hanka Kupfernagel Vlag van Litouwen Diana Žiliūtė Vlag van Frankrijk Elisabeth Chevanne-Brunel
1997 Vlag van Frankrijk Elisabeth Chevanne-Brunel Vlag van Oekraïne Tetjana Stjazjkina Vlag van Spanje Izasqun Bengoa
1998 Vlag van Zweden Susanne Ljungskog Vlag van Litouwen Diana Žiliūtė Vlag van Nederland Mirella van Melis
1999 Vlag van Oekraïne Tetjana Stjazjkina Vlag van Frankrijk Oksana Saprykina Vlag van Zwitserland Nicole Brändli
2000 Vlag van Italië Alessandra D'Ettore Vlag van Nederland Mirella van Melis Vlag van Italië Vera Carrara
2001 Vlag van Nederland Mirella van Melis Vlag van Duitsland Angela Hennig-Brodtka Vlag van Frankrijk Sophie Creux
2002 Vlag van Duitsland Trixi Worrack Vlag van België Evy Van Damme Vlag van Frankrijk Virginie Moinard
2003 Vlag van Spanje María Isabel Moreno Vlag van Duitsland Theresa Senff Vlag van Nederland Vera Koedooder
2004 Vlag van Zweden Monica Holler Vlag van Nederland Bertine Spijkerman Vlag van Frankrijk Nathalie Tirard Collet
2005 Vlag van Italië Gessica Turato Vlag van Zweden Monica Holler Vlag van Litouwen Modesta Vžesniauskaitė
2006 Vlag van Nederland Marianne Vos Vlag van Italië Tatiana Guderzo Vlag van Zweden Monica Holler
2007 Vlag van Nederland Marianne Vos Vlag van Italië Marta Bastianelli Vlag van Litouwen Rasa Leleivytė
2008 Vlag van Litouwen Rasa Leleivytė Vlag van Oekraïne Lesja Kalitovska Vlag van Italië Marta Bastianelli
2009 Vlag van Nederland Chantal Blaak Vlag van Verenigd Koninkrijk Katie Colclough Vlag van Nederland Marianne Vos
2010 Vlag van Nederland Noortje Tabak Vlag van Oekraïne Lesja Kalitovska Vlag van Litouwen Aušrinė Trebaitė
2011 Vlag van Rusland Larisa Pankova Vlag van Wit-Rusland Alena Amjaljoesik Vlag van Nederland Lucinda Brand
2012 Vlag van België Evelyn Arys Vlag van Italië Barbara Guarischi Vlag van Nederland Kim de Baat
2013 Vlag van Italië Susanna Zorzi Vlag van Italië Francesca Cauz Vlag van Oekraïne Hanna Solovej
2014 Vlag van Nederland Sabrina Stultiens Vlag van Italië Elena Cecchini Vlag van Frankrijk Annabelle Dreville
2015 Vlag van Polen Katarzyna Niewiadoma Vlag van Italië Ilaria Sanguineti Vlag van Nederland Thalita de Jong
2016 Vlag van Polen Katarzyna Niewiadoma Vlag van Denemarken Cecilie Uttrup Ludwig Vlag van Frankrijk Séverine Eraud
2017 Vlag van Denemarken Pernille Mathiesen Vlag van Noorwegen Susanne Andersen Vlag van Verenigd Koninkrijk Alice Barnes
2018 Vlag van Tsjechië Nikola Nosková Vlag van Nederland Aafke Soet Vlag van Italië Letizia Paternoster
2019 Vlag van Italië Letizia Paternoster Vlag van Polen Marta Lach Vlag van Nederland Lonneke Uneken
2020 Vlag van Italië Elisa Balsamo Vlag van Nederland Lonneke Uneken Vlag van Denemarken Emma Norsgaard
2021 Vlag van Italië Silvia Zanardi Vlag van Hongarije Kata Blanka Vas Vlag van Frankrijk Évita Muzic
2022 Vlag van Nederland Shirin van Anrooij Vlag van Italië Vittoria Guazzini Vlag van Nederland Fem van Empel
2023 Vlag van Nederland Ilse Pluimers Vlag van Verenigd Koninkrijk Anna Shackley Vlag van Zwitserland Linda Zanetti

