Naar inhoud springen

Nigeriaans voetbalelftal (mannen)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Dit is een oude versie van deze pagina, bewerkt door Cnuddearthur (overleg | bijdragen) op 5 apr 2020 om 11:52. (→‎Wereldkampioenschap: link naar Uwa Elderson Echiéjilé)
Deze versie kan sterk verschillen van de huidige versie van deze pagina.
Nigeria
Vlag van Nigeria
Bijnaam The Super Eagles
FIFA-ranglijst 30 Gedaald 2 (4 april 2024)
Hoogste ranking 5e (april 1994)
Laagste ranking 82e (november 1999)
Associatie Nigeria Football Association
Bondscoach Gernot Rohr (Senior Coach)
Salisu Yusuf (Hoofd Coach)
Stadion Abujastadion, Abuja
Meeste interlands Mudashiru Lawal (86)
Nwankwo Kanu (86)
Topscorer Rashidi Yekini (37)
Wedstrijden
Eerste interland:
vlag van Brits West-Afrika Sierra Leone 0–2 Nigeria Vlag van Nigeria 1914-1960
(Freetown, Sierra Leone; 8 oktober 1949)
Grootste overwinning:
Vlag van Nigeria 1914-1960 Nigeria 10–1 Dahomey Vlag van Benin
(Lagos, Nigeria; 28 november 1959)
Grootste nederlaag:
Vlag van Goudkust Goudkust 7–0 Nigeria Vlag van Nigeria 1914-1960
(Accra, Goudkust; 1 juni 1955)
Wereldkampioenschap
Optredens 6 (eerste keer: 1994)
Beste resultaat Tweede ronde (1994, 1998, 2014)
Afrikaans kampioenschap
Optredens 17 (eerste keer: 1963)
Beste resultaat Winnaar (1980, 1994, 2013)
FIFA Confederations Cup
Optredens 2 (eerste keer: 1995)
Beste resultaat Vierde plaats (1995)
Thuis
Uit

Het Nigeriaans voetbalelftal is een team van voetballers dat Nigeria vertegenwoordigt bij internationale wedstrijden zoals de (kwalificatie)wedstrijden voor het WK en de Afrika Cup.

De Nigeria Football Association werd in 1945 opgericht en is aangesloten bij de CAF en de FIFA (sinds 1960). Het Nigeriaans voetbalelftal behaalde in april 1994 met de 5e plaats de hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst, in november 1999 werd met de 82e plaats de laagste positie bereikt.

Het land won driemaal het Afrikaans kampioenschap voetbal en won eenmaal goud op de Olympische Spelen.

Geschiedenis

WK voetbal 1994

In 1994 nam Nigeria voor het eerst deel aan het hoofdtoernooi van het wereldkampioenschap voetbal, nadat het land eerder dat jaar de Afrika Cup had gewonnen in Tunesië. Uit dank voor die prestatie kregen de spelers van de nationale selectie een voor een een driekamerflat van de militaire leider van Nigeria, generaal Sani Abacha, bovenop de 20.000 gulden per persoon.[1]

"We zijn naar de Verenigde Staten gekomen om aan te tonen dat Nigeria capabel genoeg is op een eindronde uit te komen", zei de Nederlandse bondscoach Clemens Westerhof na de imponerende 3-0 zege in de openingswedstrijd tegen Bulgarije. Zijn elftal won ook van Griekenland (2-0) en moest in de groepsfase alleen zijn meerdere erkennen in vice-wereldkampioen Argentinië: 1–2.

Zeventien van de 22 WK-spelers kwamen destijds uit in Europese competities, met als gevolg dat de voorbereiding van Westerhof op de mondiale titelstrijd verstoord werd. Niet alle spelers kregen van hun werkgever vrijaf voor het spelen van oefeninterlands. Een aantal weigerde zelf om telkens op te draven. Westerhof bleek bovendien niet bij alle spelers even geliefd te zijn. De selectie was tijdens de WK-eindronde verdeeld in een pro- en een anti-Westerhofkamp. Peter Rufai, de oud-doelman van Go Ahead Eagles, maakte deel uit van die laatste groep, net als middenvelder Augustine Okocha van Eintracht Frankfurt en Rashidi Yekini, de spits van Vitoria Setubal[2].