Vrouwen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Ellen van Dijk prolongeert haar titel in 2009, voor Emilia Fahlin en Marianne Vos
Europees kampioene 2015 Mieke Kröger
Jaar Winnaar Tweede Derde
1997 Vlag van Litouwen Diana Žiliūtė Vlag van Spanje Izasqun Bengoa Vlag van Zweden Jenny Algelid
1998 Vlag van Litouwen Diana Žiliūtė Vlag van Zweden Susanne Ljungskog Vlag van Litouwen Rasa Mažeikytė
1999 Vlag van Oekraïne Tetjana Stjazjkina Vlag van Zwitserland Nicole Brändli Vlag van Verenigd Koninkrijk Ceris Gilfillan
2000 Vlag van Tsjechië Lada Kozlikova Vlag van Verenigd Koninkrijk Ceris Gilfillan Vlag van Zwitserland Nicole Brändli
2001 Vlag van Zwitserland Nicole Brändli Vlag van Tsjechië Lada Kozlikova Vlag van Rusland Olga Zabelinskaja
2002 Vlag van Rusland Olga Zabelinskaja Vlag van Italië Vera Carrara Vlag van Nederland Vera Koedooder
2003 Vlag van Frankrijk Virginie Moinard Vlag van Duitsland Madeleine Sandig Vlag van Spanje María Isabel Moreno
2004 Vlag van Italië Tatiana Guderzo Vlag van Duitsland Madeleine Sandig Vlag van Italië Anna Zugno
2005 Vlag van Duitsland Madeleine Sandig Vlag van Italië Tatiana Guderzo Vlag van Italië Anna Zugno
2006 Vlag van Denemarken Linda Villumsen Vlag van Italië Tatiana Guderzo Vlag van Duitsland Bianca Knoepfle
2007 Vlag van Denemarken Linda Villumsen Vlag van Oekraïne Svitlana Haljoek Vlag van Tsjechië Martina Sáblíková
2008 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Oekraïne Svitlana Haljoek Vlag van Oekraïne Lejya Kalitovska
2009 Vlag van Nederland Ellen van Dijk Vlag van Zweden Emilia Fahlin Vlag van Nederland Marianne Vos
2010 Vlag van Rusland Aleksandra Boertsjenkova Vlag van Zweden Emilia Fahlin Vlag van Litouwen Katažina Sosna
2011 Vlag van Frankrijk Mélodie Lesueur Vlag van Rusland Larisa Pankova Vlag van Litouwen Katažina Sosna
2012 Vlag van Nederland Anna van der Breggen Vlag van Duitsland Mieke Kröger Vlag van Italië Elisa Longo Borghini
2013 Vlag van Oekraïne Hanna Solovej Vlag van Italië Rossella Ratto Vlag van Rusland Ksenja Dobrynina
2014 Vlag van Duitsland Mieke Kröger Vlag van Frankrijk Séverine Eraud Vlag van Zwitserland Ramona Korchini
2015 Vlag van Duitsland Mieke Kröger Vlag van Oekraïne Olha Sjekel Vlag van Duitsland Corinna Lechner
2016 Vlag van Rusland Anastasia Iakovenko Vlag van Wit-Rusland Ksenija Toehaj Vlag van Duitsland Lisa Klein
2017 Vlag van Denemarken Pernille Mathiesen Vlag van Denemarken Cecilie Uttrup Ludwig Vlag van Duitsland Lisa Klein
2018 Vlag van Nederland Aafke Soet Vlag van Duitsland Lisa Klein Vlag van Tsjechië Nikola Nosková
2019 Vlag van Duitsland Hannah Ludwig Vlag van Rusland Maria Novolodskaya Vlag van Italië Elena Pirrone
2020 Vlag van Duitsland Hannah Ludwig Vlag van Duitsland Franziska Koch Vlag van Polen Marta Jaskulska
2021 Vlag van Italië Vittoria Guazzini Vlag van Duitsland Hannah Ludwig Vlag van Italië Elena Pirrone
2022 Vlag van Nederland Shirin van Anrooij Vlag van Italië Vittoria Guazzini Vlag van Frankrijk Marie Le Net
2023 Vlag van Verenigd Koninkrijk Zoe Bäckstedt Vlag van Duitsland Antonia Niedermaier Vlag van Finland Anniina Ahtosalo

Junioren (17 en 18 jaar)[bewerken | brontekst bewerken]

Sinds 2005 worden de wedstrijden niet alleen door beloften, maar ook door junioren verreden.