Met name Yekini stak zijn ongenoegen over Westerhof zelden onder stoelen of banken. De 30-jarige aanvaller, die tijdens de WK-kwalificatie maar liefst zeventien doelpunten had gemaakt, opende vlak voor de finale van de Afrika Cup de aanval. Volgens de Afrikaanse voetballer van het Jaar (1993) zou Westerhof zich meer bezighouden met transfers dan met de coaching. "Alle internationals denken er zo over, maar de meesten durven hun mond niet open te doen", zei Yekini in een interview. "Als je niet van zijn diensten als spelermakelaar gebruikmaakt, word je uit het team gezet." Ook bij het WK kwam het tot een confrontatie tussen Westerhof en Yekini. De spits was woedend op de coach, toen hij in de wedstrijd tegen Griekenland na 68 minuten werd gewisseld.

In de achtste finale verloor Nigeria vervolgens met 2-1 van de latere vice-wereldkampioen Italië. Na de nederlaag tegen Italië moest Westerhof het veld ruimen. Hij werd opgevolgd door zijn toenmalige assistent Jo Bonfrère, die twee jaar later in Atlanta de olympische titel won. De uitschakeling bij het WK-debuut was volkomen onnodig, zo concludeerden vele media. Nigeria stond kort voor tijd met 1-0 voor tegen tien Italianen, toen de Afrikanen zich frivoliteiten meenden te kunnen permitteren. Dat liep fout af, waarna Roberto Baggio het duel in de verlenging besliste in het voordeel van de Azzurri.

Twintig jaar later maakte regisseur John Appel een documentaire over de vijf bewogen jaren (1989-1994) dat Westerhof bondscoach was van het West-Afrikaanse land[3] "Je moet bevriend zijn met de mensen met poen", zei Westerhof bij de presentatie van de documentaire in het Olympisch Stadion in Amsterdam. "Poen is macht en macht is waardering. Het nationale team was een ongeorganiseerde bende toen ik kwam. Het was een bushteam, met voetballers van overal en nergens. Alle spelers droegen een ander tenue. Er was nooit geld. Ik besloot rechtstreeks zaken te doen met de directe kring rond president Sani Abacha. Hij maakte het geld op een gegeven moment rechtstreeks naar mij over. Toen kon ik werken."

Olympische Spelen 1996

Tot veler verrassing won de Nigeriaanse ploeg de gouden medaille op de Olympische Spelen van 1996. Dat gebeurde onder leiding van de Nederlandse bondscoach Jo Bonfrère, die tijdens het toernooi een beroep deed op twee dispensatiespelers: verdediger Uche Okechukwu (28) van Fenerbahçe en middenvelder Emmanuel Amunike (25) van Sporting Lissabon. Laatstgenoemde nam de winnende treffer (3-2) voor zijn rekening in de finale tegen Argentinië.

"Ik heb heel hard gewerkt om ze goed te laten voetballen, om discipline in het elftal te krijgen en ze de bereidheid bij te brengen om voor elkaar te werken", vertelde hij later in een interview met de Volkskrant.[4] "Dat is een enorme klus geweest. Elke dag weer schreeuwen, misschien wel honderd keer op een dag trainingen stilleggen als een speler ging lopen met de bal terwijl een ander vrijstond. Maar uiteindelijk willen ze hard werken en dan kun je door hele dikke muren heen gaan."

Nadat Nigeria Brazilië met 4-3 had verslagen in de halve finale, zette de Afrikaanse ploeg met de Nederlandse coach de kroon op het werk. Nooit eerder waren Afrikaanse voetballers op de Olympische Spelen verder gekomen dan de derde plaats. Ghana had in 1992 de bronzen medaille gewonnen bij de Spelen van Barcelona.

Bonfrère, door zijn spelers 'Bonfrère Jo' genoemd, had het vrijwel voortdurend aan de stok met de kritische pers uit Nigeria, die volges de Limburger veel invloed had.[5]. "Zij vonden dat ik mijn selectiebeleid, opstelling en speelwijze moest veranderen." Ook na de eerste wedstrijd in het olympisch toernooi werd Bonfrère voorgehouden dat hij alles verkeerd deed. Na afloop van de finale in Athens weigerde hij vragen van de Nigeriaanse pers te beantwoorden.

WK voetbal 1998

De Joegoslavische wereldburger Bora Milutinović, die eerder als coach werkzaam was geweest in de Verenigde Staten, Mexico en Costa Rica, fungeerde bij het Wereldkampioenschap voetbal 1998 in Frankrijk als de baas van de Super Eagles. Nigeria begon het toernooi indrukwekkend met overwinningen op Spanje (3-2) en Bulgarije (1-0). Maar opnieuw ontstond tweespalt en frictie, net als vier jaar eerder in Amerika was gebeurd. Na nederlagen tegen Paraguay (1-3) en Denemarken (1-4) moest de ploeg opnieuw voortijdig naar huis.

"De ploeg was wereldtop, maar tijdens het WK in '98 herkende ik ze niet meer", zei Bonfrère later tegen het weekblad Voetbal International. "Zijn dit wel dezelfde spelers, vroeg ik me af. Het probleem was dat niet de coach, maar de spelers de baas waren."[6]

Milutinovic maakte na het toernooi plaats voor Thijs Libregts. De Rotterdammer won de strijd om de 'erebaan' van tal van andere Nederlandse kandidaten, zoals Ruud Gullit, Henk ten Cate en Ruud Krol. Libregts werd echter na een paar maanden in dienst van de NFA alweer ontslagen. Bonfrère werd zijn opvolger, terwijl hij na zijn vertrek in 1996 nog had gezegd nooit meer terug te gaan naar Lagos. "Er is sprake van desorganisatie en je wordt tegengewerkt door officials en politici die op alles hun stempel willen drukken."

WK voetbal 2002

Ook in 2002 moesten The Super Eagles voortijdig naar huis. Dat was een hard gelag voor bondscoach Adegboye Onigbinde, die bij Nigeria's derde WK-optreden miminaal had ingezet op een evenaring van de tot dusver beste prestaties (1994 en '98): een plaats in de tweede ronde. Maar die opdracht bleek te hoog gegrepen. Het onheil riep de coach deels over zichzelf af door in de voorbereiding twee oudgedienden (Sunday Oliseh en Finidi George) buiten de selectie te houden. Voorafgaand aan het beslissende duel tegen Zweden had president Olusegun Obasanjo zowel de coach als een aantal spelers telefonisch een hart onder de riem gestoken[7].

WK voetbal 2010

Na het WK-toernooi in Duitsland (2006) te hebben gemist, wist Nigeria zich wel te plaatsen voor de eerste WK-eindronde op het eigen Afrikaanse continent. Voorafgaand aan de eindronde in Zuid-Afrika eindigde Nigeria voor de zevende keer als derde in het toernooi om de Afrika Cup, dat ditmaal werd gehouden in Angola. In de strijd om de derde plaats versloegen de Super Eagles, in 1980 en 1994 winnaar van de beker, Algerije met 1-0 door een treffer van Victor Obinna. Desondanks werd bondscoach Shaibu Amodu kort daarop ontslagen door de Nigeriaanse bond.[8] Hij kreeg veel kritiek op het matige spel van de nationale selectie.

De ploeg stond daarna onder leiding van de ervaren Zweedse bondscoach Lars Lagerbäck. Hij was in februari aangesteld door de Nigeriaanse voetbalbond na het ontslag van Amodu. Hij had vooraf hoge verwachtingen van zijn selectie. "De halve finale? Dat is zeker mogelijk. Er loopt zo veel kwaliteit rond, nu moeten we er een team van maken. Je begint altijd aan een toernooi met de overtuiging dat je meedoet om de eindzege", aldus Lagerbäck in april[9] De keuze viel uiteindelijk op Lagerbäck, die juist door het mislopen van het WK 2010 zijn baan als bondscoach van Zweden opzegde. Hij bekleedde die functie sinds 2000. In eerste instantie nog samen met Tommy Söderberg; sinds 2002 stond Lagerbäck alleen aan het roer.