Mannen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
2005 Vlag van Rusland Ivan Rovny Vlag van Rusland Andrej Solomennikov Vlag van Italië Federico Masiero
2006 Vlag van Frankrijk Étienne Pieret Vlag van Italië Thomas Bertolini Vlag van Nederland Ronan van Zandbeek
2007 Vlag van Polen Michał Kwiatkowski Vlag van Frankrijk Fabien Taillefer Vlag van Noorwegen Ole Haavardsholm
2008 Vlag van Frankrijk Johan Le Bon Vlag van Verenigd Koninkrijk Luke Rowe Vlag van Polen Piotr Gawroński
2009 Vlag van Italië Luca Wackermann Vlag van Nederland Barry Markus Vlag van Frankrijk Arnaud Démare
2010 Vlag van Slovenië Blaž Bogataj Vlag van Frankrijk Bryan Coquard Vlag van Portugal Rafael Reis
2011 Vlag van Frankrijk Pierre-Henri Lecuisinier Vlag van Frankrijk Olivier Le Gac Vlag van België Loïc Vliegen
2012 Vlag van Oostenrijk Alexander Wachter Vlag van Frankrijk Anthony Turgis Vlag van Italië Davide Ballerini
2013 Vlag van Frankrijk Franck Bonnamour Vlag van Frankrijk Élie Gesbert Vlag van België Mathias Van Gompel
2014 Vlag van Italië Edoardo Affini Vlag van België Jordi Warlop Vlag van Frankrijk Pierre Idjouadiène
2015 Vlag van Polen Alan Banaszek Vlag van België Stan Dewulf Vlag van Nederland Dennis van der Horst
2016 Vlag van Frankrijk Nicolas Malle Vlag van Frankrijk Emilien Jeannière Vlag van Slovenië Tadej Pogačar
2017 Vlag van Italië Michele Gazzoli Vlag van Noorwegen Søren Wærenskjold Vlag van Duitsland Niklas Märkl
2018 Vlag van België Remco Evenepoel Vlag van Zwitserland Alexandre Balmer Vlag van Spanje Carlos Rodriguez Cano
2019 Vlag van Oekraïne Andrii Ponomar Vlag van Duitsland Maurice Ballerstedt Vlag van Italië Andrea Piccolo
2020 Vlag van Denemarken Kasper Andersen Vlag van Tsjechië Pavel Bittner Vlag van België Arnaud De Lie
2021 Vlag van Frankrijk Romain Gregoire Vlag van Noorwegen Per Strand Hagenes Vlag van Frankrijk Lenny Martinez
2022 Vlag van Zwitserland Jan Christen Vlag van Noorwegen Jørgen Nordhagen Vlag van Frankrijk Léo Bisiaux
2023 Vlag van Slovenië Anže Ravbar Vlag van Frankrijk Matys Grisel Vlag van Slovenië Žak Eržen