Op de eindronde wist Nigeria geen indruk te maken. De ploeg verloor in de openingswedstrijd met 1-0 van Argentinië door een vroege treffer van verdediger Gabriel Heinze. Ook het tweede duel ging verloren voor The Super Eagles. Nigeria kwam op 17 juni in Bloemfontein weliswaar aan de leiding tegen Griekenland door een doelpunt van Kalu Uche, maar nog voor rust kwamen de Grieken langszij via Dimitrios Salpigidis, waarna Vasilis Torosidis het vonnis in de tweede helft velde.

In de derde en beslissende wedstrijd tegen Zuid-Korea deed Lagerbäck een beroep op oudgediende Nwankwo Kanu. De oud-speler van Ajax, 33 jaar inmiddels, was in de wedstrijden tegen Argentinië en Griekenland nog negentig minuten lang op de bank gebleven. Ook ditmaal begonnen de Nigerianen goed. Na twaalf minuten zette Kalu Uche de ploeg op voorsprong. Een verdedigende fout lag even later ook aan de basis van de gelijkmaker. Bij een vrije trap van de Koreanen dacht Rabiu Afolabi dat hij alle tijd had. Lee Jung-soo profiteerde: 1-1. Kort na rust nam Zuid-Korea de leiding via Park Chu-Young. Yakubu Aiyegbeni bepaalde de eindstand op 2-2 door twintig minuten voor tijd een strafschop te benutten. Door de puntendeling eindigden de Nigerianen als vierde en laatste in de groep en was het WK-avontuur opnieuw voortijdig ten einde.

WK voetbal 2014

Nigeria wist zich onder leiding van oud-international Stephen Keshi te plaatsen voor de WK-eindronde 2014 in Brazilië. Ditmaal wist het West-Afrikaanse land door te dringen tot de tweede ronde. Daarin verloor de ploeg met 2-0 van Frankrijk, al was Nigeria in de achtste finale 70 minuten lang gelijkwaardig aan Les Bleus, dat Mark Geiger en Vincent Enyeama dankbaar mocht zijn, zo schreef de Volkskrant na afloop van het duel[10]

De Amerikaanse scheidsrechter vergat Blaise Matuidi aan het begin van de tweede helft rood te geven. Doelman Enyeama van Nigeria ging ruim tien minuten voor tijd opzichtig in de fout, waarna de Franse middenvelder Paul Pogba de bal binnen kon koppen. In blessuretijd werd het nog 2-0 door een eigen doelpunt van verdediger Joseph Yobo.

Direct na de uitschakeling tegen Frankrijk (2-0) maakte Keshi bekend met onmiddellijke ingang te stoppen als bondscoach.[11] Hij maakte zijn afscheid wereldkundig via Twitter: "Vrienden, het was een mooie tijd en ik heb van elk moment genoten. Het was een eer om de SuperEagles te coachen. Het is echter tijd om ermee te stoppen".

WK voetbal 2018

Nigeria presenteerde Paul Le Guen op 19 juli 2016 als de nieuwe bondscoach van het nationale voetbalelftal als opvolger van de opgestapte oud-Ajacied Sunday Oliseh. Een dag later echter werd duidelijk dat de 52-jarige Fransman toch niet de nieuwe leidsman van Nigeria zou worden. Bij het tekenen van het contract bleek dat hij in Nigeria moest komen wonen en Le Guen weigerde dat.[12]

Na die mislukking stelde de bond de voormalige interim-bondscoach Salisu Yusuf aan. Hij won als speler van de Nigeriaanse club El Kanemi Warriors tweemaal de nationale beker. Ook was hij actief als trainer-coach van drie Nigeriaanse clubs. Yusuf kreeg later Gernot Rohr naast zich. De Duitser werd op 9 augustus 2016 aangesteld als technisch adviseur van de nationale ploeg.[13]

Op zaterdag 7 oktober 2017 wist Nigeria zich dankzij een 1-0 zege op Zambia als eerste Afrikaanse land te plaatsen voor de WK-eindronde 2018 in Rusland. De enige treffer in die wedstrijd kwam in de 73ste minuut op naam van Arsenal-invaller Alex Iwobi. Het wordt de zesde WK-deelname voor The Super Eagles. Bij de loting voor het WK werd Nigeria ingedeeld in poule D samen met Argentinië, IJsland en Kroatië. In de eerste wedstrijd van de WK-eindronde, op zaterdag 16 juni, verloren de Nigerianen in Kaliningrad met 2-0 van Kroatië door een eigen doelpunt van Oghenekaro Etebo en een rake strafschop van sterspeler Luka Modrić.

Deelname aan internationale toernooien

WK voetbal

Wereldkampioenschap voetbal overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Chili 1962 Niet gekwalificeerd
Vlag van Engeland 1966 Teruggetrokken
Vlag van Mexico 1970 Niet gekwalificeerd
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Argentinië 1978 Niet gekwalificeerd
Vlag van Spanje 1982 Niet gekwalificeerd
Vlag van Mexico 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Italië 1990 Niet gekwalificeerd
Vlag van Verenigde Staten 1994 Achtste finale 4 2 0 2 7 4 (Kwal.)
Vlag van Frankrijk 1998 Achtste finale 4 2 0 2 6 9 (Kwal.)
Vlag van Zuid-KoreaVlag van Japan 2002 Groepsfase 3 0 1 2 1 3 (Kwal.)
Vlag van Duitsland 2006 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2010 Groepsfase 3 0 1 2 3 5 (Kwal.)
Vlag van Brazilië 2014 Achtste finale 4 1 1 2 3 5 (Kwal.)
Vlag van Rusland 2018 Groepsfase 3 1 0 2 3 4 (Kwal.)

Confederations Cup

Koning Fahd Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Saoedi-Arabië 1995 Vierde 4 1 3 0 4 1
Confederations Cup overzicht
Vlag van Brazilië 2013 Groepsfase 3 1 0 2 7 6

Afrika Cup

Afrika Cup overzicht
Jaar Ronde Plaats Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ethiopië 1962 Teruggetrokken
Vlag van Ghana 1963 Groepsfase 6de 2 0 0 2 3 10 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 1965 Teruggetrokken
Vlag van Ethiopië 1968 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 1970 Teruggetrokken
Vlag van Kameroen 1972 Niet gekwalificeerd
Vlag van Egypte 1974 Niet gekwalificeerd
Vlag van Ethiopië 1976 Finalegroep 3de 6 3 1 2 11 10 (Kwal.)
Vlag van Ghana 1978 Troostfinale 3de 5 2 2 1 8 5 (Kwal.)
Vlag van Nigeria 1980 Kampioen 1ste 5 4 1 0 8 1
Vlag van Libië 1982 Groepsfase 6de 3 1 0 2 4 5
Vlag van Ivoorkust 1984 Finale 2de 5 1 3 1 7 8 (Kwal.)
Vlag van Egypte 1986 Niet gekwalificeerd
Vlag van Marokko 1988 Finale 2de 5 1 3 1 5 3 (Kwal.)
Vlag van Algerije 1990 Finale 2de 5 3 0 2 3 8 (Kwal.)
Vlag van Senegal 1992 Troostfinale 3de 5 4 0 1 8 5 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 1994 Kampioen 1ste 5 3 2 0 9 3 (Kwal.)
Vlag van Zuid-Afrika 1996 Teruggetrokken
Vlag van Burkina Faso 1998 Uitgesloten van deelname[14]
Vlag van Ghana Vlag van Nigeria 2000 Finale 2de 6 4 2 0 12 5 g[n 1]
Vlag van Mali 2002 Troostfinale 3de 6 3 2 1 4 2 (Kwal.)
Vlag van Tunesië 2004 Troostfinale 3de 6 4 1 1 11 5 (Kwal.)
Vlag van Egypte 2006 Troostfinale 3de 6 4 1 1 7 3 (Kwal.)
Vlag van Ghana 2008 Kwartfinale 7de 4 1 1 2 3 3 (Kwal.)
Vlag van Angola 2010 Troostfinale 3de 6 3 1 2 6 4 (Kwal.)
Vlag van Gabon Vlag van Equatoriaal-Guinea 2012 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2013 Kampioen 1ste 5 4 2 0 11 4 (Kwal.)
Vlag van Equatoriaal-Guinea 2015 Niet gekwalificeerd
Vlag van Gabon 2017 Niet gekwalificeerd
Vlag van Egypte 2019 Derde 3de 7 5 0 2 9 7 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2021 Toernooi moet nog beginnen
Vlag van Ivoorkust 2023 Toernooi moet nog beginnen
Vlag van Guinee 2025 Toernooi moet nog beginnen
Totaal 3 titels 18/30 93 50 22 21 129 91