Mannen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
2005 Vlag van Rusland Dmitri Sokolov Vlag van Oekraïne Jevgenij Nikolenko Vlag van Italië Manuele Boaro
2006 Vlag van Rusland Dmitri Sokolov Vlag van Frankrijk Tony Gallopin Vlag van Italië Adriano Malori
2007 Vlag van Rusland Ilnoer Zakarin Vlag van Polen Michał Kwiatkowski Vlag van Polen Piotr Gawroński
2008 Vlag van Polen Michał Kwiatkowski Vlag van Noorwegen Vegard Breen Vlag van Frankrijk Johan Le Bon
2009 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joseph Perrett Vlag van Luxemburg Bob Jungels Vlag van Frankrijk Kévin Labèque
2010 Vlag van Rusland Kirill Jatsevitsj Vlag van Frankrijk Émilien Viennet Vlag van Oekraïne Marlen Zmorka
2011 Vlag van Italië Alberto Bettiol Vlag van Frankrijk Alexis Gougeard Vlag van Rusland Aleksej Rydakin
2012 Vlag van Denemarken Mathias Krigbaum Vlag van Ierland Ryan Mullen Vlag van Slovenië Matej Mohorič
2013 Vlag van Rusland Nikolaj Tsjerkasov Vlag van België Igor Decraene Vlag van Frankrijk Rémi Cavagna
2014 Vlag van Duitsland Lennard Kämna Vlag van Frankrijk Corentin Ermenault Vlag van Noorwegen Tobias Foss
2015 Vlag van Rusland Nikolaj Ilitsjev Vlag van Noorwegen Tobias Foss Vlag van Duitsland Max Singer
2016 Vlag van Frankrijk Alexys Brunel Vlag van Zwitserland Marc Hirschi Vlag van Noorwegen Iver Knotten
2017 Vlag van Noorwegen Andreas Leknessund Vlag van Denemarken Julius Johansen Vlag van België Sébastien Grignard
2018 Vlag van België Remco Evenepoel Vlag van België Ilan Van Wilder Vlag van Italië Antonio Tiberi
2019 Vlag van Italië Andrea Piccolo Vlag van Nederland Lars Boven Vlag van Nederland Enzo Leijnse
2020 Vlag van Tsjechië Mathias Vacek Vlag van Duitsland Marco Brenner Vlag van Italië Lorenzo Milesi
2021 Vlag van België Alec Segaert Vlag van België Cian Uijtdebroeks Vlag van Frankrijk Eddy Le Huitouze
2022 Vlag van Luxemburg Mathieu Kockelmann Vlag van België Jens Verbrugghe Vlag van Duitsland Emil Herzog
2023 Vlag van Denemarken Albert Withen Philipsen Vlag van Noorwegen Jorgen Nordhagen Vlag van België Sente Sentjes

Vrouwen wegwedstrijd[bewerken | brontekst bewerken]

Jaar Winnaar Tweede Derde
2005 Vlag van Rusland Aleksandra Boertsjenkova Vlag van Rusland Jekaterina Novozjilova Vlag van Italië Marta Bastianelli
2006 Vlag van Denemarken Mie Bekker Lacota Vlag van Nederland Elise Van Hage Vlag van Frankrijk Julie Krasniak
2007 Vlag van Italië Valentina Scandolara Vlag van Rusland Daria Gorbatovskaja Vlag van Italië Gloria Presti
2008 Vlag van Italië Valentina Scandolara Vlag van Oekraïne Valeriya Kononenko Vlag van België Jessie Daams
2009 Vlag van Italië Elena Cecchini Vlag van Nederland Laura van der Kamp Vlag van Frankrijk Pauline Ferrand-Prévot
2010 Vlag van Italië Anna Trevisi Vlag van Frankrijk Pauline Ferrand-Prévot Vlag van Italië Rossella Ratto
2011 Vlag van Italië Rossella Ratto Vlag van België Jessy Druyts Vlag van Italië Chiara Vannucci
2012 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lucy Garner Vlag van Italië Anna Zita Maria Stricker Vlag van Nederland Kirsten Coppens
2013 Vlag van Frankrijk Greta Richioud Vlag van Frankrijk Séverine Eraud Vlag van Wit-Rusland Kseniya Tuhai
2014 Vlag van Italië Sofia Bertizzolo Vlag van Zwitserland Nicole Koller Vlag van Rusland Daria Jegorova
2015 Vlag van Italië Nadia Quagliotto Vlag van Italië Rachele Barbieri Vlag van Rusland Karina Kasenova
2016 Vlag van Duitsland Liane Lippert Vlag van Italië Elisa Balsamo Vlag van Verenigd Koninkrijk Sophie Wright
2017 Vlag van Nederland Lorena Wiebes Vlag van Denemarken Emma Norsgaard Vlag van Italië Letizia Paternoster
2018 Vlag van Rusland Aigul Gareeva Vlag van Italië Vittoria Guazzini Vlag van Duitsland Hannah Ludwig
2019 Vlag van Nederland Ilse Pluimers Vlag van Nederland Sofie van Rooijen Vlag van Frankrijk Kristina Nenadovic
2020 Vlag van Italië Eleonora Gasparrini Vlag van België Marith Vanhove Vlag van België Katrijn De Clercq
2021 Vlag van Duitsland Linda Riedmann Vlag van Italië Eleonora Ciabocco Vlag van Frankrijk Églantine Rayer
2022 Vlag van Frankrijk Églantine Rayer Vlag van Italië Eleonora Ciabocco Vlag van Italië Federica Venturelli
2023 Vlag van België Fleur Moors Vlag van Italië Federica Venturelli Vlag van Frankrijk Léane Tabu