African Championship of Nations

African Championship of Nations overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT Kwal
Vlag van Ivoorkust 2009 Niet gekwalificeerd
Vlag van Soedan 2011 Niet gekwalificeerd
Vlag van Zuid-Afrika 2014 Derde 6 4 1 1 13 8 (Kwal.)
Vlag van Rwanda 2016 Groepsfase 3 1 1 1 5 3 (Kwal.)
Vlag van Marokko 2018 Tweede 6 4 1 1 7 6 (Kwal.)
Vlag van Kameroen 2020 Niet gekwalificeerd
  1. ↑ Nigeria werd gedurende de kwalificatie gastland waardoor het zich automatisch kwalificeerde.

West African Nations Cup

West African Nations Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Benin 1982 Teruggetrokken
Vlag van Ivoorkust 1983 Geen deelname
Vlag van Burkina Faso 1984
Vlag van Ghana 1986
Vlag van Liberia 1987 Derde 5 2 1 2 8 7
Totaal 1/5 5 2 1 2 8 7

WAFU Nations Cup

WAFU Nations Cup overzicht
Jaar Ronde Wed. W G V DV DT
Vlag van Nigeria 2010 Kampioen 5 5 0 0 14 1
Vlag van Nigeria 2011 Tweede 4 3 0 1 9 4
Vlag van Ghana 2013 Geen deelname
Vlag van Ghana 2017 Tweede 6 3 2 1 6 4

Interlands

Zie Interlands Nigeriaans voetbalelftal 2010-2019 voor de meest actuele gespeelde en komende interlands van Nigeria.

FIFA-wereldranglijst[15]

1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018
18 12 27 63 71 65 76 52 40 29 35 21 24  9 20 19 22 32 43 52 37 43 66 51 51 44

Bekende spelers

Zie Lijst van spelers van het Nigeriaanse voetbalelftal voor een overzicht van spelers met minimaal veertig interlands

Huidige selectie

De volgende spelers maken deel uit van de selectie voor het WK 2018 in Rusland.

Nr. Naam Wed. Dlpnt. Club
Doel
1 Daniel Akpeyi 7 0 Vlag van Zuid-Afrika Chippa United
16 Ikechukwu Ezenwa 24 0 Vlag van Nigeria Enyimba
23 Francis Uzoho 6 0 Vlag van Spanje Deportivo La Coruña
Verdediging
2 Brian Idowu 5 1 Vlag van Rusland Amkar Perm
3 Elderson Echiéjilé 62 3 Vlag van België Cercle Brugge
4 Kenneth Omeruo 39 0 Vlag van Turkije Kasımpaşa
5 William Ekong 22 1 Vlag van Italië Udinese
6 Leon Balogun 19 0 Vlag van Engeland Brighton & Hove Albion
12 Shehu Abdullahi 25 0 Vlag van Turkije Bursaspor
20 Chidozie Awaziem 4 0 Vlag van Frankrijk FC Nantes
21 Tyronne Ebuehi 7 0 Vlag van Nederland ADO Den Haag
Middenveld
8 Oghenekaro Etebo 14 1 Vlag van Engeland Stoke City
10 John Obi Mikel Aanvoerder 85 6 Vlag van Turkije Trabzonspor
11 Victor Moses 34 11 Vlag van Engeland Chelsea
13 Wilfred Ndidi 17 0 Vlag van Engeland Leicester City
17 Ogenyi Onazi 52 1 Vlag van Turkije Trabzonspor
19 John Ogu 20 2 Vlag van Israël Hapoel Beër Sjeva
22 Joel Obi 17 0 Vlag van Italië Torino
Aanval
7 Ahmed Musa 72 13 Vlag van Rusland CSKA Moskou
9 Odion Ighalo 19 4 Vlag van China Changchun Yatai
14 Kelechi Iheanacho 18 8 Vlag van Engeland Leicester City
15 Simeon Nwankwo 2 0 Vlag van Italië Crotone
18 Alex Iwobi 19 5 Vlag van Engeland Arsenal

Selecties

Wereldkampioenschap

Afrika Cup

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Nigeriaans_voetbalelftal_(mannen)&oldid=56008149"