Vrouwen tijdrit[bewerken | brontekst bewerken]

Floortje Mackaij won zilver in 2013
Jaar Winnaar Tweede Derde
2005 Vlag van Polen Aleksandra Dawidowicz Vlag van Litouwen Aušrinė Trebaitė Vlag van Rusland Lesja Kalitovska
2006 Vlag van Denemarken Mie Bekker Lacota Vlag van Denemarken Trine Schmidt Hansen Vlag van Rusland Aleksandra Boertsjenkova
2007 Vlag van Oekraïne Valeriya Kononenko Vlag van Luxemburg Anne-Marie Schmitt Vlag van Wit-Rusland Alena Amjaljoesik
2008 Vlag van Oekraïne Valeriya Kononenko Vlag van Oostenrijk Jacqueline Hahn Vlag van Rusland Maria Mishina
2009 Vlag van Frankrijk Pauline Ferrand-Prévot Vlag van Oekraïne Hanna Solovej Vlag van Denemarken Maria Grandt Petersen
2010 Vlag van Oekraïne Hanna Solovej Vlag van Frankrijk Pauline Ferrand-Prévot Vlag van Frankrijk Alexia Muffat
2011 Vlag van Italië Rossella Ratto Vlag van Frankrijk Mathilde Favre Vlag van Rusland Svetlana Kasjirina
2012 Vlag van Nederland Corine van der Zijden Vlag van Rusland Ksenija Dobrynina Vlag van België Lotte Kopecky
2013 Vlag van Frankrijk Séverine Eraud Vlag van Nederland Floortje Mackaij Vlag van Oekraïne Olena Demidova
2014 Vlag van Nederland Aafke Soet Vlag van Italië Alice Gasparini Vlag van Frankrijk Greta Richioud
2015 Vlag van Polen Agnieszka Skalniak Vlag van Rusland Ksenija Tsymbaljoek Vlag van Nederland Yara Kastelijn
2016 Vlag van Italië Lisa Morzenti Vlag van Italië Alessia Vigilia Vlag van Frankrijk Juliette Labous
2017 Vlag van Italië Elena Pirrone Vlag van Italië Letizia Paternoster Vlag van Denemarken Emma Norsgaard
2018 Vlag van Italië Vittoria Guazzini Vlag van Duitsland Hannah Ludwig Vlag van Polen Marta Jaskulska
2019 Vlag van Nederland Shirin van Anrooij Vlag van Rusland Aigul Gareeva Vlag van Zweden Wilma Olausson
2020 Vlag van Nederland Elise Uijen Vlag van Frankrijk Maeva Squiban Vlag van Italië Carlotta Cipressi
2021 Vlag van Rusland Aljona Ivantsjenko Vlag van Duitsland Antonia Niedermaier Vlag van Nederland Elise Uijen
2022 Vlag van Duitsland Justyna Czapla Vlag van Frankrijk Églantine Rayer Vlag van België Febe Jooris
2023 Vlag van Italië Federica Venturelli Vlag van Zweden Stina Kagevi Vlag van Duitsland Hannah Kunz

Zie ook[bewerken | brontekst bewerken]

Externe link[bewerken | brontekst bewerken]

Zie de categorie European cycling championships van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.